FanFic.nl

Our own Humanoid world

75. 24 september 2010

Jorinde her point of view
Ik was vroeg uit school en ging meteen naar huis. Tosca had pas over een half uur gedaan en Makbule over drie kwartier. We hadden afgesproken dat ik alvast door ging om de auto in te laden want de jongens kennende zat er nog niets in. Andreas zou dat wel doen, maar ook hij was aan het werken en als je samen met Bill en Tom leeft krijg je niets gedaan.
En ik had nog gelijk ook. Er zat nog geen enkele tas in de auto. Ik draaide met mijn ogen en ging kijken waar ze uithingen. Ik trof enkel Bill aan op de bank met een bak ijs. Ik trok mijn wenkbrauw op en meteen begon hij allerlei verontschuldigen te roepen waardoor het ijs langs zijn kin liep. Ik gniffelde en gooide een pakje zakdoekjes tegen zijn hoofd.
“Ik zal het wel even zelf doen,”� zei ik en nam de eerste tassen en zette ze in Tom zijn cadillac. Even later kwam Bill me dan toch helpen. We zetten de spullen van Andreas en mij in Andy zijn auto, want helaas konden we niet allen in één auto. We wilden wel, maar Tom vond dat we het dan toch maar een keertje volgens de regels moesten doen. Voor mij part was ik in het koffer gaan zitten, maar ja. De hondjes moesten ook ergens kwijt, dus die kwamen dan bij ons op de achterbank.
“Waar hangt Tom eigenlijk uit?”� vroeg ik.
“Eten kopen voor onderweg,”� gniffelde Bill. Hij plofte op de zetel en nam zijn bak ijs weer, maar ik nam het ijs over en zijn lepel ook. Met een pruilend gezicht keek hij me aan. Arm ding. Ik schepte de lepel vol en duwde die in zijn gezicht. Ik gniffelde en nam dan zelf een hap. Nog geen tien minuten later kwam Tom terug die het eten in twee delen verdeelde en die in de auto’s ging zetten. Ondertussen kwam ook Tosca terug en niet veel later ook Andreas. We gingen de allerlaatste spullen in de auto zetten, er voor zorgen dat de hondjes hun behoeftes hadden gedaan en ook hun spulletjes in de auto zetten. Ondertussen kwam ook Makbule thuis die onmiddellijk een knuffel van Bill kreeg. Gevolgd door vele kusjes.
“Kom, laten we maar vertrekken,”� zei Tosca die hen beide porde om het leuke moment te verstoren. Ze staken beide hun tong uit, maar gaven haar dan toch gelijk om te vertrekken.
“Als jullie nu net als ons deden, en een band startte, hoefden jullie niet naar school te gaan,”� zei Tom. Hij maakte een wijs gebaar, of toch iets dat er op moest lijken.
“We willen niet allemaal in ons ongeluk storten,”� grijnsde Tosca. Tom stak zijn tong uit.
Uiteindelijk kregen we de hondjes in hun bench en zette die dan op de achterbank. De andere stapte in Tom zijn auto en Andreas en ik in zijn auto. Het was minstens nog 25 graden, dus zette hij de airco aan. Tom vertrok als eerste en wij reden achter hem aan. Ik typte het adres in op Andreas zijn ouderwetse TomTom en hoopte dat het ding het niet zou begeven. We hadden voor de zekerheid dan nog maar de routebeschrijving op internet opgezocht en een kaart in de auto gestoken.
We waren nog geen vijf minuten onderweg toen ik de tas met eten op mijn schoot nam en hem openmaakte. Die zat vol met cola, redbull, koekjes en chips. En onderaan vond ik twee geplette broodjes. Ik bekeek de arme dingen en trok een pruillip.
“Ach, plat zijn ze nog lekker,”� zei Andreas met een grijns.
“Hopelijk wel, anders mag Tom ons avondeten betalen!”� Andreas gniffelde. Ik haalde de broodjes uit de verpakking en gaf die van Andreas aan hem en at de mijne zelf op. Al bij al smaakte ze dan toch nog lekker. De geplette tomaat gooide ik toch maar door het raam. Toen kreeg ik een sms.
“Leuke tomaat op onze voorruit. Billx”� las ik hardop voor. Ik keek naar achteren en merkte dat de anderen achter ons reden. Ik deed het nog net niet in mijn broek van het lachen, ook Andreas moest moeite doen om bij de weg te blijven.
“Oh, ik dacht dat Tom dat wel lekker zou vinden ;D xJoor”� beantwoorde ik hem toen ik weer normaal kon ademhalen. Andreas ging met de rug van zijn hand onder zijn ogen. Dat was wel iets dat we gemeen hadden, als we ook maar een beetje moesten lachen, kregen we automatisch lachtranen. Mijn make-up lag ook vast over mijn hele gezicht. Misschien moest ik het toch even checken. Ik haalde mijn zakspiegeltje tevoorschijn en moest toch lachen om mezelf. Mijn make-up was inderdaad mooi uitgelopen. Ik nam een papieren zakdoekje en werkte het even bij. Ik nam dan redbull en liet Andreas ook een paar slokken drinken. Het blikje zal ik dan maar beter niet uit de auto gooien moest Tom nog altijd achter me rijden.
De rest van het eten en drinken ging er ook vlotjes in. Als je eten niet voor mij wegstopt, kan ik er van blijven eten. Tom moest ook maar niet al het lekkers kopen en aan ons geven.
Dan steek ik de schuld maar op hem als ik nu tien kilo aankom.
“Waarom is dit allemaal zo lekker?”� vroeg ik na een tijdje aan Andreas.
“Omdat het gewoon perfect is?”� Andreas stak zijn hand in de zak chips die ik vast had en propte zijn mond vol, wat nogal komisch uitzag. Ik gniffelde. Hij was net zo een grote vreetzak als mij. Daarom kon ik hem ook versieren door de pizza hut te dansen. Misschien moeten we daar maar trouwen, dat zou nogal toepasselijk zijn.
“Denk je weer over trouwen in de pizza hut?”� vroeg Andreas met een grijns.
“Haha, ja, hoe kun je het toch raden,”� gniffelde ik en nam nog wat chips.
“We noemen ons eerste kind Pizza hut,”� zei Andreas met een grijns.
“Arm kind,”� lachte ik. “die gaat ons voor altijd haten als we dat doen.”�
“Toch maar niet dan, we verzinnen wel een betere naam,”� lachte Andreas. Ik moest glimlachen. Hij dacht al aan kinderen, met mij, maar niet overdreven, niet te duidelijk. Toch zal hij nog even mogen wachten met dat, tot mijn studies over zijn. Ach ja, kinderen zijn zorgen voor later. Met Kaulitz twins in huis heb je al werk genoeg.

Reacties: