Hoofdcategorieėn
Home » 30 Seconds to mars » Het meisje in de rode jas [Jared Leto] » |2|
Het meisje in de rode jas [Jared Leto]
|2|
Was ik in staat om alles op te geven? Voor haar? Ik wist mijn antwoord al, al lang.
Ging ik te ver? Nee, absoluut niet. Er waren nog miljoenen vragen te stellen. Miljoenen antwoorden die ik nog van haar moest krijgen. Het kwelde me. Al die tijd was zij hier en ik niet, het was alsof ik haar kende uit een vorig leven, ik had een connectie met haar, Adrienne. Ik wist niet goed wat ik van plan was zodat zij me in haar leven zou toelaten maar ik wist wel dat grenzen verlegd konden worden.
“Dat is dan vijf euro en vijfentachtig cent, alsjeblieft.”¯
Ik graaide in mijn broekzakken naar het geld en haalde er een briefje van tien uit. Dat Europese geld was wel kleurrijker dan het Amerikaanse. Ik gaf het haar en zorgde er voor dat mijn vingertoppen de hare raakten. Ik voelde eerst een schok en daarna begon de plek waarop mijn huid in aanraking kwam met de hare te tintelen. Haar ogen schoten verdacht mijn kant op voor dat ze mij het wisselgeld gaf. “Een leuke dag verder, meneer.”¯ Haar mondhoeken gingen even naar omhoog, dat interpreteerde ik als een glimlach. Ik knikte, bevochtigde mijn lippen en hakte de knoop door: ik boorde mijn ogen in de hare en onderdrukte de neiging om haar gezicht in mijn handen te nemen. “Zou ik je misschien kunnen zien nadat je gedaan hebt met werken?”¯
Haar ogen verdonkerden en meteen hield ik mijn adem in als ik haar blik zag. Ze was zo… koud. “Nee, sorry."
Ik hoorde de vrouw achter mij grinniken en kon het niet laten even kwaad achter mij te kijken. “Alsjeblieft…?”¯
“Wat begrijpt u niet aan het woord nee?”¯
Ik keek haar aan, recht in haar ogen. Ik zag er wantrouw in en… angst? Wat was er mis met haar?! Ik was zo in de war door haar. Adrienne was zo mysterieus.
Ik knikte, glimlachte geforceerd naar haar en nam haar voor de laatste keer in me op, keek haar nog eens in de ogen, graaide alles van de band en stapte weg. Ik kon mezelf wel voor mijn hoofd slaan! Door mijn idiote gedrag had ik mijn kans totaal verpest. Ik verdronk in mijn gedachten en mijn voeten leidden me door de Parijse straten. Terwijl ik over haar nadacht, speurde ik de fontein af die zich in mijn gezichtsveld bevond. Ik ging hier altijd naartoe als ik mijn gedachten even op een rij wilde zetten. Het verwonderde dat het er vandaag niet zo druk als anders was. Ik genoot er van om hier te zijn en zeker nu Adrienne in dit land woonde.
Ik sloot mijn ogen, streek een verdwaalde haarpluk terug achter mijn oor en luisterde naar de passerende auto's, fluitende vogels en de wind die door de bomen ruisde. Een beeld vormde zich in mijn hoofd terwijl ik mezelf meer en meer liet afdrijven met de wind.
Ik kreeg geen hoogte van haar. Ik ging het niet opgeven. Dat deed ik immers nooit. Ik zou met haar praten, het maakte niet uit hoe lang ik hier in Parijs zou moeten blijven als ik maar met haar kon praten. Ik klonk wanhopig.
Ze was zo achterdochtig, ik vroeg me af hoe dat kwam. Ze had iets te verbergen, dat was zeker. Daaruit concludeerde ik dat ze weinig of geen vrienden had.
Misschien had het iets te maken met haar verleden, ik zou het maar al te graag willen uitzoeken. Ja, Adrienne had geheimen.
Ik zou er alles voor doen om haar mijn vriendin te maken, zolang ik maar tijd met haar kon doorbrengen. Ik besloot om het later opnieuw te proberen en besloot een uur of twee buiten te zwerven. Het kon me niet schelen of ik gefotografeerd werd. Ik besloot om een oude vriend te bezoeken, ik liet mijn hand in mijn broekzak zakken en haalde er vervolgens mijn BlackBerry uit. Ik veegde de minuscule deeltjes stof ervan af en ontgrendelde hem en deed mijn contactenlijst open.
Jack, zo heette hij. Hij was een aantal jaar ouder dan mij en had zijn eigen tattooshop. Hij had zwart krulhaar, donkerbruine ogen waarin je telkens opnieuw kon lezen hoe hij zich voelde, mooie witte tanden en had zo van die kuiltjes in zijn wang als hij lachte. Zijn tattooshop was zijn passie, zijn leven en kunst. Hij was een van de beste in zijn vak, zelf had ik mijn laatste nieuwe tattoo bij hem laten zetten. Ik drukte op het groene hoorntje en hield het toestel bij mijn oor. Meteen hoorde ik zijn ongelukkig Engels. Hij vertelde me dat hij nu bezig was met een klant maar dat ik al mocht komen.
Ik liep de shop binnen en meteen bestudeerde ik bewonderend de vele tattootekeningen...
Ik hoorde muziek op de achtergrond spelen en hoorde het geluid van de naald. Ik liep door de dubbele deur en zag Jack. Hij was bezig met een man van rond de dertig. Zachtjes benaderde ik hen en de klant keek op. Zijn ogen gleden langs mijn gezicht, bleven een paar seconde haken op mijn ogen, zo naar beneden. Ik voelde irritatie opkomen en grimaste naar hem.
“Hallo Jared, hoe gaat 'ie?”¯
Ik beet op mijn kaak en klakte met mijn tong. “Goed, ik ben hier twee weken ongeveer, het zou kunnen dat mijn broer in de loop van de tweede week ook naar hier komt."
Hij knikte en veegde met het witte papierendoekje wat bloed weg. Ik onderzocht zorgvuldig de tattoo waaraan hij werkte. Het was een quote van een maar al te bekende man. William Shakespeare. De quote luidde: ‘When words fail, music speaks.’
Ik voelde de blik van Jack zijn klant op me gebrand en keek hem nieuwsgierig aan. Een rimpel verscheen op zijn voorhoofd, zijn ogen vernauwden zich en hij beet peinzend neer op zijn lip. “Ben jij niet van een of andere band? Ik weet de naam niet juist…”¯
Ik had even de tijd nodig om zijn Franse woorden te vertalen in het Engels.
Hij bestudeerde mijn gezicht verder en mompelde iets onverstaanbaar. Ik twijfelde even maar besloot toch te antwoorden. “Aangenaam, ik ben Jared van 30 Seconds To Mars,”¯ glimlachte ik en zette een glimlach op.
“Leuk om je te ontmoeten. Ik ben trouwens Xavier,”¯ grijnsde hij en ik nam een gouden tand waar. Ik probeerde de afkeur die op mijn gezicht te lezen was te verbergen en knikte. Ik vond gouden tanden niet bepaald mooi.
Ik vroeg me af of het wel slim was dat ik de man vertelde wie ik was. Ik wilde Jack geen last bezorgen, moest de pers naar hem toe gaan om te vragen of ik een nieuwe tattoo had laten zetten.
Na tien minuten was Jack klaar. Hij deed de buitendeur op slot en draaide het bordje om opdat er nu gesloten op stond.
“Laten we in de woonkamer zitten, wat moet je trouwens hebben voor te drinken?”¯
“Bruiswater.”¯
Hij knikte en liep naar de keuken. Ik zette me neer op de bank en nam een magazine van de salontafel. De cover luidde: ‘Depeche Mode brengt nieuw album uit?’ Het was een Amerikaans muziekblad. Ik bladerde naar de pagina waarop het interview stond. Depeche Mode was altijd al één van mijn favorieten. Terwijl ik het interview las, kwam Jack met een dienblad aangelopen, hij zette het neer op de tafel, plofte neer op de eenzitter en verstrengelde zijn vingers. “Jared, vertel me eens, hoelang kennen we elkaar?”¯
Ik legde het tijdschrift weg en bestudeerde zijn gezicht. Hij zag er vermoeid uit, zijn ogen stonden dof en hadden niet de gebruikelijke lichtjes in zich.
“Veertien jaar, hoezo?”¯
“Veertien jaar vriendschap is lang genoeg om te weten wanneer je je goed voelt en wanneer niet. Dus vertel me hoe voel je je?”¯
Ik zuchtte en koos mijn woorden zorgvuldig. “Ik voel me gefrustreerd, ik zit in de knoop met mezelf en iemand anders."
There's nowhere left to hide
in no one to confide
the truth runs deep inside
and will never die
Reacties:
Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.