FanFic.nl

De verandering [3-shot]

Het einde

Eigenlijk was er geen verschil. De lichten waren even fel, het geschreeuw even luid, de liedjes nog exact hetzelfde. Ze hadden de uitverkochte arena al meerdere malen hun kunsten vertoond. Enkele gezichten in het publiek waren herkenbaar. Van twee of drie zelfs namen. Misschien dat er meer tranen waren dan bij andere optredens, maar het was niet merkbaar. De fans barstten altijd in tranen uit. Vroeg of laat. De ene keer meer dan de andere. Niemand die er nog op lette. Er was geen verschil. Hooguit wat emoties betreft. Eigenlijk wist hij zelf niet eens hoe hij zich voelde. Ze hadden afgesproken er geen al te groot drama van te maken. Het was mooi geweest, ze waren samen tot de beslissing gekomen. De instrumentale begeleiding leidde hen steeds dichter naar het einde toe. Het einde van het optreden, en het einde van zoveel meer. Hij voelde eigenlijk niet zoveel. Nog niet. Misschien straks. Eventueel. In de bus naar huis. Thuis. Later. Wat ging hij eigenlijk doen? Niet aan denken. Zingen. Waarom voelde hij niets? Nummer voor nummer. De tekst kon hij dromen. De timing. Niet vergeten het publiek te bedanken. Om de zoveel liedjes pauze. Water drinken. Eventueel een schoon shirt aantrekken. En dan het podium weer op. Het duurde te lang. Ze zouden allang weer op dat podium moeten staan. Ongedurig liet hij de microfoon rondjes draaien in zijn hand. Zijn microfoon. Voor de laatste keer. Tikte met zijn nagel tegen de massieve materiaal van het voorwerp tussen zijn vingers. Waar wachtten ze op? Iets zei hem dat hij zich niet om moest draaien. Hij deed het toch en had er onmiddellijk spijt van. Ze hadden het nog wel afgesproken. Beloofd. Geen drama, geen tranen. Dit was niet de bedoeling. De paniek op het ene gezicht, de radeloosheid op het andere. De bruine krullen die het gezicht verborgen, zeker met de neus op de vloer gericht. De tranen die op de grond sijpelden. Tik, tik, tik. Hij kon het bijna horen. Als de fans stil zouden zijn en de technici en de muziek die doorspeelde om te zorgen dat niemand zich ging vervelen. Toch meende hij de druppels neer te horen komen. Het was alsof elke tik gepaard ging met een steek. Ergens, hij wist niet waar, kon geen plek aanwijzen, maar pijn deed het. Ze probeerden elkaar aan te moedigen. Zoals ze altijd gedaan hadden. Het was geen schande, het was niet iets om verdrietig over te zijn. Alles zou goed komen. Plotseling was hij daar niet meer zo zeker van. Hij begon van zijn ene op zijn andere been te huppen. Op, terug, zingen. Waarom wachtten ze? Verwijten werden hun van alle kanten toe geslingerd. Alsof ze het expres deden. Alsof ze er iets aan konden doen. Konden ze er iets aan doen? Hij liep naar de jongen toe, pakte hem bij de arm, misschien iets te ruw, en zei hem dat hij toch echt het podium weer op moest. Hij trok de onderkant van zijn mouw over zijn hand heen en veegde de tranen van de wangen van de jongen. ‘Kom op,’ fluisterde hij, aanmoedigend. De jongen knikte. Zijn ogen waren rood, zijn wangen eveneens. Het zou opvallen. Iedereen zou het merken. Het maakte niet uit.
Zijn emoties waren terug. Overmatig. Alles tegelijk. Hij was blij, hij was werkelijk dolgelukkig met alles wat hij mee had mogen maken. Opgetogen dat alles op zo’n geweldige manier tot een einde zou komen. Toch wel een beetje verdrietig dat het aan het aflopen was. Bang voor wat de toekomst voor hem in petto had, of misschien juist wat niet. Bovenal genoot hij. Van de noten die hij produceerde, hijzelf. Hij haalde ze allemaal, op het juiste moment, stond er zelf versteld van. Het bleef zijn passie, zingen. Zo hoorde het te zijn. Toch was het heel lang niet meer zo geweest. Daarom stopten ze. Hoe het kwam wisten ze niet. Ze waren goed in de schuld op anderen schuiven, waarschijnlijk waren ze daar mensen voor. Nachtenlang had hij wakker gelegen, gepiekerd, in de hoop een oplossing te vinden. De anderen blijkbaar ook. Naderhand hadden ze erover gesproken, nog meer wakker gelegen, nog minder resultaat geboekt. Stoppen bleek de enige oplossing. Wie had dat bedacht? Ze waren het ermee eens geweest. Waren ze het er echt mee eens geweest? Ze hadden allemaal gezegd van wel. Het leek ineens zo onzinnig. Nee, ophouden. Ze zouden er geen drama van maken. Afspraak was afspraak. Eén in tranen was genoeg. Ergens, diep vanbinnen voelde hij de behoefte om zijn tranen ook te laten lopen, maar zijn verstand hield hem tegen. Zingen, altijd blijven zingen. Vanavond. Daarna nooit meer. Hij werd meegevoerd door de noten, de tonen, de solo’s en de refreinen, de uithalen. Angst nam hem over, steeds meer. Het kwam steeds dichterbij. Nog twee nummers, wist hij. De setlist was al wekenlang hetzelfde. Het ding lag hier en daar op het podium, vastgeplakt, maar hij had het niet meer nodig. Twee nummers. Dat waren nog geen tien minuten. Over tien minuten kwam er een einde aan zijn carrière. Heel even kreeg hij het benauwd, sloot zijn ogen, haalde diep adem. Toen hij ze weer opende waren de fans bezig een spandoek de lucht in te hijsen. Geen doorsnee spandoek, maar eentje die minstens tien keer zo groot was. Hun naam stond erop. De band. Die over tien minuten opgeven zou worden. Elk persoon in de zaal hief beide armen in de lucht, met in de vingers een hartje geklemd. Gewoon een simpel, papieren hartje. Hij hoorde de zingende stem breken. Hij voelde hoe zijn eigen keel zich dichtkneep. Geen lucht. Heel even. Opnieuw diep adem halen, en aan zijn solo beginnen. De hartjes bleven. De fans bleven. Het spandoek bleef. Alles, die volledige tien minuten. Bedankt, aan de fans. Een hele lijst met namen. Het podium af. De lichten uit. Afscheid nemen. De afspraken waren duidelijk. Na het concert geen handtekeningen meer, geen praatjes, gelijk door naar huis. Naar hun eigen huis. Geen hotels, gewoon terug naar de plek waar ze thuishoorden. Hij ging naar zijn moeder. Dan zou hij wel weer verder zien. Twee armen sloten zich om zijn middel, en twee handen sloten zich om zijn schouders. Vanaf de andere kant werd hij ook ingesloten. Groepsknuffel. De aller, allerlaatste. Hij wist niet wie wie was of wat hij moest denken of wat hij moest voelen. Niet huilen, vertelde hij zichzelf. Hij wist niet hoeveel tijd er verstreek voor de jongens hem loslieten. Hij wist niet of zij het voor elkaar kregen om hun tranen tegen te houden. Doorlopen. De auto in, de bus in. Hij kende de gangen op zijn duimpje, had er vaak genoeg doorheen geslopen met zijn vrienden. Als het repeteren te saai werd. Als ze pauze hadden. Eigenlijk was er geen verschil. De verlichting was hetzelfde, de posities van de deuren, de ramen, de brandblussers. Het was alleen alsof hij het door een waas zag. Niet huilen, zei hij tegen zichzelf. Niet huilen.
Vlak voor de uitgang hoorde hij zijn naam zeggen, fluisteren, iets ertussenin. De tranen weerhielden het geluid ervan normaal naar buiten te komen, maar hij herkende het. Draaide zich om. Werd overvallen door de omhelzing. Het duurde te lang, het duurde te kort, de waas zorgde ervoor dat hij het allemaal niet meer wist. ‘Ik ga je missen, Lou,’ werd er in zijn oor gefluisterd. Ik jou ook, wilde hij zeggen. Er kwam geen geluid uit. Loslaten. Elkaar loslaten. Het was voorbij.
Niet huilen.

Reacties: