FanFic.nl

See you in the dark

Hoofdstuk 1

Vrolijk liep ik naar beneden. Over een paar uur zou ik weer mogen jagen. Ik wist dat ik ook op mensenvoedsel kon leven, maar dat weigerde ik. Ik was geen mens, dus waarom zou ik dan op hun voedsel moeten leven? Daarnaast gaf het een kick als je weer eens een hert, leeuw of beer gevangen had. Dat gevoel was onbeschrijfelijk, zo geweldig. Ik wist wel dat ik meer mens, of voor mens doorgaande, was dan vampier, toch voelde ik me meer vampier. Niets of niemand kon dat van me afnemen.

Nog altijd lachend liep ik de keuken in. Het rook er heerlijk, zoals altijd. Ondanks dat mam, net als ik, niet op mensenvoedsel wilde leven, kookte ze verrukkelijk. Toen ik een keer ziek was, en niet kon jagen, had mijn moeder voor me gekookt, zodat ik toch at. Ik weet nog dat ik het tegen mijn verwachtingen in heel lekker had gevonden, maar dat had ik goed verborgen gehouden. Ik wilde niet dat ze dat wist. Dan zou ik van haar meer mensen eten moeten eten, iets wat ik dus echt niet wilde. Ik wist dat mam ook wel moest koken. Pap kon namelijk niet leven op bloed. Hij was geen vampier, maar een wolf. Iets wat ik ook geërfd had van hem. Ik was dan wel niet zoals een reguliere wolf was, maar ik was een wolf en ik was trots op hoe ik eruit zag als wolf. Mijn vacht was lang, maar niet te. Hij was wit, oogverblindend wit, maar niet te wit. Vuil worden kon ik niet. Ik kon rollen over de grond wat ik wilde, maar niets hechtte aan mijn vacht. Dan waren er nog mijn ogen. Als ik gewoon was waren ze groen, maar als ik een wolf was waren ze ijsblauw.

Toen ik voor het grote raam tot stilstand kwam, keek ik nieuwsgierig naar buiten. Geconcentreerd was ik op zoek naar de eerste tekenen dat het snel donker zou worden, maar er was nog niets te zien. Niet de geringste kleurverandering, in ieder geval niet een kleurverandering die ik kon waarnemen. Teleurgesteld liep ik terug de woonkamer in. Zonder op of om te kijken plofte ik op de bank, die zeer gevaarlijk onder me kraakte. Het maakte me echter niet veel uit. Ik vond onze bank afschuwelijk, dus hoe eerder die kapot was, hoe eerder er een nieuwe kwam die ik misschien wel mooi vond. Zo niet, gebeurde dit geheel opnieuw. We waren toch rijk zat. Ik wist wel dat ik zo niet moest gaan denken, maar toch voelde het goed.
‘Hey, kun je wel een beetje uitkijken met de bank. Ik zit er ook nog!’ Verbaast keek ik op. Nog net zag ik Seth balanceren op de rugleuning van de bank, voor hij er naar achteren toe afviel. Lachend wierp ik een nieuwsgierige blik over de leuning om te kijken hoe hij terecht was gekomen.
‘Sorry Seth, maar je had ook wel eerder kunnen laten merken dat je er zat.’ De lach was nog altijd niet mijn stem uit. Als antwoord kreeg ik een pijnlijke grimas terug van hem, terwijl hij langzaam opstond uit zijn onpraktische houding.
‘Maar ik ga maar weer eens. Vandaag is een van de weinige dagen dat Leah goed gezind is, en daar wil ik gebruik van maken om te vragen of ze meer gaat naar huis. Mam even gedag zeggen,’ zei Seth. Ik knikt begrijpelijk en liep voor hem uit om de deur te openen. Na een snel afscheid zag ik hem de bosjes in duiken en er even later als wolf weer uitkomen. Snel daarna was hij weg, verdwenen in de bossen.


Kwaad stampte ik met mijn voeten op de grond. Woedend was ik. Het was pikdonker, en ik mocht nog niet gaan jagen. En waarom niet? Omdat er een week geleden een onbekend wezen is gezien in de bossen, maar daarna niet meer. Een zachte schreeuw verliet mijn lippen. Ik had honger en niet zo’n beetje ook niet, toch weigerde ik het eten dat mijn moeder me had aangeboden. Ik wilde geen mensenvoedsel. Was dat ondertussen nog niet duidelijk geworden na bijna zestien jaar.

Mijn woede was langzamerhand iets weggezakt, al was ik nog steeds niet te genieten, zoals mijn moeder het zou omschrijven. Je moest het nu vooral niet wagen om in mijn buurt te komen. zuchtend liet ik me op de zitvensterbank vallen. Waarom lieten mijn ouders me niet gewoon gaan? Waarom zo over beschermd? Wisten ze soms meer over wat er aan de hand was? Hielden ze informatie voor mij achter? Ik probeerde de antwoorden te vinden door logisch na te denken over wat er de afgelopen week allemaal heeft afgespeeld hier, echter werkte dat niet met een lege maag. Hij bleef maar knorren, maar ik zou niet het eten pakken dat beneden voor me stond. Ik dwong mijn gedachten na te denken over wat er Anders was deze week, proberend mijn maag zoveel mogelijk te negeren. Nog kwam ik niet veel verder. Alleen dat pap vaker weg was dan anders, al had hij wel vaker van die periodes dat hij vaak weg was zonder dat ik wist waarom.

Ik had er nu echt genoeg van. Ik had honger en zag het gevaar echt niet. Dat onbekende wezen was gezien op de uiterste rand van ons leefgebied een week geleden en daarna niet meer. Ik moest en zou nu gaan jagen. Stilletjes opende ik mijn raam en klom erdoor, waardoor ik op het dak terecht kwam. Ik wist dat ik zachtjes moest doen, anders zouden ze me horen. Dat was iets wat ik nu dus echt niet kon gebruiken. Voetje voor voetje schuifelde ik naar de andere kant van het dak. Mijn ouders waren beneden en ik liep twee verdiepingen hoger. Ik wist dat de televisie aanstond, maar toch moest ik voorzichtig zijn. Twee ouders met super gehoren hebben is niet altijd even handig. Eenmaal aan de overkant sprong ik soepel in de eerste de beste boom die er stond. Slingerend als een aapje ging ik van tak naar tak verder het bos in. Toen ik weer op de grond stond, voelde ik de adrenaline door me heen stromen. Ik ademde een keer goed in, genietend van mijn vrijheid.

Nogmaals haalde ik een keer goed adem. Proberend de geur van een beer of een leeuw op te vangen, sloot ik mijn ogen. Ik spitste mijn oren voor het geringste geluid. Al snel hoorde ik een hart kloppen, en zo te ruiken was het een beer. Ik spurtte er gelijk op af. Simpel en effectief ontweek ik de bomen en hun uitstekende twijgjes. Zonder ook maar eens klap in mijn gezicht te hebben gehad van uitstekende takken, stopte ik op ‘veilige’ afstand van de beer. Een rilling liep over mijn rug. Vluchtig keek ik een keer om me heen, maar zag niets of niemand. Voorzichtig zette ik een voetje naar voren, goed in de gaten houdend of iemand uit de bosjes tevoorschijn kwam, als ik op het open terrein zou gaan staan. Het gebeurde echter niet. Wat zelfverzekerder rende ik op mijn zachtst naar de beer. Behendig sprong ik op zijn rug. Nog voor het dier kon tegenstribbelen, liet ik mijn tanden in zijn nek zakken. Gulzig begon ik te drinken. Het dier onder me stribbelde tegen, maar kreeg me niet van zich af. Ik voelde al na een paar minuten dat zijn bewegingen slomer werden. Toen hij bijna leeg was, zakte hij ineen. Ik zoog het laatste beetje uit hem, en stond toen triomfantelijk over hem heen. Gelijk kwam de rilling weer terug. Nu ik nergens meer op geconcentreerd hoefde te zijn dat iets mijn prooi zou kunnen wegjagen, hoorde ik rustiger te zijn. Dat was ik verre van. Het voelde alsof ik bekeken werd door iets of iemand, en ik niet kon zien waar vandaan.

Reacties: