Hoofdcategorieën
Home » Vampire Diaries » Mysterious Girl » Hoofdstuk 2: The Battle of Willow Creek {update: 16-04-12}
Mysterious Girl
Hoofdstuk 2: The Battle of Willow Creek {update: 16-04-12}
Wie is daar?' vroeg ze voor alle zekerheid. Op langzaam tempo liep ze richting het bos waar de schim stond. Niet al te dichtbij stopte ze voor hem, ze had al vrij snel in de gaten dat het ging om een man of jongen. Om er echter achter te komen om het gezicht te zien moest ze nog dichter bij komen, maar ze nam liever die risico niet.
'Dat ik jou na al die jaren hier tref. Dat was geen slimme zet.' zei de schim. De stem die dit zei deed haar licham rillen. Ze was voor weinig mensen en dingen bang, híj was er één van. Hij was degene die voor heel veel verdriet gezorgd heeft. Er was een kans dat ze hem zou ontmoeten als ze naar deze plek zou terug keren, maar ze had niet verwacht dat hij zou weten dat zij een vampier was geworden.
'Wat een onaangename verassing Reyan.' reageerde ze koeltjes.
'Weet je wat mij nou verbaast?' vroeg hij compleet emotieloos. 'Wí¡í¡rom je bent terug gekomen. Je gaat me toch niet vertellen dat het om Stefan Salvatore gaat?'
Toen hij dat zei ging er een lichtje bij haar branden.
'Dus toch,' fluisterde ze in zichzelf, maar hard genoeg dat hij het kon horen. Ze was niet meer bang voor hem, ze stapte naar voren en keek recht in een bekend gezicht, een gezicht dat al die jaren niet veranderd was. Nu ze zijn gezicht pas echt zag was het pas echt voor haar. Ze kreeg een brok in haar keel die ze wegslikte en veranderde in een geschreeuw.
'Jij! Jij was het dus die iedereen verraaden heeft.' diep van binnen wist ze het al, Katherine had het haar ook al verteld, maar ze kon het gewoon niet geloven. Hij betekende altijd zoveel voor haar en ze wilde het niet geloven, maar nu haar vermoedens pas echt bevestigd werden had ze het gevoel alsof ze een staak door haar hart kreeg.
Hij glimlachte duivels. 'Je gaat me niet vertellen dat je het niet wist, dat je niet naar Katherine geluisterd hebt?'
'Soms is het verstandig niet naar haar te luisteren, nu heb ik er spijt van dat ik het gedaan heb. Waarom? Waarom heb je dit mij aangedaan. Ik dacht dat we vrienden waren, ik dacht dat we meer dan vrienden waren.'
Een gemenere lach dan dat er nu uit zijn mond kwam kon bijna niet. 'Dacht je nou echt dat ik wat voor je voelde? Dan ben je dus toch dommer dan ik het verwacht.'
Ze moest veel moeite doen haar emoties in bedwang te houden, iets wat ze nooit goed kon en nu ze vampier was dit helemaal niet kon. Toen wist ze haar emoties om te zetten in woede, ze wist dat ze van hem zou verliezen. Het zat er niet anders op al werd het haar dood. Ze rende op hem af en gaf alles uit zichzelf om het gevecht te winnen, voor ze het wist herhaalde zich het moment dat zich ruim honderdveertig jaar geleden ook afspeelde...
Het leek wel alsof ze een déja vu moment beleefde. Was het voor bestemd dat Stefan Salvatore haar leven voor de tweede keer had gered? Toen ze haar ogen open had gedaan had ze gelijk in de gaten dat ze recht in zijn ogen had gekeken. De ogen die nooit uit haar geheugen waren gegaan nadat deze haar hadden gered.
‘Volgens mij is het jouw levensdoel om mij te redden.’ Zei ze terwijl ze nog met een pijnscheut in haar spieren en botten op stond. Al snel verdween deze pijn.
Hij keek haar verward aan. Het was duidelijk dat hij niet zeker wist of ze haar nou had moeten redden of niet.
‘Hebben wij elkaar al eens ontmoet?’ vroeg hij. Het was een andere Stefan Salvatore dan die ze honderdveertig jaar geleden ook heeft gezien. Deze Stefan kende geen emotie en toonde geen gevoelens. Zijn woorden bestonden uit eentonigheid en verhard. Katherine had haar verteld over zijn veranderingen, maar ze had geen idee wat ze kon verwachten.
Ze glimlachte en stond nu tegenover hem. Hij was een stuk langer dan dat zij was, natuurlijk was zij best wel klein, gezien haar leeftijd waarop ze een vampier werd.
‘Je weet het niet meer hè? Is het dan toch waar wat iedereen mij verteld heeft over jou. Is al je goedheid verdwenen, verbrijzeld, vergaan?’ ze negeerde zijn vraag duidelijk en dat irriteerde Stefan zichtbaar.
‘Waar ken ik jou van?’ vroeg hij.
‘Het is wel duidelijk dat jij en je broer, Damon?, wel erg veel op elkaar lijken. Allebei eigenwijs, verliefd op Elena, herhalen dezelfde vragen…’
‘Jij was het! Wat heb je met Damon gedaan?’ vroeg hij, nog steeds zonder enige vertrekking van zijn gezicht. Nu was er iets wat zij niet snapte. Hij wist niet dat zij het was, maar hij wist haar hier wel te vinden.
‘Toen ik tegen je zei door de telefoon dat, als je erachter kwam wie ik was je me zou vinden waar ik zou zijn, had ik nu gedacht dat je het je kon herinneren. Hoe ben je hier terecht gekomen?’ vroeg ze nieuwsgierig, was het toeval geweest of deed Stefan alsof hij haar niet kende.
‘Ahh, wie zit er nu met de vragen.’ Antwoordde Stefan. ‘Luister, jij geeft antwoord op mijn vraag en dan geef ik antwoord heb op jouw vraag. Wat heb je met Damon gedaan!’
‘Je bent echt veranderd,’ zei ze zuchtend. ‘Spijtig dat Lexi niet meer onder ons is, het was zo’n lieve meid.’ Zei ze meer tegen zichzelf dan tegen Stefan ‘Damon is veilig opgeborgen in een donkere ruimte. Ik dacht dat ik je een plezier zou doen. Zijn ring heb ik trouwens veilig opgeborgen, mocht besloten te hebben me alsnog te vermoorden.’ Zei ze. Het was fijn om iets te hebben om haarzelf veilig te stellen.
‘Nu wil ik weten hoe je hier bent terecht gekomen.’ Zei ze ‘Als je niet eens weet wie ik ben….’
Nu was het duidelijk dat Stefan het naar zijn zin had. Hij had, ook al was het donker, maar toch duidelijk zichtbaar, een uitdrukking op zijn gezicht alsof een klein kind het cadeau van sinterklaas kreeg waar hij altijd al op had gehoopt. ‘Ik kan jouw gezicht nooit vergeten, Katie…’
Zei hij en ze kreeg voor de tweede keer die avond een schok door haar lichaam. Hij had haar naam dus toch onthouden.
‘Jij!’ zei ze, ze wist nu niet wat ze eigenlijk wilde zeggen. Hij had haar dus toch onthouden.
‘Je hebt me erin geluisd, ook al moet ik wel eerlijk bekennen dat ik erg blij ben dat je me herinnerd heb.’ Zei ze. Ze keek hem met een ondeugende glimlach aan. Er was bijna niemand op deze aardbol die haar naam daadwerkelijk kende, dit zorgde ervoor dat ze onbelangrijk was en niet opvalde. Vooral dat laatste was erg belangrijk, niemand zou haar dan missen als ze er niet meer zou zijn.
‘Kom, kom Katie. Hoe kan ik jou nou vergeten? Je was mijn eerste…’ zei hij. Ze keek Stefan aan. Zijn gezicht leek een soort trots, blij iets wat ze die avond nog niet eerder had gezien. Ze keek hem vragend aan.
‘Wat bedoel je met…. Eerste?’ vroeg ze aan hem.
‘Mijn eerste goede daad die ik verricht heb. In de tijd dat ik je leerde kennen was ik niet mijzelf, Lexi zorgde ervoor dat ik weer op het goede spoor terecht kwam. Jij hebt daar ook voor gezorgd.’
‘Met eerste goede daad bedoel je mij in een vampier veranderen? Je had me beter kunnen laten sterven met alle informatie die ik nu te weten ben gekomen. Degene die mij verraden heeft.’ Ze keek hem met een sombere blik aan. Al haar hele leven lang, voordat ze een vampier werd, was ze onzeker. Ze had altijd het gevoel gehad dat niemand om haar gaf, behalve één jongen die haar het gevoel gaf dat ze speciaal was. Toen ze een vampier was geworden waren die gevoelens enkel vergroot.
‘Met goede daad bedoel ik iemand redden. Je was zo wanhopig, je wist niet meer wat je wilde. Ik wilde je uit je pijn verlossen, maar ik wist toen niet dat je vampierbloed in je had. Daarna heb ik lang voor je gezorgd totdat je weer bij bewust zijn was.’
‘Jij en Lexi hebben dat gedaan? Het enige wat ik kan herinneren was het moment waarop ik je aankeek nadat ik dood was gegaan.’
‘Ow,’ zei Stefan. Beiden wisten niet goed wat ze moesten zeggen. Heel lang geleden heeft ze wraak gewild op Stefan Salvatore, maar dat heeft ze om weten te zetten in andere gevoelens. Ze heeft alles altijd alleen moeten doen, haar hele leven lang.
‘Hier,’ zei ze. Ze pakte Damon zijn ring uit haar zak. ‘Het spijt me, ik had geen idee. Al jarenlang dacht ik dat je mij veranderde uit wraak. Je weet ook nooit wanneer je Katherine moet geloven.’ Zei ze. Katie keek hem aan en ze zag dat hij geschokt was toen ze Katherine had gezegd.
‘Ken je Katherine?’ vroeg hij. Ze knikte. ‘Ze vond mij niet al te lang geleden. Ik denk zo rond de periode dat jullie haar wilden bevrijden uit de Tombe. Toen vertelde ze mij alles wat er aan de hand was in Mystic Falls, dat jij in Mystic Falls was.’ Vertelde ze.
Ze keek nog met een blik naar de ring en gaf deze aan Stefan. ‘Wil je mijn excuses aanbieden aan Damon? Ik weet dat hij waarschijnlijk mij zal vermoorden als hij dit ziet, maar zie het maar als gelijkspel. Hij en ik kennen elkaar van een hele lange tijd geleden.’ Zei ze. Ze wist niet meer wat ze moest doen. Al tientallen jaren wilde ze waarheid, meer over haar verleden te weten komen en nu ze dit wist, wilde ze dat liever niet.
‘Na vanavond moet je me gewoon vergeten,’ zei ze en ze keek hem recht in zijn ogen aan. Het was de eerste keer in al die tijd dat de tranen in haar ogen stonden van verdriet, niet van wraak of pijn, maar verdriet. Een emotie die ze al die tijd heeft verdrongen.
‘Vaarwel Stefan, ik hoop je ooit nog te zien als je zelf. Als een goed iemand.’ De ring had ze in zijn hand gelegd en deze gesloten. Ze keek hem aan, haar tranen rolden op haar wangen en binnen een paar seconden had ze alles achter gelegen. Katie wilde terug, ze wilde dolgraag naar haar oude plek terug keren en meer te weten te komen over Elena en haar vrienden. Ze had geen keus, dit was de beste optie op dit moment.
Reacties:
WHOOHOO~!
Heerlijk en opnieuw spannend geschreven!
I want more! I want more!
I. WANT. MORE!
Je schrijft idd heel spannend en meeslepend, hopelijk schrijf je nog meer vampierverhalen ^^