FanFic.nl

•Fallen Angel Of Blood•

~ 23. 'Like An Emo' ~

Je hoort dat hij een aantal stappen naar achter doet. Stappen weg van jou. Je rilt helemaal van de angst. Wat hij nu wilt doen weet je niet, maar één ding is zeker: je bent het zat, heel erg zat. Hard begin je in jouw lip te bijten. Er is maar één wens wat je op dit moment heb. Dat is dat je weg wilt zijn, weg van hier. Ergens waar je veilig bent, maakt niet uit waar het is en hoe je er moet komen. Zachtjes begin je te snikken. Je begint te bewegen met jouw armen, te trekken met de hoop dat je loskomt. Maar het heeft geen zin. Je bent voor jouw gevoel niet eens een millimetertje losser. Het voelt nog even strak aan als een paar minuten geleden. Je vraagt jezelf af waarom je eigenlijk nog vast zit. “Is hij soms iets van plan? Iets dat erger is dan wat hij daarnet gedaan heeft?”� denk je bij jezelf. Alleen al bij de gedachte dat hij iets kan uitvoeren dat veel erger is, begin je weer te rillen van de angst.
Als je na een aantal minuten een aantal voetstappen dichterbij hoort komen, kijk je lichtjes op. Je kan zien dat het jouw stiefvader Hirokazu is, waardoor je meteen jouw hoofd weer laat zakken. Je hoort het bed kraken en je voelt het bewegen, waardoor je heel erg bang begint te worden. Voor het eerst hoop je dat Kanae naar binnen komt stormen, puur met de hoop dat hij dan gestraft wordt. Dat ze ruzie krijgen, uit elkaar gaan en alles weer normaal wordt. Maar, je kan het alleen maar blijven hopen. Je voelt zijn warme adem, omdat hij voorover gebogen staat. Het valt je meteen op dat hij een broek aan heeft. Wel voel je dat er iets tegen jouw hoofd aangedrukt wordt. Al van elke aanraking krijg je de rillingen.
Je voelt hoe zijn handen langzaam van jouw schouderbladen naar jouw polsen glijden. Tot jouw verbazing maakt hij jou los. Je vraagt je af waarom hij dat doet, maar besluit het maar niet te vragen. Als hij van het bed afgaat, kijk je met een dode blik omhoog. Ergens voel jij je best onmenselijk. Dat komt door de plotselinge humeurverandering. Nog nooit heb jij je zo emo-achtig gevoeld. Hard en ruw trekt hij je van het bed af. Alsof het niks is. Uiteindelijk laat hij jou even los, zodat hij jouw lingerie en het shirtje van Itachi kan oppakken. Hij duwt het tegen je aan. ‘Trek het aan.’ Zegt hij alleen maar. Met een droge blik blijf je voor je uitstaren. Je raakt het niet eens aan met een vingertje. ‘Trek het aan!’ snauwt hij dit keer. Een harde klap wordt op jouw wang gegeven. Het brandt, maar het kan je niks schelen.
Als hij merkt dat het niet zal werken, pakt hij jouw hand vast en trekt hij je hard mee. ‘Als je gezien wordt is het jouw eigen fucking probleem, hoor je me?!’ snauwt hij naar je. Hij opent de deur en trekt je mee de gang op. Je hoort iemand wat over jouw lichaam zeggen. Over dat het zo fucking lekker is, maar je reageert er niet op. Het kan je niet eens schelen dat je naakt gezien wordt. Normaal gesproken zou jij je ervoor schamen, maar jouw emo-achtige kant kan het helemaal niks schelen. Hirokazu trekt je hard mee naar jouw kamer. Hij opent de deur en sluit het meteen als jullie allebei binnen zijn. Sayuri zie je helemaal niet. Alsof ze gevlucht is voordat jullie hiernaartoe kwamen. ‘Je weet toch wel dat ik je nog moet straffen voor wat je bij Sayuri gedaan hebt?’ zegt hij terwijl hij je tegen de muur aandrukt. ‘Je bent alleen maar goed voor de pleziertjes als jouw moeder weg is. Zo’n lekker strak lichaampje.’
Als hij merkt dat je helemaal geen aandacht aan hem besteed en gewoon naar de grond kijkt, pakt hij jouw kin vast en trekt het omhoog. ‘Kijk naar me als ik tegen je praat! Je bent voor mij alleen maar een speeltje, geen stiefdochter. Een speeltje dat ik kan gebruiken voor mijn vermaak. Dus denk maar niet dat dit de laatste keer was. Je bent net mijn slaafje.’ Je rolt even met jouw ogen en blijft naar beneden kijken. ‘Ik zei dat je me moest aankijken!’ Meteen kijk je hem aan met een ongeïnteresseerde blik en spuugt in zijn gezicht. Het lijkt wel alsof hij vuurrood van woede wordt. Hard slaat hij op jouw wang, grijpt je bij jouw haren en trekt je mee naar het bed. Hij duwt je erop, gaat op je zitten en grijpt naar jouw keel. Hij knijpt er hard in waardoor je begint te worstelen. Hard begin je hem te slaan, maar het heeft geen nut. Hij knijpt alleen maar harder. Je voelt jouw oogleden zwaarder worden. Langzaam kom je de duisternis tegemoet.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.