FanFic.nl

Loenatik [pauze]

Boris Bochel

"Dat was op het nippertje, meissie. Gaat het weer een bietske?"
De hese, schorre stem kwam vanachter me, uit de hoek van mijn cel.
Snel draaide ik me om, klaar om weg te rennen als dat nodig mocht zijn -Zoals mijn oma altijd zei; Is je toverstok verdwenen, neem dan snel de benen-.
In de hoek van cel, achter de dromenvanger, was een donkere schaduw te zien.
Maar was was het?
Een beest, een robot, een kreukelhoornige snottifant?
De schaduw deed een stap naar voren, en tot mijn grote verbazing zag ik dat het een mens was. Maar wat voor één.
Zijn schouders waren vreemd naar voren gebogen waardoor zijn hele lichaam mismaakt was en hij een rare bochel op zijn rug had.
Zijn grijze haren hingen verwilderd om zijn ingevallen gezicht, en toen hij nog een stap naar voren zette zag ik dat hij ook nog hinkte.
Verder waren zijn kleren gerafeld en zagen ze er uit alsof ze al een lange tijd geen (schoon) water meer hadden gezien.
Hijzelf trouwens ook niet. Ik zette me al schrap om mezelf te moeten verdedigen, (Ik was een fanatiek beoefenaar van Sjikouè. Deze verdedigingssport was oorspronkelijk bedoeld om je te verdedigen tegen Kratars, maar tegen deze man zou het ook vast wel helpen.) toen uk plotseling zijn ogen zag.
Ze hadden een grijs, groene kleur. Of was het blauw. En ook zag ik een beetje bruin.
Deze wonderlijke ogen leken net een open boek. Ik zag verdriet, bezorgdheid, een klein beetje boosheid maar bovenal een enorme goedheid.
En ondanks zijn enorm verwilderd uiterlijk deed hij me denken aan mijn vader.
Tijdens mijn overpeinzingen had de man mij alleen maar zwijgend aangekeken, alsof hij het wel gewend was dat men zich Verbaasde over zijn uiterlijk.
Toen realiseerde ik me dat hij nog steeds stond te wachten op het antwoord op zijn vraag.
Eerst kwam er alleen een schor gekras uit mijn keel, maar toen ik mijn keel geschraapt had lukte het me zijn vraag te beantwoorden.
"Uh, ja het gaat wel. Bedankt voor het redden trouwens meneer...?"
Ik keek hem vragend aan, terwijl hij even een onderlinge strijd met zichzelf leek te voeren.
"Bochel." Antwoorde hij uiteindelijk.
Zijn stem klonk hoog en schril.
"Bochel?" Vroeg ik. "Is je naam echt Bochel? Ik bedoel, nou ja, het is niet bepaald de mooiste..."
Ik stopte met praten, bang dat ik hem gekwetst had.
Dit keer twijfelde hij niet.
"Nee, mijn echte naam is Boris, maar iedereen noemt me Bochel. Tenminste toen er nog iemanden waren. Maar het is oke, als je me Bochel noemt hoor."
Ik was helemaal over mijn angst om hem heen, ik beseft nu wel dat ik van hem niks had te vrezen.
Nee, Boch..., uh, Boris. Ik noem je gewoon Boris. Mijn oma zei altijd, "Als iemand een naam heeft gekregen, verzet je daar dan niet tegen."
Volgens mij glimlachte Boris even, ik zag in ieder geval zijn mondhoeken even bewegen.
"Wijze oma had je dan."
"Oh, ja zeker. Ze was de slimste liefste oma van de hele wereld." Beaamde ik volmondig.
Even bleven we even onwennig naar elkaar kijken.
Toen stelde ik de vraag waar ik nu al de hele tijd mee had gezeten.
"Zeg Boris, toen je zei... Er is..." Ik gooide het eruit. "Wanneer ben je voor het laatst in bad geweest?"
Boris keek me even volslagen verbijsterd aan en barstte toen in lachen uit. Het klonk alsof hij al een lange tijd niet meer had kunnen lachen.
"Oh, meisje, jij bent me er ééntje zeg. Maar om je de waarheid te zeggen, ik heb geen idee."
Toen gooide ik er die andere vraag uit waar ik de hele tijd mee had gezeten.
"Wie bent u nou eigenlijk, en wat doet u hier."
Boris lach verdween van zijn gezicht en lange tijd zweeg hij.
Maar toen begon hij met vertellen.
"Het begon allemaal..."

Reacties: