FanFic.nl

Life as a Vampire

2.

Met een opgewekt gezicht kwam Alice op me af, met dit keer een jongen aan haar zijde. Hij had warrig, blond haar en dezelfde gouden ogen als de rest. Hij had zijn arm om Alice heen geslagen, en zo te zien ging hij haar niet loslaten.
Alice glimlachte naar hem en ging op haar tenen staan om hem een kus te geven. ‘Ga maar naar binnen, Jasper,’ fluisterde ze. ‘Ik red me wel.’
Jasper aarzelde, maar liet Alice uiteindelijk los. Hij hield mij nauwlettend in de gaten, ik durfde geen stap te zetten. Langzaam haalde hij zijn ogen van mij af en liep snel naar binnen, maar bleef achter het raam staan kijken.
‘Let maar niet hem, hij vertrouwd nieuwelingen niet zo snel.’ Weer toverde Alice een glimlach op haar gezicht en pakte mijn pols. Ze trok me mee het bos in en begon toen te rennen. Eerst zag ik haar nog, maar na een tijdje ging ze zo snel.
Met grote ogen keek ik toe en begon zelf ook te rennen, maar zo’n goede conditie had ik helemaal niet. Toch lukte het rennen met gemak, en probeerde ook of ik snel kon. Al snel was ik weer bij Alice en rende nu naast haar.
Alice knikte. ‘Het gaat prima,’ prees ze en stopte toen. Ik zag dat ze aandachtig aan het luisteren was, en ik deed het ook.
Van alles kwam mijn ogen binnen, vogels, water, herten. Alice hoorde hetzelfde en heel zachtjes liep ze naar het water toe, ik volgde. Daar stond een groep herten en zonder twijfelen dook ze op eentje af. Ze doodde hem met gemak, sleepte hem de bosjes in en zoog toen zijn bloed op. Ik kreeg door dat ik het ook moest doen en vloog op een wat klein uitziend hert, doodde het en deed precies hetzelfde als Alice.
Zodra we klaar waren, keek Alice me aan. ‘Je doet het geweldig!’ riep ze blij. ‘Kom mee, de rest moet er nu ook zijn, dan kan ik je voorstellen aan Bella, Emmett en Esmé.’
Met dezelfde snelheid als we waren gekomen, gingen we weer terug naar het huis. Ik zat nog steeds in over mijn familie. Ik miste ze ontzettend, maar wou niet opdringerig zijn en erom gaan zeuren, ze hadden me immers gered.
Eenmaal binnen was het huis vol, er zaten een heleboel mensen om de tafel. Allemaal vampiers zo te zien, ik was natuurlijk nog niet te vertrouwen bij mensen.
Carlisle stond op en glimlachte. ‘Zo te zien is het jagen gelukt, dan stel ik je nu voor aan de rest, iedereen is er.’
Hij stelde ze allemaal voor, maar begon met Bella. Ze bleef dichtbij Edward, die zijn arm losjes om haar middel had geslagen. Zo te zien was ook zij nog niet lang vampier, haar ogen waren nog vrij rood. Haar lange, kastanjebruine haar viel prachtig over haar schouders. Ik stak echt af met mijn lange, zwarte, saaie haren. Daarna Emmett, hij was heel stevig, maar vrolijk. Hij lachte om alles en maakte veel grappen. Het was duidelijk dat Rosalie zich een klein beetje aan hem ergerde, zij was minder vrolijk. Dan Esmé, ze deed me een beetje aan mijn eigen moeder denken, maar dan heel wat jaren jonger en een stuk knapper.
Plotseling keek Alice heel vrolijk. ‘Heb je al in de spiegel gekeken, Alyssa?’ riep ze opeens en pakte weer mijn arm was.
Ik keek haar raar aan en schudde mijn hoofd. ‘Nee, hoezo?’
Meteen trok Alice me mee naar de woonkamer en zette me voor een spiegel. Ik keek haar nog even aan, maar richtte toen mijn blik op de spiegel. Ik schrok. Mijn haar was niet saai, maar het glansde en golfde. Het viel perfect rond mijn schouders en mijn gezicht kwam beter uit dan ooit. Mijn shirt en broek zaten een beetje onder de bloedvlekken, maar het ergerde niemand.
‘Zou ik me ook even mogen verkleden?’ vroeg ik toch aan Alice.
Blijkbaar vond Alice dat een fantastische vraag, want meteen werd ik mee naar boven gesleurd, wat een lachbui bij Emmett opleverde. Ik liet me meetrekken naar de veel te volle kledingkast van Alice, waar zij van alles bij elkaar zocht dat ik mogelijk aan kon trekken.
Na een korte discussie tussen Alice en mij, koos ik voor een roze, satijnen jurk die tot halverwege mijn bovenbenen kwam. Ik trok er een panty bij een en - op groot aandringen van Alice - een stel zwarte hakken die me nog het meest comfortabel leken.
In die kleren kwam ik weer beneden, en kreeg meteen een goedkeurende blik van Emmett, die er ook nog eens aan toevoegde dat die jurk me heel goed stond. Rosalie was het er niet mee eens en keek hem grommend aan, maar dat kon Emmett helemaal niks schelen, die glimlachte gewoon naar mij.
‘Krijg ze Renesmee ook te zien?’ vroeg Bella, opeens was iedereen stil en keken ze allemaal naar Carlisle.
Meteen ontstond rumoer, Alice, Esmé en Emmett dachten dat het wel kon, maar Edward en Rosalie beweerden stug dat het niet kon, dat ik er niet klaar voor was. Ik zuchtte, dit was vast een van de vele discussies over mij.
Uiteindelijk stond Carlisle op en voor de eerste keer vandaag verhief hij zijn stem. ‘Stil iedereen,’ zei hij. ‘Ik vind dat we haar best aan Renesmee voor kunnen stellen. Bella, Edward, Rose, ga haar maar halen.’
Bella knikte en zij, Edward en Rosalie liepen de kamer uit. Ik was toch wel nieuwsgierig geworden, wie was die Renesmee toch?

Reacties: