FanFic.nl

What the hell happend to me (afgerond)

Hoofdstuk 16: Ransom

De volgende dag gingen we als beloofd lekker naar het strand met de wandelwagen. Het was heerlijk om een frisse neus te halen. Zeker omdat we zo lang binnen hebben gezeten. Ik genoot er echt van. En na een paar uur viel Marisol al weer in slaap. 'Ze is een kei in slapen he', zei Sirius lachend. 'Dat is zacht uitgedrukt', zei ik ook lachend. Zo gingen er een paar weken voorbij die normaal verliepen en Sirius en ik genoten van het normale. Lupos en Tops die bewaakte het huis dag en nacht en we boden ze elke keer aan dat ze even naar huis moesten, maar dat wezen ze elke keer af. Na 3 maanden was Marisol al ietsje groter geworden en brabbelde ze wat. 'Volgens mij wordt het een heel slim kind', zei Sirius lachend. 'Nu al brabbelen', zei ik glimlachend naar Marisol kijkend. We legde haar in haar bedje en plofte zelf op de bank. Toen hoorde ik een geluid en draaide me vliegensvlug om. Ik rende samen met Sirius de kamer in van Marisol. Marisol die lag niet meer in haar bedje en we hadden net Lupos naar huis gestuurd en Tops bevolen om even te gaan slapen. 'NEEEEEE, MARISOL', schreeuwde ik. Ik hoorde Tops verschijnselen in de kamer. 'BANG!' 'Het is Marisol ze is weg', zei ik in paniek. Sirius die had het niet meer en die stormde naar buiten en rende en rende waar hij heen kon rennen. Hij verdwijnselde en verschijnselde, maar al die tijd zonder succes. Er was verderop nog een hutje aan het strand, maar daar was niemand en je hoorde ook geen babygehuil. De tranen liepen over mijn wangen. 'Rustig, rustig ik ga de Orde bijeen roepen', zei Tops en ze verdwijnselde weer 'BANG'. Toen ze terug kwam, kwam ze met iedereen, de rest die op Zweinstein zat die werd op de hoogte gesteld via uilenpost. 'Iedereen van de Orde is op de hoogte gesteld van de kidnapping van Marisol en het komt zo in het nieuws en we willen graag een intervieuw met jullie willen als het uitkomt zodat iedereen op de wereld op de hoogte kan worden gesteld dat'... begon Perkamentus. 'Mijn moeder', zei ik plotseling. 'Pardon', zei Sirius. 'Mijn moeder heeft haar, ik voel het', zei ik. 'Je moeder zit in een parallel universum of zoiets', zei Sirius. 'Maar Albus die kan ook door parallele universums reizen, misschien kom ik helemaal niet uit een ander universum alleen maar uit een ander werelddeel', zei ik plotseling. Waarom heb ik daar nooit aan gedacht! 'Dat is onmogelijk, hoe kan je anders Harry Potter boeken in je kast hebben staan', zei Sirius. 'Dat is het hem juist, die zijn ook verdwenen', zei ik. 'Dat is raar, maar nu kan je toch, je bent toch een soort van erin geschreven als personage?' vroeg Sirius. 'Ik begrijp het zelf niet eens, misschien word ik straks wakkern en blijkt het allemaal een droom te zijn of dat ik in coma heb gelegen een hele tijd en ik mijn werk heb gedaan', zei ik. 'Ik hoop van niet', zei Sirius en hij omhelsde me stevig. 'Het mag gewoon geen droom zijn', snikte ik. 'Marisol is echt, ze is geen fictie personage', zei ik snikkend. 'Zekerweten van niet, ze is van ons', zei Sirius fel. Ik snikte nog harder. Perkamentus die verzekerde me dat hij me meenam naar mijn land of parallel universum, tenslotte had hij me ook de vorige keer daar heen weten te brengen, iets waar ik hem nog steeds dankbaar voor ben. Ik stopte met snikken. 'Ben je er klaar voor, dit keer ga ik mee', zei Sirius. We hielden elkaars handen vast en verdwijnselde met z'n allen. De hele Orde ging mee. Het was weer alsof ik weg werd gezogen zoals anderhalf jaar geleden. Ik spartelde flink tegen, maar ik voelde de handen van Sirius en Perkamentus nog steeds en ik zag ze weer toen we duidelijk in mijn parallel universum waren. Ik durfde niet te knipperen met mijn ogen, omdat ik dan bang was dat iedereen weg zou gaan. Sirius die merkte dat ik bang en angstig was en die hield mijn hand stevig vast. 'Dit was dus je ouderlijk huis', zei hij. 'Het was een groot huis he', zei ik een poging grappig te zijn, maar die poging mislukte, omdat ik gehuil uit de kamer hoorde komen. Heel bekend gehuil. 'Marisol!' riep ik. 'Ssssh', zei Lupos en hij hield me tegen samen met Tops en daar hadden ze heel wat kracht voor nodig. 'Ik vermoord haar, ik vermoord haar', siste ik nijdig. 'Niet doen, daar krijg je spijt van, ze krijgt haar straf, geloof me', siste Sirius nijdig toen hij ook het gehuil hoorde van Marisol. 'We krijgen haar wel, we krijgen haar wel, we krijgen haar nu!' krijste ik woedend maar toch zachtjes. Molly die sloeg een hand voor haar mond en was doodsbleek geworden. 'Welke moeder ontvoerd de dochter van haar kind nou', fluisterde ze tegen Perkamentus. Perkamentus die was ook half in shock. De- dat- iemand- dat- uberhoubt- kan- bedenken gedachte. Perkamentus die was een plan aan het beramen. 'Stel je voor dat ze ook kan toveren, dat ze ook een heks is, maar ze het me nooit vertelt heeft dat de Harry Potter boeken waargebeurde verhalen zijn', fluisterde ik. 'Ik heb werkelijk geen idee, ik heb zoiets onmelselijks nog nooit meegemaakt en daarmee reken ik mee dat de Geheime Kamer is geopend een paar jaar geleden en Marten Vilijn op briljante wijze het dagboek'... begon Perkamentus. 'Ja ja, dat weet ik allemaal al', zei ik vlug. 'Oh ja', zei Perkamentus. 'Waar waren we?' vroeg hij vlug aan Tops. 'Onmenselijk dat'... begon Tops. 'Jij moet naar binnen, samen met Sirius, sluipen en Marisol terugpakken, daarna confronteren wat ze wil', zei Perkamentus. 'Lijkt me briljant', zei ik en Sirius en ik gingen het huis binnen via een trap die we getoverd hadden en in het niets weer verdween. We konden niet verdwijnselen en verschijnselen, dat zou een eenorme knal veroorzaken en zou meteen iedereen wakker schudde, dus al met al was dat niet zo'n goed idee verder, maar het insluipen wel. Niemand die hoorde iets, dat was heel prettig. Ik zag Marisol ongedeerd in een ouderwetse wieg liggen. Ik pakte haar meteen. Opgelucht en wel. Ik had haar weer, ze was van mij. We klommen weer naar beneden en we hoorde mijn moeder de trap op komen omdat ze niets meer hoorde in de kamer. We klommen weer naar beneden en belandde veilig weer in de Orde. 'Albus wil jij voor Marisol even tijdelijk zorgen, de fles is er al', zei ik en ik toverde de fles tevoorschijn. 'Eh', begon Perkamentus die verbaasd keek naar Marisol die in zijn armen lag. 'Ik help je wel Albus', zei Molly enthousiast en ze nam Marisol over. 'Oke, het is besloten, Molly en Arthur die blijven even oppassen op Marisol en wij houden de wacht terwijl jullie 2 naar binnen gaan', zei Perkamentus. 'Lijkt me een prima deal', zei ik en Sirius en ik bombadeerde de deur en stormde naar binnen. Mijn moeder stond verschrikt op. (Ik noem haar even "mijn moeder", want dan weet je tenminste wie het is, niet dat ze mijn moeder is). Mijn vader was gek genoeg ook thuis, daar had ik even niet op gerekend. Mijn vader, mijn nietszeggende vader die het altijd maar toeliet dat mijn moeder me sloeg.

'Hoe kom jij hier binnen', zei mijn moeder. 'Een betere vraag is misschien, hoe kom jij binnen bij ons huis', zei ik een poging om kalm te blijven. 'Je bent een ding vergeten te vragen', zei mijn moeder. 'En dat is', zei ik dreigend. 'Ben jij een heks', zei mijn moeder. 'Ben jij een heks?' herhaalde ik vragend. 'Het antwoord is ja, ik ben een heks, de reden dat ik dat weet dat jij ook een heks bent is, omdat ik toen ik jou elke keer sloeg je de volgende dag zonder blauwe plekken naar beneden kwam, dat is hoogst ongewoon, ik ben een heks die op Zwadderichs afdeling heeft gezeten', zei mijn moeder. 'Je hebt op Zweinstein gezeten', zei ik nog meer verbaasd. Mijn moeder knikte. 'Jou vader zat ook op die afdeling destijds, maar hij vond het niks en is van school gegaan en heeft een dreuzelleven geleid, ik was inmiddels al zwanger van jou, het was te laat om een abortus te plegen, al had ik dat graag gewild, ik bedoel, wie wil er nou een kind van die nietsnut van'... begon mijn moeder. 'Expelliarmus', zei ik plotseling en ik ving mijn moeders toverstaf op. 'Wat wil je', zei ik dreigend. 'Waarom heb je Marisol afgepakt, gestolen uit ons gezin', zei ik. 'Ik kon het niet verkroppen om jou wel een gelukkig gezinnetje te laten spelen, terwijl ik jou helemaal niet in mijn leven uberhoubt had gewild!', zei mijn moeder schel. 'Andere demensie he', zei ik schamper tegen Sirius. Sirius die haalde zijn schouders op. 'En wat moet je met zo'n ongewassen nietsnut die vers uit Azkaban komt', zei mijn moeder schel. 'Onschuldig is bewezen, jij daarintegen riskeert Azkaban door dit te doen, ik heb je uit mijn leven verbannen al een lange tijd geleden, anderhalfjaar geleden om precies te zijn, vraagje tussendoor trouwens, hoe wist jij dat ik zwanger was geraakt?' vroeg ik. 'Ik heb zo mijn bronnen', zei mijn moeder. 'En die geef je zeker niet prijs, het kan je minder straf opleveren in Azkaban', zei ik een poging tot haar door te dringen, iets wat onsuccesvol was. Ik vond het vreselijk om dit gesprek met mijn biologische moeder te hebben. 'Alberto Danzich is jou bron, natuurlijk, hij was jou spion, hij werkt niet alleen voor Voldemort, hij werkt ook voor jou als spion, daarom wist hij me zo makkelijk op te sporen', zei ik. 'Heel goed jongedame, je hebt de hersens niet van je vader zie ik', zei mijn moeder. 'Ik heb de hersens van mijn vader, hij is nooit een ware Zwadderaar geweest en daar ben ik trots op, ik ben trotser op mijn vader dan op jou, het enige wat ik jammer vind van mijn vader is dat hij altijd zwijgend had toegekenen hoe ik werd geslagen, maar nu begrijp ik dat dat een reden had', zei ik naar mijn vader kijkend en die knikte opgelucht. 'Toch, je hebt de hersens van mij, waardoor ken je anders die spreuken zo goed en heb je die zo goed door', zei mijn moeder dreigend. 'Nou dat zou ik je eens haarfijn gaan uitleggen, die heb ik namelijk allemaal van de slimste heks van haar leeftijd geleerd, Ginny Wemel en Hermelien Griffel', zei ik. Mijn moeder keek me neidig aan. 'Wat had je gewild met het idee om Marisol af te pakken', zei ik. 'Haar opvoeden zoals een echte Zwadderaar hoort te zijn, jij bent niet Zwadderich, jij bent Griffoendor of Huffelpuf, misschien ook nog wel Ravenklauw, maar niet Zwadderich, zekerweten van niet', zei mijn moeder. 'Nee gelukkig niet', zei ik. 'Maar je hebt nog steeds geen antwoord gegeven op mijn vraag, wat zou je gaan doen met Marisol, wat zou je willen, losgeld (Randsom)?' vroeg ik. 'Ik spuug op geld, ik heb genoeg geld, nee, wat ik al zei, opvoeden als een echte Zwadderaar, maar dat gaat nu niet meer door zie ik', zei mijn moeder woedend. 'Mijn idee is dat ik jou niet meer zie voorlopig en je in Azkaban verdwijnt en de dementors die je gelukkige gedachten opzuigen en je alleen maar slechte gedachtes overhoudt', zei ik. 'Stuur me maar naar Azkaban, de heer van het Duister die zal mij komen halen en dan kan je me niet meer tegenhouden', zei mijn moeder. 'Ik ken jou niet', zei ik vol pure walging terwijl Perkamentus en de andere van de Orde binnenkwamen. 'En ik ken jou niet, komt dat even mooi uit!' krijste mijn moeder hysterisch alsof ze krankzinnig was geworden deze afgelopen minuten. 'Jij bent geen heks', zei mijn moeder vol pure walging. 'Meer dan jij je ooit kan voorstellen', zei ik. Sirius die pakte mijn hand stevig vast en dat vond ik heel fijn. Terwijl mijn moeder afgevoerd werd naar Azkaban door het Ministerie van Toverkunst hield ik Marisol weer veilig in mijn armen en met de weet dat alles weer goed kwam gingen we weer naar huis. Nu wisten we dat we ook ook gewoon konden verschijnselen en verdwijnselen met een baby dus deden we dat gewoon. Dat was zo'n beetje het enige nuttige wat mijn moeder me had meegegeven. En mijn moeder die werd naar de beruchte tovenaarsgevangenis gebracht. Azkaban en terechtgesteld voor de rest van haar leven...

Reacties: