FanFic.nl

Symfonic Tales

8.

Bill Kaulitz
Misschien is met dingen gooien nog niet eens een verschrikkelijk idee. Ik klem mijn handen om de rand van mijn bed wanneer het meisje uit mijn kamer verdwenen is, en vrijwel meteen daarna verschijnt Tom voor me in de deuropening. De grijns op zijn gezicht zegt meer dan genoeg, en ik rol met mijn ogen.
“Ja, we weten het…”� mompel ik, en hij wiebelt overdreven met zijn wenkbrauwen.
“Kom op, Bill. Dit is geweldig,”� grijnst hij, terwijl hij zich hyperactief op mijn bed laat vallen.
“Waarom precies? Ik zie het niet zo…”� brom ik, en hij trekt een wenkbrauw op, alsof ik in de spiegel kijk, maar het doet me niet glimlachen als anders.
“Omdat jij rekende op een oud wijf met een snor, en je haar krijgt.”� Ik haal mijn schouders op, schud mijn hoofd.
“Waarom zou ze niet erger zijn dan een oud wijf met een snor? Waarom zou iemand als zij mij moeten vertellen hoe ik moet gaan zingen? Heb ik verdómme niet meer ervaring dan zij?”� Tom grinnikt zachtjes, bijt op zijn piercing en zijn ogen fonkelen. Gott, wat vindt hij dit grappig, terwijl het mij alleen maar ergert.
“Jij bent niet opgeleid om te zingen, Bill, alles wat jij weet is ervaring en middelmatige zangcoaches. Zij komt van het conservatorium in Berlijn,”� grijnst mijn tweelingbroer, alsof het alles zegt, en ik schud mijn hoofd.
“Het maakt niet uit. Ik ga gewoon niet doen wat zij zegt. Ze is jonger dan ik!”�
“Maar goed dat je geen advocaat geworden bent, je argumenten zijn belabberd,”� grinnikt hij, en ik zucht diep, zie er de logica niet in dat hij me belachelijk maakt. Ik wil hem wel eens zien wanneer hij opeens pianoles zou moeten krijgen, en dan ook nog van iemand die jonger is, zonder enkele podiumervaring. Of gitaarles, dat zou nog leuker zijn…
Wat kan dat kind nu eenmaal weten van hoe het is om op het podium rond te springen en normale klanken te produceren, allemaal op hetzelfde moment? Hoe goed zij akoestisch ook zou zingen, dat is niet te vergelijken met zingen in een microfoon, boven versterkte instrumenten uit, terwijl je danst. Of in ieder geval een poging doet tot…
Ik sluit mijn ogen, mijn vingers masseren mijn slapen, proberen de stress en verwarring te verdrijven, hoewel ik bijna zeker weet dat het niet gaat lukken.
“Zo erg kan het toch niet zijn? Ze is nog best leuk ook…”� probeert mijn broer, terwijl ik onderhand al bijna vergeten was dat hij hier nog zit.
“Is ze niet,”� werp ik meteen tegen, en hij rolt met zijn ogen.
“Goed, dan is ze dat niet. Al zou het niet eens zo verkeerd zijn een poging te wagen…”� grijnst hij.
“Ga vooral je gang,”� mopper ik, terwijl ik een sigaret opdiep uit mijn zak.
Het zal allemaal wel zo zijn, ze zal best aardig zijn, mooi zijn, whatever, ik ben gewoon niet van plan naar haar te gaan luisteren.
Tom steekt me een aansteker toe, en ik loop richting het balkon. David en Peter hebben ons verboden om binnen te roken, en we hebben er mee ingestemd. Brandplekken in meubels vergoeden is nu niet onze favoriete bezigheid.
De rook vecht zijn weg naar buiten en ik weet dat, wanneer ik naar rechts kijk, ik het raam van Welmuts slaapkamer kan zien. Of Jazz. Wat haar naam dan ook is.
Ik hoor gelach opstuiven, door de ietwat dunne muur heen, en herken Gustav, Georg, en Jozua. Totaal niet verrassend dus. Ik zucht diep en rol met mijn ogen, druk mijn peuk uit op de rand van het balkon en werp hem naar beneden.
“Bill is chagrijnig.”� Toms zangerige stem boort zich door mijn hoofd en versterkt alleen het opstandige gevoel in mijn borst wanneer ik naar hem terugloop, de drang om nog een sigaret op te steken negerend.
“Ja, dat mag je best weten. Ik maak daar meestal geen geheim van…”� mompel ik geïrriteerd, en ik laat me zuchtend op mijn bed vallen.
Ik hoor opnieuw gelach, de deur vliegt open en Georg en Gustav komen binnen, kijken elkaar aan, en schieten weer in de lach, als twee ongestelde bakvissen.
“Fuck off,”� brom ik meteen, en Georg grijnst breed terwijl hij zijn wenkbrauwen optrekt.
“Het zal wel weer. Meneer wil niet eens zijn eigen zanglerares leren kennen.”�
Zijn grijns ontpopt zich in geschater en ik hoor hoe Tom het niet kan laten om zacht te grinniken.
“Surprised much?”� glimlacht Tom, en de drummer en bassist schudden hun hoofd.
“Waarom dat opeens?”� vraag ik, terwijl ik met mijn hoofd in de richting van Jazz’ kamer knik, en ik zie in hun ogen dat het de meest verkeerde vraag ik is die ik had kunnen stellen.
“Waarom wat opeens? Je wilt toch niet zeggen dat je stiekem best geïnteresseerd bent in hoe ze is?”� antwoordt Georg, met guitig fonkelende ogen.
“Totaal niet,”� brom ik terug, en het feit dat ik de kracht van mijn woorden het verliest van gemaakte onverschilligheid, zorgt ervoor dat ik absoluut niet geloofwaardig overkom. Wat moet ik dan? Als ik eenmaal iemand niet aardig vind, is de boodschap duidelijk, helemaal wanneer het om meisjes gaat, en dan kan ik maar beter niet uit mijn rol komen. Dat weet ik, en ik haat het dat ik dan toch een klein beetje nieuwsgierig ben naar hoe ze is.
“Etenstijd,”� bromt iemand van de crew opeens vanaf de gang, begeleid door een korte klop op de deur.
“Fijn…”� mompel ik geërgerd. Etenstijd in deze studio betekent zo goed als de hele crew onder ogen moeten komen, en aangezien mijn nieuwe zanglerares nu ook lid van de crew was, kijk ik daar nu niet echt naar uit.
“Kom op, Bill. Je overleeft het wel,”� grijnst Georg, en hij geeft me een plagerige stomp tegen mijn schouder.
“Als het niet zo is, mag zij mijn plaats innemen. Als ze toch zo goed zingt als jullie allemaal beweren…”� mompel ik geërgerd, terwijl ik de rest van de band aan de kant duw en voor hen uit richting de lift loop.
Ik hoor hen achter me, terwijl ze lopen maken ze constant melige grappen die me alleen maar meer ergernis naar boven halen. Een grom knarst tussen mijn tanden door, en ik sla mijn ogen neer, druk het knopje van de liftdeuren in voordat ze de kans hebben gehad om erbij in te stappen.
Egoïst nummer één als het erop aankomt, en daar profiteer ik op dit soort momenten maar al te graag van.
Een glimlach speelt om mijn lippen wanneer ik hun geërgerde stemmen hoor, nog even door de deur heen, voordat de lift langzaam naar beneden begint te zakken. Nu kunnen ze ofwel de trap nemen, of wachten, en ik weet dat in ieder geval Tom dat veel meer haat dan wie ook. Ik kan niet voorkomen dat ik blijf grijnzen, zelfs als de liftdeuren beneden open gaan, maar mijn blik verstrakt als ik Jazz voor me zie ronddrentelen.
“Al iets vrolijker?”� glimlacht ze, zo te zien welgemeend, maar ik doe alsof mijn neus bloedt en stamp langs haar heen.
Ze kijkt me niet-begrijpend aan, en ik hoor opnieuw het gelach van de jongens, die inmiddels beneden zijn verschenen via de trap. Ik loop richting de enorme keuken en plof als eerste neer op een van de stoelen.
“Honger, Bill?”� grijnst Georg, wanneer hij tevoorschijn komt door de deur.
“Nee,”� grom ik, en hij knikt, ik zie in zijn ogen dat hij precies doorheeft wat ik denk.
De rest van de band komt binnen, neemt hun plaats in, en achter hen verschijnen Jozua en Jazz. Hij schuift glimlachend een stoel voor haar naar achteren, en ze neemt lacherig plaats. Mijn blik blijft ongewild vastgepind op haar gezicht, stralender dan toen ik haar voor het eerst zag. Misschien omdat ze goed met Jozua op lijkt te kunnen schieten.
Peter en David zijn de laatste twee om aan te komen zetten wanneer de hele crew al zit, en ik laat mijn blik langs de tafel gaan.
Tom zit naast mij, Gustav en Georg tegenover ons.
Al die mensen die hier bij elkaar zijn, enkel en alleen voor ons, wat wij doen. Eigenlijk is dat te absurd voor worden, het zou je ego belachelijk doen groeien wanneer het sowieso al niet te groot was om nog in je lichaam te passen.
Ik verstrengel mijn handen met elkaar en kijk toe hoe iedereen aarzelend begint te eten, alsof ze de kwade blik in mijn ogen zien en daarom weten dat ze niet teveel lawaai moeten maken. En alweer al die mensen, alleen vanwege mij…
Ik zucht diep en werk onwillig een hap eten naar binnen, probeer het zo goed als normaal door te slikken en te praten met Tom zoals ik normaal zou doen.
Het geschraap van vorken en messen over aardewerk vermengd met al die starende blikken in mijn richting doen het kippenvel op mijn lichaam verschijnen, en ik concentreer me zo goed als het kan op mijn bord met eten.
En dat allemaal vanwege Jazz, misschien wel zonder dat ze het zelf doorheeft.

Reacties: