FanFic.nl

I wish I could erase the past

Chapter 1

Emma
Ik liep door de straat met mijn handen diep in mijn zakken. Mijn adem vormde wolkjes in de lucht. Ik drukte mijn armen tegen mijn lichaam om het toch iets warmer te krijgen. Mijn schoenen maakten een knerpend geluid terwijl ik door de sneeuw stapte. Ik deed de deur van het café open en de warmte sloeg me in het gezicht. Dankbaar namen mijn poriën de warmte op en ik haalde mijn muts van mijn hoofd. Ik speurde met mijn ogen de ruimte af en zag hem zitten aan een tafeltje in de hoek rechts vanachter. Ik liep naar het tafeltje toe, deed mijn jas uit en liet me op de stoel neerploffen.
"Heb je het spul?" "Nee."
"Godverdomme Jake, je weet dat ik niet zonder kan."
"Ik maak me zorgen." "Dat is niet nodig."
"Dat spul is niet goed voor je." "Wat weet jij er nou van?"
"Ik weet dat je het moeilijk hebt maar met drugs los je niets op."
"Drugs helpen me om te ontspannen of even te ontsnappen aan de wereld."
"Er zijn ook andere manieren om je te ontspannen."
"Zoals? Yoga ofwat? Of een boek lezen, woow lekker ontspannend."
"Het is al drie maand geleden! Laat het nu eindelijk eens los."
"Dat kan ik niet."
"Godverdomme Em ik zweer het je, zet het uit je hoofd, je wordt er enkele depressief van."
Jake vloekte nooit. Voor hem was dit serieus. Maar hij wist niet hoe ik me voelde. Hij wist niet wat er in mijn hoofd omging, hoe ik vanbinnen steeds meer kapot ging.
"Je begrijpt het niet." "Ik begrijp goed genoeg hoe jij je voelt."
"Je was er niet bij, je hebt het niet meegemaakt."
"Met drugs los je niets op."
"Stop over die fucking drugs! Ik ben alles kwijt Jake. Alles. Je kan niet weten hoe het is om van de ene moment op de andere alles kwijt te zijn. Je weet niet hoe ik vanbinnen steeds meer wegkwijn. Je weet niet..."
Er liep een traan over mijn wang. Ik kon ze niet tegen houden. Maar ik wilde niet huilen. Ze waren het godverdomme niet waard.
"Rustig maar Em, niet huilen, alles komt goed, dat weet ik gewoon."
"Je weet hoe ik ben Jake, je weet dat het voor mij allemaal moeilijker is!"
"Ik help je hieruit, ik beloof het, ik zal ervoor zorgen dat je terug beter wordt, ik zal je helpen, wij twee, samen zijn we sterk Em, ik zal je beschermen, ik beloof het." "Er is niets dat je kunt doen."
"Ik weet zeker dat ik je kan helpen."
Ik haalde een pakje sigaretten uit mijn jaszak.
"Heb je vuur?" "Nee."
Ik wilde me omdraaien om het aan iemand anders te vragen maar hij hield me tegen. Mijn ogen gleden naar zijn hand die mijn arm strak omklemde.
"Laat me los." "Als jij die sigaretten wegsteekt." "Laat me los."
Hij keek me strak aan. Zijn grijze ogen keken me zonder emotie aan. Ik stak de sigaretten weg. Hij liet me los. Jake was de enige die ik nog had. Mijn ouders waren dood. De enige familie die ik nog had was mijn tante, waar ik tot voor kort had bij gewoond. Mijn vrienden hadden me in de steek gelaten. Ik ging al een tijdje niet meer naar school en woonde in een instelling voor mensen met ‘mentale problemen’. Mijn 'verantwoordelijke' had al verscheidene telefoontjes gehad van de directeur van de school waar ik naartoe ging. Ze had me naar haar kantoortje geroepen een monoloog van een uur gehouden over dat ik slecht bezig was en dat ik mijn leven terug moest oppakken en met een schone lei moest beginnen. Dat ik drugs en alcohol en sigaretten achterwege moest laten en dat ik het verleden moest laten rusten. Ik had naar haar geluisterd maar meer dan de helft wat ze zei drong niet tot me door. Ik zat daar maar in een stoel voor mij uit starend. Toen ze klaar was stuurde ze me naar mijn kamer. De volgende dag had ze me persoonlijk aan de school afgezet. Ze keek me na terwijl ik de poort door liep. Toen ze weg was ging ik terug naar buiten. Ik hing wat rond in de stad en kocht een pakje friet met het kleingeld dat in mijn broekzak stak. Toen ze om vier uur aan de schoolpoort stond, stond ik klaar om haar op te wachten. Die avond riep ze me weer naar haar kantoortje.
"Emma Louise Gabriels. Nu is het genoeg geweest."
Ze was echt kwaad anders had ze me nooit met mijn volledige naam genoemd.
"Deze onzin moet nu stoppen. Ik heb je aangemeld voor therapielessen bij de psychiater. Ik wil dat je na de kerstvakantie terug naar school gaat."
Ik prutste aan mijn nagels terwijl ze die preek gaf. Dat was nu een week geleden. Die therapielessen haalden niets uit. Ik zei toch niets. Ik zat daar maar, in een stoel, terwijl de psychiater een monoloog afstak. Drugs hielpen beter dan die therapielessen.
Het was al twee dagen vakantie. Dat merkte ik aan het feit dat er sinds gisteren jongeren overdag buitenkwamen terwijl het een weekdag was
"Em, kijk naar me."
Ik bestudeerde het tafelblad en volgde de verschillende lijnen met mijn ogen.
"Em, dit moet echt gaan ophouden, hoor je me?"
Hij zei het niet eisend, eerder bezorgd.
"Weet je wat? Wat denk je ervan om morgen eens samen iets te gaan doen? Bowlen of zwemmen of weet ik veel." Ik keek hem aan.
"Je weet dat ik niet meer van zwemmen hou."
Hij wist niet wat hij moest zeggen. Hij keek me hulpeloos aan en ik hief mijn handen in de lucht als overgave.
"Bowlen is goed." Hij knikte.
"Maar ik waarschuw je, ik ben geen leuk gezelschap."

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.