FanFic.nl

Life as a Vampire

4.

Er was inmiddels een maand verstreken, en er was veel gebeurd in die maand. Alice, Carlisle en Emmett hadden me geholpen me in te houden bij mensen, wat verrassend goed ging. Ook had ik met mijn ouders gebeld en gezegd dat ik in Forks bleef wonen voor school, iets wat ik met veel moeite heb weten zeggen en ook mijn ouders hadden het er zwaar mee. Ik moest ze minstens twee keer per week bellen, anders werden ze helemaal gek.
Inmiddels was ik eraan gewend Dat Jacob - en soms ook Seth - langskwam voor Renesmee. Seth kwam niet alleen voor Nessie, maar ook voor de gezelligheid. Hij was de leukste weerwolf die ik kende. Héél soms kwamen Embry en Quil ook wel eens, maar vaak bleven die dichtbij Sam en Leah.
Mijn band met Emmett werd steeds beter, tot grote ergernis van Rosalie. Als ik lol had met Emmett, bleef zij boos op de bank zitten. Ze was jaloers, dat kon ik nog wel begrijpen, maar ze deed soms zo vreselijk gemeen tegen mij. Emmett negeerde haar en ik dus ook. De laatste tijd leek het net of ze niet wat hadden, zo afstandelijk deden ze tegen elkaar, met name Rosalie.
Ik mocht steeds vaker Nessie bezoeken, omdat het zo goed ging. Nessie was dol op mij, en ik ook op haar. Maar uiteraard was Rosalie dan weer jaloers dat ik met Nessie omging, omdat zij het liefst Nessie voor zichzelf opeiste.
Ik wist nu ook van de gaven af. Edward die gedachtes kon lezen, Alice die in de toekomst kon kijken, Jasper die emoties kon nesturen en Renesmee kon gedachtes en herinneringen laten zien door iemand aan te raken.
Carlisle had me goed onderzocht, maar helaas had ik geen gave. Zoiets als Alice of Renesmee leek me wel leuk, maar steeds maar al die gedachtes horen zoals Edward leek me dan weer niks. Dan wist je elke seconde van iedereen wat hij of zij dacht. Vooral Rosalie’s gedachtes zou ik liever niet willen horen.
Hoewel ik op het begin dacht het niet zo lukken, was ik echt gelukkig bij de Cullens. Jasper en Edward waren minder beschermend en deden aardig tegen me, praatten af en toe met me. Vrienden waren ze niet echt, maar aardig wel. De enige met wie ik nog moeite had was Rosalie, maar ik ontweek haar ook voor zover dat mogelijk was.

‘Maandag mag je naar school,’ meldde Carlisle op een zaterdag. ‘Ik heb je al aangemeld bij Forks High School, je boeken en andere spullen krijg je allemaal op school morgen.’
Ik knikte. ‘Prima,’ mompelde ik. Mijn hele leven lang had ik school gehaat, al het huiswerk, die wedstrijden om populair te worden. Ik hoefde helemaal niet populair te zijn en/of tienen halen, met zesjes en een handjevol vrienden kon je mij tevreden maken.
‘Alyssa, zin om mee het bos in te gaan?’ stelde Emmett voor. Deze vraag had hij de afgelopen maand minstens een keer per dag gesteld.
Ik knikte, aangezien ik niks beters te doen had, het reuzengezellig was en ik vandaag nog niet gejaagd had. Mijn keel brandde behoorlijk als ik eraan dacht. ‘Dan gaan we ook even jagen,’ zei ik met een glimlach.
Rosalie keek me nogal kwaad aan, Emmett vroeg haar nooit mee om door het bos te wandelen dus we was jaloers, uiteraard. Maar om daarom boos op mij te zijn? Ik had haar niks aangedaan, ik kon er immers helemaal niks aan doen dat Emmett en ik zo’n ontzettend goede band hadden. ‘Mag ik mee?’ bromde ze uiteindelijk, haar blik op Emmett gericht.
Emmett schudde zijn hoofd. ‘Rose, er zijn ook dingen die ik zonder je doe,’ wees hij haar af. Hij drukte vluchtig een kus op haar wang en trok mij toen mee naar buiten aan mijn pols.
Ik keek nog even achterom en zag dat Rosalie me kwaad aankeek, nog kwader als normaal. Nog net zag ik dat Carlisle op haar af liep en naast haar ging zitten, waarschijnlijk om haar te troosten. Voordat Emmett me het bos in kon trekken, maakte ik mezelf los en sloeg mijn armen over elkaar heen. Ik bleef stokstijf staan en staarde hem aan.
‘Wat doe je?’ vroeg Emmett verbaasd.
Ik keek hem geërgerd aan. ‘Wat ik doe? De vraag is wat jij doet, je wijst Rosalie steeds af en ik vind dat je ook eens wat met haar moet doen,’ snauwde ik. ‘Ze is je vriendin, Emmett, ze wil ook dingen met je doen. Logisch dat ze boos op je is, je bent een zak.’
Emmett fronste zijn wenkbrauwen. ‘Maar ik wil helemaal niks met Rose doen,’ klaagde hij. ‘Ze is arrogant en ze doet bovendien heel gemeen tegen jou,’ merkte hij kwaad op en ging tegenover me staan.
Ik rolde met mijn ogen, dat hij het nou echt niet zag. ‘Ze is boos op mij omdat ze jaloers is, ze wil je niet kwijt en jij zou haar ook niet kwijt moeten willen. Je zou het wel eens wat vaker voor haar op kunnen nemen, in plaats van de hele tijd tegen haar in gaan.’
Emmett zuchtte en keek me toen met een glimlach aan. ‘Maar jij bent veel leuker,’ fluisterde hij. ‘Met jou kan ik gewoon veel leukere dingen doen. Praten, lachen, rennen.’
Ik slikte. Dit was verkeerd. Jagen, dat moesten we doen, daarom waren we hier. ‘We gaan jagen,’ zei ik zachtjes en richtte mijn blik op de bomen voor me. Een schuldgevoel bekroop me tijdens het jagen, ik wou Emmett helemaal niet van Rosalie afpakken, dat was mijn bedoeling helemaal niet. Ik wou hem gewoon als vriend, niet meer, hoe leuk hij ook was…

Reacties: