FanFic.nl

Lost in Harry Potter

Sacrifice

Ik hoorde iemand schreeuwen, het ging door merg en been. Pas toen de pijn door begon te dringen besefte ik dat ik mezelf hoorde schreeuwen. Ik lag op de grond, maar hoe ik daar was gekomen wist ik niet meer.
Ik hoorde een stem die me toeschreeuwde antwoord te geven op zijn vragen. Maar ik hoorde mezelf roepen dat ik het niet wist. Mijn stem leek die van mij niet. De persoon die op de grond kon ik niet zijn toch? Wat was er in godsnaam gebeurd? De pijn stopte en ik werd ruw door iemand overeind gehesen. Ik keek recht in twee rode ogen. Voldemort zette zijn toverstok op mijn slapen en probeerde er blijkbaar achter te komen of ik echt geen antwoord kon geven op zijn vraag. Toen het hem duidelijk was dat dat niet ging gebeuren liet hij zich in zijn stoel zakken. Hij keek woedend. Even bleef hij zitten, maar stond toen toch weer op, ‘ik zou je moeten doden! Maar dat doe ik niet, want per slot van rekening heb ik je zelf hierheen gehaald.’
Ik had naar de grond gestaard, maar nu keek ik met een ruk op, ‘wat!?’ Voldemort keek me boos aan, ‘waarom ik dat gedaan heb zijn mijn zaken! Maar doden zit er niet in, helaas.’ Even draaide hij zich om, en dacht duidelijk na. ‘Dat wil natuurlijk niet zeggen dat ik niet op een andere manier kan straffen voor wat je hebt gedaan!’ Hij greep mijn arm, ‘probeer nu nog maar eens te bewijzen dat je onschuldig bent aan wat dan ook!’ siste hij. Verbijsterd zag ik inkt uit de punt van zijn toverstok, die tegen mijn huid gedrukt stond, sijpelen. Het vormde het Duistere teken.
Morsmordre.
‘Neem haar mee!’ snauwde Voldemort terwijl hij zich omdraaide en in het vuur staarde.
Ik werd door verrassend zachte handen naar buiten geleid. Het was nog een grote waas in mijn hoofd en besefte nog niet helemaal wat er allemaal gebeurd was. Pas toen ik een frisse lucht in mijn gezicht voelde werd ik weer wat helderder. Sneep stond voor me, zijn gezicht was een mengeling van bezorgdheid, oprechte bezorgdheid, en boosheid. Goddank geen woede, dan was ik nog verder van huis geweest. Hij pakte mijn arm en zette de punt van zijn toverstok op mijn pols. Er schoot een verband om mijn arm die het teken verborg.
‘Het spijt m.’ Mijn stem kwam van heel ver. Maar Sneep schudde zijn hoofd, ‘het spijt mij. Ik had bij je moeten blijven. Die verantwoording heb ik van Albus gekregen.’
Ik keek hem aan.
Hij keek me recht aan, ‘je hebt minstens 75 procent van je geheugen gewist.’ Ik glimlachte vaag, ‘wanneer?’ Er kroop iets van wat een glimlach had kunnen zijn over het gezicht van Sneep en hij draaide zich om, ‘ik breng je naar een veilige plek.’ Ik liep achter Sneep aan, ‘veilige plek?’ Sneep keek me aan, ‘ik zou je natuurlijk mee kunnen nemen naar mijn huis, maar Wormstaart verblijft daar ook. En dat lijkt me niet slim.’ Ik staarde naar de grond, ‘waar breng je me heen?’
‘Dat zie je wel. Kom, we gaan verdwijnselen.’
Ik pakte Sneep bij zijn pols en we verdwenen in het niets. Met een klap kwamen mijn voeten weer op vaste grond terecht. Vaag wist ik me te herinneren dat ik eigenlijk misselijk hoorde te zijn, maar er was niks. Geen gevoel, geen emotie. Alleen maar leegte. Ik pakte Sneep wat steviger vast, ‘Sneep, wat is er allemaal gebeurd?’
‘Dat leg ik binnen uit, kom.’
Hij ging me voor naar een huis dat op verschenen was tussen de andere huizen. Was ik hier niet eerder geweest? Iets zei me dat dat zo was. Maar ik wist niet meer wanneer. Sneep klopte op de deur, zacht. We hoorden stemmen dichterbij komen. Grendels die werden verschoven, toen ging de deur open. Er stond een vrouw in de deuropening. Ze had rode haren, was wat klein en gezet, maar gaf een kreet toen ze mij zag. Ze omhelsde me en drukte me tegen zich aan. Dat moest betekenen dat ik haar kende toch? ‘Liefje! Je bent veilig! Heeft Sneep je gered?’
Ik keek Sneep vragend aan, ‘ja Molly. Mogen we binnenkomen?’
‘Ja, sorry, natuurlijk!’ Ze ging ons voor door een gang en uiteindelijk een keuken. Daar zaten heel wat mensen. Een man met een glazen oog dat alle kanten opdraaide stond op. Hij hinkte naar me toe, ‘ik heb me in je vergist Robin. Zo iets heb ik nog maar weinig tovenaars en heksen zien doen.’
‘Alastor, ze weet niet meer wie je bent,’ zei Sneep toonloos. De man keek Sneep aan, ‘hoeveel van haar geheugen is er gewist?’
‘Minstens 75 procent.’
‘Maar wie…’ stamelde een andere man. Hij zag er in mijn ogen betrouwbaar uit. Had een rustige uitstraling en stond kalm op. ‘Wie was er zo snel met reageren voor ze werd meegenomen?’ vroeg hij Sneep aankijkend. Sneep keek hen aan, ‘heeft Albus jullie dat niet verteld? Ze heeft het zelf gedaan.’
Er viel een doodse stilte. Ik zag verwarring op Sneeps gezicht.
‘Dus, ze kent helemaal niemand meer?’ zei een voor mijn weer nieuwe stem. Ik draaide me om. Een jongeman was gaan staan. Er ging een schok door me heen, wat een ogen…
‘Nee, Sirius. Ze heeft alles wat ze hier heeft meegemaakt, gehoord en gezien uit haar geheugen gewist. Alle essentiële puzzelstukjes die Jeweetwel hadden kunnen helpen de macht te grijpen heeft ze gewist.’ Sneep legde zijn hand op mijn schouder, ‘als jullie het niet erg vinden, ik heb heel wat uit te leggen aan Robin.’ Met zachte dwang loodste hij me de keuken uit. Ik keek nog een keer achterom naar al die gezichten waarvan duidelijk was dat ik ze zou moeten kennen. Sneep duwde me op de bank en kwam op een stoel tegenover me zitten.
‘Wat weet je nog wel?’
‘Dat ik samen met jou voor Vol- sorry de Heer van het Duister werk.’
Sneep zuchtte, ‘min of meer. We doen alsof, om Harry te helpen.’
‘Harry Potter,’ zei ik.
‘Dus zijn naam weet je nog wel.’
Ik knikte, ‘hij is de vijand van Jeweetwel, toch?’
Sneep schudde zijn hoofd, ‘het is andersom Robin. Jeweetwel is Harry’s vijand, hij wil hem koste wat kost dood hebben. Harry is de enige die ooit de vloek des doods heeft overleeft. Hij moet Jeweetwel vernietigen, koste wat kost.’
‘En waar zijn we hier dan?’
‘De Orde van de Feniks. We proberen Dreuzels, niet tovenaars en heksen, ervan te overtuigen dat het gevaarlijk is. Maar we waarschuwen ook onze eigen mensen natuurlijk.’
Ik knikte dat ik het snapte, ‘en al die mensen hier horen bij de Orde?’
Sneep knikte, ‘Alastor Dolleman, een ex schouwer. Toen je hier net kwam vertrouwde hij je niet. Maar nu, door alles wat je hebt gedaan, wel.’
‘Alles wat ik heb gedaan?’
‘Je hebt Zwarts het leven gered. En vervolgens dat van ons allemaal door een groot deel van je geheugen te wissen.’
‘Wie zijn de rest van de mensen die hier zijn?’
‘Molly en Arthur Wemel zijn in de keuken, dan heb je Remus Lupos nog,’ die laatste naam sprak hij met een zuur gezicht uit, ‘en laat ik Sirius Zwarts niet vergeten.’
‘Die laatste twee mag je niet?’ raadde ik. Sneep keek me even aan, ‘dat is niet voor nu. In ieder geval, is het misschien handig om te weten dat jij en Zwarts min of meer… “geliefden”� waren.’ Hij stond op. Ik volgde zijn voorbeeld, ‘en dat vind je niet leuk?’ Sneep lachte minachtend, ‘je weet niet meer wie hij is. Dus misschien kun je hem opnieuw beoordelen.’
Ik zuchtte, ‘je moet gaan?’
‘Ja.’
Hij nam afscheid en liep trok de deur achter zich dicht. Ik stond op en liep weer naar de keuken. Waar al die onbekenden bekenden zaten te wachten. ‘Liefje, het komt allemaal wel goed,’ zei mevrouw Wemel sussend. Ze zette een kom soep op tafel en zwijgend begon k te eten. Toen ik opkeek zag ik Sirius naar me kijken. ‘Je weet echt niks meer hè?’
Ik keek even naar de grond, maar toen weer naar hem, ‘het spijt me. Ik zou willen dat het zo was.’
‘Je hebt ervoor gezorgd dat ik weer vrij ben,’ zei Sirius, ‘je hebt mijn leven gered Robin, dat zal ik nooit vergeten.’ Ik legde mijn lepel neer en boog me iets naar hem toe, kantelde mijn hoofd lichtjes en bleef hem aankijken, ‘dat zal ik dan wel met een goede reden gedaan hebben.’ er werd nog een keer voor me opgeschept en ik zakte terug in mijn stoel. Nu pas merkte ik dat de anderen ons gesprek hadden gevolgd. Dolleman keek een tikkeltje chagrijnig. Maar de man van wie ik vermoede dat het Lupos was glimlachte bemoedigend naar me, ‘jazeker heb je het met een goede reden gedaan. Al weet je het misschien niet meer.’
Ik glimlachte naar hem, ‘Sneep heeft me al verteld dat ik en Sirius verliefd waren. Al leek hijzelf daar niet echt blij mee.’ Sirius snoof, ‘Secreetje! Die is altijd jaloers geweest.’ Ik zwaaide met mijn lepel voor zijn neus, ‘helaas vergeet je dat ik dankzij hem hier ben!’ Sirius trok een gezicht en ik schoot in de lach.

Later in bed keek in het donker naar het verband om mijn linkerpols. Mijn gedachten gingen met me aan de haal. Ik wist dat ik hier veilig was. Dat hier mensen waren die oprecht om me gaven. Maar het stak me dat ik niet meer wist wat ik hier allemaal had meegemaakt.
Het verghaal dat Sneep me had verteld riep alleen maar vragen op. Het was me wel duidelijk dat Voldemort hier de slechterik was. Maar hoe kon ik hem ooit weer te slim af zijn als ik niks meer wist? Ik kneep mijn ogen dicht en probeerde uit alle macht gezichten uit de diepten van mijn geheugen te halen. Gebeurtenissen misschien? Maar het bleef zwart, leeg. Kille stilte op de plek waar plezier had gezeten, verdriet, liefde…
Ik duwde mijn hoofd in mijn kussen en schreeuwde het uit van frustratie, ik moest van voor af aan beginnen! Nieuwe herinneringen maken en opbouwen! En dan dat wat ik met Sirius had gehad…de pijn in zijn ogen stak me tot in mijn hart. En dat kon niets anders betekenen dan dat het voor mij net zo gevoeld had als voor hem. Dat ik niet meer wist wie hij was. Dat moest op hem overkomen als een tragedie.
Shakespeare op zijn best…

Reacties: