FanFic.nl

De gitaar die bijna het einde van Tokio Hotel betekende. (SA)

De gitaar die bijna het einde van Tokio Hotel betekende.

[Tom pov]



Kijk, daar kan ik nu zo kwaad van worden. Mijn hele kamer, het hele appartement heb ik al afgezocht naar die gitaar. Ook Georg en Gustav hebben hem niet gezien en helpen me met zoeken. Maar Bill, die zit gewoon met een ochtendhumeur naar de televisie te staren vanuit de zetel. "Bill, heb jij mij gitaar niet gezien?" Geen reactie. Dat is nog zoiets waar ik niet tegen kan, mensen die niet antwoorden. "Bill!" Nog geen reactie. Nu ben ik echt kwaad. "Godverdomme Bill!!!! Antwoord gewoon!!" Roep ik terwijl ik tegen zijn arm duw. "Wat kan mij die domme gitaar nu schelen?!" Zegt hij terwijl hij me heel kwaad aankijkt. "Je weet hoeveel die gitaar voor me betekend!!!" "Evenveel als al die meisjes zeker?!" "Ey, nu gaat ge stoppen ja?!!!!" Schreeuw ik terwijl ik voor hem ga staan. "En waarom zou ik moeten stoppen?!!?" Vraagt hij terwijl hij ook rechtstaat. "Ik ben ouder dus je luistert naar me!" "Alsof ik dat zou moeten doen!" Okee, nu heeft hij me echt razend!! Ik til mijn hand op en sla hem op zijn wang. Verwonderd kijkt hij me aan en wrijft over zijn wang. "Je sloeg me,..." zegt hij verbaasd.



[Bill pov]



Hij sloeg me. De herinneringen van vroeger komen weer boven. "Je sloeg me,..." zeg ik verbaasd. "Ja, en dat ga ik nu nog eens doen!" Hij knalt zijn vuist in mijn gezicht en ik voel bloed uit mijn mond en neus lopen. Hij pakt mijn schouders vast en duwt mij keihard tegen de grond. Mijn armen neemt Tom op verschillende plaatsen vast en zet zijn vingerafdrukken erin. Tranen lopen over mijn wangen en zodra hij ze ziet geeft hij me nog een trap tussen mijn ribben. "Zielig kind!" spuwt hij nog in mijn gezicht. Ik kijk mijn 10 minuten oudere broertje aan. Helemaal in trance herhaal ik letterlijk de woorden die Tom tegen me zei als papa me had geslagen of mama aan het slaan was, of allebei natuurlijk. " Rustig maar Bill, niet huilen, ik ben bij je, je bent veilig." Tom kijkt me raar aan, maar het zijn zijn woorden. "Ik ben niet zoals papa, ik zal je altijd beschermen, ik zal je nooit slaan, nooit zal ik jou of mama pijn doen. Ik zal jullie altijd beschermen." Zijn kwade gezicht trekt weg en maakt plaats voor iets wat tussen medelijden en verbazing zweeft. "Dat beloof ik je." Dat is de laatste zin die ik zeg voor ik met mijn ogen knipper en iemand zie die niet mijn broer kan zijn. "Wat heb je met Tom gedaan?! Jij bent mijn broer niet! Tom zou me nooit pijn doen, dat had hij beloofd!" Schreeuw ik . Ik sta recht en met pijn over mijn hele lichaam loop ik de deur uit, geen idee waar naartoe. Als het maar uit de buurt van Tom is.



[Tom pov]



Hij herhaalde letterlijk mijn woorden. "Dat beloof ik je" zeg ik wanneer hij de deur heeft dichtgesmeten. "Dat beloof ik je" zeg ik nog eens terwijl ik de tranen achter mijn ogen voel prikken. Verslagen zak ik op mijn knieën. "Ik had het hem beloofd" Naast me op de salontafel zie ik het zakmes van Georg liggen. Ik knip hem open en zonder twijfelen zet ik het op mijn arm. Als ik na een paar minuten naar mijn arm kijk zie ik dat hij helemaal opgezwollen is en dat er 'Dat beloof ik je' in gekrast staat. Georg en Gustav, die alles zagen gebeuren, komen nu pas naar me toe en helpen me om mijn arm te verzorgen. Als dat gedaan is ga ik in de zetel zitten en staar naar de deur. Uren gaan voorbij en het word donker buiten, maar Bill komt niet terug. Pas rond half twaalf gaat de deur weer open en ik veer recht. Ik ga voor hem staan en zie nu pas wat ik mijn broertje heb aangedaan. Hij trekt een pijnlijk gezicht en over zijn hele gezicht zit uitgelopen make-up vermengt met bloed en zijn haren steken alle kanten uit. Ik steek mijn hand uit en van schrik zet hij meteen een stap naar achteren. Ik ga weer dichterbij staan en leg mijn hand op zijn wang. "Heb, heb ik dat, gedaan?" Weet ik er moeilijk uit te brengen. Ik voel weer tranen achter mijn ogen prikken. Ik trek hem tegen me aan en il hem nooit meer loslaten. "Het spijt me zo, Bill! Het spijt me zo verschrikkelijk hard!" Ik wrijf over zijn rug tot ik hem pijnlijk 'Auw' hoor kreunen. Ik til zijn T-shirt wat omhoog en zie dat zijn rug helemaal blauw is, net zoals zijn ribben, armen en wang. Van ongeloof sla ik mijn handen voor mijn mond en durf mijn broertje niet aan te kijken. Ik kijk naar mijn handen. "Ze lijken op die van papa." Zeg ik tegen niemand. Als ik naast me kijk, kijk ik recht in de spiegel. "Ik lijk op papa, ik wil niet op hem lijken!" Kwaad sla ik met 1 vuistslag de spiegel in honderdduizend scherven en laat me er verslagen tussenin zakken. Bill komt tegenover me zitten en kijkt recht in mijn ogen. "Het is oke Tom, het komt goed." "Het komt helemaal niet goed! Ik heb de handen van papa en ik zal je opnieuw slaan, en opnieuw en opnieuw!" Bill tilt mijn hand op en de zijne er tegen. "Kijk, ze zijn hetzelfde. Ik zal jou niet slaan en zolang jij bij je volle verstand bent zal jij dat ook niet doen." "Dat beloof ik je." Ik geef mijn broer een knuffel en over zijn schouder zie ik hem staan. De gitaar die er bijna voor zorgde dat mijn broer me zou haten en me nooit meer zou willen zien omdat hij bang van me is. De gitaar die bijna het einde van Tokio Hotel betekende.


[reacties?]

Reacties: