Welkom op FanFic.nl

De Nederlandse website waar je fanfiction kunt lezen én schrijven.

Nu on-line: (0)

Home » Overige » Flight 815 [LOST] » Episode 0.

Flight 815 [LOST]

16 feb 2012 - 15:57

368

0

170



Episode 0.

~reacties altijd welkom~

Ik zat onderuitgezakt in mijn stoel met mijn ogen gesloten. De man naast me zou wel denken dat ik sliep, maar dat was niet zo. Integendeel; ik was klaarwakker. Ik had me nog nooit zo vol van energie gevoeld als dat ik nu voelde. Nee, slapen kon en wilde ik ook niet. Ik wilde van ieder moment dat ik zonder hem, de man die mijn leven zo miserabel had gemaakt, genieten, voor hoelang dat dan ook mocht duren. Ik wist namelijk dat hij me wel zou vinden. Vroeg of laat zou hij erachter komen dat ik in Los Angeles was en dan zou hij me komen halen. Dan was het gedaan met mijn vrijheid. Dan had ik problemen, alweer. Maar zolang dat moment nog niet aangebroken was, zou ik genieten.
De man naast me kuchte. Waarschijnlijk had hij zich verslikt in het sapje dat hij vijf minuten eerder besteld had, of had hij last van slijm in zijn keel. Het maakte mij niet uit. Ik had geen zin om een gesprek aan te knopen met hem. De vorige keer dat ik dat deed was het uitgelopen op een relatie… Een relatie die o zo mooi leek, maar die uiteindelijk de reden was dat ik nu in dit vliegtuig zat, vluchtend van de persoon die ik ooit dacht lief te hebben.
Het vliegtuig begon op en neer te bewegen. Waarschijnlijk hadden we last van turbulentie. Ik opende langzaam mijn ogen. De stem van de piloot klonk door de speaker, ons vertellend dat we onze gordels moesten omdoen. Ik besloot, aangezien het vliegtuig inmiddels zo erg aan het shaken was, naar de kapitein te luisteren, net zoals mijn medepassagiers - tenminste, de passagiers die ik kon zien, en ik deed mijn gordel om.
De trillingen werden erger. Steeds maar erger. Een raar, onveilig, onjuist gevoel drong mijn lichaam binnen. Wat was er aan de hand?
Ik hoorde een geluid. Het was alsof er iets heel groots scheurde achter mij. Ik keek om en zag tot mijn schrik dat de achterkant van het vliegtuig miste. Mensen begonnen te gillen. Ik keek uit mijn raampje en zag dat we aan het neerstorten waren. Snel kneep ik mijn ogen dicht, hopend dat ik dit zou overleven.


Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.