FanFic.nl

Daddy? I’m hungry.

12

Ze dacht dat hij er over zou komen. Ze wist dat het een enige tijd zou duren, maar uiteindelijk zou Tom er overheen komen en zich weer gaan gedragen als een normale tiener. Nou, Simone dacht verkeerd.
Het was bijna een maand sinds Francizska de tweeling had weggehaald. Het was bijna een maand geleden sinds Tom met zijn vrienden wegging en zelfs voor het laatst dat hij met Bill sprak. Het was niet zo dat de dreadhead nog steeds boos op Bill was, nee, hij wilde gewoon met niemand praten. Iedereen; Bill, zijn vrienden, moeder en zelfs de leraren op school waren ongerust. Tom was niet dezelfde Tom meer.
Alles wat de jonge gedreadlockte tiener deed was naar school gaan, iedereen negeren voor een hele dag en toen de tijd voorbij was, ging Tom terug naar huis om zich te verbergen in zijn kamer. Het was dezelfde routine voor de laatste drie weken. Toen Tom nog geschorsd was, had hij er geen moeite mee om zijn kamer niet te verlaten voor een langere weg dan naar de badkamer. Nu, althans, kon hij naar school gaan en een beetje afgeleid raken van zijn eigen gedachten.
Vandaag was een vrijdag. De dag waarop alle lokale tieners naar de enige club die hun stad hadden, zouden gaan. Het was niet groot of luxe, gewoon een oud gebouw met een bar en een kleine dansvloer, maar het was nog steeds van hen. Meestal, in het verleden, zou Tom met hen meegaan. Hij zou dronken worden, veel plezier met vrienden hebben en ook enkele interessante momenten met meisjes.
Deze vrijdag, was het echter anders. Net als de laatste twee vrijdagen.
Zoals elke dag tot nu toe, lag Tom opgerold in zijn bed, sommige girly films speelden zich op de TV af. Zijn bruine ogen keken naar het scherm, maar ze waren leeg. Hij staarde naar de ruimte, zijn ogen ongericht. Zelfs Hillary Duff in de 'Raise Your Voice' was niet in staat zijn belangstelling te vangen. Toen Bill en hij jonger waren, hielden ze van deze film. Vandaag de dag, alles wat Tom zag waren bewegende beelden.
Afwezig doelbewust streelde Tom met zijn vingertoppen het zachte pluizige haar van een teddybeer dat stevig in zijn armen lag. Het pluchen speelgoed, Teddy Bear zoals Alex hem noemde, was de enige herinnering aan Tom die hij had van zijn baby's. De dreadhead liet het speelgoed nooit los; hij sliep ermee, nam het voor het ontbijt mee naar beneden naar de keuken. De Teddy ging zelfs iedere dag met Tom mee naar school. Het werd iets dat nu van Toms leven afhing.
De deurbel luidde door het huis als een irritante geluid. Tom schrok een beetje, maar verroerde zich geen centimeter. Het was gebruikelijk dat er nu iedere dag iemand voor de voordeur stond. Hoewel Tom toch nooit naar beneden ging om te zien wie het was en ook niemand kwam naar hem toe.
Vandaag was er een verschil.
Tom was van plan om zich om te draaien en de afspelende film te negeren toen zijn deur openklikte. De jongen deed geen moeite om te kijken wie zijn bezoeker was, het boeide hem niet.
Het veranderde echter toen de silhouet van iemand zijn zicht blokkeerde. De dreadhead knipperde met zijn ogen en kneep ze een beetje tot spleetjes.
Andreas.
“Hey, man. How are you?”�
Tom beantwoordde hem niet, maar het irriteerde de blonde jongen helemaal niet. In plaats daarvan, ging Andi op de rand van zijn bed zitten en schonk een kleine warme glimlach naar zijn vriend.
“Je praat nog steeds met niemand, Tom? Hoe doe je dat, je bent zo'n spraakzaam persoon. Ik ben gewoon benieuwd, weet je, hoe klinkt je stem ook alweer? Want ik denk dat ik het niet meer weet.”�
Tom ging verder met het kijken naar zijn beste vriend, nog niet eens de mogelijkheid een reactie te overwegen. Het enige wat de jongste van de twee tieners deed, was dat hij zijn Teddybeer dichter bij zijn borst drukte.
Andreas zuchtte. Iedereen was erg geduldig met Tom de laatste maand. Ze begrepen allemaal dat hij zich niet goed voelde na het verlies van zijn zonen, ze wisten het echt wel, maar het duurde te lang en Andreas’ geduld was niet eindeloos, zeker niet nu. Voor de laatste dagen, voelde Bill zich steeds slechter. Ja, hij voelde zich niet goed voor een maand sinds hij dacht dat het zijn schuld was dat de tweeling weg was, maar vanaf het moment dat Tom stopte met tegen hem te praten, ging het iedere minuut steeds slechter met Bill. De laatste paar dagen waren het ergste; Bill stopte óók met praten, hij stopte met eten en deze ochtend had hij koorts. Dat was de streep voor de blonde jongen.
“Hoe gaat het met Bill, Tom?”� Andreas zette het in een eenzijdige conversatie door, ongeïrriteerd. “Hij mist je echt, misschien moet je met hem gaan praten. Mis je hem ook?”�
Tom knipperde, maar er was geen andere reactie. Hij hoorde alles wat Andreas had gezegd. Hij wilde hem zelfs iets vertellen, hij wilde echt zeggen dat hij zich ook zorgen maakte om Bill, maar Tom kon het niet. Voor hem voelde het alsof zijn stem kwijt was en hij deed geen moeite om het nog eens te zoeken.
Dus lag hij daar, klemde het speelgoed vast met ongefocuste ogen.
Op dat moment schudde Andreas zijn hoofd en stond op.
“Misschien moet je nadenken over wat je doet tegen de mensen die je liefde geven, Tom. Je zonen zijn verdwenen en het doet pijn, ik weet het, maar het is niet het einde van de wereld. Het leven gaat door en als je niet zo dom handelt als je bent, zou je al lang op zoek zijn naar hen.”�
Toms blonde vriend ging naar de deur waar hij zich omdraaide en hem nog eens aankeek. “Als je dan eindelijk wakker wordt van deze vorm van zelfbeklag, laat het me weten. Ik weet iets over de tweeling.”� Met die woorden liet Andreas Tom weer alleen.
Het was pas op dat moment dat de dreadhead eindelijk besefte dat zijn vriend gelijk had. De tweeling was verdwenen, maar dat hoefde niet voor altijd. Hij kon hen terug nemen, hij was uiteindelijk hun vader.
Met die gedachte zette Tom de tv uit en gleed meer onder het deken. De kleinste glimlach verscheen op zijn lippen toen de tiener zijn ogen dicht deed voor die nacht.

____________



Het duurde twee dagen voor Tom om zijn kamer te verlaten en zijn familie te vergezellen voor de TV. Twee dagen en hij was eindelijk in staat om naar de kamer van zijn broer te gaan. Hij zei geen ding, alhoewel, wat telde was dat Tom weer in de aanwezigheid van zijn broer was. Vanaf die dag, brachten ze elke nacht naast elkaar door, troostten elkaar zwijgend. Bill was niet van plan om te klagen dat zijn broer nog steeds niet met hem had gesproken, hij was gewoon puur blij om hem weer terug te hebben.
Een dag na de stille weg terug van school naar huis, zat de tweeling aan de tafel in de keuken en keken naar elkaar. Bill was zich ervan bewust dat Tom met hem wilde praten, hij kon het voelen, maar op hetzelfde moment begreep hij dat het moeilijk voor hem was. Hij was gewoon blij dat Tom terug was. Bill verwachte niet dat zijn broer snel weer op elk moment zou spreken. Dus ja, het was een verrassing voor hem toen Toms hese stem zwak de kamer vulde.
“Het spijt me, Billa.”�
Bill knipperde een paar keer met zijn ogen om zeker te zijn dat hij iets hoorde, voordat hij van de tafel sprong en zijn armen om de nek van Tom sloeg. Tranen welde op en hij sloeg zijn oogleden stevig dicht.
