FanFic.nl

What the hell happend to me (afgerond)

Hoofdstuk 19: Sunrise

De zon kwam langzaam op. Het was een prachtig gezicht vanaf Zweinsteins bergen en dalen. Je zou er een moord voor willen doen om dat te zien, geloof me. Ik wilde graag verder met mijn leven op dit moment en Voldemort vermoorden viel daar ook onder, anders zou ik niet verder kunnen. Ik ging niet mijn hele leven lang verschuilen voor een iemand die me wilde doden, bovenal hij kon me niet doden bij deze dus. Ik was onsterfelijk of zoiets raars. Ik vond het in elk geval geen enkel probleem om nu niet dood te zijn. Malfidus die was weggegaan nadat ik hem weggestuurd had, ik had het hem natuurlijk niet meteen gezegd en ik had gezegd dat ik het begreep van zijn Voldemort probleempjes. Voldemort dacht triomfantelijk te wezen, maar dat had die lekker mis en daar kon hij niets tegen doen, ik was nou eenmaal wie ik was en daar kon niemand iets aan veranderen, Bellatrix van Detta niet en Voldemort al helemaal niet, nou Bellatrix van Detta was dood, dat was nummer 1 en Voldemort was de volgende die eraan ging, dat was duidelijk, tenminste in mijn ogen dan. Ik wilde niet dat hij nog meer slachtoffers ging maken terwijl dat allemaal niet nodig was! Geen enkel slachtoffer was het waard om voor hem te sterven. Dat was hij niet waard, nooit niemand niet, iedereen die voor hem stierf had geen waardige dood gehad, of een gewenste dood of natuurlijke dood. Ik rende alle gangen van Zweinstein door op zoek naar maar een iemand en diegene was niet Sirius in dit geval of Marisol, of Ginny of Hermelien, Hermelien kon zowieso niet, want die was aan het oppassen op Marisol en die waren als het goed is thuis. Sirius die was inmiddels al aangekomen en ik wilde hem een signaal geven dat ik nog leefde! Ik wilde hem zoeken. Ik rende en rende en hijgde niet zoals ieder normaal mens zou doen. Dat was het rare, normaal gesproken zou ik er al lang bijneergelegd hebben dat ik niet meer kan en dat ik half flauwgevallen was. Nu niet, ik had het gevoel dat ik nog mijlenver kon rennen, de New Yorkse marathon was prima op dit moment, beter dan al die trappen in Zweinstein dan. Dat was wel zwaarder dan gewoon een sprintje trekken natuurlijk. Oke waar loop ik over te babbelen, ik ga maar over naar een sirieus onderwerp, wie interesseert zich nou in mijn uithoudingsvermogen nietwaar, maar waar iedereen wel interessen over heeft is het Voldemort gebeuren. Ik zag Voldemort eindelijk en ik zag Harry ook eindelijk. Voldemorts triomfantelijke van ik-heb-de-twee-belangrijkste-mensen-in-de-tovenaarswereld-vermoord-en-ik-ga-thuis-lekker-mijn-overwinning-vieren-blik was als sneeuw voor de zon verdwenen zodra hij mij zag. 'Hoe kan dat', zei hij met een dit-is-onmogelijk-blik. 'Het is mogelijk', zei ik zijn gedachtes lezend. Ik probeerde ieder ander zijn of haar gedachtes te negeren, want die klonken als keiharde stemmen, ik moest echt leren dit oner controle te houden, nog iets wat ik moest leren, great echt waar ik op zat te wachten (dus niet). Ik hield niet zo van het gedoe eromheen weet je, dat was mijn enige probleem, ik kon niet zo goed dingen overzien die overzien moesten worden. Afijn, ik zat Voldemort dus mooi op zijn zenuwen te werken. Ik was nog nooit zo sterk geweest als nu. 'Ik wil graag een ding recht zetten', zei ik fel en we circelde als prooien om elkaar heen. 'Dingen rechtzetten en hoe bedoel je dingen rechtzetten', zei Voldemort dreigend. 'Ik denk dat als je occlumentie toepast op me dat het dan wel gaat lukken dus ga je gang doe het, vermoord me maar, nee dat kan je niet, daar ben je te laf voor, omdat ik het meisje van de voorspelling ben en je weet niet wat er gaat gebeuren als je mij vermoord, misschien wordt jou toekomst dan ook wel anders, ik weet jou toekomst al', zei ik. We hielden onze toverstokken in de aanslag en ik wist wat er komen ging. Het was nu of nooit, niets te expelliarmus, nee dit was avada kadavra spul. Nog even en Voldemort kon bij de geestenbusiness buurten, liever niet natuurlijk, hij had hier al zijn zaakjes al afgehandeld en het was tijd voor hem om te gaan! Tijd voor hem om hier nooit meer te komen. Mijn tijd om hier een gelukkig gezinsleven te leiden en lekker rustig me bezig houden met mijn musicals. Misschien ging ik wel een musical schrijven over mijn eigen leven. Wauw ik zou beroemd worden en niet alleen in de tovenaarswereld, ook in de mensenwereld als ik dat al niet was met Wicked. Dat was zo'n beetje de meest succesvolste musical allertijden over de hele wereld. Oké ik zat hier een beetje te denken aan mijn toekomst terwijl ik op het punt sta gedood te worden of mezelf moet verdedigen of moet doden. Ik concentreerde me weer op Voldemort. We cirkelde nog steeds om elkaar heen als prooien. 'Waar zat jij met jou gedachten', zei Voldemort. Dat was het! Hij had occlumentie gebruikt zodat ik was afgeleid, maar ik had hem afgeweerd, bedankt Severus! Dat meende ik trouwens uit de grond van mijn hart. Ik grinnikte. 'Wat valt er te lachen', zei Voldemort. 'Oh ik denk dat je dat wel weet, jij hebt occlumentie gebruikt en ik heb jou afgeweerd, wederom ik ben sterker dan jij denkt', zei ik. 'Dat weet ik nou zo net nog niet, zullen we ook eens even kijken of je ook zo'n ster in duelleren bent', zei Voldemort dreigend. De woede was van zijn gezicht af te lezen en zijn toch al duistere ogen stonden in vuur en vlam, het zou me niets verbazen als hij hier terplekken in de fik zou vliegen. Ik wilde maar dat dat niet zou gebeuren, dan was hij weer door mijn vingers geglipt. In het publiek zag ik niemand minder dan Hermelien, Sirius en Marisol mijn dochtertje van 1 jaar inmiddels. Ik glimlachte breed. 'Ik heb iets wat jij niet hebt', zei ik. 'En wat mag dat dan wel wezen', zei Voldemort die nog steeds woedens was op me, iets wat hij denk ik altijd zou blijven, niet dat het mij iets kon schelen. Maar ik wilde ook niet te doorzichtig zijn. 'Ik heb familie, ik heb liefde in mijn leven, iets wat jij nooit zou hebben', zei ik. Voldemorts woede flitste in zijn ogen heen en weer en was duidelijk leesbaar en behalve om achteruit te deinzen liep ik juist richting hem en waren de rollen omgedraaid. Hij deinsde achteruit. 'Kennelijk durf jij je toekomst ook niet onder ogen te zien zoals mijn meerdere hier', zei ik. 'Jij hebt mooie praatjes jij', zei Voldemort. 'En praatjes die waar zijn', zei ik. 'Daar twijfel ik helaas niet aan', zei Voldemort. 'Dat is dan een ding waar je onzeker over ben', zei ik hem een beetje uit zijn schulp lokkend. En het werkte, Voldemort werd nog bozer toen ik dat zei, hij werd laaiend. 'Het is duidelijk dat jij hele andere plannen hebt dan ik', zei Voldemort krankzinnig lachend. Iets wat ik het meest angstaanjagende van hem vond. 'Ik tel tot 3 en dan zeggen we de spreuk die de een kan doden, het is winnen of verliezen', zei Voldemort. 'Ik weet alleen dit plot nog niet', zei ik eerlijk. 'Dat had ik al in je gedachtes gelezen', zei Voldemort. 'Mooi, dan weet je ook nog wat er gaat gebeuren met mijn familie', zei ik. Ik vond het stoer om te zeggen, mijn familie. 'Dat kan me persoonlijk niet zoveel schelen, als ik met je klaar ben, dan gaan die er ook mooi aan als jij er niet meer bent, dan hebben we niemand meer om onze generatie te beschermen, tenslotte ben jij een soort beschermengel voor ze nietwaar', zei Voldemort met de walging leggend op het woordje "beschermengel". Nu was het mijn beurt om keihard en krankzinnig te lachen. 'We staan nu al 30 minuten een nutteloze discussie te voeren terwijl ik jou al lang had kunnen doden, maar het moet fair blijven vind je ook niet "lord" Voldemort', zei ik met sarcastische nadruk leggend op het woordje "lord". 'Nou laten we er dan een eind aan maken', zei Voldemort. 'Kijk maar uit, anders ga je nog sympathie voor me voelen', zei ik. 'Dat never', zei Voldemort. 'Never say never', zei ik. We hielden onze toverstokken voor de zoveelste keer in de aanslag en toen was het zover. Het was nu of nooit, dood of leven en ik wilde blijven leven. Ik nam een beslissing dat niet zomaar ging, het was onmogelijk om dit niet leuk te vinden (Voldemort bang maken bedoel ik, oh en ook nog publiek erbij hebben). Voldemort en ik schreeuwde allebei onze spreuken. Ik zei Expelliarmus en Voldemort zijn favoriete spreuk Avada Kadavra. Ik hield mijn toverstaf stevig vast om te voorkomen dat het ging exploderen. Ik voelde mijn magie die al sinds dag 1 in mij zat door mijn lichaam heen gaan. Het was een warm gevoel. Een beschermend gevoel. Ik hoorde niks en ik voelde niets en alles was zwart om me heen. Ik was verlamd, maar ik voelde me vredig en ik wist dat ik nog steeds overeind stond, iets wat ik heel verbazingwekkend vond, zeker na die eenorme klap van net. Ik had geen idee wat er gebeurde. Ik wist het alleen omdat iedereen juichtte en daardoor wist ik dat het me gelukt was om Voldemort uit te schakelen en dat ik de gene was die voortleefde. Voldemort was verleden tijd, ik was hier en nu en ik wilde nooit meer weg, nooit meer ergens anders heen. Het einde was nog maar het begin. Je ging nog veel meer van me horen. Het enige probleem was dat ik nog steeds rechtovereind stond en nog steeds niets kon horen! Ik wilde dat dat alleen zou veranderen en ik wilde alleen maar slapen, een lange ongestoorde slaap in Sirius zijn armen. Sirius die ik had gered. Fred en George die ik had gered. Tops en Remus die nog leefden. Dankzij mij. Ik wilde niet de arrogant overkomen, maar het was wel door mij dat iedereen nu een veilig leven kon leiden zonder achtervolgingen van Voldemort. Ik kwam pas weer bij kennis toen Sirius mij omhelsde met Marisol in zijn armen. Marisol die hier gelukkig niets van had meegekregen zat verbaasd in Sirius zijn armen. Ik nam haar van Sirius over. Ik zoende Sirius zoals ik hem nog nooit gezoend had en opende toen pas mijn ogen. 'Je hebt het gedaan, je hebt het gered', zei Sirius. 'Hoe ben je hier gekomen', zei ik verbaasd. 'Met een ViaVia', zei Sirius. 'Natuurlijk wat dom van me, Perkamentus die kan ViaVia's instellen', zei ik. Tot mijn stomme verbazing feliciteerde Cornelis Droebel me. Hij was weer minister van Toverkunst aangezien de dreuzelprimier gevallen was. Iets wat ik nog steeds stom vond dat ik daar niet aan gedacht had, maar er was niets meer aan te doen, ik geloof wel dat ik het had goedgemaakt door middel van het doden van Voldemort en iedereen in veiligheid te brengen en hun klein kinderen en klein- klein kinderen enz. Nu was het tijd voor mij voor een gelukkig einde zonder Voldemort.

Reacties: