FanFic.nl

Lost in Harry Potter

Choosing sides

Ik liep heen en weer in de grote hal van het Ministerie. Mijn zwarte mantel wapperde bij elke stap die ik zette, ik had de moeite niet genomen om het masker dat ik had gekregen op te zetten. Ik was diep in gedachten verzonken, waarom had Voldemort me al die vreselijke dingen laten doen voor hij had ingestemd me hier te laten posten? Zou hij iets vermoeden? Maar de lessen Occlumentie gingen beter en beter. En als ik al bij Voldemort in de buurt was hielp Sneep me extra om mijn gedachten af te sluiten, hij kon niks weten toch? Tenzij, en die gedachte joeg me angst aan, tenzij hij degene was die me hierheen had gehaald. Dan wist hij alles van me. Wist hij wat ik kon, en waren alle dingen die hij me had laten doen om me te testen…
Ik liet me op de rand van het beeld zakken, ik had mensen gemarteld, mensen hun eigen wil afgenomen, en nog erger…ik had een gezin vermoord. Alleen maar om Voldemort te laten zien hoe “toegewijd”� ik wel niet was. Ik voelde een traan over mijn wang glijden toen ik dacht aan de kinderen, en hun gezichten voor de groene lichtflits het leven uit hun ogen had laten verdwijnen. Ik veeg met mijn mouw langs mijn ogen, ik moet me vermannen, over niet al te lange tijd zal Harry hier komen. Ik trek de mantel uit gooi hem achteloos in de fontein. Weg met dat ding. In mijn spijkerbroek voel ik me veel lekkerder. Het gewaad prop ik weg achter het beeld, tot ik stemmen hoor. Mijn hartslag gaat als een razende omhoog en ik blijf staan. Voorzichtig kijk ik om het beeld heen, daar komt de groep aan waar ik op wachtte. Maar ik weet dat ik ze nog niet achterna moet gaan, er zijn dooddoeners in het ministerie, en als zij me met de groep betrappen ben ik nog niet jarig.
Ik wacht tot ik zeker weet dat ze weg zijn, naar beneden. Nu word het wachten op de Orde…Op Sirius, waarvan ik weet dat hij het niet kan laten te komen. Zenuwachtig begon ik te ijsberen. Kom op, kom op! Schiet op! Na wat wel een eeuwigheid leek hoorde ik het wapperen van mantels, stemmen. Gejaagde stemmen. Middenin de hal draaide ik me om, met mijn gezicht naar waar de stemmen vandaan zouden komen.
Lupos was de eerste die in beeld kwam, hij bleef verbaasd staan toen hij me zag, op zijn hoede dat zag ik ook. Maar toen Sirius me in het oog kreeg rende hij op me af en sloot me in zijn armen, ‘Robin! Je bent hier!’
‘Sirius, hoe weet je zeker dat zij het echt is?’ riep Lupos.
Ik slikte, Lupos die me niet vertrouwde was een steek in mijn hart. Al begreep ik hem natuurlijk ook wel. ‘Ik ruik dat zij het is Lupos!’ Sirius draaide zich met een glimlach om naar zijn oude vriend terwijl zijn arm om mijn schouder bleef liggen.
‘Ik had geloof ik aan je gevraagd minder roekeloos te zijn?’ zei ik een tikkeltje bits. Sirius keek me aan, ‘Harry is hier beneden, en in gevaar! Ik ga niet niks doen terwijl mijn peetzoon daar gevaar loopt zijn leven te verliezen!’
‘Denk je dat de Orde het niet kan zonder je dan?’
Bam die kwam aan, dat zag ik in zijn ogen, ‘je klinkt nu net als Sneep!’ zei hij gepikeerd. ‘Dat moet dan maar! Als jou dat ervan weerhoud iets doms te doen!’ zei ik meteen.
‘Genoeg!’ kwam Lupos tussenbeide, ‘we hebben geen tijd om te kibbelen!’ hij ging ons voor naar de liften en drukte op het knopje. De rest van de Orde volgde. Ik sloot even mijn ogen, mijn hart ging als een razende tekeer. Wat moest ik doen? Het verhaal toch op zijn beloop laten? Sirius redden uit egoïstische redenen? ‘Waarom heb je Sirius mee laten gaan?’vroeg ik vanuit mijn mondhoek aan Lupos. Hij keek me even aan, ‘dacht je echt dat ik hem tegen kon houden?’ zei hij zacht, ‘ik vraag me eerder af wat jij hier doet.’
‘Als ik je dat zou vertellen zou je me niet geloven,’ ik keek hem doordringend aan. Mijn ogen spraken de zin uit die ik niet hardop zei: “Vraag er niet naar!”�
Lupos keek weer voor zich en bewoon onrustig heen en weer.
‘Departemens van Mystificatie,’ zei de metalige vrouwenstem toen de lift met een zachte klik stil bleef staan en de deuren open gleden.
Meteen schoot iedereen weg. Ik liep er rustig achteraan. Vaag wist ik nog waar ik moest zijn. Maar diep in me begon een klein stemmetje me de les te wijzen, wat nou als je de weg kwijtraakt? Wat dan? Dan wordt Sirius vast alsnog vermoord! Ik keek om me heen, zag nog net een mantel verdwijnen en rende erachteraan. Ik moest en zou bij dat “gordijn van de dood”�, zoals ik het inmiddels noemde in mijn hoofd, komen. Ik hoorde al knallen voor ik er überhaupt in de buurt was. Ik spurtte een gang door en stond prompt in de kamer waar ik zijn moest. Leden waren al aan het duelleren. Ergens bij dat vervloekte gordijn moesten Harry en Sirius zijn! Met wie was Sirius ook al weer aan het duelleren? Ik pijnigde mijn hersenen, maar die leken te verdwaast door alles wat er gaande was. Ik rende ongezien tegen de muur aan steeds dichter naar Harry en Sirius die beide duelleerden met Lucius. Ik dook achter een steen en wachtte. Mijn hart bonkte in mijn keel. In mijn hoofd was er nog steeds die verdomde strijd, hem laten leven of niet? Lucius werd uitgeschakeld, en daar was ze, Bellatrix van Detta. Triomfantelijk hief ze haar toverstok, ‘Avada kedavr-'
Ik was nog nooit zo snel geweest. Ik richtte mijn toverstok op Sirius en brulde, ‘Flipendo!’ Sirius werd voorover tegen de stenen geworpen terwijl de vloek des doods over zijn hoofd suisde en tegen een steen sloeg. Ik trok mijn capuchon over mijn hoofd en rende naar hem toe, ‘Snaternix!’ riep ik naar Bellatrix terwijl ik mijn gezicht voor haar verborgen hield. De spreuk raakte haar precies waar ik had gehoopt. Dat gaf mij de kas Sirius overeind te helpen en achter een steen te duwen, ‘Robin!’ zei hij zacht, ‘wat-’
‘Doe me een lol en houd je gedeisd,’ zei ik smekend. Zijn hand gleed even over mijn wang, ‘wat is er toch allemaal…’
‘Doe het nou maar!’ Ik stond op en zag nog net dat Harry woedend Bellatrix achterna rende. Hij was dus alsnog boos geworden, nu waarschijnlijk om het feit dat Bellatrix een poging had gedaan Sirius te vermoorden. Haar schaterende lach was nog vaag te horen. Ik moest erachteraan… Aan de andere kant, Voldemort zou daar opduiken. Ik ging weer op mijn hurken voor Sirius zitten, ‘ik weet niet wat ik heb gedaan door je te redden Sirius. Maar ik weet wel dat je nu, na deze nacht, weer een vrij man zult zijn.’ Hij keek me aan, hij gaf geen antwoord. In plaats daarvan boog hij zich naar me toe en drukte zijn lippen op de mijne. Even, heel even stond ik mezelf toe in hem te verdwalen. Maar toen liet ik los, ‘ik moet gaan. Alsjeblieft blijf waar je bent!’
‘Voor nu. Maar als het veilig is…’ Sirius glimlachte even, ‘maak je geen zorgen, ga achter Harry aan alsjeblieft.’
Ik stond op en baande me een weg tussen de duels door. Het mocht een wonder heten dat ik veilig bij de deur kwam waar ik Harry door had zien verdwijnen. Ik snelde erachteraan, ergens vaag wist ik al dat Voldemort er zou zijn. Net als Perkamentus, die ik vrijwel niet meer had gezien de laatste maanden. Ik slipte een hoek om en dook nog net op tijd op de grond om een spreuk te ontwijken. Voldemorts ogen boorden zich in de mijne, zonden een kristalheldere boodschap uit: “Val aan!”� Ik keek terug, maar deed niks, hoe kon ik ook terwijl die rode ogen me aan beleven kijken terwijl ik daar eigenlijk was voor Harry? Perkamentus zond een geheel andere boodschap uit: “Laat mij dit oplossen!”� Ik keek van de een naar de ander. Er was geen twijfel over dat ik Harry’s kant zou kiezen. Maar ik wist dat Voldemort me zou vermoorden als ik hem zou verraden, en waar had ik al die moeite dan voor gedaan? Ik krabbelde overeind op het moment dat Perkamentus de aanval weer inzette. Langzaam begon ik te overzien wat ik op moest gaan offeren wilde ik aan Harry’s kant blijven staan en Voldemort geen reden geven me te vermoorden. Ik dook naast een van de haarden en dacht na. Perkamentus probeerde Voldemort alleen maar op te houden tot Droebel hier was met aanhang. Ik keek om het hoekje en zag nog net hoe Voldemort verdween en even later in Harry dook. Ik rende naar Perkamentus en bleef naast hem staan, ‘Harry!’
Maar de stem die we hoorden was niemand minder dan Voldemort zelf. Perkamentus knielde neer naast Harry en begon op hem in te praten. Toen ik voetstappen hoorde draaide ik me om, de halve Orde stond er. Met Sirius in hun midden. Het was vreemd hem daar te zien staan, ogen gericht op Harry. Ik kon hem bijna horen denken dat Harry niet op mocht geven. Het leek uren te duren voor Harry er eindelijk in slaagde Voldemort uit zijn lichaam te weren. Bellatrix was al verdwenen. Ik keek achterom naar de anderen, zag achter hen haarden oplichten en mensenstemmen. Toen voelde ik hoe een ijskoude arm zich om mijn keel sloot en achteruit trok.
‘Laat me l-’ ik hield middenin mijn zin mijn mond. Keek de anderen verontschuldigend aan en richtte mijn toverstok op mijn slapen, met tranen in mijn ogen keek ik Sirius even aan, ‘Amnesia!’ Toen verdwenen de gezichten en was er alleen nog maar zwart…

Reacties: