FanFic.nl

We liepen de hele tijd naast Aslan en prutsten aan zijn manen. Alles verliep rustig tot dat Aslan stopte. 'Hier moet ik jullie achterlaten' zei hij triest. Hij ging verder maar wij kropen achter een grote struik. Aslan liep verder tot een plaats met allemaal enge en slechte figuren en Jadis! Ze duwden hem op de grond en hij deed niets terug, ze trokken zijn haren uit zijn hoofd op bevel van Jadis en uiteindelijk legden ze hem op de Stenen Tafel. We spitsten onze oren eens goed. Ze zei allemaal gemene dingen en op het einde van haar preek hielden we allemaal onze handen voor onze ogen en probeerden we onze oren te bedekken. Na een tijd was de bijeenkomst gedaan en lag Aslan nog alleen op de tafel. We liepen er allemaal naar toe en knuffelden en kusten zijn vacht en vertroetelden zijn kille dode lichaam. Na een tijd waren er muizen die de touwen waarmee hij vastgebonden werd kapot knabbelden. Susan wou hen wegjagen maar toen zag ze wat ze deden. Ondertussen was het donker en zette ik de lamp van mijn gsm op, die hier geen bereik had maar hij was wél opgeladen en voor de rest werkte alles. Het was de hele nacht stil en toen de lamp uit was viel iedereen in slaap. Door de kou werden we weer wakker. En besloten met tranen in de ogen weer terug te gaan naar het kamp. Toen we bijna aan het bos waren hoorden we plots een hard, schel geluid. We keken achter om en zagen dat de tafel gebroken was, maar Aslan was weg! We liepen er bliksemsnel naar toe. Toen huilden we nog harder en vroegen ons af wat Jadis met hem gedaan had. Maar toen kwam het: we hoorden een enorme grom. Aan de stenen muur die er stond, stond Aslan. Groter en stralender dan ooit. 'Aslan! Je bent terug!' riepen we en knuffelden hem. 'Ja, beste dochters van Eva. Jadis wist iets af van de verborgen kracht maar er is een nog sterkere kracht. Daar weet ze niets vanaf' antwoordde hij wijs. 'Oh ik ben zo blij dat je terug bent' zei Lucy. 'We hebben nog veel te doen, spring op mijn rug!' zei Aslan die zich ondertussen gebukt had. We kropen er nieuwsgierig op en opeens sprong hij, hij bleef zo lang in de lucht dat het wel vliegen leek maar toen we uiteindelijk weer beneden kwamen kregen we een voldaan gevoel. We waren aangekomen in de zaal van Jadis. Er stonden allemaal stenen wezens en we keken een beetje rond. Ik en Ellen giechelden toen we een leeuw met een snor op getekend zagen. En plots werden de stenen dieren weer levend, ze kregen hun kleur terug en wilden wraak nemen op Jadis. Ze zinden echt op wraak! En de leeuw die we juist nog uitgelachen hadden? Die had zijn getekende snor nog en zinde nog harder op wraak dan een elk ander wezen uit de zaal. Aslan begeleidde iedereen naar het veld van Beruna, zo werd het toch genoemd. We kwamen van op de heuvel naar beneden en zagen iedereen vechten. Al snel mengden de wezens die juist nog versteend waren zich in ons leger en beten (of op een andere manier) de koppen en zwaarden weg van hun eigenaars. En de meeste die bij Jadis' leger hoorden waren zo bang van Aslan dat ze vanzelf flauw vielen. Toen ging Aslan richting Jadis en gromde in haar gezicht, zijzelf had Aslan zelf nog maar gezien en schrok zich rot. Toen de grom helemaal haar gezicht beheerst had viel ze op de grond, en na een tijdje bleef alleen haar staf nog over, en ook die vernietigde Aslan met zijn adem. Degene die uit Jadis haar leger nog overbleven liepen naar het noorden en we zagen hen nooit meer terug! 'Waar is Edmund?' vroeg Ellen ongerust. 'Hij wou me beschermen tegen Jadis!' zei Peter die er bij kwam staan. Snel liepen we naar een steen, daarachter lag Edmund op de grond, zijn polsslag was er wel nog maar we waren doodongerust. Al snel kwam zelfs Philippe om hem wakker te lekken! Maar tevergeefs.. Lucy schoot in haar hoofd plots te binnen dat ze nog de druppels van de vuurbloem had. Ze nam snel haar flesje en liet de druppels druppen in zijn keel. Edmund werd weer wakker! Ellen gaf hem zijn eerste kus, wederzijds trouwens. Iedereen begon te fluiten en te klappen. Peter grapte weer 'Straks zou hij nog denken dat hij wakker gekust was'. 'Was dat dan niet zo?' vroeg Edmund en iedereen begon te lachen. De oorlog was gedaan!