FanFic.nl

What the hell happend to me (afgerond)

Hoofdstuk 20: The end of the beginning (And it goes like this 10 years later)

Het was een warme middag en het was 12 uur 's middags. Marisol is nu 11 en ze gaat voor het eerst naar Zweinstein. We hadden het wel moeilijk om haar zo een heel jaar te moeten missen, maar ze kwam in alle vakanties. Maar toch. Van 11 tot 17 is in het midden van je levensjaar. Aangezien ik nooit naar Zweinstein ben geweest had ik het best moeilijk om afscheid van haar te moeten nemen, maar ik wilde dat zei het beste van het beste leerden, dat leerde ze er maar van eentje, van Albus Perkamentus. 'Ik ga je missen mam', zei Marisol en ze omhelsde me. 'Dat is je geraden', zei ik lachend, maar ik kon het niet helpen. Een traan ontsnapte uit mijn ooghoek. 'Alsjeblieft mam, niet huilen, dan moet ik ook huilen', zei Marisol. Marisol haar prachtige zwarte haar die ze van mij had geerft, haar bruine donkere ogen die ze van Sirius had geerft zaten op mijn netvlies gebrand. Als 2 ogen die ik elke dag wanneer ik wakker ben zou gaan zien, maar nu is dat niet meer zo, nu waren Sirius en ik samen, wel met iemand anders onderweg. Ik was opnieuw zwanger. Hoogzwanger. Marisol had toestemming gekregen van Perkamentus om als het tijd was voor de baby om te komen om een tijdje naar huis te gaan, dat vonden wij erg vriendelijk van Perkementus. Maar hij zegt dat het logisch is na alles wat ik had gedaan en mijn kunstjes om Voldemort te vermoorden was dit niks en hij was me helemaal niets schuldig had ik gezegd, maar hij had gezegd dat er geen discussie mogelijk was. Toch vond ik het heel aardig van hem. Marisol gaf een klein kusje op mijn buik, dat deed ze altijd, ze wilde een hele sterke band krijgen met haar broertje of zusje. Ik had niet willen weten of het een jongen of een meisje is, dat wilde ik als verrassing houden, dat komt wel bij de geboorte. 'Alles werd uiteindelijk wel bekend. Mijn droom was uitgekomen trouwens. Ik was nog steeds beroemd in de musical wereld (en dus ook onder de dreuzels). Wicked was nog steeds mijn doorbraak. Daarna werd ik solo zangeres en deed ik af en toe optredens, niet te vaak, ik wilde alleen maar bij mijn familie zijn. Maar een familie heeft een inkomen nodig en dat gaat niet alleen van het Voldemort vermoorden, ik had wel een hope smak geld gekregen van het minister van Toverkunst gekregen omdat ik Voldemort vermoord heb, maar ik nam het alleen maar aan om mijn familie te onderhouden en mezelf natuurlijk. Mijn moeder daarintegen die zat nog steeds in de gevangenis en die was van plan een outbreak te plannen, maar die planning die ging mooi niet door. Toen iedereen door het-Voldemort-is-dood-chaos was betrokken geraakt en niemand meer zich controleerde of er genoeg bewaking was bij mijn moeders cel en was ze bijna ontsnapt, bijna maar niet helemaal. Een geniale bewaker die daar als enige nog was gebleven die had niks meegekregen van het Voldemort event en hij hield mijn moeders ontsnapping tegen met behulp van een straaltje magie wat ik nog nooit had gezien. Hij kreeg een welverdiende erenmedaille en werd gehuldigd voor het doen van zijn plicht. Waar hij voor gezworen had te doen. Ik was zo blij dat hij er was, als hij er niet was geweest had er waarschijnlijk nog iemand een aanslag op me gepleegd en dat was niet de bedoeling natuurlijk. Ik wilde een happy ending. Daar droomde ik al jaren van, sinds ik me kan herinneren in elk geval. Ik wilde altijd zo graag liefhebben, vooral omdat mijn moeder dat niet kon en mijn vader er niets aan kon doen vergaf ik het alleen hem, mijn moeder die had hem flink onder druk gezet, maar ik had toen mijn moeder Marisol had ontvoerd haar te pakken genomen. En ik had er totaal geen moeite mee dat ze in de gevangenis zat. Ik kwam haar alleen regelmatig opzoeken om te checken of ze er nog net zo uitzag als ik haar herinnerde. Niet omdat ik om haar gaf, maar omdat ze toch mijn moeder bleef, of ik dat nou leuk vond of niet, ze is en blijft mijn moeder, mijn moeder die in de gevangenis zat. Nadat ze had gezien dat ik opnieuw zwanger was had ze me een slet genoemd en was ik een paar jaar niet geweest. Ik ging hoogstens 1x in de 3 maanden of zoiets. 'Mam gaat het', zei Marisol die mij zag denken. 'Ja hoor schat, het gaat prima', loog ik. 'Ik weet dat het een lange tijd is dat ik weg ga, maar het is goed zo, ik zou me goed gedragen hoor', zei Marisol. 'Dat weet ik toch', zei ik en de tranen schoten weer in mijn ogen. Ik werd aangekeken door bijna iedereen. Sommige die kende ik nog. Er was eentje die ik helemaal herkende. Malfidus die mijn nog iets schuldig was. Hij had inmiddels een zoon en een dochter en een vrouw met wie hij gelukkig getrouwd was. Ik kende ze niet, maar ik knikte alleen maar naar hem en hij knikte terug. Malfidus die stond heel erg bij mij in het krijt. Ik had hem niks laten overkomen omdat ik wist dat het niet zijn eigen keuzen was om Perkamentus te willen vermoorden. Een normaal mens zou mijn begrip niet hebben gekregen, maar Malfidus wel. Harry en Ginny die getrouwd waren (dat wist ik natuurlijk al) en Hermelien en Ron die getrouwd waren (ook dat wist ik al) liepen naar ons toe. 'Heej het is de grote dag he', zei Harry. 'De dag dat we ze moeten loslaten', zei Sirius en hij gaf Harry een high five. Ik glimlachte met het toen ik er aan dacht dat Harry en ik eigenlijk familie waren van elkaar. Zoiets had ik nog nooit gedacht in al mijn levensjaren en dat waren er best veel al zeg ik het zelf. Ik was nog redelijk jong (29 als je dat jong wilt noemen). Harry en Ginny's kinderen liepen al zelfverzekerd naar de trein. Tops en Lupos die kwamen ook naar ons toe en brachten hun 2e kind naar de Zweinsteinexpress, zo is de Orde toch nog bij elkaar gekomen. Ik glimlachte toen ik al mijn vrienden weer om me heen had. Marisol die omhelsde Sirius en mij nog een keer en kuste de little on her way nog een keer. We keken allemaal als trotse ouders hoe onze kinderen instapte en meteen goed met elkaar overweg konden. Wat wil je ook, kinderen van beroemde ouders! We zwaaide ze allemaal uit. We konden het geen van allen droog houden toen we afscheid namen. We zouden ze een lange tijd niet zien. Sirius en ik liepen samen met al onze vrienden terug naar het station perron 9/3/4 waar het allemaal begon en waar het nu ook eindigd. 'En dit', zei Sirius. 'Is pas het begin', maakte ik zijn zin af. 'Inderdaad', zei Sirius en hij gaf me een zoen die inmiddels vertrouwd was, maar waar het vuur nog steeds vanaf spatte en de chemie duidelijk zichtbaar was. Dit is het einde van het begin.

The End!

Reacties: