FanFic.nl

Humanoid

Ich bin nicht ich (niet af)

Het ziekenhuis had liever dat Ven nog één dag bleef nadat ze er was blijven overnachten. Bill bleef aan haar zijde, en werd in de gaten gehouden door Camilla, die speciaal voor Ven een extra dienst draaide. Jennifer was ook naar het ziekenhuis gekomen, omdat ze alleen thuis was. Georg en Tom waren op stap, een zoektocht bezig naar Gustav. Niemand wist waar hij kon zijn, maar het was duidelijk dat Kristopf er iets mee te maken had. Tom en Georg hadden er nog op gestaan dat Bill meeging, waarschijnlijk om hem van Ven weg te houden, maar Ven was bijna hysterisch geworden toen hij het voorstelde. De gedachte dat hij weer wegging zat haar helemaal niet. Ze waren pas getrouwd, en gedroegen zich er niet eens naar. Dat was helemaal niet normaal. Thomas en Willem waren vluchtig op bezoek gekomen, nadat ze terug kwamen van school. Billie bleef gewoon bij haar ouders. Ven hield haar dochtertje heel de tijd in de armen, bang haar alleen te laten. Ze had Bill haar niet vast laten houden sinds ze hier was, gewoon omdat ze bang was dat hij weer zo’n aanval kreeg. Thomas en Willem snapten niet echt waarom hun ouders in het ziekenhuis zaten. Bill wilde het hun namelijk ook niet uitleggen. Uiteindelijk nam Jen ze weer naar huis.
Het bezoekuur was rond acht uur voorbij, wat betekende dat Bill ook weer moest vertrekken, en Billie eveneens. Camilla kwam langs, blij dat ze Bill eindelijk mocht buiten gooien. Ven daarintegen was daar minder gelukkig mee. Even wilde ze de chirurg bellen, gewoon om te vragen of de twee niet konden blijven, maar daar wist ze het antwoord al op. Daarom dat, toen Bill en hun dochtertje naar huis waren, Camilla bleef om toch nog even sociaal te doen. Haar haar lag slordig, en haar ogen waren bloeddoorlopen. Ze had paarse wallen, en ze leek vermagerd.
‘Cam, je ziet er niet goed uit,’ zei Ven. De arts glimlachte, en haalde haar schouders op.
‘Ik weet het, heb al bloedtesten laten nemen. Ik denk dat ik gewoon een griepje heb,’ zei ze als antwoord, zonder haar zus aan te kijken. Het was alsof ze niet helemaal de waarheid zei. Haar ogen waren gesloten, en haar handen bibberden.
‘Moet ik hier blijven deze nacht?’ vroeg ze dan nog. Ven schudde haar hoofd.
‘Nee, ga maar naar huis. Je moet nodig gaan slapen,’ zei ze. Camilla glimlachte, maar het leek niet echt vrolijk. Ze sloot de map waarin ze aan het schrijven was, en schoof het in het bed van Ven.
‘Ik denk niet dat Bill zo veel bij je in de buurt moet blijven,’ zei Camilla. Ven rolde met haar ogen, en zuchtte luid. Ze legde haar handen op haar buik.
‘Jij zou juist moeten weten waarom ik dat niet kan,’ antwoordde Ven. Camilla trok haar wenkbrauw op, maar snapte dan uiteindelijk dat Ven het over Tom had. Ze lachte eventjes, en wreef over haar voorhoofd.
‘Nouja, Tom en ik… Het is ingewikkeld,’ zei Camilla. Ze keek even naar het raam, en zag dat het regende. ‘We hebben nog nooit echt gekust,’ verklaarde ze beschaamd. Ven staarde haar zus ongelovig aan. Wat? En op haar huwelijk had ze nog gezegd dat Tom twee keer per week zijn zinnetje moest krijgen? Waarschijnlijk was dat gewoon een leugentje om dit te verzwijgen?
‘Zelfs niet op de wang?’ vroeg Ven. Camilla schudde haar hoofd.
‘Lichtjes met de lippen aanraken, maar we hebben elkaar nog nooit gekust. Het is al enkele keren bijna gekomen, maar steeds kwam er iets tussen, of trok één van ons zich terug. Zoals ik zei, het is ingewikkeld…’
Ven haalde diep adem, en glimlachte in zichzelf.
‘Als Tom vanavond thuis komt, moet je het gewoon doen. Kus hem gewoon?’ Ven zag dat Camilla zachtjes roze blossen kreeg op haar wangen. Ze draaide haar hoofd snel weg, en huiverde.
‘We zullen zien, slaapwel Ven,’ zei Cam. Ven wenstte haar ook een goede nacht, en sloot haar ogen van het moment dat haar zus de kamer uit was.

Een ze wakker werd, kreeg Ven te horen dat ze voor de avond viel het ziekenhuis nog niet mocht verlaten. Ze was intussen alweer opgestaan, en stapte rustig rond haar kamer. Camilla lag te slapen in de stoel. Ze zag er allesbehalve gezond uit. Haar gezicht werd bleker met de uren, en haar wallen werden steeds groter. Ze was hard vermagert.
Bill kwam terug binnen met Willem en Thomas vanaf het moment dat het bezoekuur begonnen was. Billie lag te slapen in zijn armen. Haar oogjes waren gesloten, en ze zag er vredig uit. Willem en Thomas waren televisie aan het kijken. Bill schoof weer een stoel dichterbij, en zette zich naast Ven neer nadat hij haar Billie had aangegeven.
‘Ik heb nog geen bericht gekregen van Tom en Georg. Ze hebben Gustav nog niet gevonden vrees ik,’ zei hij. Hij durfde Ven echter niet aan te raken, zelfs amper aan te kijken. Ven wist dat hij weer wilde weglopen vooraleer er opnieuw iets ging gebeuren dat haar pijn kon doen.
Toen Camilla wakker werd, geeuwde ze zo luid dat iedereen haar opmerkte. Ven moest ervan lachen, eveneens de twee kinderen in de stoel voor de televisie. Bill zelf kon nog steeds geen glimlach laten zien.
‘Cam, zeker dat alles in orde is met jou?’ vroeg Bill, terwijl hij op het punt stond om op te staan. Camilla stak haar hand in de lucht om hem tegen te houden.
‘Natuurlijk is alles in orde,’ zei ze kortaf. Ze haalde diep adem, strekte zich uit, maar leek zich op dat moment te verslikken of zoiets, want plotseling begon ze hard te hoesten. Haar hand vloog naar haar mond, en de twee jongens voor de televisie draaiden zich naar haar toe, geschrokken van het plotse lawaai.
Het duurde lang voordat Camilla terug op adem was, maar ze leek te laten blijken dat het normaal was. Ze begon meteen aan haar dagelijkse rondes, en daardoor waren Ven en Bill alleen met de kinderen. Ven wilde toch nog alleen zijn met Bill. Ze moest vanalles met hem bespreken, en de kinderen hoefden dat niet te horen.
‘Bill, kun je misschien de kinderen naar de creche brengen?’ vroeg Ven. Toen Thomas en Willem dat hoorden, sprongen ze meteen recht. In die ruimte hadden ze een grotere televisie staan, en spelletjes! Dat konden ze toch niet laten liggen? Ze stonden al aan de deur toen Bill opstond uit zijn stoel. Ven wilde haar portemonnee al pakken voor hem, maar Bill schudde zijn hoofd.
‘Ik heb wel geld mee, lieverd,’ zei hij. Dan drukte hij een lichte kus op haar lippen, nog steeds te bang om haar aan te raken, en stapte hij weg met de drie kinderen. Ven haalde diep adem. Ze begon te luisteren naar de geluiden rondom haar, maar het klonk erg stil. Het was alsof er bijna niemand in het ziekenhuis was. De televisie stond nog aan, dus Ven stond op. De grond voelde koud aan, maar dat negeerde ze. Nadat ze op de rode knop had gedrukt, stapte ze naar het raam, en keek ze naar buiten. Het weer was nog steeds slecht. De winter was al duidelijk zijn gangetje aan het gaan, aangezien de regendruppels van daarnet nu in kleine sneeuwvlokjes waren verandert. De wind waaide door de bomen. De wegen waren vol met brommers, en enkele auto’s. Ven zuchtte eventjes.
‘Ven! Wat doe je uit bed?’ vroeg Bill opeens achter haar. Geschrokken draaide Ven zich om, en zag ze Bill op haar af komen. Hij hield haar bij de armen vast, en keek haar diep in de ogen aan. ‘Je moet blijven liggen, lieverd,’ drong hij aan. Ven sloeg haar ogen ten hemel, waarna ze Bill geruststellend op de schouder klopte.
‘Ik weet perfect wat ik aan kan en wat niet,’ zei ze. Bill fronste even zijn wenkbrauwen, er duidelijk van overtuigd dat ze ongelijk had. Als ze wist wat goed voor haar was, was ze niet bij Bill gebleven na wat er allemaal gebeurd was. Ven wist meteen dat dat in zijn hoofd omging, maar ze ging niets doen om er achter te komen. Haar hand gleed even over zijn wang.
Toen werd er op de deur geklopt, en het echtpaar liet elkaar meteen weer los. Een groep artsen stond aan de deur, en ze waren bezig met de ochtendronde. Camilla zat er ook tussen, en ze keek Ven wat geïrriteerd aan.
De hoofdchirurge van gyneacologie was er ook weer, en ze hield haar gezicht strak en streng.
‘Mevrouw, gelieve meteen terug naar bed te gaan,’ zei ze op een half-vriendelijke toon. Ven liet haar schouders zakken, om vervolgens terug richting het bed te stappen.
‘Status?’ vroeg de vrouw dan, eens Ven neerlag, en Bill naast haar stond.
‘Venus Aora, 29 jaar, opgenomen na een lichte bloeding…’ Ven luisterde niet echt naar wat er verteld werd. Ze hield haar blik op Camilla, die er nog zieker uitzag dan daarjuist. Haar gezicht zag er lijkbleek uit, en haar ogen bleven niet langer open. Haar hand hield ze voor haar mond, omdat ze heel de tijd moest hoesten. Sommige artsen vroegen zich af wat er met haar scheelde, maar niemand zei iets.
Na vijf minuten zat Camilla nog steeds in haar hoest verwikkeld. Zelfs de chirurge begon zich zorgen te maken. Ze keerde zich tot de blonde vrouw toe, en hield haar hoofd wat scheef.
‘Camilla, alles in orde?’ vroeg ze. Zachtjes knikte Camilla, maar dan kuchte ze opnieuw. En op dat moment wist iedereen dat het ní­ét in orde was met haar. Haar hand zat vol bloed, en ze leek geen adem meer te kunnen halen. Haar ogen sloten, vlak voordat ze haar evenwicht verloor en op de grond neerzakte. Geschrokken sprong Ven uit haar bed, en Bill rende meteen naar Camilla toe.
‘We hebben hier hulp nodig!’ riep een arts. De hele kamer begon vol te lopen.

Reacties:

xNadezhda zei op 5 maart 2012 - 17:23:
Omg! Wat - wat - wat?!

Ik moest eventjes teruglezen om me in herinnering te roepen wat er in het vorige hoofdstuk gebeurd is, maar daarna zat ik er direct weer in. Alle spanning, suspense, alle emoties kwamen onmiddellijk terug. En dat is zó goed gedaan! Je hebt nog niks van je schrijftalent verloren in de tijd dat je niet geschreven/gepost hebt, Emma, Humanoid blijft een fantastisch verhaal. Ik weet niet of je het zelf doorhebt, maar echt spannend en boeiend schrijven met zoveel vaart erin, zoals jij dat kan, dat is echt heel moeilijk.

En nu wil ik weten wat er met Camilla is, want het klinkt behoorlijk eng o.o
<3