FanFic.nl

I Get Weak

Shadows

"Schat, je hebt post! Een kerstkaart denk ik.." Zegt Janine, als ze Lucas een envelop geeft.
"Het is pas 19 december - veel te vroeg" Moppert Lucas. "Vast van Nina." Lucas scheurt zonder te kijken de envelop open, en kijkt dan even op de voorkant. Zijn hart maakt een sprongetje als hij het handschrift ziet - hij herkent het meteen. Edwin. Demonstratief gooit hij de envelop op tafel.
"Van wie is het?"
"Ik noem zijn naam niet"
"Edwin?"
"Ja.."
"Wat staat er in?"
"Geen idee.."
"Wil je dat niet weten dan?" vraagt Janine verbaasd.
"Geen behoefte aan.."
"Lieverd, denk je niet dat je iets te hard voor hem, en voor jezelf, bent?"
"Nee, waarom?"
"Ik zie toch dat je ongelukkig bent op deze manier? Boos blijven maakt het er niet beter op hoor. Het is gebeurd en Edwin voelt zich al schuldig genoeg.." Lucas staart voor zich uit. "Hier.. kijk nou gewoon even.." Lucas pakt de envelop aan en maakt de kaart open. Hij moet toegeven: het is een prachtige kaart. Ik mis je X Leest Lucas in het nette handschrift. Janine kijkt stiekem over Lucas' schouder mee.
"Wat lief!"
"Mam!"
"Ik zie toch dat jij hem ook mist! Anders doe je niet zoveel moeite om het tegendeel te bewijzen." Janine gaat naast haar zoon op de bank zitten en slaat haar armen om hem heen. "He, doe nou niet zo koppig en geef het gewoon toe. Edwin heeft weken lang dag in dag uit aan je bed gezeten toen je in coma lag. Hij heeft in het ziekenhuis geslapen. Hij maakte huiswerk aan je bed.. Ja, na zo'n zes weken begon het hem op te breken. Hij was moe, gesloopt. Hij probeerde naar school te gaan voor afleiding, maar het hielp allemaal niets. En toen begon iedereen zich af te vragen of je überhaupt nog wel bij zou komen, zelfs de artsen begonnen de hoop op te geven, omdat in 98% van de gevallen iemand in jou situatie allang zou zijn overleden.. En ja, toen ontmoette hij Ron in het ziekenhuis en hij vond wat afleiding bij hem. Maar dat heeft niets met Edwin's liefde voor jou te maken. Ja, hij heeft in een moment van zwakte met hem gezoend, maar dat kun je hem toch niet helemaal kwalijk nemen?! Ik heb gezien hoe moeilijk hij het had. Vergeef het hem, Lucas." Het voelt voor Janine alsof ze tegen een muur praat, maar ze ziet hoeveel deze jongens nog van elkaar houden, dus kan ze het niet laten. Lucas' blik verzacht.
"Denk je.. dat ik zes weken zou volhouden?" Vraagt Lucas dan zacht.
"Jij bent heel anders dan Edwin en daarom vullen jullie elkaar ook zo mooi aan.. Maar het is niet te voorspellen hoe jij gereageerd zou hebben. Iedereen uit zijn verdriet anders, en in je verdriet doe je soms nou eenmaal rare dingen. En dat heeft niets te maken met hoeveel je van iemand houdt.." Janine ziet aan haar zoon dat ze lijkt door te dringen en ze slaakt een zucht van verlichting.
"Ik word zo gek van mezelf.." Zegt Lucas zacht. "Mijn hoofd zegt dat ik hem moet vergeten, maar.." Lucas knijpt zijn ogen dicht om de tranen te bedwingen, "In mijn hart.. mis ik hem vreselijk.."
"Bel hem dan.."
"Nee, dat kan ik niet. Hij heeft me de afgelopen tijd al minstens 10 keer gebeld en 15 smsjes gestuurd en ik heb alles genegeerd."
"Je was boos en verdrietig.. maar nu voel je het anders.."
"Nee, ik ga niet op mijn knieën naar hem toe.. Als hij belt neem ik wel op, maar ik ga geen contact met hem opnemen.."
"Soms begrijp ik echt niets van jou.." Janine schudt haar hoofd. "Doe wat jij denkt dat het beste is.." Lucas valt terug in zijn eigen gedachten en een paar minuten later graait hij zijn telefoon uit zijn zak. Janine glimlacht.
"Pff, wat moet ik zeggen dan. Ik stuurde hem van de week nog weg, misschien wil hij me nu al niet eens meer.. Laat maar. Ik laat het wel even rusten tot morgen. Mijn hoofd stroomt over.. Ik ga nu even een dutje doen." Lucas pakt zijn kruk van de bank en loopt langzaam naar zijn kamer. Dat gaat gelukkig elke dag iets beter. Maar voor Lucas nog lang niet snel genoeg. Hij ploft op zijn bed en merkt dan pas hoeveel slaap hij nog steeds nodig heeft. Zijn oogleden worden zwaar en al snel is hij vertrokken.

Lucas is op een mooie zonnige dag aan het wandelen in het park bij hem in de buurt, als hij opeens in de verte Edwin ziet lopen. Hij herkende de lange gestalte uit duizenden. "Edwin!" Roept hij, maar er komt geen geluid uit zijn mond. "Edwin!" Probeert hij nog een keer. Nog steeds niets. Wat is dit voor raars? Lucas wil achter hem aan rennen, om hem in te halen, maar zijn benen willen niet. Uit alle macht probeert hij zijn benen te bewegen, maar hij komt geen centimeter vooruit. Hij probeert het nog een keer en nog een keer, maar tevergeefs. Hij is bekaf. Ondertussen is Edwin ook al uit het zicht verdwenen. Lucas blijft helemaal alleen over in het grote park. Alleen in de stilte. Het zweet breekt hem uit. Lucas schopt wild met zijn benen. Hij schiet overeind en opent zijn ogen. Zijn hart zit in zijn keel. Het was maar een droom. Gelukkig was het maar een droom. Edwin. Waar is Edwin? Dat doet Lucas iets realiseren. Hij kan niet zonder hem. Het leven is veel te kort.. Alles kan zomaar ineens voorbij zijn. En die rare droom van net.. Was dat soms een teken? Lucas stapt voorzichtig uit bed en pakt zijn krukken. Zijn benen voelen wat vreemd. Hij schuifelt naar de woonkamer, waar Janine een boek leest.
"Hey schat.. wat geslapen?"
"Alleen maar raar gedroomd.. Mam, wat betekent het als je opeens niet meer kunt lopen of praten?"
"In je droom?"
"Ja?"
"Dan denk ik dat je met iets zit, waar je niet uit komt. Dat er iets is dat je tegenhoudt om iets anders te doen. En dat zou ik me bij jou zomaar kunnen voorstellen op het moment.." Lucas zucht. Janine strijkt wat haar uit zijn gezicht. "Liefje.. ga er voor! Laat dit achter je en haal Edwin terug, voordat het misschien te laat is. Je hebt hem immers al een aantal keer afgewezen.."
"Ja, dat weet ik.. Ik hou van hem.."
"Wees dan niet zo koppig en bel hem gewoon.."
"Maar.."
"En ja, zet ook even je ego aan de kant.. Edwin begrijpt heus wel dat je zo reageerde. Hij weet dat hij je pijn heeft gedaan.. En het enige dat hij wil is een kans om het goed te maken." Lucas pakt wederom zijn telefoon en zoekt Edwin op in zijn contactlijst. Hij weet zijn nummer nog steeds uit zijn hoofd, maar hij probeert wat tijd te rekken om te bedenken wat hij wil zeggen. Zijn duim zweeft boven de 'bellen'-knop en uiteindelijk drukt hij hem in. Geen antwoord. Lucas hangt ietwat teleurgesteld op, maar nog geen halve minuut later gaat zijn telefoon. Edwin. Lucas ademt diep in en neemt op. "Hey"
"Hey.. je belde me net?"
"Nou ja.. nee.. ja.."
"Lucas?"
"Ja, ik had je gebeld.."
"Oke.. nou ja, zeg het maar?" Lucas heeft geen idee wat hij moet zeggen.
"Ik eh.. sorry, dit klinkt heel stom.." Janine luistert stiekem mee en lacht in zichzelf. Zo vastberaden als haar zoon eerder overkwam, zo onzeker is hij nu.
"Een beetje wel ja.. Als je me de huid vol wilt schelden; ga je gang als het oplucht.." Zegt Edwin dan.
"Nee.."
"Lucas, je doet raar.. Gaat het wel goed met je?"
"Ik had niet moeten bellen.." Janine zucht, maar doet net alsof ze niets doorheeft.
"Lucas, wacht! ... Ik mis je.."
"Ik jou ook.." Antwoordt Lucas met een zucht. Edwin had het helemaal niet door, maar hij laat een lang ingehouden adem uit. "En nu?" Vraagt hij dan gespannen.
"Ik weet het niet.."
"Zal ik naar je toe komen?" Vraagt Edwin twijfelachtig.
"Nee.. doe maar niet.." Edwin sluit zijn ogen en zucht. Moet hij het zeggen, van het concert? Ach, waarom ook niet. Dit leek hem een goed moment.
"Lucas, ik heb een verrassing voor je. Ik wil je donderdagavond graag ergens mee naar toe nemen.."
"Ik weet niet.."
"Waarom niet? We hoeven niet veel te praten.."
"Maar.. wat is het dan?"
"Dat is nou juist de verrassing!"
"Oh, ik wil het weten!" Zegt Lucas dan opeens enthousiast. Zoals altijd was hij weer reuze nieuwsgierig.
"Zal ik je dan om 17.00 ophalen?"
"Ik kan wel weer wat leuks gebruiken, en wat buitenlucht.. dus dat is goed.. Waarom ook niet inderdaad."
"Oke, leuk!" Zegt Edwin opgelucht dat dit zo makkelijk leek te gaan.
"Ik hoop het.." Zegt Lucas nu weer met twijfel in zijn stem.
"Tot donderdag."
"Tot dan." En daarmee hangen ze op. Lucas leek niet geheel overtuigd, maar Edwin is blij. Hij heeft hem in ieder geval al zover gekregen. Lucas glimlacht. Hij weet dan nog niet honderd procent zeker of hij dit wel wil, maar het geeft hem voor nu een goed gevoel. Dit voelt zoveel beter dan die continue boosheid.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.