FanFic.nl

Life as a Vampire

3.

Ik keek Carlisle vragend aan. ‘Wie is dat?’
‘Renesmee is het kind van Edward en Bella,’ zei Carlisle zacht. ‘Vampiers kunnen geen kinderen krijgen, maar Bella heeft haar als mens gekregen en is meteen daarna vampier gemaakt, daarom heeft ze het overleefd. Kleine Nessie is een half-vampier.’
Ik knikte voorzichtig, maar bleef opletten. Als ze een half-vampier was, zat er ook nog wat mens in en het zat in de natuur van een vampier om op mensen te jagen.
Edward kwam als eerste binnenlopen, met een strak gezicht. Bella volgde, met Renesmee in haar handen. Als laatste kwam Rosalie binnen, maar ze liep heel dichtbij Bella, vlak achter haar. Edward sloeg zijn arm weer om Bella heen, maar hield zijn blik strak op mij gericht.
Renesmee keek mij vrolijk aan en stak haar handjes naar me uit, maar Bella hield haar tegen. ‘Rustig, lieverd,’ fluisterde ze in het oor van haar kind.
‘Hoi Renesmee, ik ben Alyssa,’ zei ik zachtjes.
Meteen begon Renesmee te lachen en stak weer haar handjes uit. Ze was nog niet zo heel oud, hooguit drie. ‘Ik ben Nessie!’ riep ze vrolijk.
Weer glimlachte ik.
Rosalie gromde en keek mij boos aan, alsof ik iets fout deed. Ze pakte heel voorzichtig Renesmee uit Bella’s armen. ‘Ik neem haar weer mee, voor er iets misgaat,’ mompelde ze en liep vervolgens snel de kamer uit, nog steeds met een boos gezicht.
Carlisle zuchtte en schudde zijn hoofd. ‘Let maar niet op Rose, ze is nogal boos op iedereen. Niet dat ze daarom zo mag doen, maar ze had zelf graag kinderen gewild,’ zei hij zachtjes.
Emmett knikte en glimlachte. ‘Maar joh, trek je er niks van aan, gaat vanzelf voorbij,’ grijnsde hij en stootte me aan. ‘Heb je misschien zin om met Jasper, Alice en mij even het bos in te gaan?’
Ik haalde mijn schouders op en knikte. ‘Natuurlijk.’
Met z’n viertjes verdwenen we in het bos, meteen pakte Jasper Alice’ hand vast, ter bescherming. Ik lette er niet op, negeerde het. Emmett schudde grijnzend zijn hoofd om Jasper en verdween tussen de bomen, ik rende als een gek achter hem aan.
‘Ik hou je niet bij!’ schreeuwde ik na een tijdje.
Emmett hield even in, pakte mijn hand en stormde toen weer vooruit. Het ging nu stukken beter, Emmett was ontzettend sterk en trok mij met gemak mee. Na een tijdje waren we Alice en Jasper kwijt, maar dat maakte mij niet uit, het was erg gezellig met Emmett. De bomen schoten voorbij en ik genoot, ik rende zonder moe te worden.
Na een hele tijd rennen kwamen we bij een prachtige waterval aan, ik kon met zekerheid zeggen dat dit het mooiste deel van het bos was. De vogels floten vrolijk en Emmett had nog steeds mijn hand vast, hoewel we allang niet meer renden.
‘Vind je het mooi?’ vroeg hij met een glimlach. Zo rustig had ik hem nog niet gezien vandaag.
Ik knikte. ‘Het is prachtig, echt waar,’ fluisterde ik.
Een tijd lang bleven we zo staan, nog steeds hand in hand, totdat we een geritsel hoorden. Emmett liet mijn hand vast en schoot naar het geluid dat uit een stel bosjes leek te komen. Een lange, gespierde jongen kwam tevoorschijn. Hij had enkel een broek aan en zijn korte, zwarte haar was doorweekt en stond alle kanten op.
‘Jacob Black,’ siste Emmett. ‘Waar zijn je vriendjes?’
De jongen lachte. ‘Ik kom gewoon even Bella en Nessie bezoeken, of mag dat ook al niet?’ vroeg hij scherp en keek vervolgens naar mij. ‘Ik zie dat jullie een nieuwe hebben. Waarvandaan?’
Emmett gromde en ging voor mij staan. ‘Je laat haar met rust, hoor je,’ zei hij boos en fronste kwaad zijn wenkbrauwen. ‘Ze werd bijna vermoordt door Victoria, Laurent en James. Wij hebben haar gered, iets wat jullie nooit zouden doen, stelletje honden.’
Jacob gromde nu ook. ‘Doe even normaal, bloedzuiger, jullie hebben haar ook alleen maar gered omdat jullie geen lijk konden gebruiken,’ kaatste hij kwaad terug.
Net op het moment dat Emmett zijn mond weer open wou trekken, zei ik wat. ‘Jullie zijn echt kinderachtig, hoor,’ snauwde ik. ‘Jullie staan hier als een stel kleuters ruzie te maken om niks!’
‘En wat mag jouw naam dan wel zijn?’ vroeg Jacob.
‘Alyssa.’
Emmett zuchtte en draaide zich om naar mij. ‘Kun jij je er eventjes buiten houden?’ vroeg hij licht geërgerd en duwde me achteruit. Zachtjes, maar wel dwingend.
Ik rolde met mijn ogen. ‘Het zal wel weer,’ mompelde ik boos, maar verzette geen stap.
De twee stonden een tijdje zwijgend tegenover elkaar, tot Emmett toegaf. ‘Oké, je mag eventjes mee naar Bella en Nessie, maar niet te lach.’ De ergernis was duidelijk hoorbaar in zijn stem en hij draaide zich ook zo snel mogelijk weer om naar mij. Hij pakte mijn hand en begon te rennen.
Ik keek achterom, maar Jacob was weg. In plaats daarvan stond een grote, zandkleurige wolf die ons achterna rende. ‘Een wolf!’ riep ik angstig.
Emmett grijnsde. ‘Dat is gewoon Jacob Black, hij is een weerwolf,’ lachte hij.
Ik zuchtte gerustgesteld, maar baalde dat het nog zo ver weg was. Ik wou wel wat meer uitleg, maar dat had ik Carlisle voor nodig, ik begon het idee te krijgen - en ik wist wel zeker dat ik gelijk had - dat Carlisle de oudste vampier hier was.
De terugweg duurde langer als de heenweg, naar mijn gevoel, en ik was dan ook blij toen ik de kamer binnenliep en ik enkel Carlisle aantrof. Emmett ging naast me op de bank zitten, inmiddels had hij mijn hand weer losgelaten. Jacob was doorgelopen naar de kamer waar Edward, Bella en Rosalie met Renesmee zaten, dacht ik.
‘Wat is een weerwolf precies?’ vroeg ik nieuwsgierig aan Carlisle.
Carlisle lachte. ‘Je wilt wel veel weten,’ zei hij. ‘Maar goed, ik vertel het je wel. Er gaat een hele legende over Jacobs stam, maar wat er waar van is, weet ik niet. Het verhaal gaat dus dat de mannen op een gegeven moment in wolven kunnen veranderen en zo de vrouwen en kinderen beschermen. Jacob stamt dus af van die mensen. Tegenwoordig kunnen vrouwen ook in weerwolven veranderen, er zit namelijk een meisje genaamd Leah in hun roedel.’
Ik knikte geïnteresseerd, weerwolven klonken best wel interessant. ‘Cool,’ zei ik.
‘Alyssa, we moeten het wel nog even over school hebben. Je woont niet in Forks, maar je zult er voortaan wel naar school moeten,’ zei Carlisle opeens. ‘Dat moeten we ook even met je ouders overleggen.’
Ik slikte, mijn ouders. Ik miste ze echt ontzettend. Dapper knikte ik. ‘Ja, natuurlijk, dat snap ik,’ zei ik instemmend.
‘En wel zo snel mogelijk, dus waarschijnlijk volgende week al,’ voegde Carlisle er nog aan toe. ‘Het spijt me, Alyssa, maar je moet tegen je ouders zeggen dat je voor je school hier in Forks gaat wonen, het kan echt niet anders.’
Ik knikte begrijpelijk, maar was het er eigenlijk niet mee eens. Toch moest het en ik zou me er op een gegeven moment ook wel bij neer leggen, en uiteraard zou ik mijn ouders zo vaak als het kon bezoeken. Dat zou voorlopig ook nog niet kunnen…
Emmett zag dat ik het er moeilijk mee had en legde aan hand op mijn been. ‘Het komt wel goed,’ zei hij en glimlachte. ‘Dat weet ik wel zeker.’

Reacties: