Hoofdcategorieën
Home » Twilight » Until Dawn » 1. Het bos
Until Dawn
1. Het bos
Wanneer de laatste regendruppels mijn gezicht verlieten legde Jake zijn hand op mijn koele wang. Zijn warme huid brandde tegen de mijne. Ze leken te versmelten als vuur en ijs.
‘Heb je het koud?’ vroeg hij zacht en ik schudde mijn hoofd om vol te houden dat ik nu echt naar huis moest. Het was ook zo. Als mijn vader hoorde dat ik weer te lang weg was geweest, dan mocht ik de volgende dag helemaal niks doen.
‘Ik moet naar huis. Orders van de baas.’ Jake lachte hees. Hij drukte een kus op mijn wang en verdween uiteindelijk weer naar binnen. Hij zat daar, lekker knus op de bank met zijn vader voetbal te kijken en het enige wat ik nu kon doen was hopen dat ik niet helemaal doorweekt zou thuis komen. Ik had al zo’n gevoel dat mijn gebeden niet verhoord zouden worden vandaag.
Onderweg in de stad was het druk en bijna iedereen van school kwam ik tegen. Je kon wel weer merken dat het vrijdagavond was. Jessica en Ben lachten vrolijk om een paar van Mike’s domme grappen en Angela praatte met iemand aan de telefoon. Ze waren gezellig met z’n allen op stap en dan zag je mij hier alleen in de regen wandelen. Leuk.
Aan de andere kant vond ik het ook fijn om alleen te zijn. Zo kon ik mijn gedachten op een rijtje krijgen en denken aan de dingen die ik nog moest doen. Zoals de was, of het koken. Mijn ouders hadden er beiden geen tijd voor. We zijn druk bezig met werk, Elisa hadden ze dan tegen me gezegd. Ze hadden verteld wat ze nog moesten doen en wanneer het af moest zijn, waarop ik uiteindelijk zei dat ik voor alles zou zorgen als het op huishouden aan kwam. Misschien was ik te lief?
Zodra ik bij de rand van het bos kwam, het stuk dat ik nog door het bos heen moest lopen, ademde ik diep in en geconcentreerd uit. Ik hield er niet van om hier te lopen. Het was al gevaarlijk voor een meisje wat last had van haar evenwicht, dus het was zeker dodelijk voor een meisje wat een evenwichtsstoornis had.
‘Wees geen lafaard, Elisa…’ fluisterde ik tegen mezelf. Ja, het was allemaal makkelijker gezegd dan gedaan. Hoe kon ik nou niet in paniek raken? Waarschijnlijk kwam ik toch weer thuis met een gescheurde broek en een paar blauwe plekken. Mijn ouders zouden nog denken dat ik had gevochten met Jake.
Zonder verder nog na te denken over de dingen die konden gebeuren stapte ik het bos in en liep op een geconcentreerd tempo door. Ik voelde nog maar weinig druppels, want de meters lange bomen hielden al het water bij me vandaan. In mijn neus prikte een sterke mos geur en ik stopte bij een boomstronk, om mijn veters opnieuw te kunnen strikken. Het was al de zoveelste keer dat die dingen los gingen zitten.
Maar net toen ik op wilde staan en verder wilde lopen, bleef mijn shirt achter een tak hangen en rolde dat boomstronk naar beneden met mij er achter aan. Een scherpe pijn in mijn been zorgde ervoor dat ik een gil los liet en ik staarde hoe de bloedvlek alsmaar groter werd. Langzaam werd mijn hoofd steeds lichter en sloot ik mijn ogen om niet nog misselijker te worden.
Om me heen hoorde ik overal geluiden. Geritsel van de bladeren en nog steeds de regen die er op viel. Maar boven de natuurlijke geluiden hoorde ik iets bewegen dat sneller was dan wat dan ook. Omdat ik wilde weten wat het was opende ik mijn ogen en staarde in die van een engel. Zijn huid was zo wit als sneeuw en zijn ogen… goud. Puur goud.
‘Ik neem de pijn weg…’ fluisterde hij monotoon, alsof hij in een of andere trance was. Langzaam tilde de engel me van de grond en nam me in zijn armen. Een kreun verliet mijn lippen en ik zag dat de engel zo voorzichtig mogelijk wilde zijn.
‘Sluit je ogen,’ fluisterde hij tegen me en dat was precies wat ik deed. Ik sloot mijn ogen en voelde hoe de wind door mijn haar waaide. De engel hield me dicht tegen zijn keiharde borst en bewoog vloeiend door het bos heen. Voor mijn gevoel gingen we sneller dan wat dan ook.
Zodra ik mijn ogen weer opende was het enige wat ik nog zag een felle lamp die in mijn ogen scheen. Overal om me heen stonden prachtige mensen die ik niet kende. Alles om me heen werd wazig, alsof je in troebel water keek.
‘Ze heeft nog maar weinig tijd,’ zei een meisje met pikzwart haar, dat piekerig omhoog stond. Mijn hoofd werd steeds lichter en ik kreunde toen ik zag dat mijn engel naar me toe kwam gelopen.
‘Waar is Carlisle?’ vroeg hij met zijn betoverende stem en een vrouw met blond haar schudde haar hoofd.
‘Hij red het niet om op tijd te zijn, Edward. Wat doen we met haar?’ hij gromde een verraderlijke grom, een woedende grom. Hij legde zijn hand op mijn wang en keek me in mijn ogen aan.
‘Ik haal het bij je weg, Elisa.’ zei hij knarsetandend en stond op. De vrouw met het blonde haar kwam naar hem toe gelopen en legde haar hand op zijn schouder.
‘We doen alles wat we kunnen.’ Edward knikte en keek met een serieuze blik naar een jongen die verbazingwekkend veel op de blonde vrouw leek.
‘Jasper, haal de morfine en ga daarna met Alice jagen. Dit wordt een lange nacht.’ de jongen die Jasper heette knikte snel en vloog de kamer uit met het meisje Alice achter zich aan. Mijn oogleden werden steeds zwaarder en ik sloot mijn ogen. Ik hoorde hoe de stemmen steeds door mijn hoofd bleven galmen. Ze praatten hard, maar toch zo prachtig.
‘Edward, je kent haar niet eens!’ brulde de blonde vrouw en Edward zuchtte.
‘Ik ken haar langer dan je denkt! Als Carlisle het niet red om haar te redden, moet ik het doen. Ik laat haar niet sterven!’
Ik voelde dat Edward weer dicht bij me was en hij streek zacht met zijn hand door mijn haar, waardoor hij daarna een soort injectie in mijn been gaf. Dat moest de morfine zijn. Al snel volgde er een scherpe pijn in mijn nek en het enige wat ik nog kon doen was gillen en hopen dat het vuur wat in me stroomde op zou houden. Op dit moment wilde ik alleen nog maar sterven…
Reacties:
Woah..
In plaats van helemaal uit te barsten,
Ben ik super kalm en gechoqueerd >.<
JEEZZZ DIT IS EPICCC
Houhiervan & Vanjouuu
Kus
Waaaah, ik vind het leeuk! [:
Snel verder Soor! [:
En meld je me als je weer een hoofdstuk hebt? [:
xoxo
Oke, dude, je heb me weten te verrassen - op en goede manier-
Ik had dus echt niet verwacht dat het zo zou beginnen! -ik moet leren minder over verhalen na te denken voordat ze begonnen zijn *drievoudige facepalm*
SORAYAAAAAAA! dude, Me loves this! Ik wacht op het volgende hoofdstuk.... *hint...hint...hint*
xxxx
-oja, voor ik het vergeet; *Melding, melding, melding, please
*
WAAAAAAAA~! OMG!
Vet geschreven, meissie!
You must go on.