FanFic.nl

•A Shadow Out Of Darkness•

~ 47. 'Faded Memories Or Is It Just A Nightmare?' ~

‘Nee, je blijft van me af! Ik word geen wapen om Konoha te vernietigen! Waar heb je het trouwens over!? Welke clan!?’ gil je vragend tegen de man die je vasthoudt. Hij houdt je steviger vast en fluistert in je oor: ‘Je hebt niks te willen! Anders wordt je net zoals jouw oma gedwongen! Zij was net zo speciaal als jou, met veel kracht en macht. En net zo moeilijk als jou! Jammer genoeg was zij net voordat we haar wouden gebruiken als wapen plotseling verdwenen, maar nu hebben we jou!’ Je merkt dat hij jouw benen niet vast gemaakt heeft. Er schiet ineens een mogelijke ontsnappingsplan bij je te binnen. ‘Kick-In-The-Ball-No-Jutsu!’ schreeuw je heel hard, trapt naar achter en raakt precies op het goeie plekje. Precies één seconde nadat hij jou losgelaten heeft, spring je in de lucht en geeft hem een trap in zijn gezicht. Door die trap valt hij op de grond. Meteen grijp je jouw kans voor een andere jutsu. Zo snel als je kan doe je deze hand seals: snake, dragon, rabbit en de tiger. Nadat je die handseals gedaan hebt zeg je heel luid: ‘Fire Release: Dragon Fire Technique!’
“Ik heb het gehad hier! Ik wil hier zo snel mogelijk weg en Team 7 zien! Al moet ik daarvoor ineens heel aardig gaan doen tegen Sakura en Naruto!”� Je rilt alleen al bij de gedachte terwijl je wegrent. Je rent een bos in die je nog nooit eerder gezien hebt. Alles is beter dan daar te blijven en lokaas te worden. Het lijkt voor jou alsof je eindeloos in de duisternis rent. Tot je verbazing merk je dat er niemand achter je aanzit. Je besluit gewoon door te rennen voordat er dadelijk nog een val bij jou in de buurt is. Hoe harder je begint te rennen, hoe meer licht er tussen de bomen verschijnt. Steeds harder begin je te rennen, omdat je het licht wilt bereiken. Het licht wordt alsmaar feller en feller, maar je besluit dat dit jouw enige uitweg is. Hoe meer je in het licht komt, hoe meer het je verblindt. “En precies op momenten als deze heb ik geen zonnebril bij me! Goed gedaan, Kazumi! Je bent echt goed op alles voorbereid de laatste tijd!”� denk je vol sarcasme terwijl je maar met jouw ogen half gesloten verder rent. Je probeert om je heen te kijken, maar je ziet dat het bos helemaal verdwenen is. Het enige wat je ziet is dat alles wit is, alleen maar wit. Er is zelfs nergens schaduw te bekennen. Snel kijk je om je heen. Dan zie je plotseling een klein meisje voor jouw neus staan. Je kijkt haar onderzoekend aan. Het is een meisje met roodbruin golvende haren die net over haar schouders komen en lichtblauwe ogen. Je herkent haar meteen. Dat ben jij toen je nog heel klein was. ‘Ik ben toch niet dood.. Of wel soms..’ zeg je zachtjes tegen jezelf met veel twijfel in je stem. ‘Ik kan niet dood zijn.. Het kan gewoon niet!’
Jouw kleine versie kijkt je even aan, lacht naar je en rent weg. Ze rent achter een vrouw aan met lange roodbruine golven en groene ogen. Wat je meteen opvalt is dat de vrouw de hand vast heeft van een ander meisje die precies op Yui lijkt.
“Is dat mijn moeder?”� Denk je bij jezelf. Je vindt dat je maar beter een gok kunt wagen en roept heel hard: ‘Mama!’ maar niemand blijkt je te horen, want ze lopen gewoon door. Je krijgt al een beetje hoop als je ziet dat ze alle drie stoppen, maar je ziet tot jouw verbazing dat ze veranderen. Alle drie zien ze er plotseling ouder uit. Je ziet de vrouw en Yui met de Akatsuki mantel aan en jouw versie zit gewoon in de kimono die je altijd draagt als je gaat vechten. ‘Kom hier, dan worden we weer een familie zoals we horen te zijn. Een gezin. Ik, jij, jouw vader en Yui samen..’ Hoor je de vrouw tegen haar zeggen. Je kijkt toe hoe jouw ene versie naar jouw moeder toeloopt. Plotseling kijkt jouw moeder haar zo vals aan, dat jijzelf er de rillingen van krijgt. Terwijl ze niet eens naar jou kijkt. Ze doen iets bij jouw versie waardoor ze gilt van de pijn en doodstil op de grond ligt. Je kijkt om je heen of je nog een uitweg kan vinden, als je die niet vindt kijk je weer terug. Maar als je terugkijkt zie je dat ze alle drie verdwenen zijn. Je ziet wel iemand anders, namelijk Sasuke. ‘Sasuke waar zijn we?! En hoe kom jij hier?’ vraag je bezorgd aan hem terwijl je naar hem toe rent. Maar tot jouw verbazing draait hij zich naar jou toe, lacht gemeen en duwt je keihard. Plotseling is alles niet meer wit en kan je gewoon vallen.
‘Nee Sasuke, niet doen! Laat me niet in de steek!’ gil je keihard. Je voelt plotseling dat je dicht tegen iemand aangetrokken wordt. ‘Kazumi, dat zou ik nooit doen dat weet je toch?!’ hoor je een bekende stem zeggen. Met moeite krijg je jouw ogen open en ziet Sasuke. Hij kijkt heel bezorgt naar je op dit moment. Je ademt veel te snel en ziet dat de rest van Team 7 je gelijk te hulp schiet.
Na een aantal minuten ben je gelukkig bijgekomen, maar je snapt nog steeds niet wat er aan de hand was.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.