Hoofdcategorieėn
Home » Tokio Hotel » The Eyes of a Stranger » Nature
The Eyes of a Stranger
Nature
Hij zag er normaal uit. Nog steeds behield hij het mysterieuze, maar het duistere had hij weggewerkt, en hoe.
Bill stond voor mij, gekleed in een vale jeans en zijn zwarte shirt die hij zojuist nog aan had. Daarover had hij een legergroene jack met roodbruin geruite voering in zijn kraag. Aan zijn voeten had hij lompe motorlaarzen met kettingen en studs versierd. Zijn zwarte lokken lagen niet als een gordijn voor zijn ogen, maar mooi als een kuif naar achteren gekamd. In een flits zag ik het krantenknipsel voor mij waar hij met zijn handen in zijn zij machtig in de lens staarde.
“Je ziet er goed uit,”¯ mompelde ik lichtelijk van mijn stuk geslagen. Ik kon het mij nog niet bevatten dat dit dezelfde jongen was die voor die noordelijke windvlagen zorgde wanneer ik alleen buiten op pad was. Hij zag er nu zo warm en vriendelijk uit.
Ik werd gelijk gestraft voor mijn laatste woorden door per ongeluk op het puntje van mijn tong te bijten. IJzer proefde ik in de binnenkant van mijn mond.
“Bedankt. Jij ook.”¯ Hij keek te eerlijk om het niet te menen. Toch moest ik naar bevestiging zoeken door naar beneden te kijken. Ik zag er juist als een sloeber uit. Mijn kleding bestond uit een bij elkaar geraapt zooitje. Ik besloot er niet op in te gaan.
“Zullen we dan maar?”¯ Hij reageerde hierop door als een echte heer de voordeur voor mij open te laten. In de hal wachtte ik op hem om stilletje achter hem aan te lopen. Bill besloot om de normale trap te nemen en niet die voor nood werd gebruikt aan de zijkant van het gebouw.
Zonder op te letten hoeveel trees ik al was afgedaald, dwaalde mijn gedachte naar de persoon die bedeesd voor mij liep. Hij zag er totaal niet uit als de demon die hij beschreef. Misschien was dat de bedoeling -als afleiding, maar toch kon ik hem geen gelijk geven; betreft over het harte en zielloze monster. Er schuilde zoveel meer achter hem, dat bewees hij zonet al door te zeggen dat hij voortaan als mijn broer aan mijn zijde zou gaan lopen. Wie geen leven in zich had, had dit geen moer uitgemaakt en was ik allang ten dode opgeschreven ergens in de bunker van de overheid.
Nee, ik was er van overtuigd dat er veel meer achter hem schuilde dan een bevroren hart.
We raakten beneden. Het was moeilijk te zien waar te lopen zonder licht, maar Bill liep vlak voor mij, dus struikelen en op mijn gezicht belandden was geen optie.
Voor ons stond de dichtgetimmerde voordeur waar flets licht door de kieren sijpelde. Ik was benieuwd hoe hij die ging openen, want ik kreeg het de eerste keer dat ik hier was met geen mogelijkheid los.
Bedachtzaam wachtte ik af wat hij ging doen en staarde naar zijn rug.
“Er is iets wat je moet weten.”¯ De jongen bleef met zijn rug naar mij toegekeerd en vervolgde: “Voordat de brand uitsloeg bij Jader vertelde ik het verhaal over jou toen je nog klein was en mij in het park. Je geloofde niet dat ik het was door het verschil in oogkleur.”¯ Er viel een dramatische stilte, ik vrat mezelf nog net niet op van de spanning. “Die verschil in kleur heeft een reden.”¯
“-Je was blind,”¯ onderbrak ik hem fluisterend, al sprak ik eerder tegen mezelf.
“Blind, ja, wanneer de zon schijnt.”¯ In één beweging wist hij de planken met elegantie te verwijderen. De felle herfstzon zorgde voor een arm voor mijn ogen. Bill verdween in het witte licht, gehoorzaam volgde ik.
Eenmaal gewend aan het licht was ik naast de zwartharige jongen gaan staan. Ik had zijn woorden over de zon verward herhaald en keek hem toen aan. Geschrokken plaatste ik mijn handen voor mijn mond.
Twee blauwwitte ogen blikte terug. Een grijze sluier lag voor zijn zwarte pupillen wat mij vertelde dat ze echt blind waren. Hij sprak de waarheid.
“Hoe is dit mogelijk?”¯ Beelden van toen in het park werden uit de archievenkast gehaald. “Je leek mij gewoon te zien?”¯
“Klopt. Ik heb mijn ogen eigenlijk ook niet nodig om te kunnen zien,”¯ vertelde hij laconiek. Het zorgde alleen maar voor meer vragen, en dat had hij door. “Mijn andere zintuigen zijn sterk genoeg om beeld te krijgen. Maar je echt zien is veel leuker hoor,”¯ grijnsde hij flauw.
“Juist,”¯ brabbelde ik verstrooid. Mijn muts had ik inmiddels weer van mijn hoofd getrokken om er met mijn hand er overheen te wrijven. Ik had gedacht ondertussen alles te weten.
“Wat heb je er aan? Op het eerste gezicht lijkt het heel onhandig, voor een superieur wezen zoals jij.”¯ De lach op Bills gezicht zakte weg, er ontstond een frons op zijn voorhoofd.
“Zoals ik al zei, ik heb ze niet echt nodig. Er zit wel een verhaal aan vast van duizenden jaren oud, alleen ik heb het niet graag over mijn aard.”¯
“Maar je zei net dat ik iets moest weten, en dit is maar de helft,”¯ drong ik aan. Ik beval hem om naast mij op een betonblok te zitten zodat hij zijn verhaal kon doen.
“Jij weet precies wat je wilt,”¯ grapte hij, maar besloot dan me mijn gelijk te geven. “Een precieze data heb ik niet, maar dit verhaal speelt zich af rond de middeleeuwen. De vampier liep al jaren rond en daar wist niemand iets van af. Het was wel het begin van de heksenjacht. Onschuldige mensen belandde op de brandstapel, omdat ze een andere haar of huidskleur hadden. Uiteindelijk waren de mensen met opmerkelijke oogkleuren ook aan de beurt. Ze hoefde maar te donkerbruin of te felblauw te zijn en ze werden gemarteld en dan verbrandt.
De vampier werd in een hoek gedreven. Er was geen manier om hun ogen te verbergen zoals er nu een zonnebril is en werden zo ontdekt. Hen vermoorden lukten ze niet, want ze bleven sterker, maar onopgemerkt rondlopen was geen optie meer, ze werden gedwongen ondergronds te gaan. En dat hebben ze lange tijd volgehouden..”¯
“Wow..”¯ Dit was heen verhaal die ik alleen in fictieve boeken las. Nu werd het voor mijn neus bevestigd. “Maar heeft die blindheid een functie?”¯ Bill vouwde zijn vingers om de rand van het beton. Zijn benen had hij gekruist en zwiepte zijn voeten de lucht in, hij had zijn blik erop gericht.
“Ja..het vertelt uit welke rang je komt.”¯
“Welke rang zit jij dan?”¯ was mijn verwachtte vraag.
“De onderste,”¯ mompelde antwoordend.
Het huis van Ty doemde op. Voor onbekende was je er zo voorbij gelopen. De ingang zat verstopt tussen twee nauwe muren van een steegje. En doordat er nooit licht brandde, was het een donker gat waar ik doorheen moest lopen vooraleer ik bij de deur kon komen.
Bill stond achter mij. Hij had geen woord meer gesproken na geantwoord te hebben op mijn vraag -en ik durfde er niet op door te gaan. Zijn stem klonk zo gepijnigd. We belandden daardoor terug in een moeilijke stilte, en ik besloot daarom om de leiding te nemen door richting Ty te lopen.
De jonge met de korte dreadlocks draaide zich om bij het horen van de piepende scharnieren wanneer ik zijn woonkamerdeur opende. Hij had zich over de tafel gebogen, leek diep in gedachte -die ik bij mijn binnenkomst had verstoord.
In een flits veranderde zijn gezichtsuitdrukking van glimlachend naar vragend. Vrijwel gelijk had hij de, nog, onbekende jongen gespot die met een statige houding mijn rug leek te dekken.
Kort twijfelde ik of ik Ty vrolijk moest begroeten om vervolgens Bill voor te stellen,of mij naar de achtergrond moest wenden en hen het woord laten doen.
Maar deze twijfeling werd als een orkaan weggeblazen wanneer ik Billl vanachter mij vandaan zag komen, met zijn rechterhand uitgestoken.
Reacties:
De ontwikkeling van Stranger/Bill is zo mooi !
En Rains reactie op hem. Ik ben benieuwd naar Ty's reactie.
<3
Niet veel woorden om te beschrijven hoe goed dit verhaal is!
Weiter!!!!!
Xx
Wauw...
Het wordt steeds beter!!
Ga je snel verder??
Ik kan niet wachten!
Xxxx
... dank je wel. <3
Ik heb nu half tranen in mijn ogen en half een glimlach op mijn gezicht. Aan de ene kant krijg ik hier een blij gevoel van, omdat Bill nog steeds Bill is en aan Rains zijde blijft, en aan de andere kant blijft hij natuurlijk een dieptreurige figuur. En die twee kanten - je beschrijft ze echt meesterlijk. Ik houd hier zo van *.*
& bij die laatste zin kreeg ik kriebels van nieuwsgierigheid - hoe gaat Ty hierop reageren? o.o Ah, man. Ook al krijgen we steeds meer antwoorden en inzichten, het blijft nog altijd spannend. En dat is gewoon awesome. <3
I love this story so much. het word steeds leuker. broer... waarom broer. Venon ksssttttt je verpest het. nee grapje kan niet wachten tot meer.