FanFic.nl

I wish I could erase the past

Chapter 3

Emma
“Emma? Gaat het wel?”�
Blijkbaar wist ze dus mijn naam. Ik reageerde niet.
“Ik weet dat ik maar een vreemde ben maar je kan alles aan mij vertellen als je, je daar beter door voelt.”� “Hoeft niet.”�
“Wil je men verhaal lezen? Het is af.”�
“Ik heb het al gelezen, stiekem.”� Ze moest lachen.
“Het stuk dat ik er nu heb bijgevoegd dan?”�
Ik stak mijn hand uit en ze drukte de papieren in mijn handen. Ik draaide me om op men buik en legde de papieren op mijn hoofdkussen om ze beter te kunnen lezen.
Ik liep het parkje in waar we hadden afgesproken. Mijn ogen flitsten heen en weer en al snel zag ik hem staan. Ik liep om hem af en wou hem een knuffel geven maar hij deed een stap achteruit. Verbaasd trok ik mijn ogen op. “Sorry,”� fluisterde hij. En toen sprongen er allemaal mensen vanachter het struikgewas tevoorschijn. Ze waren erachter gekomen. Hij keek me met een gekwelde blik aan en toen kreeg ik een regen van eieren naar me toe geslingerd. “Komaan Senne, doe mee, of wil jij ook bekogelt worden?”� Zijn hand waar het ei in zat trilde. Zijn lippen vormden een geluidloze sorry. En toen vloog het ei met een boogje door de lucht en spatte open in mijn gezicht. Ik keek nog één keer in zijn bruine ogen voor ik me omdraaide en wegliep. Ik had hem nog een sms’je gestuurd maar als antwoord had ik
‘Laat me gerust bitch, onze vriendschap is over’ gekregen. Ik wist dat zijn ‘vrienden’ hem hadden gedwongen om het te sturen maar toch kwam het hard aan. Sindsdien hebben we geen enkel contact meer gehad. A forbidden friendship, it was just not meant to be.
Ik slikte toen ik het had uitgelezen.
“Wat erg,”� fluisterde ik.
“It was just not meant to be. Maar ik wil er nu niet over praten. Jij ontwerpt toch hè?”�
“Ja.”�
“Zou je voor mij eens iets willen ontwerpen?”�
“Als ik het materiaal heb.”�
“Dankje.”�
“Wat had je in gedachten misschien?”�
“Een kleedje voor een kerstfeest.”�
”�Mag je terug naar huis?”�
“Voorlopig alleen voor die ene dag, maar ik denk dat ik hier inderdaad bijna weg ben. Ze vinden dat ik positieve vorderingen heb gemaakt.”�
“Tof.”�
“Ga jij naar huis met Kerstmis?”�
“Ik heb geen thuis.”�
“Hoe bedoel je?”�
“Mijn ouders zijn dood, de enige die ik nog heb is mijn tante.”�
“Waarom ga je dan niet naar haar toe?”�
Ik haalde mijn schouders op. “Dat is een lang verhaal en daarbij, ze woont in Londen.”�
Plots werd er op de deur geklopt en een begeleidster kwam binnen.
“Louise er is bezoek voor je.”�
Ze heette dus Louise, net als mijn tweede naam. Ik glimlachte eventjes en keek hoe Louise naar buiten ging. Waarschijnlijk weer haar moeder die langskwam, die kwam bijna elke dag. Ik nam mijn iPod weer vast en stak mijn oortjes in.

Louise
Ik liep achter de begeleidster aan richting de bezoekersruimte. Ik schrok toen ik Senne zag zitten. In één klap verdween alles wat ik had opgebouwd. Ik had hem bijna vergeten. Ik mocht bijna naar huis. En nu zat hij hier. “Ik wil hem niet zien,”� zei ik tegen de begeleidster. “Hij zegt dat het heel belangrijk is.”�
Ik draaide mijn hoofd en keek hem aan. Zijn bruine ogen vingen mijn blik en hij schonk me een scheve glimlach. Ik schonk hem een fake glimlach terug en draaide me weer om naar de begeleidster.
“Ik weet niet of ik het aankan,”� gaf ik toe.
“Het lukt je wel, ga nu maar.”�
Schoorvoetend liep ik naar het tafeltje waar Senne op mij zat te wachten. Ik ging zitten op de gammele oude stoel en staarde naar het tafelblad. “Louise,”� zei hij zacht. Ik schrok van zijn stem. Hij klonk lief, zacht, bezorgd. “Louise, kijk naar me.”� Langzaam hief ik mijn hoofd op en keek hem aan. Zijn bruine ogen stonden bezorgd en er lag een zweem van pijn over zijn gezicht.
“Het spijt me,”� fluisterde hij.
“Voor spijt is het nu wel al te laat, vind je niet?”�
“Nadat je weg was gegaan heb ik Matthias aangevallen. Ik lag voor een week in het ziekenhuis. Toen ik werd ontslagen stonden ze me op te wachten. Ze gooiden weer met eieren.”�
“Waarom bezoek je me nu pas?”� fluisterde ik.
“Ik dacht dat je me nooit meer wou zien, ik durfde niet tot hier te komen, bang dat je me niet wou zien, dat je me voor altijd zou haten.”�
“Waarom zou ik je geloven?”�
Hij keek me met een gekwelde blik aan en zocht naar de juiste woorden.
“Omdat ik je graag zie Louise, het was nooit mijn bedoeling om het zover te laten komen.”�
“Daar had je dan wat vroeger aan moeten denken.”�
“Louise, alsjeblieft, kun je me het alsjeblieft vergeven?”�
In zijn ogen blonken tranen. Beelden van vroeger flitsten voor mijn netvlies. Ik en Senne op de schommels, ik en Senne al lachend weglopend van Matthias en zijn bende. Senne die naar mijn huis kwam met een blauw oog en een gebroken neus.
“Ik had niet de indruk dat ze zo’n goede vrienden van je waren, waarom heb je ze niet eerder laten vallen?”�
“Matthias dreigde ermee je iets aan te doen als ik zou weggaan. Ik moest al hun vuile klusjes opknappen.”�
“Waarom heb je me dat niet verteld?”�
“Ik wou niet dat je bezorgd was. Op een bepaald moment dwongen ze me om drugs te kopen. Ik weigerde. Matthias dreigde dat hij je zou vinden en dat hij je zou verkrachten. Uiteindelijk kocht ik toch de drugs maar hij was niet honderd procent tevreden. Hij dwong me om je uit te nodigen in het park en de rest weet je.”�
“Senne,”� fluisterde ik.
Ik nam zijn hand vast die op tafel lag en streek afwezig met zijn duim over zijn handpalm.
“Waarom heb je me dat nooit verteld?”�

Reacties: