FanFic.nl

Laundrey zat met opgetrokken knieën op haar bed, het boek op haar schoot. Haar hoofdkussen had ze tegen de muur aangezet en op het tafeltje naast haar stond een glas sinaasappelsap. Alles was perfect geregeld om verder te lezen en dat was ze van plan ook. Toch moest ze toegeven dat ze bang was geworden voor het boek, het deed haar sterk denken aan Het oneindige verhaal. Werd zí­j er uiteindelijk ook door opgeslokt? Het idee op zich klonk aanlokkelijk maar het was gewoon... eng. Er konden zoveel gevaren zijn daar waar ze geen weet van had!

Het was een lange tocht naar de markt, maar hij was er uiteindelijk gekomen. Om tot de ontdekking te komen dat bijna al het voedsel al verkocht was. Met een 'deskundige' blik keek hij naar het eten dat er nog over was, wat dus niet veel was, keek of er iets tussen lag wat er lekker uitzag. Zijn blik gleed ook over de verkopers, vooral mannen waar je niet graag mee in een donker steegje zou willen staan. In de zomer was het altijd veel gezelliger, dan gingen moeder en zusje gewapend met een picknickmand naar het plein waar hij nu was en bleven ze vaak staan om bij te praten met de jonge vrouwen die achter de kraampjes stonden. Gesprekken die nergens over gingen, maar waar je gewoon niet chagrijnig bij kón blijven. Vroeger, toen hij nog klein was, ging hij ook regelmatig mee, maar sinds hij zich 'volwassen' achtte, was dat gestopt. Zonde eigenlijk, want het was altijd leuk geweest, een soort uitje.
Maar terug naar waar hij mee bezig was. Fronsend pakte hij een oud buideltje uit zijn zak, met wat huishoudgeld erin. Eens zien, vijf, tien, twintig, vijfentwintig bronzen muntjes. Hij keek weer naar de kraampjes, aarzelde. Zijn oog viel op een meloen die er nog prima uitzag, maar wel prijzig. Dolgraag zou hij voor zijn zusje zo'n meloen kopen, het was haar lievelingseten.

Wat lief van hem, dacht Laundrey. Ze wist nog niet eens zijn naam, maar nu al voelde ze genegenheid voor hem. Hoe zou het zijn als zij daar ook zou leven? Ach, het zou toch nooit kunnen. “Jammer genoeg niet, anders was ik meteen gegaan,”� praatte ze tegen zichzelf. Benieuwd of de jongen haar opnieuw zou horen.

“Jammer genoeg niet niet, anders was ik meteen gegaan.”� Wí¡t?! Met een ruk vergat de jongen de meloen waarvan hij overwoog om hem te kopen. Weer die stem. Dezelfde klank, hetzelfde lichte accent. Wat was er toch met hem? Had het lijk hem vervloekt of zo? Oh God, dit was verontrustend, zou hij misschien doordraaien?

Hij hoorde haar! In tweestrijd keek ze naar de letters. Op deze manier zou ze kunnen beslissen wat er zou gebeuren. Nee wacht, dat klopte niet. Het verhaal zou zich gewoon afspelen, voor zover ze wist. Misschien kon ze hier later nog verder mee experimenteren. Wat als haar gedachten nou konden beslissen wat er gebeurde? Of haar stem? Aan de andere kant, dat was niet wat ze wilde. Ze wilde kunnen praten met die jongen wiens naam ze nog steeds niet wist. Hem helpen op zijn reis, want dat hij de hoofdpersoon was of één van de hoofdpersonen, dat nam ze wel aan. Ze wilde hem als... vriend. Een vriend waarbij ze al haar zorgen kon vergeten. Na dit gepieker las Laundrey weer verder, vastbesloten voor een tijdje te zwijgen. Hij moest eerst alleen en in een veilige omgeving zijn. Straks overkwam hem nog iets, door haar toedoen!

Als verdoofd stond hij daar maar, het geld nog in zijn hand. Gevaarlijk in deze omgeving op dit tijdstip. Gelukkig had hij het net op tijd door toen er een graaiende hand in zijn blikveld verscheen. Zonder enige vorm van respect voor de persoon naast hem gaf hij een trap opzij en somde de dingen op die hij wilde kopen. Twee droge broden, een vijftiental appels die er niet bijzonder lekker uitzagen en drie worsten die lichte schimmel vertoonden. Als laatste gaf hij aan dat de meloen ook gewild was, wat als gevolg had dat er nog maar acht of negen munten over waren. Dat zou zijn moeder hem niet in dank afnemen, dat wist hij nu al. De loerende blikken werden daardoor wel wat minder; van brons kon je geen paleis kopen en zo waren dus alleen de boodschappen over. Maar ook die mogelijkheid nam de jongen af, zodra hij al het voedsel in zijn leren tas had gepropt, maakte hij dat hij wegkwam. Met ferme pas begaf hij zich op zijn weg naar huis, om vervolgens weer af te dwalen met zijn gedachten. Die stem... had God hem werkelijk vervloekt? Misschien omdat hij dat medaillon had gepakt. Dat medaillon! Zijn hand schoof in de zak van zijn wollen broek en kwam er weer uit met het medaillon.
Op het eerste gezicht was er weinig bijzonders aan. Duur zag het er niet uit, net zoals de munten was het van brons gemaakt. Dat was de meest voorkomende grondstof in Luminia en tweederde van de inwoners leefde daarvan. Het was een teken van armoede, het gaf aan dat je geen respect verdiende. Als hij niet beter wist, had hij waarschijnlijk gedacht dat het enkel voor het meisje belang had gehad. Een sentimentele waarde of een beloning voor haar eerste roof? Maar er was een teken in gegraveerd en dat was hetgeen wat ervoor had gezorgd dat hij het voorwerp gepakt had.
Fronsend bestudeerde hij het. Twee roofvogels klemden zich met hun klauwen aan elkaar vast, hun koppen naar elkaar toe gebogen, en vormden daarmee een cirkel. In de cirkel stond wat geschreven maar dat was zo klein en het metaal was zo verroest dat het onleesbaar was geworden.

Er kwam iets in haar op, ze prentte de laatste twee zinnen in haar hoofd en sloeg het boek dicht. Een verraste glimlach vormde zich om haar lippen bij het zien van de voorkant. Dat teken, dat stond ook op de voorkant van het boek! Ze overwoog om het de jongen te vertellen maar eigenlijk had hij er niks aan. Zelf wist ze ook niet wat ze ermee aan moest, dus wat zou hij er dan aan hebben? Nee, ze zou hem alleen maar banger maken. Hij moest eerst weten wie ze was, dat ze geen kwade bedoelingen had, dan pas kon ze hem van meer informatie voorzien. Gelukkig was het morgen zaterdag, ze had nog de hele nacht om hem van haar goede bedoelingen te overtuigen. Vlug bladerde ze dus weer naar de juiste pagina. De letters van de door haar gezegde zinnen stonden er nog steeds. Onwillekeurig vroeg ze zich af hoe het de volgende lezer zou vergaan. Zou die haar woorden zien of waren die dan al weg? Zou die het boek opnieuw vormen? Sterker nog, zou de jongen haar, Laundrey, dan nog herinneringen of was hij haar dan al vergeten? Ze vermoedde dat laatste, ze kon toch niet de eerste zijn die dit boek las? Die jongen zou gek worden van nog meer onbekende stemmen.

Hij vroeg zich af of dit medaillon net zo vervloekt was als hijzelf. Dat hí­j dat was, daar twijfelde hij al niet meer aan. Je tartte het noodlot om jezelf de eigendommen van een dode toe te eigenen, laat staan zo'n vreemd sieraad als dit.

Het boek had nog een verrassing in petto voor haar. Verbaasd keek ze toe hoe de letters veranderden, de halve bladzijde werd vervormd. Zinnen werden in willekeurige posities gezet, gewist en kwamen weer tevoorschijn. Alsof het boek een spel met haar speelde, haar uitdaagde. De angst die haar eerst in zijn ban had gehad, werd nu overdekt door verbazing en bewondering. Bij de vorige pagina's had ze dit niet gezien, vreemd. Daar was het er gewoon, in één keer. Hier niet. was dat een teken? Probeerde het boek met haar te communiceren? Dat was een vreemde theorie, zelfs in Laundrey's ogen. Maar dit wí¡s gewoon vreemd! De kans dat het boek zelf straks ook ging praten, was net zo groot als de kans dat zij kon communiceren met de jongen. Als de laatste was gebeurd, waarom zou dat eerste dan niet gebeuren? Na een aantal minuten was de bladzijde klaar met zijn 'werk', en kon ze eindelijk verder lezen.