FanFic.nl

Symfonic Tales

9.

Jazz Wagner
Koud, nat en donker.
Ik voel hoe ijskoud kraanwater mijn mond binnenkomt wanneer ik een diepe teug adem neem en sper geschrokken mijn ogen op, kijk wild om me heen.
“What the fuck…”� Het enige wat ik weet uit te brengen voor ik de tweeling giechelend weg zie schieten uit mijn kamer, Tom nog met een lege emmer in zijn hand.
Een schreeuw van woede verlaat mijn lippen wanneer ik zie dat mijn hele bed onder het water ligt en ik sla mijn armen om me heen om me tegen de kou te beschermen. Scheiße, vertel me alsjeblieft dat dit een droom is.
Klappertandend kijk ik naar de vlekken op mijn lakens, die compleet klam zijn. Ja, slapen zal nu zeker gaan in dat kletsnatte bed, meen ik sarcastisch, terwijl ik opsta. Een blik op de wekker vertelt me dat het zeven uur ’s ochtends is, en ik kreun geërgerd terwijl ik mijn ogen dichtknijp, alsof alles dan beter is. Gewekt worden met water, ik had me een betere eerste keer opstaan gewenst…
“Wat is er aan de hand?”� klinkt het slaperig vanuit de deuropening, en ik draai me om.
Jozua wrijft de slaap uit zijn ogen en geeuwt hartgrondig, in zijn pyjama en zonder guyliner, zijn haar in een slordige staart ziet hij er best aandoenlijk uit.
“Uh… wacht even,”� mompelt hij, wanneer hij mijn verwilderde gezicht ziet, en dan laat hij zijn ogen langs mijn lichaam glijden. “Je weet toch dat dat slaapshirt dat je aanhebt doorschijnt als de ziekte?”� Hij grijnst, meteen wakker, en trekt een wenkbrauw op.
Met grote ogen kijk ik naar beneden. “Ja, ik zie het,”� probeer ik zo onverschillig mogelijk terwijl ik mijn rug naar hem toedraai en richting mijn koffer loop, waar ik wat schone en droge kleren bijeen probeer te rapen, met trillende handen.
Het water heeft ervoor gezorgd dat mijn anders veel te grote, witte shirt aan mijn lichaam kleeft, en ik heb het koud, verschrikkelijk koud. Al bij al had ik net zo goed compleet naakt voor hem kunnen gaan staan. Een lichte zucht van ergernis ontsnapt aan mijn lippen.
Ik gris een schoon en deze keer niet wit slaapshirt uit mijn koffer en verdwijn richting de badkamer.
“Je mag ook best hier blijven om je om te kleden,”� hoor ik Jozua roepen vanuit mijn slaapkamer en ik hoofdschuddend kijk ik in de spiegel. Ik voel eigenlijk niet de behoefte om daar op in te gaan. Ik haal een hand door mijn haren, klitterig en kletsnat en brom zachtjes. Als de tweeling had gedacht dat ze me ongestraft met water kunnen wakker maken om zeven uur ’s ochtends, hebben ze me toch verkeerd ingeschat. Stelletje kleuters.
Ik loop terug richting de slaapkamer. Met een plof laat ik me vallen op het nog altijd doorweekte bed en peuter aan de zoom van mijn slaapshirt, sla mijn benen over elkaar en kijk hem verwachtingsvol aan.
“Water, huh? Tom en Bill zeker, een inventieve manier om je wakker te maken, en in Bills geval ook om duidelijk te maken dat hij je niet mag, zou ik zo zeggen…”� grijnst hij, terwijl hij naast me neer zinkt op het bed.
“Dank je dat je me dat nog even duidelijk maakt,”� sis ik geïrriteerd, en hij knikt glimlachend. “Any time, for you,”� meent hij, breed grijnzend, en ik hoor hoe een tweede persoon de kamer in komt gelopen.
“Gustav!”� gilt Jozua meteen. “Te laat, nu heb je de show gemist…”�
Ik stomp hem geërgerd tegen zijn schouder, terwijl Gustav verdwaasd voor zich uit staart en tussen ons in komt zitten. Als ik nu een fototoestel had gehad, had ik een foto gemaakt. Voor altijd onthouden: Gustav is veel te schattig om normaal te zijn wanneer hij net uit bed komt. “Welke show?”� bromt hij, en hij kijkt ons beiden wazig aan.
“De show waarin Jazz…”� begint Jozua met flonkerende ogen, maar ik weet hem tegen te houden met een veelbetekenende blik voor hij in alle details begint te vertellen over wat hij heeft gezien.
“Waarin ik met water wakker werd gemaakt door de tweeling, ja.”�
Gustav glimlacht lichtjes, en probeert het te verbergen achter zijn hand, maar ik heb het al gezien. En wat maakt het uit, ik heb hem niet gevrí¡í¡gd om medeleven te betuigen en ik heb het niet nodig.
“Sorry. Het is alleen dat het me niet verbaast, en dat het daarom zo grappig is. Maar het is mijn schuld, ik had je moeten waarschuwen. Ik dacht al dat ze zoiets zouden flikken.”� Ik haal onverschillig mijn schouders op en kijk nog even naar de natte plekken in mijn kussen en matras. Daar is nu toch ook niets meer aan te doen.
“Zeg het gewoon tegen David,”� merkt Jozua op, terwijl hij een hand door zijn belachelijk lange haar haalt, en meteen schud ik wild mijn hoofd.
“Dat dacht ik dus niet. Wat verwacht je, dat ik voor klikspaan ga spelen omdat ik hoop dat Bill dan normaler gaat doen? Alsof het dan gaat werken…”�
Gustav grinnikt zachtjes, alsof hij lacht om iets dat ik niet begrijp. “Klikspaan…”� mompelt hij dan, en ik rol geërgerd met mijn ogen.
“Laat me toch mijn eigen woorden gebruiken,”� mompel ik geërgerd, terwijl ik weer richting mijn kast loop.
“Ik ga douchen. Ik zou nu toch niet weten hoe ik zou moeten doorslapen of wat dan ook…”� kondig ik aan.
“Mag ik mee?”� vraagt Jozua meteen, alweer die flonkerende grijns in zijn ogen.
“Nee.”�
Gustav verbergt zijn lachbui in een plotseling opgestoken hoestbui, en ik probeer niet te zeer te laten merken dat ik dit ongelooflijk grappig vind. Jozua is wel oké, Gustav valt ook wel mee. Dat zijn in ieder geval al twee personen die aan mijn kant staan. Denk ik.
Ik grijp een handdoek van mijn kast en een stel droge kleren en kijk de jongens met opgetrokken wenkbrauwen aan.
“Wat?”� vragen ze, bijna tegelijkertijd en ik glimlach lichtjes.
“Gaan jullie niet weg, of iets?”�
“Oh ja,”� mompelt Gustav, en ik zie dat Jozua ietwat meer lijkt te aarzelen, een grijns zonder einde op zijn gezicht.
“Jozua, pervert…”� sist Gustav met een half verboren glimlach op zijn gezicht, terwijl hij de langharige jongen aan zijn arm mee omhoog trekt.
Ik verdwijn langzaam in de met tl-buizen verlichte badkamer en draai de kranen bijna vol open. Het is niet zo dat ik ontzettend veel tijd wil verspillen aan douchen, maar het warme water is zo rustgevend en kalmerend -helemaal na dat koude water van net.
Na eindeloos water verspillen en milieu verpesten draai ik de kraan uit, wentel me in het stoom dat zo heerlijk blijft hangen na een douchebeurt en veeg het condens met een hand van de spiegel. Een persoon met een norse blik in haar ogen kijkt terug, trekt spottend een wenkbrauw op, bedenkelijk. Zou Bill me echt zo verschrikkelijk vinden dat hij het waard vindt om me ’s ochtends wakker te gooien met een ijskoude plens water in mijn gezicht?
Ik sluit mijn ogen en begraaf mezelf in kleren, maak me klaar voor een dag waarvan ik gehoopt had dat hij anders zou beginnen. Wanneer ik terugkom uit de badkamer is mijn slaapkamer vertrouwd leeg, en ik zink neer op het bed, niet goed wetend wat ik moet doen. Het is kwart voor acht, waarschijnlijk zal alles hier ook snel opstarten om te beginnen met opnemen en verder.
De behoefte om Sonya te bellen is er opeens, ontzettend aanwezig, en voor ik me kan bedenken vind ik haar naam onder de sneltoets in mijn mobiel. Ik laat me achterover vallen en glimlach meteen wanneer ik haar vertrouwde stem hoor.
“Wat?”� bromt ze nors, en ik schud mijn hoofd.
“Ik ben het,”� zeg ik, en ik hoor een verontwaardigde geeuw.
“Vroeg, niet? En waarom, trouwens? Je bent daar net.”� Ik hoor gestommel op de achtergrond en weet dat ze opstaat van het bed.
“Misschien. Ik ben net wakker gemaakt met een plens water in mijn gezicht…”� vuur ik meteen af.
Ik weet niet waar ik op reken, misschien medeleven, misschien niet. Misschien gewoon omdat ik haar nu al mis en weet dat ik dit niet lang ga redden zonder haar.
Ze grinnikt. “Dat is best een goeie.”�
Ik rol met mijn ogen en bijt op mijn onderlip. “Nogal aan de kinderachtige kant, als je het mij vraagt. Als Bill me wilde laten weten dat hij me niet mag, had hij wel een originelere manier kunnen bedenken, vind je niet?”�
“Ah, Welmut, toch…”� grinnikt ze.
“Sonya, toe nou even,”� zeur ik, en ze schiet in de lach.
“Wat verwacht je nu? Medeleven en compassie, een doos koekjes via de post? Eerlijk gezegd denk ik dat Bill volwassen genoeg is om dat soort problemen netjes af te handelen -misschien is het alleen maar zijn manier van een welkomstgrap. En als hij je echt niet mag, dan zal hij dat vast wel kunnen verbergen met een lachje. Wil je alsjeblieft nadenken voor je me halsoverkop belt met je onzinnige geklaag? Ik wilde wat langer slapen dan halfacht.”� Ik glimlach lichtjes, niet eens beledigd.
“Sorry. Je hebt vast gelijk…”�
“Dat weet ik toch. Altijd.”�
“Dankjewel,”� grijns ik.
“Wat jij wil. Minä rakastan sinua.”� *
En ik weet gewoon dat ik de kiestoon krijg, zonder nog een woord. Een laatste keer haal ik mijn hand bedenkelijk door mijn haar en staar voor me uit. Het kan haast niet anders dan dat Sonya gelijk heeft. Bill is vast alleen maar in een chagrijnige bui. Hoop ik dan toch.


* "Minä rakastan sinua" is Fins voor "Ik hou van je."

Reacties: