FanFic.nl

Eeuwige leugens (TC) -pauze-

nr1

[Tom pov]



"Mam, ik ben naar het jeugdhuis!" "Is goed lieverd, tot straks." Ik neem mijn jas, wat geld en ga dan de deur uit. Ik heb geen zin om op de lift te wachten dus doe ik die 5 verdiepingen wel met de trap. Ik loop het flatgebouw uit en kom 5 minuten later aan in het jeugdhuis. Ik groet mijn vrienden en we zetten ons neer op ons vast plekje. We praten over vannalles en nog wat , tot ineens een jongen mijn aandacht trekt. Hij heeft zwart haar en draagt een zwart-wit gestreepte trui. Zijn ogen zijn opgemaakt en hoe hij daar zo alleen zit met een cola, het is best, schattig.

Hola Tom! Stoppen!

Ik zit hier bijna te kwijlen op een jongen die ik niet eens ken! En dat in het bijzijn van mijn vrieden die niet weten dat ik bi ben, en dat zou ik graag zo houden ook!

"Wie is dat?" vraag ik terwijl ik naar de jongen wijs. "Das een nieuwe, hij woont hier net in de buurt met zijn ouders." "Ik ga even met hem praten." Zeg ik terwijl ik rechtsta.


Ik ga naast hem zitten. "Hey, je bent nieuw hier he?" Hij knikt. "Hoe heet je?" "Bill." Zegt hij zonder me aan te kijken. Hij heeft een zachte warme stem. "Ik ben Tom." zeg ik vriendelijk, maar hij reageerd niet. Het blijft even stil. Hij blijft naar zijn voeten kijken en drinkt af en toe van zijn cola. "Je hebt niet veel vrienden he?" Hij schud zijn hoofd. "Die heb ik nooit gehad." zegt hij stil. "Waarom niet?" Hij haalt zijn schouders op. "Ik weet niet, vond niet echt mensen van mijn leeftijd die met me om wilde gaan." "Hoe oud ben je?" "15" "Ik ook!" Hij kijkt me aan en lacht.

Die ogen, die lach! Ik smelt er helemaal van vanbinnen!

"Waar woon je?" Hij kijkt even op zijn gsm hoe laat het is. "Weet je, ik moet binnen een kwartiertje toch thuis zijn, en op dit gesprek na vind ik het hier eigelijk niet zo leuk, kom je misschien even met me mee?" Mijn hart slaat even een slag over. Hij vroeg me mee! "Euh, ja tuurlijk." probeer ik zo normaal mogelijk te zeggen, wat niet gemakkelijk is als je handen zweten, je hart wel 5 keer zo snel slaat als gewoonlijk en de allermooiste jongen van het hele universum voor je staat. Hij drinkt zijn cola in 1 keer leeg en springt recht. "Gaan we?" Ik lach en volg hem naar buiten. Ik ben blij als ik zie dat het huis maar enkele straten van onze flat af ligt. "Sorry Bill, ik kan niet mee naar binnen." "Hoezo?" "Ik moet zelf ook op tijd thuis zijn. Maar mag ik mssn je nummer?" Hij lacht, naamt mijn hand vast en schrijft zijn nummer erop. "Euh, bedankt" "Ik zie je morgen?" Ik knik en hij lacht nog snel voor hij het huis binnen gaat.


Even lijkt het alsof ik op de plaats waar ik sta vastgelijmt ben. Mijn hand gloeit nog steed van Bill's warmte. Mijn hart gaat sneller slaan wanneer ik nog maar aan zijn naam dnek! En hij gaf me zomaar zijn nummer!

Zo voelt dus ware liefde.



Maar wat als Bill nu niet op mij valt?.......

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.