FanFic.nl

I know you're a player, a heartbreaker. ~ Justin Bieber

O.O

Mijn naam is Madison Ray Sullivan, 16 jaar. Ik ben geboren in London, Ontario. Ik woonde daar een paar jaar samen met mijn vader, moeder en zusje Pearl, die 2 jaar na mij werd geboren. Toen ik 4 was, en mijn zusje dus 2, zijn we verhuisd naar Atlanta, Georgia. Mijn vader kon daar een betere baan krijgen. Dus toen besloten mijn ouders weg te gaan hier, zodat we mijn vader toch nog konden zien.
Maar nu, 12 jaar later, gaat mijn vader steeds meer werken. We zien hem nooit meer, en mijn moeder is twenty four seven thuis aan het schoonmaken. Ze heeft zelf geen baan, omdat dat haar niet handig lijkt.
Ze is er altijd voor ons, ze is de liefste moeder in de wereld. In tegenstelling tot mijn vader.
Hij werkt van 's ochtends vroeg tot 's avonds laat, en als hij thuis komt is hij niet aanspreekbaar. Hij gaat meteen aan de drank en wil niet gestoord worden. Als je dat wel doet, dan kan hij behoorlijk agressief worden.
Ik ben altijd al bang voor hem geweest, en mijn zusje ook. Mijn moeder ook, ookal laat ze het niet merken. We zijn alle drie al eens geslagen door hem. Omdat hij het niet kon laten.
Als ik hem aanspreek, en hij is dronken, begint hij te schreeuwen, over wat ik allemaal wel niet fout doe. Over wat een ramp ik voor het gezin ben. Dat hij wenste dat ik nooit was geboren. Dan haalt hij mijn moeder erbij, en die staat maar stom te knikken. Ze neemt het niet voor me op. Ze durft het niet. En als ik dan terug schreeuw, of maar één ding zeg, slaat hij me.
Ik heb al overwogen om weg te lopen, maar waar heen? Ik kan naar mijn beste vriendin Lola gaan, maar dat laten haar ouders nooit toe. Die willen dat allemaal niet hebben. En mijn zusje? Die kan ik niet achter laten. Verder heb ik bijna niemand waar ik naar toe kan.
Ik ben er ook achter gekomen dat mijn vader een hekel heeft aan mijn vriendinnen, zeker aan Lola. Hij heeft me gisteren overgeschreven naar een nieuwe school, Brooklyn. Ook ergens in Atlanta. Ik ben zo boos geworden op hem, omdat ik dan al mijn vriendinnen in de steek moest laten. Maar hij werd boos. Hij zei dat ik niet zo moest zeuren, dat het beter voor me is. Dat mijn vriendinnen een slechte invloed op mij hebben. Hij vond dat ik hem dankbaar moest zijn.
Nu moet ik morgen dus voor het eerst naar die school. Ik ben benieuwd.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.