“Sorry voor wat?”� bracht Bill uiteindelijk uit, hield nog steeds zijn tweelingbroer strak beet. Tom sloeg langzaam zijn armen om Bills middel en slaakte een zucht van opluchting toen hij het bekende gewicht op zich voelde drukken. “Er is niets om spijt voor te hebben, Tomi.”�
“Jawel, Bill, en het spijt me zo!”� Tom omhelsde zijn broer en sloot zijn ogen. Het was moeilijk om zijn tranen tegen te houden toen zijn leven weer normaal begon te worden. Het voelde zo lang geleden sinds de laatste dag dat Tom de tweeling voor de laatste keer én langer had gezien toen het nog alleen hij en Bill was voordat de tweeling in hun leven kwam.
Bill trok zich weg alleen om naar Toms ogen te kijken en gaf hem de helderste glimlach die Tom ooit zag.
“Het is oke, Tom. Ik beloof dat het goed is.”�
Tom keek hem met tranen in de ogen aan. Hij probeerde naar Bill te glimlachen, maar het was nog steeds moeilijk om zijn gezichtsspieren op die manier te verplaatsen. In plaats van lachen, knuffelde Tom Bill nog een keer.
“Weet je, Bill,”� Tom streelde Bills haar terug in de rustgevende manier, “ik was niet boos op je. Nooit... ik... wist dat het niet jouw schuld was, ik wist het. Het was gewoon de pijn... en ik...”�
“Sshh, Tomi, het is oke.”� Bill pakte één van Toms dreads en glimlachte naar hem. “Ik ben niet van plan om te klagen nadat je me uit je leven knipte, dat ben ik niet van plan omdat ik het begrijp. Als ik jou was zou ik hetzelfde doen, denk ik. Ze... ze zijn je kinderen en je vertrouwde me met hen en alles wat ik deed was jou laten vallen. Ik zou niet boos zijn als je mij daar de schuld van gaf, want ik zou het wel doen.”�
Bills hoofd hing laag tussen zijn schouders, zijn lange gestylde haar creërde een gordijn rond zijn gezicht. Toms hart sloeg over na de bekentenis van zijn tweeling; hij dacht niet na over hoe Bill zich al die tijd gevoeld moest hebben.
Hij moest er iets aan doen. Nu.
“Bill, kijk... kijk naar mij.”� Toms stem was nog zwak, maar een klein beetje luider dan een fluistering. Toen de jongere tweeling zijn ogen hief, glimlachte Tom. Het was klein, maar de eerste echte glimlach die Tom iemand gaf in een anderhalve maand. Het veroorzaakte dat zijn broer terug glimlachte.
“Ik heb je niet de schuld gegeven, dat deed ik nooit, en zal ik nooit doen. Ik weet dat het niet jouw schuld was, het was Francizska die ze weg nam, jij niet. Ik zeg niet dat ik het niet heb geprobeerd om dat hele gedoe jou de schuld van te geven, want dat deed ik wel, maar het heeft nooit gewerkt. Jij was het niet die faalde. Dat... dat was ik. Het hele gedoe was alleen mijn schuld...”�
Hij werd afgesneden door Bills hevige geschud met zijn hoofd. Bill had een diepe frons op zijn gezicht, drukte zijn lippen op een dunne lijn.
“Het is niet waar, Tom. Oke, misschien een beetje,”� gaf Bill toe, “maar een beetje. Je hebt niets fout gedaan, je was gewoon een vader die ze het meest wilden. Het was geen misdaad om ze mee te nemen, weet je? En ze... ze had te heftig gereageerd.”�
Beiden waren een tijdje stil, Tom verloor zich weer diep in zijn gedachten. Het kon waar zijn dat Francizska overdreef ja, maar het kon de hele situatie niet veranderen. Ze kon boos zijn, maar het was niet nodig om ze weg te nemen. Nee, er was niets dat Tom kon overtuigen van haar juiste optreden.
De oudste tweeling zuchtte en legde zijn kin op Bills schouder.
“Ik wil ze terug.”� Het was een gebroken fluistering dat Bills hart brak. Hij kon nog steeds niet vergeten dat hij had gefaald. Dat hij niet in staat was om voor twee kinderen te zorgen. Als hij gewoon niet in slaap was gevallen naast de tweeling waren ze hier nog allebei.
“Mam en Andi weten iets.”�
Het kwam helemaal uit het niets toen Bill sprak. Hij was het compleet vergeten; vergeten dat hij het zelfs wist.
