FanFic.nl

The Eyes of a Stranger

Your wish is my command

De nieuwe dag kwam mijn lichaam binnen als een begeerlijk briesje na een regenval. Het voorzorgde een brede glimlach en een diepe zucht. Intussen werd ik omarmt door twee sterken armen, doch waren deze voorzichtig om mij niet te wekken.
Het enige wat ik hoefde te doen was mijn ogen openen en mijn kin naar links kantelen om de begroetende ogen van Stranger te bewonderen. Hij bleef even stil als voor het wakker worden, leek te wachten tot dat ik iets deed.
Niets in mij wilde iets doen, behalve glimlachen. Ik nam zijn prachtige gezicht in mij op, probeerde te achterhalen wat hij dacht, maar het lukte mij niet. Zijn ogen knipperden geen enkele keer, noch een gezichtspier die bewoog. Terug kwam de vergelijking die ik eerder had gemaakt in mijn gedachte; een etalagepop gemaakt van glanzend wit bevroren in een houding.
Eindelijk merkte ik op wat er zo anders aan hem was.
“Heb je heel de nacht zo gelegen, bij mij?”� vroeg ik met een guitig gezicht.
Hij reageerde hierop door zijn wenkbrauw lichtelijk op te trekken, maar antwoordde dan: “Jij vroeg te blijven, en dat heb ik gedaan.”�
“En je hebt je niet verveeld?”�
“Jouw zien slapen geeft voldoening.”�
“Is dat zo?”�
“Waar wil je heen?”�
“Nou gewoon..ik probeer mij in jou te verplaatsen, maar dat kan ik niet, want ik zou mij stierlijk vervelen. En ik neem andere kleding waar.”� Grijnzend plukte ik met twee vingers aan zijn zwarte shirt met v-hals. Bill spiegelde mijn gezichtsuitdrukking.
“Oké, misschien heb ik je heel even alleen gelaten om wat anders aan te trekken -en om een boek te pakken.”� Verrast om zijn laatste woorden stopte ik met frummelen aan zijn shirt. Hij merkte dit op en besloot verder te vertellen. “Ja, ik lees. Wat moet ik anders al die jaren doen? Ik ben veel minder interessant dan wat jij van mij maakt in je hoofd. Eigenlijk ben ik vrij saai.”�
“Welke boeken lees je zowel?”� Ik negeerde zijn laatste woorden. Zijn eerste wekte namelijk te veel nieuwsgierigheid op om daarover te bekommeren. Hij las, veel. In rap tempo veranderde Stranger, Bill, in een jongen die gemakkelijk in de samenleving kon blenden zonder dat iemand door had dat hij wat langer rondliep dan een normaal mens. Deze gedachtes voelde fijn.
“Op het moment ben ik erg druk met de Grant County-reeks van Karin Slaugther.”�
“Wat voor een genre is het?”�
“Ze schrijft thrillers.”�
“Toepasselijke naam heeft ze dan.”�
“Hm.”� Het viel stil tussen ons. Dit keer was het aangenaam, vergeleken onze eerste ontmoetingen die stil vielen. Hij benutte dit moment door met zijn vingers over mijn sprieterige haar te gaan die eindelijk na maanden lengte begon te maken. De aanrakingen zo direct op mijn huid bleven aangenaam, het liet dan ook mijn glimlachende ogen sluiten en kroop tegen hem aan.
“Wat ga je doen vandaag?”� Zijn vraag nam mijn gedachte naar Ty die had gevraagd of ik hem kon helpen met een klusje. Ik had nog geen idee wat dit inhield, maar ik had het hem beloofd, dus daar moest ik vandaag wel heen.
Er sluimerde een negatieve uitdrukking op mijn gezicht -maar ik ging er niet vanuit dat Bill dit door mijn glimlach heen kon zien- want een volgende gedachte dook op en die bracht mij bij Bill zelf. Ik wilde helemaal niet bij hem weggaan. Het was fijn om bij hem te zijn. Hij was in zo’n korte tijd veranderd van persoon dat het vragen naar meer over hem verslavend begon te werken op mij.
“Ga je mee?”� Na mijn woorden besefte ik pas dat hij helemaal niets van mijn dubio in mijn hoofd had meegekregen, tenzij hij een gave bezat om gedachte te kunnen lezen -maar daar ging ik niet vanuit. “Ik moet naar een vriend toe en ik zou het gezellig vinden als je mee gaat,”� legde ik verder uit. Verwachtingvol keek in zijn ogen die voor de zoveelste keer te weinig vrij lieten om erachter te komen wat hij hier van vond. Het enige wat ik zag was dat hij er over nadacht.
“Nee,”� was zijn korte antwoord. Ik schrok van zijn plotse stemmingswisseling en de toon die in zijn stem lag. Hij had dit ook opgemerkt doordat ik als reflex mijn ogen had vergroot. “Het lijkt me niet verstandig.”�
“Hoezo? Gisternacht vertelde je nog dat je bij mij zou blijven, en het was aan mij in wat voor een relatie ik dat zag. Nou, ik wil dat je als mijn grote broer met mij meegaat. Zodat ik mij altijd veilig voel en ik iemand heb waarvan ik weet dat ik daar alles tegen kan vertellen. Ik ben Jader kwijt en ik heb jou nodig om die leegte op te vullen.”�
Dit keer was de stilte om te snijden. Zijn pupillen waren naalden die dwars door mijn ogen staken. Het beangstigde mij, alleen dit keer wilde ik niet verraden in welke emotie ik zat. Nu ik hem op een andere manier had leren kennen wilde ik hem nooit meer kwijt.
“Als dat is wat je wil,”� antwoordde hij als een beleefde butler die net iets van zijn Lord heeft opgedragen gekregen, “dan zal ik overal met je meegaan, als broer.”� Mijn hart speelde xylofoon met mijn ribben bij het horen van zijn intonatie. In mijn verbeeldtennis zag ik dia’s die achter zijn pupillen werden verwisseld waardoor hij met een totaal andere blik naar mij keek. Hij leek zich weer meer van mij af te sluiten. Uit paniek wist ik niet meer rationeel te denken.
“Niet doen!”� Angstig grepen mijn vingers naar zijn shirt en trok mij zo dicht naar hem toe. Mijn adem stootte ik ongecontroleerd uit. Heftig schoten mijn pupillen heen- en weer om zijn gezicht in mij op te nemen; hij had zijn lippen tot een priel streepje getrokken, hij ademde niet meer, en zijn ogen straalde als enige tevredenheid uit, maar dat was te tegenstrijdig met wat de rest van zijn lichaam vertelden. “-Je had het beloofd..”� vervolgde ik. “Je zou mij niet meer verlaten. Waarom zie ik je dan voor mijn ogen je muur optrekken? Ik wil dat niet.”�
“Ik ga helemaal nergens heen.”�
“Lieg niet.”� Gefrustreerd verstopte ik mijn neus in zijn nekholte, had mijn vingers nog steeds aan zijn shirt hangen.
“Als je broer zal ik je beschermen en niet alleen laten. Hoe laat moet je bij hem zijn? Misschien is het handig om je alvast klaar te maken.”� Er struinde verbazing door mijn lijf door zijn manier van praten. Niets in mij geloofde wat hij zojuist zei. Het klonk niet als hem. In secondes was hij veranderd.
Ongelovig kwam ik uit mijn houding om hem gapend aan te staren. Opnieuw kwam ik door mijn eigen gedachtes erachter wat er gaande was. Hij was veranderd in wat ik van hem zojuist verwachtte. Hij gedroeg zich als een broer, en daar was hij verdomd goed in.
“Goed.”� Met tegenstrijdigheid in mijn hoofd stond ik op om mijn kleding te zoeken. Ik had dus een relatie gekozen. Hij zou voortaan als een familielid aan mijn zijde lopen. Dat betekende dat ik mijn veiligheid en geborgenheid zou krijgen, als gevraagd, maar verder dan dat zou het niet gaan.
Met rode wangen vond ik mijn kleding.
Hoe durfde ik daar aan te denken? Er was geen tijd om het aan zulk soort nonsens te verspillen. Daarbij speelde er iets op tussen Venon en mij. Toch?
Mijn broek knoopte ik dicht en trok vlug mijn trui over mijn hoofd.
Ja, er was zeker iets gaande tussen ons en dat gaf mij een fijn gevoel, niemand die dat van mij weg kon pakken, ook Bill niet. Niet dat hij daar op uit was, dacht ik. Zou hij überhaupt behoeftes hebben nu hij anders was? Ik nam aan van wel, hij bleef een jongen.
Hoe langer ik er over nadacht, hoe bozer ik op mezelf werd -en roder. Ik had niet eens door dat Bill naast mij stond met een ontbijtbordje in de hand. Wanneer ik er niet op reageerde, legde hij het op het nachtkastje en besloot mij alleen te laten.
Ik moest deze absurde gedachtes laten varen. Bill was er hier voor mij, dat gaf hij zelf aan. Waarom zou hij meer verwachtten? Juist, dat klopte dus niet. Dus haal het uit je kop, Rain.

Het belegde broodje had ik opgegeten en stond nu klaar bij de voordeur. Bill had gemerkt dat ik er klaar voor was om naar buiten te gaan, hij kwam de hoek om verschijnen. Verrast van zijn aankleding zakte mijn mond een stukje open. De zwartharige jongen grijnsde licht.

Reacties: