FanFic.nl

Losing Control.

16.

Het was half vijf toen ik weer ging slapen en half tien toen ik weer wakker werd. Ik had uiteindelijk toch goed geslapen. Schrijven naar Tom had me opgelucht en tot rust gebracht. Dat ik nu enorme wallen had nam ik er maar bij. Ik verborg ze onder een dikke laag make-up. Ik trok schone kleren aan en toupeerde mijn haar.
Ik schrok me ook nog eens dood van Norah die in mijn deuropening stond. Ze grijnsde toen ze me zag, aangezien ik een sprongetje maakte van het verschieten.
Datzelfde moment kwam ook net Katrien aan. Ze glimlachte bij het zien dat Norah in mijn deuropening stond.
“Al vrienden gemaakt?”� vroeg ze. Ik keek naar Norah in de hoop dat zij antwoord zou geven.
“Natuurlijk. Ik zal goed voor hem zorgen.”� Ze kwam naar me toe en gaf me een schouderklopje.
“Dan neem ik aan dat ik hier niet meer hoef te zijn.”�
Katrien liet ons alleen en ging weer naar waar ze vandaan kwam. Norah en ik gingen nu naar het ontbijt.
“Hoe was je nacht?”�
“Moeilijk.”�
“Eerste nachten zijn altijd moeilijk. Als ik terugdenk aan mijn eerste nachten, waren ze vreselijk.”�
“Hoe lang zit je hier al?”�
“Een twee tal maanden ongeveer. Mijn eerste nacht was vreselijk. Ik was alleen en had een nachtmerrie over mijn vader dat hij me kwam vermoorden. Mijn eerste nacht zat ik al in de isolatiecel. Mooie indruk, vind je niet?”�
“Lijkt me inderdaad vreselijk.”�
“Hoe was je nacht dan?”�
“Ik had eerst een nachtmerrie over het ongeluk, alsof ik er middenin was. Ik zag alles gebeuren, maar ik deed niets. En toen werd ik wakker. Ik had zo een nood aan sigaretten en aan een verdovend middel, maar ik had niets. Ik vond niets waardoor ik me beter kon voelen. Vanaf toen wist ik dat ik niet meer naar het meest voor de handliggend middel kon grijpen, dat ik een seut was die voor het gemakkelijkste koos. Ik ben achter mijn laptop gaan zitten en begon te schrijven. Een soort van brief naar Tom, mijn broer.”�
“Dat is zeer mooi van je. En natuurlijk hoop ik voor je dat het blijft duren, dat je je verdriet kan blijven kwijtraken in schrijven naar je broer.”�
“Hoe raak jij je verdriet kwijt?”�
We waren ondertussen in de eetzaal aangekomen. Het ontbijt bestond uit broodjes en cornflakes. Ik nam het tweede. Ik had het al zolang niet meer gegeten en wilde het nog wel eens proberen.
“Ik teken en soms schilder ik.”�
“Mag ik je werken dan eens zien?”�
“Natuurlijk.”�
We gingen aan een tafel zitten. Ik roerde eens in mijn cornflakes met melk. Norah at een boterham met Jam.
“Je kijkt naar je cornflakes alsof je in geen jaren meer hebt gegeten.”� Norah lachte.
“Ik heb ook volgens mij al zeven jaar geen cornflakes meer gegeten. In het weeshuis was niet zoveel te eten, begrijp je.”�
“Ow.”�
Ik nam een hap en genoot van de smaak. Dat ik van zoiets al kon genieten. Ik moest er zelf van lachen.
“Je bent hier sinds gisteren, niet?”�
Ik knikte en at verder.
“Dan zal je vandaag een paar onderzoeken moeten doen. Bij mij moest wel pas de tweede dag naar een psycholoog gaan, dus ik hoop voor jou ook. Dan kan je je extra voorbereiden.”�
“Is het zo erg dan?”�
“Het is lastig en nogal persoonlijk. Je moet vertellen over vroeger en niemand hier in deze ruimte houd er van om over vroeger te praten. Geloof me, niemand, maar je hebt wel enkele die het wel graag doen. Die zitten hier omdat ze aandacht te kort hebben. Ze doen zichzelf pijn en gaan het aan iedereen laten zien. Dat is de triestige soort.”�
Ik knikte en at mijn cornflakes helemaal op. Ik wachtte tot Norah ook klaar was en dan verlieten we samen de eetzaal.
“Het is best eng dat er zoveel tieners gek worden verklaard. Alsof ze ons niet verstaan, begrijp je?”�
“Natuurlijk begrijp ik je, maar de meeste van ons hebben ook echt hulp nodig. Nu besef je het nog niet, maar ook jij hebt hulp nodig. Daarvoor hoef ik enkel maar naar je ogen te kijken.”�
Ik wist niet als dit me moest kwetsen, maar ze bleef er kalm over. Het was vooral om me helpen denk ik.
Bij mijn kamer namen we afscheid, of toch een soort van.
“Om twaalf uur sta ik aan je kamer,”� glimlachte Norah. Ik knikte en wachtte tot ze drie kamers verder verdween. Ik sloot de deur achter me en zuchtte. Ik voelde me vreselijk, maar als Norah bij me was vergat ik even mijn verlangens en mijn eenzaamheid.
Ik startte mijn laptop op. Ik vond dit wel een geschikt moment om Caitlin te mailen over wat ik de afgelopen tijd had meegemaakt. Zij had me nog niets gesteurd, dus opende ik een nieuwe mail.

Caitlin,
Hoe gaat het met je? Ga je weer naar school? Zeggen ze iets over me omdat ik weg ben?
Ik vroeg het me af.
En mijn eerste nacht was zwaar. Natuurlijk hadden ze mijn drugs afgenomen. En mijn sigaretten ook. Het was moeilijk, héél moeilijk. Hoe kunnen ze zo maar dat van me afnemen? Ik had ook meteen een nachtmerrie vannacht. Over het ongeluk. Ik zag het helemaal opnieuw gebeuren, maar ik deed niets. Helemaal niets. Ik werd midden in de nacht wakker. Je kan niet geloven hoeveel nood ik toen had om te gaan roken. En ik had nood aan drugs om mijn gevoel te verdoven. Pas nu, sinds ik zonder zit, besef ik dat ik altijd naar middelen greep om geen pijn te hebben.
Ik wou je hier was, eigenlijk. Je bent echt mijn beste vriendin geworden en je schaamt je vast om mij. Je mag eerlijk zijn. Moest ik in jou plaats zijn moest ik me ook schamen voor me.
Het was dus midden in de nacht en mijn lichaam schreeuwde om een hulpmiddel. Om een verdoving tegen mijn innerlijke pijn, maar ik kon het niet geven omdat ik niets had.
Ik ging achter mijn laptop zitten en begon te schrijven. Een soort van brief naar Tom. Je kan niet geloven hoe veel dat opluchtte. Het liet me zelfs een beetje beter voelen.
Natuurlijk had ik vannacht niet meer veel geslapen, ik leek wel een wrak, maar zo heb ik er wel vaker uitgezien.
En ik heb iemand leren kennen hier. Ze heet Norah. Ze verblijft drie kamers verder.
Haar vader heeft haar moeder vermoord en zelf had hij losse handjes. Ik vind het best erg voor haar.
En ik hoop ook dat het met jou goed gaat. Hoe was jou dag? Hoe was school?
Laat me weten!

Bill.

Reacties: