Hoofdcategorieėn
Home » Michael Jackson » He's Immortal » Een Verrassende Avond
He's Immortal
Een Verrassende Avond
“If there were no children on this earth, if somebody would announce that all the kids are dead,”¯ told the Angel, “I would jump of a balcony immediately, I’m done…”¯
Het was Bubbels die Michael wakker maakte. Hij sprong wild op en neer op het bed en bonkte met zijn vuistjes op de lakens. Michael deed alsof hij nog sliep en juist daarvan werd Bubbels steeds wilder. Hij begon de dekens van Michael af te trekken en gooide de knuffels allemaal van het bed af. Michael kon zijn lach niet meer inhouden.
“Bubbels, alsjeblieft, wees niet zo dramatisch!”¯ lachend greep Michael Bubbels bij zijn sterke armen en trok hem naar zich toe. De kleine chimpansee was blij dat Michael eindelijk wakker was. Hij klapte van vreugde in zijn grote handen. Michael liet Bubbels weer los en raapte daarna één voor één de knuffels op en legde ze weer terug op het bed. Samen gingen Michael en Bubbels zich aankleden en zich klaar maken voor een nieuwe dag.
Het was twee weken geleden dat Michael het sprookjesboek had gekocht op de boulevard van Los Angeles, en toch had Michael al honderden keren het boek gelezen.
Vandaag was het 16 januari, een erg bijzondere maandag. Waarom? Het stond overal in de bladen, tijdschriften, posters, reclames en op spandoeken: “16 januari 1984: 11th American Music Awards”¯
Vanavond zou de jaarlijkse prijsuitreiking van de AMA’s gegeven worden in het Shrine Auditorium in Los Angeles. De tv-ploegen stonden al dagen klaar in het gebouw om alles vast te leggen wat er die avond zou gebeuren. De spanningen liepen hoog op, wie zou de meeste prijzen winnen? Michael zou die avond ook gaan, omdat hij genomineerd was voor maar liefst negen keer. Maar wat als hij niks won? Wat als hij voor niks naar het Shrine Auditorium zou gaan? Het was onmogelijk om niks te winnen als je negen keer genomineerd was. Maar de kans bestond wel.
Aan het eind van de ochtend werd er gebeld. Het was David Gest, een jeugdvriend van Michael die hem geluk wilde wensen.
“Je wint gewoon al die prijzen en geeft de rest het na kijken!”¯ Sprak David lachend.
“Ik win ze vast niet allemaal, misschien geen één.”¯ Zuchtte Michael.
“Onzin, waarom zou je niks winnen?”¯ Vroeg David, maar Michael antwoordde niet. David besloot dat hij het onderwerp moest veranderen.
“Wie is je date vanavond?”¯ Vroeg hij. Weer bleef het stil aan de andere kant van de lijn.
“Hallo? Michael? Mike? Contact?”¯
“Wat?!”¯
“Wie is je date?”¯ Herhaalde David.
“Brooke.”¯
“Brooke wie?”¯
“Brooke Shields.”¯ Zei Michael verlegen. Hij hoorde David aan de andere kant van de lijn grinniken.
“Dave, doe normaal! Dat is niet grappig!”¯ Riep Michael verontwaardigd. David begon nu smakelijk te lachen.
“Dave, ophouden! Anders hang ik op!”¯
“Jemig, wat ben jij een zuurpruim!”¯ Zei David spottend. Het was weer stil. David wachtte op een antwoord van Michael, maar daar kon hij lang op wachten. Uiteindelijk sloten de vrienden hun gesprek af en gingen ieder weer hun eigen gang.
Wat Michael niet in de gaten had gehad was dat Janet al de hele tijd had staan luisteren naar het telefoon gesprek. Nieuwsgierig kwam ze naar hem toe huppelen en sloeg haar armen om zijn hals.
“Zo broertje van me, met wie was je aan het praten?”¯ Janet was bijzonder vrolijk sinds het schoolfeest van een week geleden. Michael duwde zijn acht jaar jongere zusje van zich af.
“Ga je met ‘Giraffe Butt’ naar de AMA’s?”¯ Vroeg ze. ‘Giraffe Butt’ was een bijnaam voor Brooke omdat Janet Brooke niet kon uitstaan.
“Ja, ze is mijn date en ik neem Emmanuel mee.”¯ Zei Michael nijdig.
“Neem je die kleuter mee? Awh! Wat lief!”¯ Opnieuw sloeg Janet haar armen om haar broer heen.
“Heb je niks beters te doen?”¯ Vroeg Michael geïrriteerd. Zuchtend liet Janet Michael los en liep naar de keuken. Daar vond ze haar moeder die een porseleinen theepot in een van de keukenkasten wegzette.
“Moeder, Michael is chagrijnig, praat met hem!”¯ Zeurde Janet.
“Je broer is gewoon gespannen, hij draait wel weer bij.”¯ Zei Moeder Katherine rustellend. Janet haalde haar schouders op en ging daarna naar haar kamer. Ze zou nog wel een plannetje bedenken om haar broer op te vrolijken.
De middag begon nog maar net, toen Janet haar plannetje al volledig geplant had. Ze was al drie keer onopvallend door Michael’s slaapkamer gelopen. Ze had in alle opzichten de kamer onderzocht, en nu was ze er klaar voor. Alleen moest ze nog wel wachten totdat Karen Faye er was.
Karen Faye was Michael’s styliste en een levenslange vriendin. Karen was altijd vrolijk, praatte veel en hield van lachen. Samen met Karen en Michael vielen er nooit pijnlijke stiltes. Michael zat meestal blozend en geduldig in de make-up stoel en Karen praatte uitgelaten over nieuwe mode en make-up. Ook hadden ze het vaak over wat Michael het beste zou staan, welke kleur oogschaduw hij op moest en als Karen over lipstick begon vroeg Michael om stilte. Maar langer dan een paar seconden kon Karen niet stil blijven en dan begon ze weer over jasjes en accessoires.
Het zou nog even duren voordat Karen er was, dus zat Michael in zijn muziekstudio naast de garage. Hij zat hier wel vaker, in de grote bureaustoel voor de controllerdesk. Hij keek door het glas van de studio naar de opname kamer. Normaal stond de opname knop aan en nam Michael allemaal bandjes op van liedjes die zomaar bij hem opkwamen. Nu zat Michael nog maar aan één ding te denken: Brooke.
Hij voelde wat voor haar, hetzelfde als wat hij voelde voor Diana Ross, zijn eerste liefde. Tussen Michael en Diana was het nooit iets geworden, zij was vijftien jaar ouder en behandelde hem als een kind. Als haar kind.
Maar nu was het Brooke, zij was nu de enige waar hij aan dacht. Maar zou zij ook wat voor hem voelen? Michael gaf toe aan zijn gevoelens, hij was verliefd.
Net op dat moment werd er op de studiodeur geklopt.
“Meneer Jackson? Michael? Bent u daar?”¯ vroeg de stem van een bewaker. Michael antwoordde niet, maar stond wel op om de deur open te maken. Vlak voor de deur bleef hij staan, wachtend op een klop van de bewaker, maar die kwam niet. In plaats daarvan riep er iemand triomfantelijk: “Michael, ik weet dat je daar bent!”¯ Die hoge kinderlijke stem kon maar van één iemand zijn: Emmanuel Lewis.
Zodra Michael de deur opende stormde het 12 jaar oude jongetje de studio binnen. Hij sloeg zijn armen om Michael’s benen, want hoger kwam hij niet. Hij was nog maar 1 meter 15. Omdat Emmanuel zo klein was en omdat hij een bijzonder getalenteerd kind was werd hij al snel een bekend acteur. Ook hij stond al vroeg in zijn leven in de spotlights, daarom voelden hij en Michael zich verbonden.
De bewaker die Emmanuel naar Michael’s studio had gebracht vertrok weer en Michael sloot de deur.
“Mag ik een AMA?”¯ was het eerste wat Emmanuel vroeg. Michael tilde hoofdschuddend het jongetje op en liep naar een grote fauteuil in de hoek van de studio.
“Ik heb nog geen AMA gewonnen.”¯ Zei hij.
“Jawel! Met je broers, en toen voor ‘Off The Wall’, toch?!”¯ zei Emmanuel. Michael beet op zijn lip en ging met Emmanuel op schoot in de fauteuil zitten.
“Toch?!”¯ herhaalde Emmanuel.
“Ja, maar…”¯ Michael zuchtte diep en leunde achterover. Hij had geen zin om te antwoorden.
Zo zaten ze een tijdje, totdat Emmanuel zich begon te vervelen. Hij wiegde heen en weer op Michael’s schoot en neuriede de melodie van ‘The Entertainer’ van Scott Joplin. Iedereen zou dat deuntje herkennen, iedereen zou het kunnen mee neuriën. Emmanuel begon te klappen, en ging steeds luider neuriën. Michael gaf een por in Emmanuel’s zij om aan te geven dat hij moest stoppen. Zuchtend zat het jongetje op zijn schoot, zich afvragend wat hij moest zeggen.
“Komt Brooke vanavond ook?”¯ vroeg Emmanuel zo onschuldig mogelijk. Dat was wel het laatste waar Michael nu nog aan wilde denken. Hij wierp daarom ook een boze blik naar het jongetje. Gelijk had hij spijt, Michael wilde hem niet van streek maken. Sussend sloeg Michael zijn armen om Emmanuel heen.
“Ze komt.”¯ Zei hij kort.
“Weetje, het zal veel mooier staan als je een iets zachtere lijn van oogpotlood op doet.”¯ Zei Karen Faye geconcentreerd toen ze Michael’s gezicht opmaakte.
“Maakt niet uit hoor, ik draag wel een zonnebril vanavond.”¯ Viel Michael haar in de reden.
“Nee joh, dat is toch niet nodig?”¯ ging Karen verder.
“Maar ik durf niet…”¯
“Wat durf je niet?”¯
“Ik durf niemand aan te staren.”¯ Zei Michael verlegen, terwijl hij keek naar zijn handen op zijn schoot. Karen glimlachte en streek een paar donkere krullen haar achter Michael’s oren.
“Kom, je moet je omkleden, Mickey.”¯ Zei Karen en ze greep Michael’s hand en nam hem mee naar zijn bed. Op het bed lag een rood, glitterend jack in militaire stijl met gouden knopen. Michael staarde er naar. Zou dat jackje hem wel staan? Hij beet op zijn lippen.
“Hou eens op met bijten, dadelijk gaan je lippen nog stuk!”¯ commandeerde Karen en ze pakte het jack. Michael en Karen keken allebei verbaast toen er een envelop uit het jack viel.
“Wat is dat nou?”¯ vroeg Karen verrast. Michael pakte de envelop op en opende het.
“Kijk uit het raam, buiten vind je een verrassing.”¯ Las Michael hardop voor. Hij keek Karen vragend aan en zij haalde haar schouders op. Michael liep naar het raam, wat open stond, en stak zijn hoofd naar buiten. Er was niks bijzonders te zien. Net op dat moment hoorde Michael gegiechel boven zich. Hij keek omhoog en zag nog net hoe Janet daar in de dakgoot een emmer water omkieperde. Michael had net geen tijd om te reageren en kreeg de volle lading water over zijn gezicht heen. Janet barstte in lachen uit en riep: “Haha! Ik heb je te pakken!”¯ Ook Karen kon haar lach niet inhouden, ook al was Michael’s make-up nu helemaal uitgelopen.
“Janet, kom van dat dak af!”¯ riep Michael woedend, “Hier komen!”¯ en hij veegde de mascara uit zijn ogen. Maar Janet klom door de dakgoot naar een ander raam en vluchtte weg.
“Ik krijg je nog wel!”¯ schreeuwde Michael haar achterna. Hij draaide zich naar Karen die hem, nog steeds lachend, een handdoek aanreikte. Michael veegde zijn gezicht schoon.
“Ach, je had je verbaasde gezicht moeten zien!”¯ zei Karen. Michael deed zijn best om serieus te blijven, maar al snel dook hij giechelend ineen op het bed.
Opnieuw zou Karen Michael’s gezicht moeten opmaken, maar dat maakte niet uit. Janet’s plannetje was mooi gelukt, Michael was niet meer stuk te krijgen.
Michael keek naar de zwarte, glitterende handschoen om zijn rechterhand. Daarna keek hij uit het raam van de Rolls Royce naar de voorbij flitsende straten, gebouwen en mensen van Los Angeles. Hij wende zijn blik weer naar zijn handschoen. Zo zat hij al een tijdje, zonder ook maar één woord te zeggen. Als hij naast zich keek, wat hij zeker niet wilde, zou hij oogcontact hebben met Brooke Shields. Ze droeg een witte jurk en blouse. Haar blauwe ogen glinsterden, terwijl ze lachend met Emmanuel op haar schoot zat. Haar bruine, glanzende, golvende haren vielen op haar schouders, haar lippen glommen en haar armband schitterde. Wat is ze toch mooi, dacht Michael. Hij betrapte zich erop dat hij zat te staren. Snel keek hij weer naar zijn zwarte handschoen. Hoe lang duurde het voordat ze nou eindelijk bij het Shrine Auditorium waren? Hoe lang moesten ze nog in deze zwijgende stilte wachten?
“Je bent stil! Waarom?”¯ riep Emmanuel ineens. Michael keek niet op, de vraag ging dwars door hem heen. Brooke zette Emmanuel weer terug op zijn plaats en pakte Michael’s hand.
“Mag ik je dadelijk vast houden, op de rode loper?”¯ vroeg ze met haar lichte stem.
“Wat vasten houden?”¯ vroeg Michael. Stomme vraag, dacht hij bij zichzelf. Hij zou het liefst door de grond zakken.
“Je hand.”¯ Zei Brooke. Echt een stomme vraag, dacht Michael weer. Maar hij knikte.
Het Shrine Auditorium verscheen inzicht. Eindelijk kon de avond beginnen, al moesten ze eerst nog de rode loper overleven.
“Michael! Michael!”¯ Keer op keer echode Michael’s naam in de koude avond lucht. Honderden fans stonden gillend achter dranghekken. Allen reikten zij hun handen naar Michael uit toen hij hand in hand met Brooke over de rode loper liep. Michael drukte zijn zonnebril nog eens goed op zijn neus en liep zwijgend met Brooke het gebouw binnen. Bill Bray was er ook, hij zou Michael’s zijde nooit verlaten. Hij tikte Michael op zijn schouder en wenste hem geluk voordat Michael met Brooke en Emmanuel de zaal zou betreden.
Zodra ze door de grote zware deuren van enorme zaal liepen hoorde Michael duidelijk dat het balkon helemaal was gevuld met zijn fans. Ze schreeuwden en sloegen met hun vuisten op de stoelleuningen om te laten merken dat ze er waren. Michael liep met Brooke en Emmanuel helemaal naar voren, naar de voorste rij. Onderweg zag hij zijn ouders en broers in het plubliek zitten. Moeder Katherine leek het trotst van allemaal.
Michael nam plaats en Brooke en Emmanuel gingen naast hem zitten. Al snel doofden de lichten en opende Lionel Richie de show met ‘All Night Long’.
Hoe vaak Michael het podium was opgelopen die avond leek voor hem wel honderd keer, toch waren het zeven AMA’s die hij won. Waaronder ‘The Merit of Honor’. Hij was de jongste artiest die die prijs ooit had mogen ontvangen. Verder was het buitengewoon dat één artiest zeven prijzen won in één avond. Al die tijd had Michael zijn prijzen ontvangen met zijn zonnebril op, te verlegen om iemand aan te kijken. En iedereen was er: Diana Ross, Lionel Richie, Quincy Jones en nog velen anderen.
Nu zat Michael beroert naar het grote glas ijs te kijken dat voor zijn neus stond. Het ijs stond er al een tijdje en begon te smelten. De aardbei en chocolade kleuren mengde zich, het water liep in druppels langs het glas en de slagroom was ingezakt. Michael had gewoon een beker ijs gevraagd, en kreeg daarvoor een enorme coup. Hij had geen zin meer in het ijs. Hij wilde nog maar één ding, naar huis gaan.
Maar hij zat vast op zijn plaats, naast Brooke, aan een tafel vol met eten. Om hun tafel stonden nog meer tafels, en aan die tafels zaten nog meer beroemde artiesten. Zo was er een hele zaal gevuld met tafels en artiesten en in het midden van die zaal stond een enorm buffet. Mensen aten en dronken, binnen de kortste keren bleef er niks meer over van het buffet. Ook speelde er nog een band allemaal bekende nummers en liepen er overal verslaggevers rond, opzoek naar een interview met een bekend iemand. Dit was wat de mensen noemde: De afterparty. Erger kon het niet worden, dacht Michael. Totdat een brutale verslaggever hem aansprak.
“Meneer Jackson, wat vond u van vanavond? Had u dit verwacht?”¯ vroeg hij. Michael keek de verslaggever aan door zijn donkere zonnebril, maar zei niks. Hij hield zijn lippen stijf op elkaar geklemd. Toen de verslaggever zag dat het gesprek niet de goede kant op ging, veranderde hij van onderwerp.
“Zo, dat is een aardig groot ijsje,”¯ zei hij en hij wees naar de smeltende ijscoup, “gaat u die opeten?”¯ Michael schudde zijn hoofd. Maar net op dat moment klom Emmanuel bij hem op schoot.
“Mag ik het ijsje opeten, Michael?”¯ smeekte het jongetje. Michael knikte en gelijk werd het ijsje aangevallen door Emmanuel. De verslaggever lachte, en er kwamen steeds meer mensen om de tafel heen staan. Verslaggevers begonnen ineens allemaal vragen te gelijk te stellen. Andere artiesten kwamen Michael complimenteren en het werd steeds drukker. Michael wisselde even een blik met Brooke, maar zij bleef rustig en beleefd vragen van de verslaggevers beantwoorden. Ineens pakte Michael Emmanuel op en zette hem van zijn schoot af. Hij stond op en keek de zaal rond, opzoek naar een uitgang. Zodra iedereen merkte dat Michael wilde weggaan werden ze nog drukker, nog meer opgewonden en stroomden allemaal op hem af. Michael drukte zijn zonnebril nog eens goed tegen zijn neus en begon zich een weg te banen tussen de mensenmassa. Maar waar hij ook heen ging, het werd er niet rustiger op. Tot ineens Bill met een beveiligingsteam Michael te hulp schoot. De beveiligers verzochten de mensen vriendelijk om de ruimte te geven, en als ze niet uit de weg gingen, duwden de beveiligers ze bijna omver.
“Wil je weg?”¯ vroeg Bill aan Michael.
“Ik wil even alleen zijn.”¯ Antwoordde hij. Bill knikte en nam Michael mee naar een deur die hun in een lange hal bracht. Ze liepen nog enkelen deuren door totdat Bill Michael alleen achterliet in een ruimte met een balkon. Zodra Bill weer wegging en de deur achter zich dicht deed keek Michael de kamer rond en zuchtte diep. Eindelijk had hij rust.
De kamer was rijk versierd. Er stonden vele exotische planten, het plafond werd gesteund door zuilen, de muren waren bedekt met grote schilderijen van vogels en in het midden van de kamer stond een grote houten tafel. De tafel was bedekt met bloemboeketten, die hier zo te zien al een tijdje lagen zonder water. Er was wel een grote robijnrode sofa, maar Michael liep direct door naar het balkon. Zodra de kille nacht lucht in zijn gezicht blies voelde Michael dat elke spier in zijn lichaam zich ontspande. Hij deed zijn zonnebril af en stopte die weg in een binnenzak van zijn jack. Hij legde zijn handen op de balustrade van het marmeren balkon en sloot zijn ogen. Hij voelde zich zo gelukkig en zo alleen. Goddank dat hij alle eer van deze avond had gekregen. Elke prijs, ieder applaus, elk gejuich en iedere glimlach was gezegend. Het nachtleven van de straten van Los Angeles was nooit stil. De auto’s raasde beneden over de straat, en mensen liepen nog overal opgelaten te praten.
Michael genoot van dit stille moment, totdat hij de deur hoorde open gaan. Waarom werd zijn rust nu al verstoord? Wie kwam er nou weer binnen? Kon die gene niet eens even kloppen? Geïrriteerd draaide Michael zich om toen Brooke net het balkon opliep. Verbijsterd keek hij naar haar bleke gezicht. Had ze gehuild?
“Gaat het wel?”¯ vroeg Michael bezorgt aan haar. Brooke schudden haar hoofd.
“Dat zou ik eerder aan jou moeten vragen.”¯ Zei ze peinzend. Michael trok zijn wenkbrauwen op.
“Wat bedoel je?”¯ vroeg hij verward. Brooke zuchtte diep en keek Michael recht in de ogen.
“De hele avond negeer je me al, ze zegt niks, niks tegen mij, niks tegen niemand,”¯ begon ze, “iedereen vraagt zich af wat er mis met jou is,”¯ ging ze verder terwijl ze ook haar handen op de balustrade legde, “je bent je zelf niet de laatste tijd.”¯ Er viel een pijnlijke stilte. Michael wilde het liefst door de vloer van het balkon zakken, op straat terecht komen en wegrennen. Maar hij stond daar, oog in oog met Brooke.
“Ga je nog wat zeggen? Of blijf je zwijgen?”¯ vroeg Brooke een beetje kwaad. Michael was helemaal overvallen over wat Brooke allemaal zei. Zijn ogen flitsten verward in het rond, opzoek naar woorden. Brooke rolde haar ogen toen ze merkte dat ze geen antwoord meer kreeg. Boos draaide ze zich om en liep de kamer weer binnen.
“Brooke, wacht!”¯ riep Michael plotseling. Brooke draaide zich hoopvol om, ging hij nu eindelijk iets zeggen?
“Niet weggaan.”¯ Zei Michael en hij reikte zijn hand naar haar uit. Brooke aarzelde even en pakte zijn hand. Michael beet op zijn lippen en zuchtte.
“Ik wilde even alleen zijn, en…”¯ Michael zweeg weer en keek Brooke recht in de ogen aan. Ze was zo dichtbij, zo dichtbij dat hij haar parfum erg goed kon ruiken. Haar lippen glommen, zijn ogen glinsterden. Hun lippen waren maar een paar centimeter verwijderd van elkaar, ze sloten hun ogen en maakten de afstand tussen hun lippen steeds kleiner. Ze hielden hun hoofden een beetje schuin en voelde elkaars adem op hun monden blazen.
Net op dat moment werd er op de deur geklopt. Dit kon toch niet waar zijn? Moest dit? Michael wende zijn hoofd af en opende zijn ogen. Brooke deed zwijgend een stap naar achteren. Opnieuw werd er geklopt.
“Binnen.”¯ Riep Michael. Hij keek nog een keer naar Brooke die nu verlegen aan haar armband pulkte.
Quincy Jones, Michael’s muziekproducer, kwam de kamer binnen lopen, keek even om zich heen en merkte toen dat ze op het balkon waren. Met een brede glimlach liep hij naar hun toe.
“Dus daar waren de tortelduifjes al die tijd,”¯ zei hij en hij legde lachend een hand op Michael’s schouder, “je maakte me ongerust, Smelly.”¯ Zei hij en hij schudde Michael’s schouder. Michael probeerde te glimlachen, en deed snel zijn zonnebril weer op.
“Zullen we gaan?”¯ vroeg hij, Quincy knikte en liep voor Michael en Brooke uit naar de uitgang.
De rit naar Brooke’s ouderlijk huis was stil. Alleen het ronken van de motor en de voorbij rijdende de auto’s trokken zich niks aan van de stilte. Bill zat naast de chauffeur op de passagiersstoel, Quincy zat achter de chauffeur te dutten, Brooke zat in het midden en Michael zat leunend tegen de deur. Hij hield Emmanuel op zijn schoot. Het jongetje was zo moe dat hij zo in slaap was gevallen en nu lag hij met zijn hoofdje tegen Michael’s borst aangeleund. Michael keek glimlachend naar het jongetje in zijn armen, kinderen waren net engeltjes. Niet alleen Emmanuel was moe, iedereen was moe. Quincy was van dutten overgegaan in slapen, Bill had zijn ogen gesloten en leunde met zijn kin op zijn borst, de chauffeur gaapte en Brooke’s ogen vielen steeds dicht. Ze vocht tegen haar slaap, ze wilde wakker blijven. Michael was niet moe, hij was uitgeput. Maar toch kon hij makkelijk wakker blijven. Want de gespannen zweer die er tussen hem en Brooke hing hield hem wakker.
De Rolls Royce reed de oprijlaan op van een mooi wit huis en stopte bij een kleine fontein. Voorzichtig deed Michael de deur aan zijn kant open en tilde Emmanuel uit de auto. Brooke volgde en liep blindelings langs Michael naar de deur van haar huis. Nu of nooit, dacht Michael en legde slapende Emmanuel terug in de auto. Gelijk daarna liep hij naar Brooke, die nu de sleutel in het slot van een glazen deur probeerde te steken. Maar ze had er de concentratie niet voor, en bleef mis steken. Haar handen trilden, haar schouders schokten en haar ogen begonnen te tranen. Ze wist dat Michael haar nu aankeek door zijn grote zonnebril. Ze wilde niet dat hij haar nu zo zag. Ze schraapte al haar moed bij elkaar en probeerde nog één keer de sleutel in het slot te steken, maar het mislukte. Toen barstte ze in tranen uit. In stilte liepen de tranen over haar wangen en haar bevende handen lieten de sleutels in het grind vallen. Michael zakte door zijn knieën en raapte de sleutels op om die vervolgens met gemak in het sleutelgat te stoppen. Maar zodra de deur van het slot sprong had hij er spijt van, want nu kon Brooke weggaan. Maar ze bleef huilend als een klein schoolmeisje staan. Troostend sloeg Michael zijn armen om Brooke’s schouders en leunde tegen haar aan. Brooke voelde zijn adem in haar nek en de warmte van zijn lichaam.
Zo bleven ze even staan, totdat Michael haar losliet. Langzaam draaide Brooke zich om. Ze was gestopt met huilen en ze trilde ook niet meer. Weer stonden ze, net als op het marmeren balkon, tegenover elkaar.
Nu waren er geen mensen die hun konden storen en was de wereld heel even voor hun alleen. Brooke tilde haar hand op en pakte voorzichtig Michael’s zonnebril. Zodra hun ogen elkaar weer goed zagen en ze elkaars adem weer tegen hun monden voelden blazen kon niks hun nog stoppen. Op het moment dat hun lippen elkaar raakten vielen alle zorgen van hun af. Zij smaakte zoetig, zijn lippen waren zacht. Zij legde haar armen om zijn nek. Hij sloot zijn armen om haar rug. Zijn tong gleed over haar tanden en daagde de hare uit. Beiden smeekten ze de tijd om stil te staan, terwijl ze genoten van dit ene moment. Ze wisten dat ze het hier bij moesten laten en verbraken de kus en openden hun ogen weer.
“Welterusten.”¯ Zei Brooke en ze liet Michael los. Michael deed de deur voor haar open en liet haar naar binnen gaan. Ze keken elkaar nog even aan en toen sloot Brooke de deur. Ze hield van hem, ging er door Michael heen. Hij draaide zich opgelaten om en liep terug naar de auto. Toen hij de portier opende en weer in de wagen ging zitten zag hij een glimlachende chauffeur achter het stuur zitten die waarschijnlijk alles had gezien.
“Tegen niemand iets zeggen!”¯ siste Michael en hij nam Emmanuel weer opschoot. De chauffeur startte de motor weer en reed de oprijlaan weer af. Iedereen was in diepe slaap in de auto, en het kon vast geen kwaad als Michael ook zijn ogen even dicht deed.
Het was al laat na middernacht toen iedereen keurig door de chauffeur naar huis was gebracht. Iedereen was slaapdronken bij hun huis afgezet en Michael had keurig afscheid genomen. Hij en Bill kwamen nu net door de voordeuren van Hayvenhurst binnen. Michael’s ouders en zijn zussen lagen al op bed en alleen de grote klok in de hal was nog te horen.
“Zo, dat was een drukke avond.”¯ Zuchtte Bill en hij wreef zijn ogen uit. Michael dacht aan zijn prijzen. Die moest hij nu alle zeven wegzetten in een vitrage, maar dat kwam morgen wel.
Bill mocht deze avond in de logeerkamers van het huis slapen en Bill wilde dol graag in slaap vallen in één van de grote bedden.
“Wat was het hoogtepunt van vanavond?”¯ vroeg Bill aan Michael. Michael wilde de kus met Brooke zeggen, maar het was beter als hij dat geheim zou houden.
“De fans.”¯ Antwoordde hij kort. Bill keek Michael verdacht aan. Merkte hij dat Michael loog. Maar Michael wenste hem welterusten zodat Bill hem niet nog meer vragen kon stellen.
Michael liep naar zijn kamer. Bubbels was keurig door zijn trainer in zijn kooi gezet en zat braaf op Michael te wachten. Chimpansees waren intelligente dieren, maar Bubbels zou nooit raden wat Michael die avond allemaal had gedaan. Michael haalde hem uit zijn kooi en commandeerde hem om zijn pyjama aan te trekken en zijn tanden te poetsen. Gelijk deed Bubbels weer wat er van hem gevraagd werd. Michael had geen zin om zijn tanden te poetsen of om zijn pyjama aan te trekken. Maar toch kleedde hij zich langzaam uit. Hij hing het glitterende jack en zijn broek op een stoel, schoof zijn schoenen en witte sokken onder het bed en legde zijn zwarte handschoen op zijn bureau. Hij trok alleen zijn pyjama broek en stapte daarna gelijk in bed. Vermoeid sloeg hij de dekens om zich heen en wachtte op Bubbels, die al snel bij hem in het bed klom. Ondanks dat het warm was in de slaapkamer trok Michael de dekens tot aan zijn kin. Zou hij nog zijn pyjama T-shirt aantrekken? Maar zijn armen waren te slap om nog iets aan te doen. Hij kroop tegen Bubbels aan die met een teddybeer aan het spelen was. Bubbels’ haren kriebelden tegen Michael’s huid. Bubbels bleef keurig liggen en hield Michael met zijn sterke armen vast. Wat stond er nu op Michael’s schema? Hij had geen idee. Het duurde niet lang voordat Michael sliep. Normaal sliep hij nooit zo snel. Hij had moeite met slapen, maar zodra hij sliep droomde hij heel sterk.
Hij droomde over die nacht over een vreemd huis, over een vreemde omgeving, over kinderen, over een baby, over Brooke en over vuur.
Kleine kindervoetjes holden de trap af. Giechelend kwamen het jongetje en het meisje een woonkamer binnen rennen. Michael keek glimlachend op naar zijn zoon en dochter vanuit zijn grote fauteuil.
“Gaan jullie niet buiten spelen?”¯ vroeg hij aan zijn kinderen. Ze knikten en sprongen op en neer door de kamer.
“Ik ga schommelen!”¯ riep het meisje.
“En ik ga krijten!”¯ zei het jongetje, en ineens had hij een emmer met krijtjes in zijn handjes.
“Doe voorzichtig, Paris. En Prince, krijt niet het hele huis onder.”¯ Zei Michael tegen ze. Snel renden broer en zus naar buiten. Michael zweefde met hun mee en zag ze opgelaten in een grote tuin spelen. Het was een erg grote tuin, het leek net een ranch. In de verte zag hij een pretpark en een dierenpark. Was dit allemaal van hem? Michael herkende de plek. Ineens stond hij in een draaimolen. Prince en Paris reden lachend op de witte paarden van de draaimolen. De draaimolen draaide wel, maar Michael stond stil. Hij hoorde iemand lachen. Hij herkende die lach. Hij keek om zich heen en zag bij een fontein een vrouw zitten. Michael liep naar haar toen en herkende haar gezicht.
“Brooke, wat doe jij hier?”¯ vroeg hij aan haar. Brooke glimlachte alleen maar en liep naar Michael toe.
“Sta daar niet zo te dromen, Michael.”¯ Zei ze. Ze hield een witte deken in haar armen en wiegde het zachtjes heen en weer. Michael keek vragend naar de deken. Brooke overhandigde Michael de deken voorzichtig, alsof het iets waardevols was. Ineens was Brooke weg, en ook de draaimolen en de kinderen. Alles was weg, behalve de deken. Maar het dekentje was geen deken meer, het was een baby’tje geworden. Het had dezelfde ogen als Michael.
“Blanket.”¯ Fluisterde hij, en het baby’tje keek hem met zijn donkere ogen aan. Maar ineens begon het te huilen, te krijsen. Het baby’tje spartelde in Michael’s armen. Michael kon er niks aan doen en liet het vallen. Maar voordat het baby’tje de grond raakte was het weg.
Overal verschenen vlammen en het werd erg heet. Michael voelde een scherpe pijn door zijn lichaam schieten. Boven op zijn hoofd was de pijn het ergst. Hij stond in brand! Gillend probeerde hij de vlammen te doven, maar het werd alleen maar erger, totdat hij uiteindelijk flauwviel.
Reacties:
Zou je willen melden als er een nieuwe hoofdstuk is, aub?