FanFic.nl

Symfonic Tales

11.

Jazz Wagner
Ik zou verbaasd kunnen zijn. Zou me van alles af kunnen vragen over hoe en waarom, maar dat doe ik niet. Ik had het half en half wel van tevoren verwacht, maar niet verwacht dat hij het echt zou durven, dat ik hier nu echt zo zou staan.
Maar het is wel zo, en als ik even op mijn telefoon kijk zie ik dat het kwart over drie geweest is, en Bill is nog altijd nergens. Ik weet niet waar hij wel is, maar in ieder geval niet hier bij mij. Ik zucht, sla mijn ogen neer en peuter aan de paarse nagellak op mijn vingers.
Hier ben ik in ieder geval niet van plan mijn tijd aan te verdoen, als hij niet mee wil werken, ben ik binnen twee dagen vertrokken, hoe “geweldig ik dan ook zou kunnen zijn voor zijn zangcarrière.”�
Ik laat mijn ogen een laatste keer door het lege opnamehok glijden, schud mijn hoofd -had ik nou werkelijk verwacht dat ik hem over het hoofd zou hebben? Nee, natuurlijk niet...
Standvastig loop ik het hok uit, om meteen uit te komen op het labyrint van eindeloze witte gangen, waarin ik de laatste tijd steeds beter mijn weg kan vinden. Naar David gaan? Ik weet het niet zeker, ik had hem de vorige keer toch ook niet verlinkt. De vorige keer, toen hij water over me heen gooide, iets wat sowieso een achterhaald, slecht cliché van een grap was geweest. Goed, eerst Bill, en als hij me geen goede reden geeft, dan kan ik altijd later nog naar David. Ik grom bijna wanneer ik zijn kamerdeur vind, en ik het geluid van computerspelletjes hoor. Het kan niet anders, ik had al niet gedacht dat hij het zomaar vergeten zou zijn.
Dat zou niet kunnen, zoiets vergéét je niet.
Ik open de deur zonder te kloppen, en zie hem, en Tom op het bed zitten, controller in hun hand en een of ander spel met raceauto’s voor hen op de monitor.
“Jezus, Bill!”� roep ik geërgerd uit, terwijl ik richting de monitor loop. In een klik is alles weg, scherm zwart.
“Hey, ik had bijna gewonnen, bitch!”� hoor ik Tom schreeuwen, en ik rol met mijn ogen.
“Er zijn ergere dingen dan een compíºterspelletje verliezen, Tom. Stel je niet zo belachelijk aan.”� Hij glimlacht lichtjes, en ik zie de fonkeling in zijn ogen groeien. Hij zal het vast niet zo kwaad menen als zijn broer, dat heb ik nu wel door.
“Bill, alsjeblieft. Ik word betaald om jou zangles te geven, en als jij me het zo makkelijk maakt dat ik niets hoef te doen omdat jij wegblijft, is dat niet eerlijk tegenover je managers, niet?”� De zanger glimlacht schouderophalend, en ik trek verbaasd een wenkbrauw op.
“Dan ga je toch gewoon weg? Niemand die je mist…”� meent hij, en mijn mond valt open van onbegrip, ergernis, teleurstelling.
Hoe, maar dan ook hóe, kan hij zo’n klootzak zijn?
Ik laat me ongevraagd op het bed vallen en wring een glimlach op mijn gezicht.
“Ik kan ook naar David gaan, lieve Bill,”� fluister ik, terwijl ik een hand op zijn knie leg en hem liefjes aankijk. “Maar ik wil dit graag afhandelen als een volwassen persoon. En zoals jij je nu gedraagt, vind ik absoluut niet volwassen te noemen. Dus zullen we oom David er bij halen om het voor je op te lossen, of vind je dat zelf ook een beetje kinderachtig?”�
Tom kucht achter zijn hand, en ik weet dat het ergens een verborgen lach is. Bill slaat alleen zijn ogen neer en vouwt geërgerd zijn armen over elkaar. “Of dacht je dat je manager alles voor je op zou lossen? Want dan heb je het mis, ik ga hem niets vertellen, en ik ga je net zolang pushen totdat je doet wat ik van je vraag. Als je gewoon naar mijn zangles komt, dan is er niets aan de hand…”�
Hij grimast lichtjes, kijkt me schamper aan. “Alsof jij iets over mij te zeggen hebt waar het op kinderachtig aankomt, ik ben ouder.”� gromt hij, en ik rol met mijn ogen.
“Dat is een heel slecht excuus, dat weet je zelf ook wel. David is ook ouder dan jij, en hij werkt als het goed is voor jou. Hij regelt jouw zalen, jouw optredens, zorgt ervoor dat jij krijgt wat je verdient.”�
Met heel, héél veel zelfbeheersing weet ik mijn woede van mijn woorden te houden.
“Als je wil dat ik je geef wat je verdient, dan zou ik opstaan want anders dan kan het wel eens zijn dat die klap in je gezicht nog aan zal komen ook. Irritant wijf,”� bromt hij.
Goed, hij wil niet vriendelijk zijn en alles kinderachtig spelen? Dat kan ik ook. Prima, dan zet ik hem ook meteen die stunt met het water betaald, en dan zullen we wel eens zien wie er morgen naar mijn zangles komt…
Ik glimlach een laatste keer, en ik zie hoe achterdocht het leedvermaak in zijn ogen overneemt. Langzaam verlaat ik zijn kamer. Waarschijnlijk staart hij nu naar de vloer, en kan Tom zijn ogen niet van mij losscheuren, en het interesseert me allemaal geen zak meer. Ze bekijken het maar, als zij zo beginnen, dan ik ook.
Mijn voetstappen galmen zelfzeker dan eerst door de gang en in een paar seconden klop ik op Jozua’s deur. Nou ja, kloppen, het kan evengoed als “poging tot vandalisme”� geïnterpreteerd worden.
“Ja, wat?”� klinkt het geërgerd, en ik grijns meteen, terwijl ik de deur open gooi.
“Gott, Jazz, wat is dat nu weer?”� bromt hij, en hij kijkt op van zijn cd-speler en gooit vermoeid zijn haar naar achteren.
“Dat ben ik, en kom je om hulp vragen,”� glimlach ik liefjes, en hij trekt een wenkbrauw op. “Het zal wel weer,”� mompelt hij, en hij gaat langzaam op zijn bed zitten terwijl hij zijn cd-speler met de afstandsbediening opnieuw aanzet.
Ik hoor muziek opwellen, en frons mijn wenkbrauwen. “Kamelot?”� mompel ik, en hij glimlacht verontschuldigend.
“Vind je dat niet leuk?”� vraagt hij aarzelend.
“Jawel, maar ik had iets harders van jou verwacht.”� Hij haalt zijn schouders op.
“Hard bestaat niet. En ik luister bijna alles,”� mompelt hij, en dan: “nou ja, er zijn grenzen.”�
Ik glimlach lichtjes.
“Nightwish?”� vraag ik, en hij knikt.
“Ook wel. Maar niet zoveel meer sinds ze een nieuwe zangeres hebben…”�
Ik staar grijnzend voor me uit. Ik wist wel dat hij het goed met Sonya zou kunnen vinden als ik ze eenmaal bij elkaar kan zetten. Ik haal mijn vingers door mijn haar, en hij kijkt me onderzoekend aan.
“Wat is het, dat waarmee ik moet helpen?”� vraagt hij dan, nieuwsgierig, en ik glimlach in zijn richting.
“Bill was er niet. Hij heeft het gewoon verzuimd te komen. Dus nu ben ik hier. En ik vraag jou om mij te helpen om hem terug te pakken voor het water, en er zo voor te zorgen dat hij morgen op zangles komt…”�
Jozua grinnikt zachtjes, en zet de cd op pauze, kijkt me aan, geeft me meteen zijn volle aandacht. “En wat had je in gedachten?”� grijnst hij, en ik weet dat hij me gaat helpen, precies zoals ik had verwacht.
“Ik zeg het je niet precies, maar ik kan je verzekeren dat er plasticfolie en chocoladesaus bij betrokken zal zijn,”� antwoord ik plechtig, en ik trek veelbetekenend een wenkbrauw op.
“Ik had meer gehoopt op pek en veren en groene haarverf,”� mompelt hij, “maar dit klinkt ook niet verkeerd.”� Ik glimlach, vervlecht mijn vingers met elkaar.
“De groene haarverf is voor als hij de volgende keer nog niet komt, of ons besluit nog eens terug te pakken,”� antwoord ik, en ik zie hoe hij breed grijnst.
“Weet je, misschien denk jij er anders over nu Bill besloten heeft je voor eeuwig te haten, maar ik vind het geweldig dat jij hier bij de crew bent. En straks op tour, met jou kan ik tenminste lol hebben. Ik heb nog nooit een stunt uitgehaald tegenover de jongens, en ik heb al zo vaak groene haarverf willen uitproberen, vooral op Gustav. Het zou zo mooi staan…”� Hij zucht verlekkerd, en ik grijns breed.
“Natuurlijk…”� geef ik toe en hij spiegelt mijn tevreden grijns.
“Gaan we de tourbus vullen met knikkers, zodat iedereen struikelt?”� vraagt hij hoopvol, en ik zucht ongelovig.
“Schatzi, knikkers róllen als de tourbus rijdt. Dat gaat niet werken…”�
Hij haalt zijn schouders op, schaapachtig grinnikend. “Hotelkamer dan?”�
Ik trek mijn wenkbrauwen op, nadenkend. Goed, hotelkamers vormen nog een mogelijkheid.
Ik glimlach lichtjes en laat me genietend achterover op het bed vallen.
“Het is hier nou al beter,”� beaam ik, en ik hoor Jozua zachtjes lachen, voor hij zijn cd weer aanzet en ik zachtjes meezing met alle nummers die ik herken.

Reacties: