FanFic.nl

Prompts

Can you help me?

Met ogen als schoteltjes en een tempo van een op hol geslagen koe rent Malfidus door de gangen van Zweinstein heen. Iedereen die hem voor de voeten loopt krijgt een duw of wordt om ver gelopen, zonder dat hij het zelf ook maar in de gaten heeft. Tredes springt hij met vier tegelijkertijd naar beneden, in een haast die niemand echt kan verklaren. Dan ziet hij haar staan. Zijn passen vertragen en hij probeert zijn ademhaling onder controle te houden. Als hij bijna bij haar is staat hij nog even stil

“Nee we hebben volgens mij geen..”� Voor ik mijn zin kan afmaken voel ik een vinger op mijn schouder tikken. Licht geirriteerd omdat ik uit mijn gesprek wordt gehaald draai ik me om. Ik lach als ik zie dat het Malfidus is, maar niet een mooie lach. Het is meer een geniepige lach. Telkens als Malfidus iets aan mij vraagt, moet ik iets doen wat ik eigenlijk niet wil. Toch was ik hem de laatste keer te slim af. Net voordat ik zijn vraag goed had beantwoord voor het maken van een drankje, verdraaide ik de ingrediënten en kwam er later achter dat hij zijn liefde had verklaard aan zijn bezemsteel. De terugblik aan hoe dat eruit zou hebben gezien, maakt het van mij dat ik nu moet lachen.
“Wat is er, Malfi?”� vraag ik zacht en kijk minder geirriteerd naar hem
“Kun je me … misschien helpen”�, Lichtelijk hijgend kijk hij mij aan met een kop als een biet. Ik doe eerst alsof ik nog nadenk over het antwoord op zijn vraag. Tuurlijk ga ik ja zeggen, maar wie weet wat hij gaat vragen! Als ik vind dat ik wel genoeg na heb gedacht over zijn vraag knik ik langzaam en gaat zijn mond open om het te vragen. Maar in plaats van zijn woorden te horen, zie ik alleen zijn mond bewegen. Deze blijft bewegen en op de een of andere manier gaat deze ook steeds sneller. Vol onbegrip kijk ik hem aan, niet in staat te zien wat hij bedoelt. Als zijn vinger dan over mijn schouder wijst en ik deze volg, zie ik Ron staan. Ik glimlach en draai me terug naar Malfidus.
“Het spijt me, ik kan je niet verstaan. Ik denk dat ik maar eens naar Ron ga, want waar je net naar wees, dat is mijn vriend!”�



Letterlijk met zijn mond open blijft Malfidus staan. Drie minuten had hij niks kunnen zeggen. Hij wist het, want hij had de tijd bijgehouden in zijn hoofd. Zijn hand gaat naar zijn kaak, die moe is geworden van al het bewegen. Hij laat zijn hoofd even hangen en maakt dan zijn rug weer recht. Jammer voor Hermelien dat ze mijn vraagt niet heeft gehoord, ze had eens moeten weten wat ik haar had willen vragen. Na die gedachten loopt hij terug naar zijn kamer en gaat daar op zijn bed liggen. Met een zeurende pijn en het beeld van Hermelien nog op zijn netvlies, valt Malfidus in slaap.

Reacties: