FanFic.nl

I Get Weak

Haven't Met You Yet

Edwin zet zijn brommer in de voortuin bij de Sanders en belt zenuwachtig aan. Hij wiebelt van het ene op het andere benen totdat Lucas opendoet.
"Hey" Zegt hij zacht.
"Hey"
"Fijn dat je op m'n aanbod bent ingegaan." Zegt Edwin en glimlacht licht.
"Ik ben benieuwd." Lucas ritst zijn jas dicht en doet de deur achter zich dicht.
"Gaat het lopen wel? Of wil je je krukken meenemen?"
"Ik ben niet invalide!" Zegt Lucas geïrriteerd, "Natuurlijk kan ik wel lopen."
"Oke, oke, sorry! Het was alleen maar een vraag. We moeten namelijk wel een stukje reizen.." Zegt Edwin, als hij verdedigend zijn handen in de lucht gooit.
"Edwin, waar gaan we heen? Ik heb hier geen zin in, geloof ik." Zegt Lucas als ze op pad gaan.
"Dat zie je straks wel.. dat is een verrassing.."
"Ik houd niet van verrassingen, dat weet je.."
"Oh, je vindt ze geweldig! Dat zeg je alleen maar omdat je veel te nieuwsgierig bent!"
"Pff.." Moppert Lucas.
"Ik weet zeker dat je het leuk vindt!"
"Ja, dat zal wel.. Je verrassingen van de laatste tijd vielen ook niet zo bij me in de smaak." Zei Lucas bot, het was eruit voordat hij er erg in had. "Sorry"
"Het is oke. Die had ik misschien wel verdiend."
"Maar dit heeft niets daarmee te maken. Het wordt een avond voor ons, en ons alleen. Nou ja.. niet echt, maar ook weer wel."
"Ah Edwin, houd op! Ik wil het weten!"
"Je merkt het vanzelf wel.."
"Okeee" Antwoordt Lucas overdramatisch. "Maar ik help het je hopen dat ik er blij van word!"

Na een busritje naar het station, een ritje in de trein en de metro, Edwin zorgde er wel voor dat Lucas niet zou weten waar ze heen zouden gaan, komen ze een uurtje later op de plek van bestemming.
"We gaan naar een kerstmarkt zeker? Oh! Met allemaal lichtjes en dingetjes!"
"Erm.. nee!" Lacht Edwin. "Not even close."
"Oh.. Nou ja, gelukkig. Geloof toch dat ik daar niet zo blij mee was.." Als ze de metro uitstappen kijkt Lucas nieuwsgierig om zich heen, maar er gaat geen belletje rinkelen. "22 december, waar gaan we heen?" Denkt Lucas hardop.
"Oke, ik geef je een kleine hint; muziek"
"Een kerstshow? Ah toch niet De Toppers, he? Zijn we in Amsterdam?"
"Nee, alweer fout!" Ze lopen naar buiten en richting de concertlocatie. "Wacht even." Zegt Edwin, terwijl hij zijn iPod uit zijn jaszak tovert. Hij draait zich van Lucas weg en zoekt in zijn playlist.
"Wat doe je?" Edwin draait zich met een glimlach om en stopt de oortjes in Lucas' oor.
So hold on to me tight, hold on to me tonight, we are stronger here together than we could ever be alone. So hold on to me, don't you ever let me go.. Lucas kijkt Edwin vragend aan. "Gaan we..?" Op dat moment komen ze aan op het grote, bekende, plein voor Ahoy. "Gaan we naar Michael Bublé?" Vraagt Lucas als zijn ogen groot worden. Edwin's grijns wordt groter en hij knikt naar het aankondigingen-bord bij de parkeerplaats: 22 december Michael Bublé
"Nee, je maakt een grapje!"
"Nee, echt! Waarom denk je anders dat we hier zijn?"
"Bewijs!" Eist Lucas en houdt zijn hand op. Edwin haalt triomfantelijk 2 kaartjes uit zijn binnenzak.
"Ah! Het is nog waar ook! Hoe heb je dat voor elkaar gekregen! Dat concert moet allang zijn uitverkocht?!"
"Tja, mijn charmes he!" Knipoogt Edwin terwijl ze naar de ingang lopen.

Eenmaal binnen trekt Edwin zijn jas uit. "Als jij nou even onze jassen naar de garderobe brengt, meld ik ons even aan bij de balie.."
"Is goed" En gelukkig was Lucas al onderweg zonder iets te vragen.
"Goedenavond, ik heb via Q-Music kaartjes gekregen en moest me bij jullie melden." Zegt Edwin.
"Oke, wat is je naam?"
"Edwin Bouwhuis" De vrouw achter de balie zoekt zijn naam op, op een lijst.
"Ah, hier. Twee personen?"
"Klopt." De dame pakt een pasje uit een bak en overhandigt deze aan Edwin.
"Wa..wat? Meet & greet?" Stamelt Edwin, zijn hart gaat tekeer. Dit kan niet waar zijn! Gingen zij echt Michael ontmoeten?! Dat hadden ze hem er niet bijverteld!" Lucas zou gek worden als hij dit hoorde. "Wow, dit is een verrassing, super!" Zegt Edwin enthousiast als het tot hem door dringt.
"Als jullie hier om 19.45 zijn, neemt iemand jullie mee naar Michael"
"Oke, prima, tot dan!" Zegt Edwin en schuift de kaart in zijn kontzak. Hoe kon hij dit nou in vredesnaam voor Lucas verbergen? Hij ging zijn best doen. Na een cola gedronken te hebben wil Lucas eigenlijk wel de zaal in. Hopelijk hadden ze een beetje goede plekken.
"Nee, we kunnen de zaal nog niet in", zegt Edwin snel.
"Tuurlijk wel, die is toch gewoon open..? Er zitten al allerlei mensen."
"We moeten ons zo nog even melden bij de servicebalie"
"Hoezo dat? Daar ben je net toch ook al geweest?"
"Ik heb geen idee, dat hebben ze er niet bij gezegd." Probeert Edwin, maar hij is vreselijk slecht in liegen, vooral voor Lucas kon hij moeilijk dingen verbergen.
"Je doet raar.. Je verbergt iets.."
"Nee.."
"Jawel, en ik wil weten wat!" Zegt Lucas als hij Edwin begint te kietelen.
"Ah nee! Houd op! Genade, genade!" Lacht Edwin, waarna Lucas stopt met kietelen. "Kom!" Zegt Edwin en pakt uit gewoonte Lucas hand om hem mee te slepen naar de balie.
"Okeee", zucht Lucas dramatisch.
Ze melden zich weer bij de balie en worden door iemand meegenomen naar boven.
"Waar gaan we in vredesnaam heen?" Vraagt Lucas als ze een aantal trappen opgaan en deuren passeren met duidelijke "geen toegang" bordjes.
"Edwin houdt wijselijk zijn mond en haalt zijn schouders op, en probeert van onderwerp te veranderen. "Gaat het wel? Wil je op me leunen?"
"Nee, het gaat prima." Zegt Lucas als hij achter de Ahoy-dame aanloopt, lichtelijk buiten adem.
"Straks missen we het concert?" Als ze de volgende hoek om gaan barst het opeens van de mensen.
"Hier is het, jullie hebben 10 minuten."
"Tien minuten voor wat?" Vraagt Lucas als de vrouw ze een kamer in wijst.
"Michael, do you have ten minutes for these two please?"
"Oh.. my god!" Zegt Lucas dan, als hij ziet met wie hij oog in oog staat. "Oh my god!" De hartslagen van beide jongens verdubbelen. "Edwin! Hoe?!"
"Hey guys, how are ya doing? Nice to meet you!" Vraagt Michael als hij op ze af komt om ze te begroeten. Een vriendelijke omhelzing en klap op de schouder volgt.
"We're great, what about you?" Neemt Edwin het woord, Lucas kan nog steeds geen woord uitbrengen.
"Excited!" Antwoordt Michael als hij enthousiast in zijn handen klapt. "So hey what's your names?"
"So are we! I'm Edwin and this is Lucas" Edwin kijkt even opzij naar Lucas die Michael nog steeds ongelovig aanstaart. "Sorry, my boyfriend didn't know he was gonna be here tonight, let alone meet you, so he's just gobsmacked, nothing personal" Grijnst Edwin. "Finally I got him lost for words.." Lacht hij.
"Hey! Dat hoorde ik!" Zegt Lucas die uit zijn trance opschrikt. "Sorry", lacht ook hij nu. "That guy there thought it would be a nice surprise for me. I didn't know where he was taking me when he told me to come with him earlier tonight.. And then we got here and he acted all strange and now we're here" Ratelt Lucas.
"Well, I guess that was a good surprise!"
"Yeah, I'm usually not so good with surprises, but I think I managed this time, right?"
"Yup!" Antwoordt Edwin. "Would it be possible for us to take a picture together?"
"Sure! Let's do that!" En Michael strikt iemand in de kamer om een foto te maken en stapt enthousiast tussen de twee jongens in, om ze vervolgens vriendschappelijk fijn te knijpen voor de foto. "Smile!"
"You know, it's not that often two guys are coming to meet me. They're like "I'm not doing that. Why, he's just Michael Bublé!" And if they are, they're usually dragged along by their girlfriends or wives." Ze lachen alle drie.
"Well", Edwin kijkt even naar Lucas voor goedkeuring, "The reason we're here is because I actually dragged Lucas along" Lacht hij, "But seriously, it's been quite a rough year for us, and especially Lucas. He finally got me out of the closet, got beaten up by my dad for 'turning' me gay, as he was convinced I was not. And then when we finally seemed okay, Lucas' sister's wedding party got interrupted by a girl shooting his mum. That obviously caused chaos and a lamp fell on top of Lucas.. which eventually got him.." Edwin slikt en kijkt naar Lucas.
".. I got into a coma.." Maakt Lucas de zin af.
"Oh my god.. wow! Unbelievable.. Guys! Sit down.. That's awful. But you obviously got out of it okay, thank god."
"Yeah sometimes talking is still a little hard, when I'm tired.."
"And his walking is still a little unsteady every once in a while, but besides that.."
"I'm doing okay", Glimlacht Lucas.
"But we just want to thank you for your music. Especially Hold On is special to us. It kept us on our feet and it got us back up when we struggled. The period Lucas was in the coma was really hard on me, but I want Lucas to know that the mistake of kissing the other guy was one that will never happen again and it's something that hurts me more than he'll ever know."
"Aww guys, I feel so honoured to play such an important role in your lives. It's you I make the music for. Thank you so much! And you know what, I'm gonna dedicate Hold On to you guys tonight. Cause this story, it's truly amazing. It means a lot to me for you to share this. And I hope, you Lucas, can find it in your heart to forgive Edwin, right? Because you seem to be an amazing couple. And I can see that flame burning between you two. Thank you so much for coming guys", zegt Michael als hij opstaat. Hij krijgt een seintje van een medewerker dat hij moet afronden. "I'm sorry though guys, but I really need to go. Interviews are calling! But come here!" Hij trekt beide jongens een voor een in een stevige omhelzing. "Good luck, merry Christmas and I hope 2012 will be a better one for you!" En daarmee verdwijnt Michael uit de kamer.
"Wow", is alles wat Lucas en Edwin kunnen uitbrengen als hij weg is. "Is dit echt gebeurd?" Vraagt Lucas ongelovig. "Knijp me eens.." ".. Auw! Niet zo hard!"
"Ja, dus!" Grinnikt Edwin als ze worden onderbroken door een PR-medewerker. Ze worden teruggebracht naar de zaal. Ook de vloer blijkt uit zitplaatsen te bestaan. "Waar zitten we eigenlijk?" Vraagt Lucas als ze de zaal binnen lopen. Edwin kijkt op de kaartjes.
"Rij.. 1!"
"Echt? Nee!"
"Echt, ja!" Antwoordt Edwin als hij Lucas de kaartjes laat zien, hij rukt ze zowat uit zijn handen om te kijken. "Ja, het staat er toch echt.. Stoel 51 en 52.." Edwin eist dat Lucas rustig gaat zitten en hij haalt nog even te drinken voor ze.
"Wow" Zeggen ze beide weer en staren even voor zich uit. Het voelt goed om weer een avond samen te zijn. En wat voor een. Nu al.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.