FanFic.nl

Bij daglicht

Proloog

De ruisende wind sloeg tegen het half geopende raam en een windvlaag vulde de kamer. De gordijnen namen de beweging over en ze zweefden sierlijk door de kamer. De witte stof danste en stak fel af tegen het donkere licht van de nacht. Mijn ogen volgde de stof verbaasd, het leek haast alsof ze een eigen bestaan leden. Ik bevond mezelf in een variatie van de kleermakerszit op de vloer en commandeerde mezelf te gaan staan. Mijn benen leken wel te zijn vergeten hoe ze werden gebruikt en ik verroerde niet. Ik probeerde mezelf van de grond te hijsen maar mijn poging was gedoemd te mislukken. Nog steeds op de vloer voelde ik hoe de wind mijn haren op mijn armen en nek recht overeind liet staan. Tenminste dat liet ik mezelf geloven. Ik beweerde mezelf dat het niets te maken het met wat ik enkele seconden later van plan was te gaan doen. Mijn vingers omkleefden het mes vlak bij zijn handvat, mijn handpalm zou de volgende keer aan de beurt zijn. Dit keer zou ik mijn meesterwerk afmaken. Ik glimlachte triomfantelijk en de wind liet mijn haren uit mijn gezicht waaien voor het dramatische effect. Alsof het zo moest zijn. Daar hield ik van, drama. Het was net als die keer dat ik de hoofdrol in het toneelstuk van school had gespeeld. Mijn personage stierf aan het einde van de voorstelling en dat had ik vol overtuigen gespeeld. Nog weken erna had ik complimenten over mijn optreden gekregen. Een brandend gevoel in mijn keel bracht me terug naar de werkelijkheid. Ik had geleerd dat je op dit soort momenten moest hoesten maar ik durfde geen geluid te maken. Ik voelde hoe mijn hartslag elke seconde versnelde, steeds sneller door de angst om maar ook het kleinste geluid te maken. De adrenaline werd door mijn lichaam gepompt en mijn ademhaling versnelde, wetend dat waar ik naar zocht dicht bij me was. De pijn die ik kreeg door het niét te doen was nog intenser dan de pijn wanneer ik het wél deed. Mijn zenuwen waren verslapt sinds die ene keer, ze hadden zich overgegeven. Ik voelde het nu nog amper wanneer ik het mes tegen mijn lichaam gedrukt hield. De hand met het mes begon te trillen. Ik balde mijn andere hand tot een vuist en stopte deze in mijn mond om een nerveuze giechel te onderdrukken. De angst om mijn ouders wakker te maken was er nog steeds. Ik vroeg me af wat ze zouden denken als ze me zo zagen zitten. Zouden ze de juiste conclusie trekken? Waarschijnlijk niet. Ik zou er koste wat het kost voor zorgen dat ze het niet zagen. Ze mochten het niet zien, nóg niet. Vol trots zou ik het ze laten zien wanneer het af was, mijn meesterwerk. Een kunstenaar liet zijn werk toch ook niet bewonderen voordat het helmaal af was? Ik plaatste het mes tegen mijn huid en zette er druk op. Langzaam en in opperste concentratie liet ik het de contouren van mijn lichaam volgen.

Reacties: