FanFic.nl

Het eeuwige leven van de Keizer

Hoofdstuk 2, De ontmoeting

Verschrikt keek ik achter me. Mijn ogen werden groot. Het was de Keizer, zo snel als ik kon maakte ik een buiging.
Hij glimlachte. “Wat doe jij hier nog zo laat?”� vroeg hij.
“Om even wat rust te krijgen, en even aan niets te hoeven denken,”� antwoordde ik op zijn vraag.
“Het is echt een prachtige plek om na te denken over dingen.”� Hij stopte even met praten. “Wist je dat jij je op mijn land bevind? En je hier helemaal niet mag komen?”�. Ik schrok. Ik mocht hier dus helemaal niet komen.
“Geeft niet. Jij mag hier wel komen,”� zei hij. Hij ging naast me in de duinen zitten. En maakte het teken dat ik ook moest gaan zitten.
“James, wilt u zo vriendelijk zijn om mij en als zij wilt een kop thee te geven?”� vroeg hij aan één van de bediendes.
“Wilt u een kop thee, mevrouw?”� vroeg James. Ik wist wel wat thee was.
“Graag, als dat zou mogen,”� zei ik.
Een paar minuutjes later kwam James aanzetten met een dienblad met daarop twee theekopjes.
“Alstublieft hoogheid en mevrouw,”� zei James, terwijl hij ons allebei een kopje thee gaf. De Keizer staarde voor zich uit.
“Heb je ook een naam? Als ik vragen mag?”� vroeg de Keizer.
“Kyoko. Kyoko Maeko Yuan,”� antwoordde ik eerlijk. Een kleine glimlach verscheen op het gezicht van de keizer.
“Ik heet Takamasa Ishihara, maar mensen kennen mij als de Keizer van de wereld. Ik heb ook een bijnaam Miyavi, geen idee waarom ze me zo noemden of noemen,”� zei hij met een klein lachje. Zelfs ik lachte even. Maar het verging snel, toen ik aan thuis dacht.
Ik nam een kleine slok van de thee. Het was heerlijk warm, het warmde me op.
De Keizer leek helemaal op te gaan in de sterrenhemel. Je hoorde alleen de wind waaien.
“Uwe Hoogheid, mag ik iets vragen?”� vroeg ik. De Keizer schrok op uit zijn gedachtes.
“Ja, natuurlijk mag dat. En noem me Miyavi, als je wilt?”� zei hij.
“Hoe oud ben je?”� vroeg ik blozend. Hij keek me nieuwsgierig aan.
“Daar vraag je me wat. Ik ben volgens mij al meer dan duizenden jaren oud,”� zei hij. Ik slikte, zo oud had ik hem niet verwacht.
“Dus je hebt van alles meegemaakt, zoals de revolutie en de middeleeuwen?”� vroeg ik.
Hij knikte. Weer slikte ik.
“Je lijkt veel jonger,”� zei ik. Er verscheen een grote glimlach op zijn gezicht.
“Hoe was het eigenlijk in de middeleeuwen?”� vroeg ik. Ik was altijd al geïnteresseerd in de middeleeuwen geweest.
“Het was een hele rare tijd. Mensen reden daar natuurlijk met paard en wagen of gewoon te voet. Boeken werden geschreven met een veer en inkt en papier. De huizen waren nog van klei en hout. De ergste ziektes waren er toen. Ook de oorlogen waren erg. Die oorlogen waren gewoon regel rechte massa moorden,”� Zei hij. Hij zuchtte. Ik wist dat er vroeger erge ziektes waren en oorlogen, maar dat het zo erg kon zijn.
Ik bewoog even, maar verschoot van de pijn in mijn rug. Niemand wist dat ik mishandeld werd, elke keer als ik iets fout deed sloeg mijn vader mij met zijn riem op mijn rug, zonder genade te hebben.
Weer slikte ik even. Het was al bijna ochtend en ik moest terug naar huis, anders kreeg ik weer met de riem op mijn rug, dat wou ik echt niet. Maar ik wou ook niet naar huis terug, want dan moest ik weer een dag zwoegen voor die twee luiaards.
Een paar secondes was ik in twee strijd, ik wou hier blijven en het liefste nooit meer terug gaan met de kans dat die twee mij zouden vinden of terug gaan en de hele dag weer zwoegen en ’s avonds weer hier heen gaan. Ik moest terug naar huis gaan.
“Miyavi, ik moet naar huis anders worden mijn ouders kwaad en ik weet niet wat de gevolgen kunnen zijn,”� zei ik zachtjes.
Hij zuchtte. “Zou je morgen avond hier weer heen kunnen komen?”� vroeg hij. Ik glimlachte.
“Ik ben hier bijna elke avond, ik ben er weer rond dezelfde tijd,”� zei ik. Hij knikt.
IK stond op en groette de Keizer nog en zijn bediende, en ging op weg naar mijn huis.
Thuis aangekomen sloop ik snel naar mijn kleine kamertje, waar ik gauw in bed ging liggen. Zodat ik nog eventjes kon slapen.
Lang heb ik niet geslapen, mijn wekker ging een paar uur later al af.
Zuchtend stapte ik mijn bed uit. Ik snelde naar de keuken waar ik aan het ontbijt begon.
Gisteravond zat nog steeds in mijn geheugen, ik dacht er steeds aan.
Ik dekte de tafel, ik zette het ontbijt op de tafel.
Ik riep mijn ouders aan tafel.
Terwijl zij aan het eten waren, ging ik verder met het huis schoon maken.
De hele dag was ik aan het zwoegen om het huis schoon te krijgen, een paar keer kreeg ik weer straf, omdat ik kennelijk iets niet goed had gedaan. Weer had ik er een paar wonden bij, ik deed er niks aan. Er veel aan doen kon ik helaas niet.
Ik verlangde naar vanavond, wanneer ik weer alleen kon zijn.
Tegen de avond was ik dan eindelijk klaar met schoon maken en het avond eten. Ik zat op mijn kamertje te wachten totdat mijn ouders eindelijk klaar waren met zich vol te schransen. Mijn maag knorde, ik had honger, de hele dag had ik niks gegeten.
“KYOKO!!! OPRUIMEN!!!”� Schreeuwde mijn vader.
Zuchtend stond ik op en liep naar de keukentafel toe, ik ruimde hem af en waste al het gebruikte bestek en pannen af.
Dit keer was er niks over voor mij. Een kleine traan gleed over mijn wang heen.
Mijn ouders waren al naar bed gegaan.
Ik liep naar de woonkamer, waar ze de tv aan hadden laten staan.
Ik drukte het uit en ruimde de rommel op die daar nog lag. De lampen deed ik uit.
Vervolgens liep ik naar boven toe, om te kijken of mijn verwaande ouders nog sliepen. Ik keek door het kiertje heen, mijn ouders sliepen allebei. Zo snel als ik kon zette ik het licht en de tv uit. Ik glipte de kamer uit.
Voorzichtig glipte ik het huis uit op weg, naar het strand van de keizer.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.