FanFic.nl

Er gebeurden nog allemaal dingen. Toen ik 15 was en Ellen 16 werden we aangesteld als hertoginnen. Ellen leerde aan arme Archenlandse kinderen Nederlands en gaf hen een onderkomen in ons kasteel. Ondertussen waren er nog kleine oorlogen, zoals de slag van de grens van Archenland. Maar die was natuurlijk niet zo groot als de slag van Beruna. Het had iets te maken met de prinsen van Archenland want koning Lune was al groot en hij kreeg 2 zonen die niet mis waren. Ze heetten Coor en Corin, en Coor was de oorzaak van de oorlog. En toen Ellen 21 jaar was werd ze ten huwelijk gevraagd door Edmund. Toen was ze natuurlijk koningin in de plaats van hertogin, en ging ze wonen in Cair Paravel. Ik had heel wat kinderen die gevlucht waren uit Calormen geadopteerd en werd beste maatjes met Peter. Ellen werd herkend als Jaydie maar niemand had een idee wie dat was. En Winne kreeg een dochter die ontvoerd werd door Calormen. Die dochter heette ook Winne en was het paard van Aravis, de vrouw van Coor. Brie, had ook een zoon en die werd ook ontvoerd en dat was het paard van Coor zelf. Maar toen kwam de dag..
Tumnus was ondertussen al oud geworden en kreeg een bierbuikje. Hij woonde nog altijd in zijn grot en kwam melden dat het zeldzame witte hert gesignaleerd was. Ik en Ellen gingen met de Pevensies er naar op zoek. We kwamen uit bij het Lantaarnwoud en zagen de lantaarn. Plots zei Lucy 'Kleerk Ast in Legek Amer!'. We gingen even rondkijken. We gingen de struik in die leidde naar de kamer waar de kast in stond. We donderden er uit en zagen Professor Kirke. Hij had het cricketballetje vast die het harnas om ver had gestompt. Er was nog helemaal geen tijd voorbij! Ik en Ellen namen afscheid, Ellen moest zo'n soort afscheid nemen van haar echtgenoot! En ik gaf iedereen een knuffel. Ik nam mijn oude kleren mee en deed ze terug aan, Ellen deed hetzelfde. Toen deden we onze ringen om.. We gingen terug naar het poeltje van de aarde die we zo wisten zijn en kwamen uit in de kuil waar het allemaal begon. Polly zat er nog in, hier was dus ook geen tijd voorbij gegaan! 'Je hebt de groeten van Digory' zei Ellen. Ze kreeg een big smile. We vroegen ons steeds af of het geen droom was, maar dan zou het wel een lange droom zijn. En het ultieme bewijs; alle foto's die we de voorbije 10 jaar gemaakt hadden stonden er nog altijd op. De dagen in Londen waren geweldig!! We namen de ringen mee naar huis en hielden ze verstopt voor iemand ze aanraakte...
Dit is het einde van het eerste verhaal.
Groetjes, Dorien. Hertogin van narnia.