“Wat? Bill, waar heb je het over?”�
“Ik... nou, wí¡t hebben ze me niet verteld, maar ik weet dat ze iets weten. Zij en Mike hadden het erover de andere dag toen ik naar beneden kwam voor wat drinken. Ze zwegen onmiddellijk en ze hebben me er nooit wat over verteld.”�
Bill trok zwijgend en afwezig gedachteloos aan Toms dreads toen de andere jongen terug dacht aan de vrijdag dat Andreas naar hem toe kwam. De Blonde had gezegd dat hij iets wist en dat het nu slechts aan Tom was als hij de tweeling ook terug wilde. Misschien was die tijd eindelijk gekomen.
“We moeten met Andi praten.”�

____________


De tweeling wilde met Andreas praten, maar het slechte was, de Blonde was dit weekend niet in de stad. Voor Tom was het als verraad, Tom dacht dat zijn vriend er voor hem zou zijn als hij hem nodig had.
Het was weer vrijdag en de tweeling zaten op de vloer in het midden van de woonkamer, in stilte staarde ze in de ruimte. Het was Bill, die de stilte als eerste verbrak.
“Misschien moeten we het aan mam vragen.”�
De oudste twee schudde zijn hoofd. “Ik geloof niet dat ze ons zal helpen, Bill. Ben je vergeten dat zij het was die opkwam voor Francizska?”�
“Ik weet het,”� Bill zuchtte, “maar toch, Andreas én onze mam weten iets.”�
De dreadhead schudde zijn hoofd opnieuw.
“Oke,”� zijn broer beet op zijn lip, “en hoe zit het met Mike? Hij zou ook iets moeten weten.”�
Tom dacht er voor een moment over na, Bill zei dat Andreas, hun moeder en Mike het de andere dag over iets hadden. Abstract gesproken, moest Mike iets weten.
“Het is waar,”� gaf Tom hardop op het laatst toe. Hij gaf zijn broer een kleine glimlach toen Bills ogen op lichtten en naar zijn mobiele telefoon grepen die hij voor een lange tijd niet had gebruikt. Tom pakte zijn telefoon op en met succes negeerde hij de gemiste oproepen en berichten en begon met het schrijven van een nieuwe sms. Toen hij het had verstuurd, legde Tom de telefoon naast hem en sloot zijn ogen.
Hij hoorde een aantal doffe geluiden en moest glimlachen toen zijn broer zijn lichaam tegen zijn zijde aandrukte.
“Denk je dat ze wat weten dat ons zal helpen?”�
De oudere tiener opende zijn ogen, keek voor zich uit. “Nou, ik hoop van wel. Ik heb geen idee waar Francizska woont, dus ik denk persoonlijk dat ik niet veel in mijn eentje kan doen.”�
Bill knikte alleen maar, en met zijn hoofd op de schouder van zijn broer wachtte ze op een antwoord van Mike.
De luide toon vergezeld door trillingen sneed de stilte. De tweeling schrok een beetje en twee paar ogen vielen op de telefoon die rond over de vloer danste.
“Hallo?”� Tom nam op en beantwoordde zonder te kijken op zijn scherm.
“He, Tom, man. Je bent weer aan de praat?”�
Tom zuchtte en schudde zijn hoofd. “Hé, Mike.”�
Aan de andere kant was een zachte lach hoorbaar. “Fuck man, ik had niet verwacht dat je op zou nemen laat staan tegen me praten!”�
“Nou, ik spreek,”� Tom rolde met zijn ogen, “weet je iets, Mike?”�
“Ik... nou ja, ik weet het, maar,”� Tom onderbrak hem toen hij op het punt stond om iets te zeggen, “ik denk dat je dat gewoon aan je moeder moet vragen.”�
“Waarom?”�
“Zij is degene die erachter kwam, dude. Ze deed al het werk. Andi en ik hielpen haar met een aantal andere dingen.”�
Tom keek naar zijn broer die met bezorgdheid naar hem keek. “Wat dan?”�
Mike zuchtte. “Je weet dat mijn oudste broer jurist is, nietwaar?”� Toen Tom niets zei, nam Mike het op als een ja en ging verder: “Nou, hij kan persoonlijk niet veel doen over deze zaak, maar een van zijn collega’s werkt in een afdeling met voogdij over kinderen, onder andere.”�
“Wat zeg je, man?”� Tom was in de war, echt in de war. Een advocaat? Waarom?
Er viel een stilte aan de andere kant van de telefoon, Tom kon alleen maar zachte muziek op de achtergrond horen.
“Je wilt ze terug krijgen, toch?”�
“Ja,”� de dreadhead reageerde onmiddellijk, zonder aarzeling.
“Oke,”� zuchtte Mike, “dus je hebt iemands hulp nodig. Ik, eigenlijk niemand van ons, denkt dat de tweelings grootmoeder ze niet zomaar aan je zal geven. Dus je moet een advocaat hebben om je daarbij te helpen.”�
Tom dacht erover na terwijl hij op zoek ging naar zijn broers bezorgde ogen. Nou, Mike had gelijk, hij had iemand z’n hulp nodig als hij de tweeling terug wilde.
“Tom? Ben je daar nog?”�
“Ik ben er,”� antwoordde de jongen tenslotte, “ik snap het alleen niet, Mike. Ik ben zeventien, niemand zal mij de jongens weer geven.”�
“Nou, niet nu, maar ik weet dat je een verjaardag hebt binnen drie maanden, toch?”�
“Ja?”�
“Ja, Tom!”� Mike lachte over de onzekerheid van de andere jongen. “Jouw verjaardag is in drie maanden vanaf nu. Dus het zal geen groot probleem zijn voor de rechtbank.”�
“De rechtbank?”� Bij Toms woorden werden Bills ogen groter en de jongen knipperde snel.
“Wat?”� vroeg hij aan Tom en trok aan zijn hand toen zijn broer niet op hem reageerde. “Wat, Tom? Welk gerecht? Waar heb je het over? Tomi!”�
“En wat denk je, Tom, dat alles zich uit zal sorteren, net als dat? Nee, dat werkt niet op deze manier. Jij wilt jouw zonen terug; dan moet je een datum hebben voor de rechtbank voor hun hechtenis.”�
“Een voogdij?”� Tom sloot zijn ogen en wreef erin met zijn vrije hand die hij had bevrijd uit de greep van zijn broer. “Ik... wel, ik had er nooit op deze manier over gedacht.”�
“Nee, laat me je corrigeren. Je hebt er nooit over nagedacht, dude.”�
“Ja, je hebt gelijk,”� gaf Tom in een fluistering toe. Voelde dat hij zich zo schaamde om nooit over deze hele situatie na te denken. Zijn vrienden deden het, maar hij niet. Het enige wat Tom deed was snuiven, medelijden met zichzelf hebben en zich voor iederen verbergen.
“Ja, hé sorry man, ik moet nu gaan, maar je moet echt nodig met je moeder praten!”�
“Ik... ja, ik zal het doen.”�
“Goed. Zie je op school?”�
Deze keer glimlachte Tom. “Ja, op maandag.”�
“Geweldig,”� giechelde zijn vriend en lachte naar zichzelf, “zie je, dude. En zeg gedag tegen Billy boy.”�
“Fuck you,”� vertelde Tom aan de telefoon en lachte. Mike was een goede vriend. De dreadhead wilde zijn telefoon weer uit doen, toen hij iets aan zijn hand voelde trekken. Hij keek naar zijn rechterzijde en glimlachte een beetje naar zijn broer.
“Ben je van plan om me te vertellen wat de hel er hier aan de hand is? Een gerecht? Een voogdij? Tom?”�
Tom zuchtte en ademde diep in. Het kostte hem bijna een half uur om aan zijn broer te vertellen wat Mike hem had verteld, maar op het einde zaten beide tweelingen op de vloer in de woonkamer, met hun rug gedrukt tegen de sofa, gezichten uitdrukkingsloos.
De tijd vloog onopgemerkt aan hen voorbij, beiden verloren in hun eigen gedachten. Het was hun moeder die hen enkele uren later vond toen ze terug thuis kwam van haar werk. Ze zuchtte, zette haar tassen met boodschappen neer en ging ernaast zitten.
Alledrie zaten ze daar in stilte, bereidden zich voor, voor wat er ging komen.

Reacties: