FanFic.nl

I will grow strong! ~naruto~

I will grow strong! ~1~

Ik lig al een tijdje in bed te woelen, proberend in slaap te komen. Door de koorts heb ik het hartstikke warm, maar steeds als ik de dekens van me af gooi, is het te koud. Ik haat het echt om ziek te zijn. Ik zucht zacht en probeer wat uit te rusten.
Ineens hoor ik zacht geritsel in mijn kamer, het is vast de wind. Ik besluit er geen aandacht aan te geven. Dan voel ik een koude hand op mijn voorhoofd. Ik zoek er niets achter, waarschijnlijk is het Sasuke die even komt kijken hoe ik me voel. Ik voel hoe de persoon voorzichtig op mijn bed gaat zitten. De koude hand op mijn warme hoofd verlicht de pijn. Langzaam streelt de hand liefdevol en zacht over mijn wang.
Dat is het moment dat ik me besef dat dit niet Sasuke is. Dat is iets wat hij nooit zou doen. Hij is zo koud en direct. Langzaam open ik mijn ogen, wie ik daar zie, is iemand die ik niet hoef te zien. Van schrik kruip ik een stukje naar achter.
"Dus jij woont hier ook nog steeds?" zegt de jonge man. Hoe durft hij zijn gezicht hier te laten zien!
"Ga hier weg!" sis ik.
"Hoezo? Ben je bang?" vraagt hij grijnzend en hij steekt zijn hand naar me uit. Weer kruip ik een stukje naar achter. Shit! De muur! Nu zit ik dus echt klem. Ik tril helemaal, waarschijnlijk door de koorts. Langzaam schud ik mijn hoofd.
"Ik ben niet bang, ik wil je gewoon niet zien hier," zeg ik zo rustig mogelijk en ik ga recht zitten en sta op van het bed, mijn ogen op hem gericht houdend.
"Waarom val je me niet aan?" vraagt hij rustig.
"Ik heb koorts, je voelde dat net," zeg ik droog. Ik strompel naar mijn bureau en pak een kunai.
"Dat zou ik maar niet doen," hoor ik ineens een stem achter me zeggen. De hand die net op mijn voorhoofd lag, pakte mijn kunai uit mijn hand en smeet deze op de vloer. Hij hielt me stevig vast. "Je kunt niets doen, je gaat met mij mee," zegt hij rustig. Ik weet wat ik moet doen. Keihard gil ik Sasuke's naam. Voetstappen komen aangesneld, de greep om mijn lichaam verzwakt.
"Ik kom terug, dan neem ik je mee," zegt hij nog zacht. Het enige wat ik nog voel is een vlaag wind en dan val ik flauw door de koorts en de opwinding van daarnet.
Wanneer ik mijn ogen open zie ik dat Sasuke naast me geknield zit. Zijn hand ligt op mijn hoofd, net als zijn broer dat een tijdje geleden deed. Tranen stroomden over mijn wangen.
"Wat was er? Waarom lig je op de grond? Waarom huil je?" vraagt hij bezorgd. Ja, Sasuke is bezorgd. Ik ben, denk ik, de enige in Konoha die de echte Sasuke kent. De Sasuke van vroeger. Sasuke is ook de enige die mij echt kent. Hij kent heel mijn familiegeschiedenis en ik ken die van hem, ik was er zelfs bij toen het gebeurde. We wonen ook samen in een huis, ik weet nog dat Itachi me hierheen had genomen.

Ik zat verstopt achter een tafel, weer kwam een man het huis binnen, mijn vader probeerde hem weg te slaan toen hij hem aanviel, maar hij miste. De man had een paar messen in hem gestoken. Ik zag hoe hij neerviel en hoe zijn bloed in het dure tapijt kwam. Van mama mochten we niet eens met schoenen op dat tapijt lopen, zelfs al waren ze nieuw. Het tapijt mocht nooit vies worden, maar nu zat er een vlek in, die er waarschijnlijk nooit meer uit zou gaan. Een paar tranen vloeiden over mijn wangen.
Ik hoorde nog een gil. Het was mama! Ik wilde naar haar toe, maar van papa moest ik hoe dan ook onder de tafel blijven en geen geluid maken. De man die net mijn vader had vermoord, zocht de hele kamer af naar iets, ik wist niet wat, maar ineens, viel hij ook dood neer. Ik keek voorzichtig wie de werpsterren naar hem gegooid had.
Een jongen stond daar, later kwam ik erachter dat hij Itachi heette. Hij liep naar me toe.
"Kom maar, het is veilig," zei hij rustig en ik kwam onder de tafel vandaan en volgde hem naar buiten. Buiten stonden allemaal ninja's. Itachi was met eentje aan het praten.
"Is de echt de enige die het heeft overleefd?" vroeg de man met het bruine haar en de jongen knikte.
"Waar moet ze nu heen?" vroeg een andere ninja.
"Misschien kan ze met mij mee, ze is ongeveer even oud als mijn broertje, ik kan kijken of mijn ouders het niet erg vinden," zei Itachi rustig. Iedereen ging akkoord en ik moest met hem mee.

Gelukkig vonden zijn ouders het goed, anders had ik nu niet meer geleefd.

Reacties: