FanFic.nl

Het meisje in de rode jas [Jared Leto]

|3|

Ik dacht na over al de dingen die Jack me had verteld. Zijn woorden hielden altijd wijsheid in. Hij was een intelligente man waar ik veel respect voor heb, ook al mocht ik hem in het begin niet. Maar het was nog steeds mijn beslissing wat ik ging doen. Maar welke ging ik nemen? Ik kon haar nog dagen, weken en maanden bespioneren zonder dat ze het zou merken. Of ik daar iets aan ga hebben? Nee, natuurlijk niet. Ze zou me nog steeds als een vreemde zien, alleen dan als een excentrieke vreemde.


"Laat mij los!" Ze reageerde fel toen ik voorzichtig haar arm vast nam en haar omdraaide. Ze leek zo bang en zo gekweld dat ik haar bijna liet gaan. "Ik wil gewoon met je praten." ze bleef mijn blik ontwijken en deed opnieuw een poging om te ontsnappen. Ik pakte haar beide polsen vast en dreef haar naar de muur. Haar rug raakte de muur en ik pinde haar armen vast langs weerzijde van haar lichaam, tegen de muur. "Dat helpt niet," snauwde ik geïrriteerd. Eindelijk keek ze op naar mijn gezicht. Haar ogen stonden vermoeid en droevig, alsof ze zichzelf opgegeven had. "Wat wil je?" Haar stem klonk zo mooi, ik keek haar verbouwereerd aan en slikte. Wat ik wou? Ik wou haar echt kennen. Ik wou er voor haar zijn. Ik wilde haar diepste geheimen weten, dingen die haar kwaad maken, haar liefdesleven, haar favoriete seizoen, haar lievelingseten, haar hobby's, films waarbij ze moet huilen, haar lievelings boek... Wat wou ik weten? ALLES. "Ik wil je gewoon leren kennen, echt. Ik weet dat het raar klinkt maar toen ik jou voor de eerste keer zag voelde ik me aangetrokken tot je." Haar wenkbrauwen fronste en ze beet op haar lip terwijl haar (bijna) grasgroene ogen gericht waren op mijn schoenen. "Luister ik ben niet van hier, dat heb je gehoord aan mijn afschuwelijk Frans. Ik ben hier 2 weken, ik weet dat 2 weken niet genoeg zullen zijn om je te leren kenenn. Het zal waarschijnlijk een eeuwigheid duren maar geef me een kans, laat mij een vriend voor je zijn, laat me toe in je leven." Ik nam zonder dat ik het wist haar beide handen nu vast. Haar gezicht ging traag omhoog. En ik hapte naar adem. Haar mondhoeken trilden en ik voelde haar handen beven in de mijne. Ik had haar gekwetst. "Jouw baas, de man voor wie jij werkt heeft mij en mijn familie al genoeg aangedaan. Hoe durf je me om me zo in de val te leiden! Ik ben heus wel slimmer. Waarom jaag je gewoon geen kogel door mijn schedel?! Het is toch makkelijk!? Net zoals bij die man! Net zoals de kinderen en net zo als al de anderen! Koudbloedige moordenaar!" Ik liet haar los, ik stond vastgenageld aan de grond! En nog steeds vond ik haar mooi en wou ik haar in mijn armen nemen zo dat ze alles kon vertellen. Wat was er met haar Gebeurd? Wie was ze? Ineens veranderde de blik in haar ogen, ze verzachtten en ik las spijt in haar ogen. Ze deed een stap dichter naar me. En dan doet ze iets wat ik nooit verwachtte: ze nam mijn hoofd in haar koude handen. Mijn hart sloeg vreemd genoeg een slag over. Ik voelde aangename rillingen over heel mijn lichaam. Haar hoofd kwam dichterbij en het enigste naar wat ik kon kijken waren haar prachtige ogen en het enigste waaraan ik kon denken was de aanraking van haar babyzachte handen. Haar ogen boorden zich in die van mij en ze keek door me heen. Ze zag mijn ziel. Ze fronste opnieuw haar wenkbrauwen en scheidde haar lippen van elkaar. " Je... Je begrijpt niet waarover ik het heb?" Voorzichtig knikte ik. Onthutst gleden haar handen van mijn kaken en lieten een warm statisch gevoel achter.

"Het spijt me," fluisterde ze. En met die woorden vluchtte ze de Parijse straten in. Mij liet ze achter.





Ik kon me niet bewegen en het laatste dat ik van haar zag is de zoom van haar rode jas. Ik bleef nog tien minuten staren in de richting waarin ze verdwenen was en zette dan de achtervolging in. Niet te geloven dat ik haar zomaar liet gaan! Ze had zulke invloed op me dat ik nauwelijks kon nadenken en bewegen. En de gedachte daarvan was merkwaardig en tegelijk beangstigend. Ik zag nog steeds haar gezicht voor me en haar ogen. God haar ogen! Ze waren zo diep en vol verborgen emoties.

Ik kwam een splitsing tegen en bleef staan. Ik besloot links te gaan. Ik nam de omgeving in me op en hoopte met hart en ziel dat ik de juiste richting had genomen. De huizen waren groot en oud. De voortuinen waren versierd door winterbloemen. Er lagen kasseien. Ik sprintte de straat uit en zocht naar het meisje in de rode jas. De angst besloop me weer en omarmde me als een vriend. Hij nam bezit van elke cel in mijn lichaam en gaf me rillingen.

Nergens was ze te bekennen, ik vond haar niet, ongeacht hoeveel straten ik insloeg, ik had zelfs de hele weg teruggelopen om de andere weg in te slagen. in. Maar ze was spoorloos verdwenen. Opgegaan in rook.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.