Hoofdcategorieën
Home » Overige » Een geheim of een leugen? » Nieuw begin
Een geheim of een leugen?
Nieuw begin
Toen de avond viel, moest ik de vraag stellen die al dagen door mijn hoofd ging. Wat had Mike met die rare mannen te maken? Het was Mike ook al opgevallen dat ik nog niet verder had gevraagd. "Vertel. Wat wil je weten?" Vroeg hij. "Je weet ook echt altijd wat me bezighoudt he?" "Just doing my duty ma'am." Zei hij en hij saluteerde. Ik schoot spontaan in de lach van die actie, maar was al snel uitgelachen want de vraag brandde nog steeds in mijn hoofd. "Waarom hadden die mannen je ontvoerd? Wat heb je met ze te maken?" Mike zuchtte en begon aarzelend te antwoorden: "Nou... Je weet al dat ik moest verhuizen omdat het slecht ging waar ik woonde. Maar... de reden niet..." Hij keek gekweld. Alsof wat hij ging zeggen hem pijn deed. "Ik heb dingen gedaan... waar ik niet trots op ben. Maar ik moest! Ik had de verkeerde vrienden gekozen... Ze hadden me in hun macht. Ze lieten me drugs dealen, dingen jatten..." Zijn stem sloeg over. Hij keek me aan of hij zocht naar iets van afkeer. Zijn angstige blik sloeg om in verbazing toen hij zag dat ik niet van hem walgde, maar medelijden had. "Het was niet jouw schuld Mike. Je had vast een goede reden. Bovendien weet jij ook niet alles van mij dus is het niet aan mij om over je te oordelen." "Ik hou van je." Fluisterde hij zachtjes en hij pakte mijn handen vast. Ik voelde een rode gloed over mijn wangen heen glijden. Had hij dat nou écht gezegd? "Waarom die verbaasde blik?" Vroeg hij. Ik schaamde me en keek naar mijn voeten. "Ik uh... Ik had niet verwacht dat..." "Dat ik van je hield? Ben je gek? Natuurlijk hou ik van je! Jij betekent meer voor mij dan ooit iemand voor me heeft betekend." Ik liep over van emoties. Zijn hand tilde zachtjes mijn hoofd op, zijn donkere ogen keken me aan en ik wist dat dit was hoe het moest zijn. "Ik hou van je, Kelly. En dat zal nooit veranderen." Ik merkte nu pas dat ik al die tijd niet had ingeademd, want ik begon het nogal benauwd te krijgen. Ik zoog de lucht om me heen naar binnen alsof mijn leven ervan af hing, wat ook zo was. "Je bent geweldig en ik hou ook van jou." Zei ik zachtjes. Zijn ogen glinsterden in de ondergaande zon die door mijn raam scheen. Dit was net als in die romantische films. Opeens voelde ik me vreselijk moe. "Je moet slapen." Zei Mike. "Jou ontgaat echt niks." Lachte ik. Maar hij had gelijk. Ik was echt uitgeput. En hoe film-achtig perfect dit moment ook mocht zijn, ik moest gaan slapen. "Blijf je weer?" Hij glimlachte zijn perfecte tanden bloot. "Natuurlijk." Dat gezegd hebbende verliet hij mijn kamer om me wat privacy te geven bij het omkleden. En voordat hij terug was, was ik al in slaap gevallen.
De volgende ochtend werd ik vrij vroeg wakker. De zon was nog niet eens opgekomen. Ik keek op de klok en zag dat het zes uur was. Man, kon ik nou nooit eens uitslapen? Ik stond op en probeerde zachtjes de kamer uit te lopen. Eenmaal in de badkamer begon ik met mijn dagelijkse routine. Wassen, haar doen, alles klaarmaken voor school. School... Ik was er al een week niet geweest. Hoe zou het met Tom en Renske gaan? En wat had ik gemist? Ik probeerde de rare gedachten van me af te schudden en kreeg daarbij hulp van de radio. Ik zong zachtjes mee met de oude liedjes die langs kwamen en ging verder met het opruimen van de rotzooi die mijn moeder weer eens had achtergelaten. Toen ik daarmee klaar was besloot ik alvast ontbijt klaar te maken.
De keuken was nog helemaal leeg toen ik er binnen liep. De potten en pannen van de vorige avond stonden er nog, aangekoekt en al. De afwas doe ik later wel, eerst op zoek naar iets eetbaars. Dacht ik. Na bijna elk kastje te hebben open getrokken op zoek naar brood hoorde ik de voordeur open gaan. "Mam? Ben jij dat?" Riep ik. Geen reactie. Ik liep de gang op. Tot mijn verbazing zag ik Jake staan. Had hij zijn sleutel niet teruggegeven? "Wat doe jij hier?" "Ik kom me verontschuldigen. Ik heb je slecht behandeld, en dat spijt me echt. Ik hoopte dat we gewoon vrienden konden zijn." Hij schuifelde zenuwachtig heen en weer, zijn handen langs zijn lichaam bungelend. Ik moet hem heel verbaasd aan hebben gekeken want hij begon te blozen. Dat was iets wat ik niet meer gezien had sinds hij me had gevraagd of ik zijn vriendin wilde zijn. "Kell? Wie is dat?" Hoorde ik Mike van boven roepen. "Het is... een vriend. Ik kom zo naar boven!" Riep ik terug. "Kijk, Jake, ik weet even niet wat ik moet zeggen ja? Kan ik er later even op terug komen?" In zijn ogen zag ik een tweestrijd: de jaloezie omdat Mike er was en de wens om weer bij me te kunnen zijn, als vrienden. "Is goed... Ik zie je op school dan." "Ja. Oh en, Jake? Kan je die sleutel teruggeven? Die heb je volgens mij niet meer nodig..." Ik voelde me slecht toen ik het zei, maar we moesten hem terug hebben. Wie weet wat er gebeurde als mensen uit Mike's verleden die sleutel in handen kregen... Er gleed een rilling langs mijn rug. "Oh... Ja, natuurlijk." Hij gaf de sleutel aarzelend terug. "Doei Jake." Zei ik terwijl ik hem naar de deur begeleide. Hij knikte, en liep weg. "Hé, was dat Jake?" Hoorde ik Mike zeggen. Hij sloeg zijn armen om me heen en gaf een kus op mijn hoofd. "Ook goedemorgen, en ja." "Wat wilde hij?" "Zich verontschuldigen..." Ik maakte me los uit zijn omhelzing en liep weer naar de keuken. Dit was zo raar. Ik voelde me nog steeds aangetrokken tot Jake. Geen wonder, we hadden zo lang een relatie gehad. We kenden elkaars buien zo goed. Maar Mike was degene waarvan ik hield. Dat was zeker. Waarom voelde het dan zo slecht om hem weg te sturen? "Je wilt weer bij hem zijn hè?" Zei Mike. Ik hoorde hoe droevig hij klonk. "Mike... Ik wil bij jou zijn, maar hij is zo lang mijn vriendje geweest. Ik kan hem niet zomaar wegsturen en uit mijn leven verbannen... Snap je?" Hij streelde me zachtjes door mijn haar en fluisterde: "Je moet je niet verontschuldigen. Het is begrijpelijk." Ik keek hem liefdevol aan en gaf hem een kus. "Dankje. Voor alles." Hij lachte, draaide zich om en begon de tafel te dekken. "Dit is een heel nieuw begin hè? Voor ons." "Heel nieuw." Zei Mike, zijn ogen strak op de tafel gericht.
Reacties:
Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.