FanFic.nl

See you in the dark

hoofdstuk 5

Mijn hoofd bonkte als een gek. Mijn lichaam voelde beroerd, alles deed zeer. Mijn ogen voelden zwaar. Ze openen leek een eeuwigheid te duren. Zodra ze echter open waren, wist ik niet hoe snel ik ze weer moest sluiten. Ik had geen idee waar ik was, maar er was veel licht. Ik dwong ze beetje bij beetje te openen, ik moest weten waar ik was. In het begin zag ik nog niet heel veel, maar al snel keerde mijn zich terug. Het uitzicht vond ik echter niet zo leuk. Naar boven starend keek ik recht naar een ijzeren rek, en in mijn ooghoeken kon ik zien dat die ook aan de zijkant van mij zaten. Ik zat gevangen in een kooi.

Ik wou niet weten hoe lang ik hier nu al zo lag. Het voelde als uren, maar aan de stand van de zon te zien, was het nog niet zo heel lang. Alle vragen in mijn hoofd verdwenen langzamerhand naarmate de tijd dat ik daar zo lag toe nam. Nog niemand had ik gezien, en eerlijk gezegd vond ik dat ook niet zo erg. Je neemt mensen, als je mij al daartoe kon rekenen, niet zonder reden mee. En iets vertelde mij dat ik de reden waarvoor ik hier was niet wilde weten.

Ik schrok wakker toen er iemand aan de deur rammelde. Ik kroop zo ver mogelijk naar achteren in mijn kooi, terwijl ik diegene die aan de deur had gerammeld scherp in de gaten hield. Ik wist nog goed wie hij was. Hij was de onbekende jongen waardoor ik hier nu zat. De woede vloeide door alle aderen van mijn lichaam.
‘Ben alsjeblieft niet boos, ik probeerde je hier weg te houden’, fluisterde hij zacht, terwijl hij schichtig om zich heen keek. Ik kon de schuld in zijn stem horen, toch zakte mijn woede niet af.
‘Toch zit ik hier’, beet ik hem toe. ‘Wie ben jij eigenlijk, of wat?’, vroeg ik er gelijk argwanend achteraan.
‘Ik ben Quinn, maar dat doet er niet toe. Je moet hier weg.’ Nog altijd keek hij schichtig om zich heen. Ik begon me er langzamerhand aan te ergeren.
‘Wat is er toch met jouw aan de hand? Mag je hier eigenlijk niet zijn ofzo? En als je wilt dat ik wegga, laat me dan verdomme gaan.’ Mijn stem werd steeds harder naarmate ik het zei.
‘Shht, niet zo hard. Straks komen ze nog kijken. En inderdaad ik mag hier eigenlijk niet zijn…’
‘Waarom niet?’, onderbrak ik hem.
‘Daar heb ik nu geen tijd voor om dat uit te leggen. Zodra ik weg ben, moet je gaan. Zorg dat niemand je ziet.’ Terwijl hij het zei, duwde hij de sleutel van de kooi in mijn hand. Hij keek me nog een laatste keer aan en verdween toen snel terug tussen de bossen in.

Ik had nog even gewacht, zoals gevraagd, en begon toen gelijk met de sleutel in het slot te draaien. Ik had geen idee hoe het slot in elkaar stak, er zaten zoveel verschillende dingen in en omheen. Uiteindelijk zou ik er wel uitkomen, hoopte ik op zijn minst.

Ik bleef net zolang draaien en prutsen aan dat slot totdat ik een klik hoorde. Gelijk hield ik op. Vluchtig schoten mijn ogen over het veld en de bosrand. Ik zag niemand, maar dat haalde het gevoel van bekeken te worden niet weg. Was het een val? Langzaam opende ik het deurtje, en kroop er op handen en voeten uit. Ineens schoot me iets te binnen. Ik ben een nacht en bijna een gehele dag weggeweest. Hoe ga ik dat in godsnaam aan mijn ouders en de rest van mijn familie uitleggen. Die gaan zo kwaad op mij zijn. Niet aan denken nu, dat is een probleem voor later. Eerst hier wegkomen.

Zo snel als ik kon, rende ik naar de bossen toe. Totaal de andere kant op als waar de onbekende jongen net heen rende. Ik had geen idee waar ik was, maar wie weet zou ik straks wat herkenen als ik eenmaal in de bossen aan het ronddwalen was. Ik hoopte het zo. Behendig ontweek ik alle takken van de struiken. Ik snoof alle geuren van het bos op, proberend iets bekends te ruiken. Niets. Alleen een vage geur, een vage geur die mijn neus zeer deed. Ik kon er niets doorheen ruiken, zo dik.

Ik rende al uren heen en weer, of daar leek het op zijn minst op. De geur was ik helemaal zat. Ik kon me op niets oriënteren. Waar was ik in godsnaam? Plots hoorde gekraak. Verschrikt bleef ik staan. Ik bewoog niet en spitste mijn oren. Ieder geluidje wilde ik opvangen. Overal om me heen kraakte het. Zachtjes, net niet verstaanbare gesprekken ving ik half en half op. Ik zat vast in een cirkel, waarvan ik de aanvallers niet kon zien. Ze hadden wel de juiste plaats uitgekozen om zich kenbaar te maken. Net nu ik de bomen het meeste nodig zou hebben, waren ze buiten bereik. Een lichte grom rolde over mijn lippen. Ze mochten dan wel met meerdere zijn, ik zou niet opgeven nog voordat het begonnen was. Ik liet nog een grom horen, en sprintte weg. Zigzaggend probeerde ik door hun cirkel heen te breken. Het lukte me niet. Vanuit mijn zij werd ik ruw aangevallen en tegen een boom aan gesmeten. Een gesmoorde kreet verliet mijn lippen.
‘Geef het toch op. Wij zijn met veel meer, wolfje.’ Ik weet niet wie het zei, maar zijn stem klonk ruw en hard. En hoe wisten hun nou weer dat ik een wolf kon worden? Dat is nou niet iets waar ik mee te koop liep. Ik vermeed het zelfs het meest.
‘Hoe weet je dat?’ De argwaan was duidelijk in mijn stem te horen. Langzaam trok ik me op aan de boom. De klap deed toch zeerder dan ik verwacht had. Nog een gesmoorde kreun verliet mijn lippen toen ik me probeerde uit te rekken. Iemand kwam langzaam op me afgelopen. Zijn geur was verschrikkelijk. De grijns op zijn gezicht bezorgde me de rillingen. Ik deed nog een verwoede poging om langs hem te komen, maar ik wist al dat het tevergeefs zou zijn. Hij pakte me behendig op, en nog voor ik het doorhad, knalde ik weer tegen de boom aan. Als een lappenpop zakte ik in elkaar. Wat was er toch met me aan de hand als zij in de buurt waren?

Reacties: