FanFic.nl

The Winchester kids

Back to where it all began...

Sam, Nina en ik zaten vastgebonden in een motelkamer, niemand van ons wist waar we waren, wat we wel wisten was dat Dean ons dit aangedaan heeft. Hij was tegen zichzelf aan het babbelen in de badkamer, een beetje paniekerig omdat hij niet wist hoe hij drie lichamen zou moeten verbergen. Plots voelde ik iemand aan mijn handen prutsen, het was Sam die het touw rond mijn polsen probeerde los te maken. Sam haalde met zijn nagels mijn huid open waardoor ik mijn adem hoorbaar inhield. Dit wekte de aandacht van Dean, maar hij was te laat, want ik was los.
Dean haalde uit naar me maar ik ontweek zijn hand, waardoor ik uit balans was gekomen. Dean zag zijn kans en haalde ongelooflijk hard naar me uit. Ik viel op de grond en ik had plots enorm veel hoofdpijn, ik kroop terug overeind en sloeg er op los, ik miste een paar keer, maar de klappen die raak waren kwamen blijkbaar hard aan. Plots kwam Dean binnengestormd. Nu stonden er twee Deans voor ons. Geen idee welke de echte was… De Dean die ik ken is grappig, stoer, gevoelig, sarcastisch, rockfanaat en in één woord gewoon fantastisch! De eerste Dean haalde opnieuw naar me uit, maar de Dean die net binnengekomen was hield hem tegen. De eerste Dean deinsde achteruit nadat de tweede Dean een revolver op hem richtte. En twee seconden later lag de eerste Dean dood op de grond. Dean hielp me om Nina en Sam los te maken en vroeg of ik oké was. Ik had niks behalve dan de hoofdpijn. Het enigste dat ik zeker wist was dat we hier zo snel mogelijk weg moesten aangezien de politie onze Dean verdenkt van de moorden op al die meisjes. Het was midden in de nacht dus gingen we terug naar onze kamer om nog een paar uurtjes slaap te vatten. Tegen vijf uur ’s morgens werd ik wakker door het geroep van Sam. Hij zei dat hij een visioen had, dat hij een huis had gezien met een gezin dat er nog maar juist ingetrokken was, en een vrouw die schreeuwde achter een raam. Ik geloofde niet wat ik hoorde en ik maakte Dean en Nina wakker. Dean geloofde zijn oren niet en Sam wist plots waar hij het huis van herkende, het was het huis waar onze moeder overleden was. Sam wou dat we onmiddellijk vertrokken naar Kansas maar Dean was honderd procent tegen. “Eerst zeg je me dat je visioenen hebt en nu zeg je ons dat we terug moeten naar daar, terwijl ik aan mezelf gezworen heb dat ik daar nooit meer zou naartoe gaan!”� zei Dean.
Sam en Nina waren verschoten van Dean zijn reactie, maar ik niet, ik wist dat Dean alles zou doen behalve terugkeren naar ons huis. Ik kende Dean beter dan wie dan ook, beter dan pa, beter dan Sam, beter dan Nina. Het was nog een tijdje discussie over wat we zouden doen en uiteindelijk was de beslissing gevallen, we gingen terug naar Kansas, waar alles begonnen is…
Terwijl Nina en Sam de auto inlaadden, had ik de kans om even met Dean te babbelen, ik wist dat hij bang was, en ik wist ook dat hij niet zo makkelijk zou babbelen. “Gaat het wel?”� vroeg ik. “Ja tuurlijk, waarom zou het niet gaan, je kent me toch? Maak je maar geen zorgen over mij, het is gewoon een hunt, net zoals alle andere.”� Sam en Dean zaten vooraan, Dean aan het stuur natuurlijk en Nina en ik achteraan. Met zoals gewoonlijk, ac/dc loeihard.

Reacties:

Pline zei op 17 maart 2012 - 20:38:
Wanneer ga je verder?