Hoofdcategorieën
Home » Vampire Diaries » Mysterious Girl » Hoofdstuk 1: Het Geheim {update: 20-02-12}
Mysterious Girl
Hoofdstuk 1: Het Geheim {update: 20-02-12}
Er verscheen een grote grijns op haar gezicht.
'Wat een aangename verrassing,' zei ze emotieloos. Damon leek echter verrast te zijn ook al probeerde hij dit te verbergen.
'Ik ben er vrijwel van overtuigd dat jij mij niet meer herkent, nietwaar... Damon?' ze had nog altijd de duivelse grijns op haar gezicht. Het was voor haar een geweldige kick om te ervaren hoe Damon zou reageren als hij bang was. Dit zou eindelijk hét moment zijn waar ze al die tijd op gewacht heeft, wraak!
Nog altijd keek Damon verrast en wantrouwig. Het was inmiddels pikkedonker geworden en ze was niet bang.
'Wat ben je? Weerwolf, Vampier, heks?' vroeg hij al snel nadat hij begrepen had dat ze niet bang voor hem was.
'Hmmm, wat zou ik zijn Damon. Ik weet dat jij daar niks vanaf weet, misschien moet ik je broertje erbij halen? Waar is Stefan?' Ze keek om zich heen of ze hem kon zien. Zijn aanwezigheid had ze niet kunnen voelen, waarschijnlijk was hij niet in de buurt.
Damon had nog altijd geen vin geroerd terwijl zij in rondjes om hem heen liep.
'Niks veranderd, na al die jaren. Ik moet wel zeggen dat ik je haar leuker vind dat honderdveertig jaar geleden.' Damon trok zijn wenkbrauw omhoog.
'Een vampier of een weerwolf dus.' trok hij als conclusie.
Ze gaf nog altijd geen antwoord op die vraag. 'Stefan, zou hij wel komen opdagen als er iets met jou gebeurde? Ik zou hem dolgraag weer eens willen spreken na al die jaren!' Ze was inmiddels weer tegenover Damon gaan staan. Dit keer met een staak in haar hand, die ze tevoorschijn had gehaald terwijl ze een rondje om hem heen liep.
'Dat is waar, Stefan geeft niet veel meer om mensen, nouja mensen...' zei ze terwijl ze hem aankeek van top tot teen. 'En dan hebben we Elena nog, grappig hoor dat jullie dezelfde fout maken als tientallen jaren geleden. Je zou denken dat jullie er wel van geleerd hebben na wat er de laatst keer gebeurd is. Niet echt dus.'
'Wie ben je? Ik weet dat je geen origineel ben, dus wat ben je dan wel?'
'Dat is voor mij een weet en voor jou een vraag.' De duivelse lach verscheen weer op haar gezicht. Alles ging precies zoals ze gehoopt had. Ze moest alleen wel opschieten, het begon bijna licht te worden en ze had niet veel zin om nu vlak voor haar ultieme geluk te verbranden voor de zon.
'Waar is Stefan?' vroeg ze nogmaals. Damon leek vast besloten te zijn om geen antwoord te geven.
'Waar is Stefan?!' vroeg ze nu met een iets opgeven stem. Damon gaf nog altijd geen antwoord en dit dreef haar tot waanzin. Ze moest en zou weten waar Stefan was.
'Wat is er dat jij van mijn broertje wil?' vroeg Damon.
'Best, als jij niet wil vertellen waar hij is dan zit er niks anders op.' Er begon lichte paniek in haar op te komen. Niet al te lang zou het duren voordat de eerste zonnestralen naar benden zouden komen. Terwijl ze dat zei rende ze naar hem toe en stak een staak midden in zijn buik. Ze wilde hem niet dood hebben, dat was niet het plan. Het enige wat zij wilde was wraak door hem te martelen. Hij had nog proberen te ontkomen, maar ze was te snel voor hem geweest en ze zag de angst in zijn ogen toen ze de staak in zijn buik stak. Ze stak hem zo ver mogelijk door zijn lichaam om er voor te zorgen dat hij bewusteloos raakte door de pijn. Ze tilde hem op en legde hem over haar schouders neer. De staak bleef er nog altijd inzitten.
Van te voren had ze al een plek uit gekozen om hem te te verstoppen en zo snel als ze kon rende ze er naar toe. De eerste zonnestralen waren al inmiddels naar beneden komen vallen en ze moest dus uitkijken waar ze rende.
Eindelijk, na vijf minuten was ze dan aangekomen. Ze probeerde Damon tegelijkertijd in de gaten te houden of hij niet per ongelijk wakker werd. Het was een zeer donkere plek waar ze naartoe liep, dit had ze ook wel nodig aangezien zij geen beschermingsring had en dus gedoemd was om in het donker te verstoppen. Het was dezelde plek waar Tyler zijn eerste transformatie als weerwolf zijnde had ondergaan. Er zat een hek aan de ene kant van de ruimte nadat ze de trap naar beneden was gegaan, ze legde Damon daar neer en schoof de ring van zijn vinger. Helaas kon ze deze niet om doen, het was behekst en dat betekende dat de ring alleen om gedaan kon worden door de persoon van wie het was. Dat was zij dus niet en het was belangrijk voor haar om deze ring goed te verstoppen en een eigen manier te vinden om toch door het zonlicht te kunnen komen.
De ringen waren namelijk niet de enige manier om in het zonlicht te kunnen lopen, ten slotte konden de originele vampiers dit ook zónder ring....
Voor haar eigen veiligheid had ze besloten om de staak in zijn buik te laten zitten, hij zou vanzelf wel wakker worden, maar dan zou hij te zwak zijn om veel te kunnen bewegen.
Nu het daglicht was kon ze zelf ook nergens naar toe en was ze dus verplicht om een tijdlang hier te zitten. Ook wist ze dat vrienden van Damon niet in deze plek zouden komen als het daglicht was, ze hadden zo dingen aan hun hoofd als school en het zou toch uren duren voordat er iemand in de gaten had gehad dat hij ontvoerd was.
Rustig ging ze tegen de muur zitten van de donkere ruimte en wachtte rustig af.
Zonder dat ze het merkte was ze in slaap gevallen, ze is wakker geworden van een raar trillend geluid dat ze niet meteen herkende. Het kwam uit de buurt van Damon. Ze vond het zelf raar dat ze kon slapen als vampier. Al jaren voordat ze zelf een vampier werd, werd er in verhaaltjes verteld dat ze niet konden slapen. Blijkbaar wel, maar het had geen effect op het welzijn van een vampier. Daar was ze al snel achter, ze konden toch niet moe worden. Waarom zouden ze dan slaap nodig hebben?
Ze sprintte naar het hek toe en maakte deze open. Damon was nog niet verschoven en ze kwam er al vrij snel achter dat het geluid kwam uit zijn broekzak. Ze haalde het apparaat eruit en herkende het als een mobieltje. Die had ze al in geen jaren meer in haar handen gehad, daarom herkende ze het geluid blijkbaar niet.
Net toen ze het mobieltje uit zijn zak wilde pakken, voelde ze een hand om haar arm. Damon was bij bewust zijn en dit was sneller dan ze had verwacht, misschien had ze toch nog beter haar best moeten doen voordat ze hier naartoe kwam. Hij keek haar aan en ze rukte zich snel los. Gelukkig voor haar had ze zijn ring af gepakt en kon ze hem daarmee chanteren. Zo snel als ze kon rende ze weer terug en deed ze het hek dicht. Hij was misschien wel bij bewust zijn, maar hij was nog wel verzwakt.
Ze keek op het mobieltje die nog altijd afging, ze zag de naam Elena voorbijkomen. Er verscheen een grijns op haar gezicht en zei ‘Elena, wie zou dat zijn? Misschien moet ik wel op neme, gewoon voor het geval dat.’ Zei ze met een duivelse lach. Er kwam geen reactie uit, maar zijn blik zei al genoeg.
‘Damon, waar ben je!’ zei een onrustige stem aan de andere kant van de telefoon.
‘Maak je geen zorgen, hij is bij mij.’ Reageerde ze. Er viel een stilte.
‘Wat heb je met Damon gedaan.’ Vroeg ze kalm.
‘Ik wist dat je slim was Elena, maar zo slim.’ Er viel weer een stilte.
‘Wat heb je met Damon gedaan.’ Vroeg ze nogmaals.
Ze lachte, ‘Maak je maar geen zorgen om hem, hij is hier bij mij. Levend en wel. Nietwaar Damon,’ zei ze en ze hield de telefoon richting Damon.
‘Elena,’ zei hij zwak. Hij had inmiddels een zitpositie aangenomen, maar met de staak nog altijd in zijn buik ging dit lastig.
‘Zeg me wat je hem hebt aan gedaan!’
‘Weet je, laten we een deal maken. Damon voor Stefan.’ Zei ze en weer viel er een stilte.
‘Wie ben jij?’ vroeg ze duidelijk onder de indruk van het feit dat degene aan wie ze aan de telefoon had zoveel over haar leven wist.
‘Hmm, laat ik het zo zeggen. Damon is mijn rivaal en Stefan is mijn vriend, Katherine en jij zijn dubbelgangers. Je ouders zijn eigenlijk je oom en tante, terwijl je oom je echte vader is. Oh en dan nog niet te spreken over Isobel, ofwel Alarics dode vampiervrouw. Ik wil Stefan ontmoeten.’
Ze was vast besloten om haar zin te krijgen en wie kon haar dat anders geven dan Elena?
‘Wat ben je, weerwolf, vampier, heks?’ reageerde Elena, negerend haar verzoek.
‘Ik wil Stefan spreken.’ Zei ze. Ze had van tevoren er al rekening mee gehouden dat Elena lastig zou zijn.
‘Of anders,’ zei ze. Ze hield nogmaals de telefoon gericht naar Damon.
‘Elena, doe het. Laat haar Stefan spreken. Je weet niet waar je tegenop moet. Ze weet alles over ons, ze weet alles over jou.’ Zei hij al iets harder dan eerder.
‘Best,’ zei Elena. ‘Ik zorg ervoor dat ik Stefan ervan overtuig om je te ontmoeten. Waar spreken we af?’
‘Je hebt het duidelijk verkeerd begrepen. Alleen Stefan, verder niemand en geloof me, ik heb het snel in de gaten als er meer dan een zal zijn. Ik zou zeggen bij de plek daar waar Klaus Jules, Greta en Jenna vermoord heeft. Als jullie er om klokslag tien uur niet zijn vanavond, dan zal Damon niet gelukkig worden.’
Ze hing op zonder nog een woord te zeggen. Ze had Elena waar ze haar wilde hebben en dus ook Stefan.
Het duurde niet lang voordat er terug werd gebeld op Damon zijn telefoon, het was een bekende stem.
‘Wie is er zo stom genoeg om mijn broer te ontvoeren. Daar komt alleen maar ellende van.’ Hoorde ze Stefan zeggen. Ze heeft hem niet vaak gezien of gehoord, waarschijnlijk zelfs maar voor enkele seconden gezien, maar dat was genoeg voor haar geweest om te herkennen dat dit Stefan was. Eindelijk, na al die jaren.
‘Stefan, wat geweldig dat ik jou eindelijk aan de telefoon krijg. We moeten praten.’ Reageerde ze, zijn vraag negerend.
‘En wie ben jij?’ vroeg hij argwanend. Ze lachte hard.
‘De miljoen dollar vraag, de vraag waar iedereen een antwoord op wil. Laten we het zo zeggen, denk aan heel lang geleden, denk aan jouw tijd met Lexi en wanneer je erachter bent gekomen wie ik ben, weet je me vanzelf te vinden. ’ Ze wachtte niet af op een reactie, maar hing op.
Ze wist precies waar ze naar toe ging, nog een keer keek ze naar Damon, hij lag er zwak bij maar hij was te zwak om zelf de staak uit zijn buik te verwijderen.
‘Tot strakjes,’ zei ze terwijl ze hem knipoogde. ‘En haal geen domme dingen in je hoofd, of je zal dit niet meer terug zien.’ Zei ze terwijl ze zijn ring tevoorschijn haalde. Hij keek geschrokken naar zijn hand en merkte dat zijn ring niet zat waar hij hoorde.
‘Wie ben jij?’ vroeg hij nogmaals. Ze glimlachte ‘Als je nadenkt dan weet je het misschien wel.’
Op haar gemak liep ze naar de plek van bestemming, ze wist dat Stefan slim was en dat hij er snel achter zou komen waar ze naar toe ging.
Dit was op een plek in een bos niet gek hier ver vandaan. Een plek die nooit uit haar geheugen was geweest, niet zo gek ook als je beseft dat dit een plek is waar zij vampier geworden is.
Na een kwartiertje rustig (nou ja rustig zoals dat is voor een vampier) aan te hebben gedaan, was ze daar dan eindelijk. Het bos was niet veel veranderd, bijna zoals het honderdveertig jaar geleden ook was. Precies zoals Lexi en Stefan haar aantroffen in de staat die ze toen was.
Ze liep richting de open plek, dat was wel veranderd er was nu meer groen dan toen. Er stond nu ook een ruïne, bezaaid met groen en allerlei onkruid, nu ze er naartoe liep zag ze iets heel opvallends. Er groeide Vervain. Het was voor haar geweldig om zo goed te kunnen zien, zelfs nu het pikkedonker was. Zo zag ze gevaar snel aankomen.
Aandachtig bestuurde ze de ruïne, de ruïne die ooit haar huis was geweest, waar nu Vervain groeide en waar ze nooit meer naar terug kon keren, was de beste tijd van haar leven geweest.
Al snel slikte ze de brok in de keel weg toen ze aan haar herinneringen van vroeger dacht. Dat was toen en dit is nu, dacht ze bij zichzelf. Ze is nu een vampier en daar kon ze niks aan veranderen.
Ze werd uit haar gedachten wakker geschud toen ze plotseling gekraak hoorde. Ze draaide zich om en in de verte zag ze een schim staan…
Reacties:
OMG~!!!
Ik weet echt niet wat ik moet zeggen...
Gewoon spannend geschreven!
Snel verder...
Fantastisch geschreven