FanFic.nl

I wish I could erase the past

Chapter 2

Emma
Hij bestelde een fristi voor me en ik glimlachte lichtjes. Vroeger dronken ik en Jake altijd fristi. Het was ons drankje. Ik haalde het kleine plastic zakje van het rietje en scheurde het open. Er zaten stukjes giraf in. Ik klikte ze in mekaar maar de giraf wou niet op zijn poten staan. Jake prutste er wat aan en toen bleef hij wel staan. Hij vroeg nog een tweede rietje aan de ober en stak dat in het flesje. Ik schoof het flesje naar het midden van de tafel en we dronken samen de fristi op. Het deed deugd. Het was lang gelden dat ik nog fristi had gedronken. Jake keek op, recht in mijn ogen. Zijn grijze ogen keken me doordringend aan. Ze deden me denken aan Harry’s ogen. Hoe ze de laatste keer naar me keken, alsof ze mijn ziel wilden binnendringen. Maar bij hem waren er geen twinkeltjes geweest in zijn ogen. Ik wendde mijn hoofd af en ademde diep in en uit. Ik moest Harry vergeten. Dat is één van de enige dingen die ik heb geleerd van de psychiater.
“Je moet ze vergeten, ze uit je hoofd zette, verder gaan met je leven.”�
Hetzelfde wat iedereen tegen me zei.
“Em?”� Ik draaide mijn hoofd weer richting Jake.
“Sorry, ik moest eventjes aan iets denken.”� Hij keek me bezorgd aan.
“Jake, alles is goed.”� Hij was niet volledig overtuigd maar ging er niet verder op in.
“Ga je naar school na de vakantie?”�
“Misschien, ik moet eerst een nieuwe school vinden.”�
“Wil je nog ontwerpen?”�
“Natuurlijk, ontwerpen laat ik nooit vallen.”�
“Je kan naar mijn school komen als je wilt.”�
“Hanne zit daar.”�
“Nu niet meer.”�
“Ik zal nog zien. Ik moet maar eens teruggaan voor ze zich ongerust maken.”�
“Zal ik meelopen?”�
“Als je dat wilt.”�
Jake betaalde de ober en we liepen naar buiten. Toen we bij de instelling aankwamen drukte hij me stevig tegen zich aan. “Ik laat je nooit in de steek Em, dat weet je.”�
Hij drukte een kus op mijn kruin en liep toen weg. Ik staarde hem nog een tijdje na voor ik deur van de instelling open deed en bij de binnendeur op de bel drukte.

Evy deed de deur open en keek me glimlachend aan.
“Hoe was het bij Jake?”�
“Goed.”�
“Ik heb eens met de psychiater gepraat, en het blijkt dat je niet echt goed meewerkt tijdens de therapielessen klopt dat?”� Ik knikte.
“Emma, we proberen je enkel te helpen, dat weet je toch?”�
“Ik wil terug beginnen met ontwerpen.”�
Evy keek eventjes verbaasd maar herstelde zich snel. Normaal gezien hield ik het bij korte antwoorden of braaf knikken.
“Goed, moet ik ervoor zorgen dat je materiaal ter beschikking hebt zodat je hier ook wat kunt oefenen?”� “Dat zou leuk zijn.”�
“Heb je al nagedacht over school?”�
“Ik denk dat ik in Jake zijn school mode en ontwerp ga doen.”�
“Ik zal de school contacteren.”�
“Dankje.”� Evy maakte aanstalten om weg te lopen.
“Evy, wacht, kun je die therapielessen schrappen? Die helpen toch geen kloten en ik denk dat ontwerpen misschien wel zal helpen.”� Evy knikte.
”�Ik ben blij dat je, je leven weer een beetje op de rails probeert te krijgen.”�
“Het werd eens tijd, vind je niet?”�
“Jake heeft precies wel een goede invloed op je.”�
“Hij is mijn beste vriend.”�
Toen ik mijn kamer binnenliep zat mijn kamergenootje te schrijven. Ik had ooit stiekem haar verhaal eens gelezen en het was echt goed. Ze knikte naar me en schreef toen verder. In het begin had ze nog geprobeerd een gesprek met me aan te knopen, tevergeefs. Het enige contact dat we nu nog hadden was af en toe eens naar elkaar knikken.
“Over wat gaat je verhaal?”� Ze keek op.
“Waarom ineens zo geïnteresseerd?”�
“Zomaar.”�
“Over een vriendschap die op de klippen loopt.”�
“Niet zo positief.”�
“Het is een autobiografie.”� Ik wist niet wat ik moest zeggen. “Het helpt om het te verwerken.”�
“Zou ik het eens mogen lezen?”�
“Liever niet.”�
“Ook goed.”�
“Waar was je? Je was niet in de kamer na het avondeten.”�
“Ik was gaan praten met een vriend.”�
“Jake?”� “Hoe weet je dat?”�
“Ik was nieuwsgierig, ik heb de brief gelezen die onder je kussen lag.”�
“Dat was privé.”�
“Het spijt me.”�
Ze begon te blozen. Ik besefte dat ik nog niet eens haar naam wist.
“Maakt niet uit, het is niet dat er iets schokkends in stond maar ik wil ter compensatie wel je verhaal lezen.”�
“En wat als ik dat niet wilt?”�
“Dan lees ik het toch, stiekem, als jij er niet bent.”�
Ze glimlachte lichtjes.
“Oké, goed, maar ik wil eerst dit afschrijven.”�
Ik liet me op men bed vallen en stak men iPod in. Het was een cadeautje van Jake. Plots vulden mijn oren zich met het bekende introdeuntje van ‘What makes you beautiful’ en ik smeet mijn iPod woest op mijn bed. Mijn kamergenootje keek verbaasd op maar ik negeerde haar vragende blik. Mijn handen tastten naar de geheime ruimte onder mijn bed waar ik mijn sigaretten en ander spul verstopte maar merkte tot mijn teleurstelling dat het leeg was. Ik zuchtte en staarde naar het plafond. De vorige bewoners hadden er al van alles opgekriebeld, de plafonds waren hier echt laag. Maar het leek of One Direction me achtervolgde want plots gleden mijn ogen over de 1D met een hartje er rond die ik er zelf had opgetekend. Ik sloot mijn ogen en beelden van vroeger flitsten voorbij. Een traan gleed over mijn wang. Drie maanden lang had ik geprobeerd het verleden te vergeten, had ik geprobeerd me open te stellen en verder te gaan met mijn leven. En nu het eindelijk was gelukt besloot het lot om me een beetje te pesten.

Reacties: