Hoofdcategorieën
Home » Twilight » Life as a Vampire » 5.
Life as a Vampire
5.
Mijn eerste schoolweek verliep prima. Ik hield me - in tegenstelling tot de andere Cullens - niet afzijdig van mensen, maar maakte veel contact. Al snel werd ik populair, kreeg vrienden en lunchte niet meer met mijn familie, maar met mijn vrienden. De rest ergerde zich eraan. Ik vermoedde dat ze jaloers waren, hun konden niet zo makkelijk contact leggen met klasgenoten.
Toen we vrijdag na school naar de auto toe liepen, kwam Emmett naast me lopen. ‘Alyssa, we vinden het niet zo prettig dat je alleen maar met die mensen omgaat,’ zei hei ernstig.
‘We of jij?’
‘Alyssa,’ mompelde hij kwaad.
‘Wat? Jij gaf me laatst een soort van liefdesverklaring.’
Emmett sloeg zijn ogen neer. ‘Daar gaat het nu niet om, dat weet je. We vinden het gewoon niet leuk dat je alleen maar bij mensen bent,’ zei hij rustig, het was duidelijk dat hij zichzelf probeerde in te houden. ‘En met ‘we’, bedoel ik iedereen, niet mezelf. Vraag het gerust maar na, niemand vindt het leuk.’
Boos liep ik door. Ik zou toch heus zelf wel mogen uitmaken met wie ik lunchte. Ze waren verdorie mijn ouders niet.
Emmett hield me tegen. ‘Luister nou, Alyssa,’ gromde hij, ‘je bent verdomme een vampier en niemand wil dat je dezelfde fout als Edward maakt; iets met een mens beginnen. Daar komen problemen van, dat weten we onderhand wel.’
‘Bedoel je met niemand jezelf?’
‘Alyssa!’ Hij stond nu kwaad - of misschien zelfs woedend - tegenover me, zijn spierballen waren duidelijk zichtbaar. Het was duidelijk dat hij zijn kookpunt had bereikt. ‘We willen dat je minder met mensen omgaat, en daarmee is deze discussie afgelopen.’
Ik liet me door Emmett de auto in duwen. Ik wist niet dat hij soms zo ongevoelig kon zijn, dit keer hield hij helemaal geen rekening met mijn gevoelens. Onderweg was het helemaal stil, niemand haalde zelfs ook maar adem. Alleen Emmett die soms zijn voet op het gas- of rempedaal zette kon je horen. Niemand zei een woord, zelfs niemand fluisterde. Ik kon niet heel goed tegen stiltes, maar nu was het wel fijn, ik was blij dat niemand doorzeurde.
Eenmaal thuis vluchtte ik meteen naar mijn kamer. Ik stopte de oortjes van mijn iPod in mijn oren en luisterde naar muziek terwijl ik huiswerk maakte, anders kon ik mijn tijd toch niet besteden. De muziek galmde luid in mijn oren.
Ik bleef er tot een uur of zeven, toen ik gestoord werd door een harde tik op mijn deur. Geërgerd deed ik mijn oortjes uit, zette de muziek op stop en keek naar boven. ‘Ja, wat?’ riep ik kwaad.
‘Alyssa,’ fluisterde de kalme stem van Carlisle. ‘We gaan jagen en ik vroeg me af of je mee wilde gaan.’ Hij keek me met een lieve glimlach aan.
‘Niet nodig, ik ga vanavond later wel alleen,’ bromde ik.
Carlisle zuchtte en plofte naast me neer. Hij duwde mijn boeken opzij en glimlachte weer. ‘Ik weet dat je boos bent op Emmett, maar hij bedoelt het goed. Het is tegen onze natuur om verliefd te worden op mensen en dat weten we allemaal. Ook jij, daar twijfel ik niet aan.’
‘Maar dan mag ik toch nog wel vrienden met ze zijn?’
‘Natuurlijk, maar Emmett is ook een beetje jaloers.’
Ik fronste mijn wenkbrauwen. Jaloers? Emmett? Ik gaf hem meer aandacht dan elke andere jongen in mijn omgeving. Hij had niet eens het recht om jaloers te zijn, hij had een vriendin en gedroeg zich alsof hij alles beter wist.
Carlisle legde zijn hand op mijn rug en wreef er eventjes over. ‘Laat hem gewoon een tijdje jaloers zijn en doe gewoon normaal tegen hem. Ik weet dat het lastig is, maar dat is de beste manier om hem in te laten zien dat je best alleen maar vrienden kunt zijn met mensen,’ zei hij zachtjes en trok zijn hand weer terug.
Uiteindelijk ging ik toch gewoon mee met jagen en deed mijn uiterste best om normaal te doen tegen Emmett en de rest. Het werkte redelijk, ik merkte dat Emmett het uiterst respecteerde. Alice werd al snel enthousiast en zocht voor mij een nieuwe outfit uit. Ik besloot er maar gewoon van te genieten.
Maandag. Een nieuwe schoolweek. Ik had er aan de ene kant heel veel zin in, maar aan de andere kant ook niet, omdat ik wist dat Emmett weer moeilijk zou doen. Toch verscheen de gewoonlijke glimlach weer op mijn gezicht, bij de gedachte dat ik mijn vrienden weer zou zien.
Op school stormde iedereen meteen op me af, en begonnen te kletsen over hun weekend. Ik lachte vrolijk, sloeg me door de oersaaie lessen heen en plofte neer in de kantine op een stoel. Meteen kwam iedereen om me heen zitten.
‘Mag ik hier zitten?’
Ik draaide mijn hoofd om, er stond een knappe, lange, gespierde jongen met een lieve glimlach. Hij had blond haar en prachtige, helderblauwe ogen. ‘Natuurlijk,’ glimlachte ik.
De jongen ging dankbaar zitten, op de enige vrije plek naast me. ‘Mijn naam is trouwens Alex, en jij bent natuurlijk Alyssa,’ zei hij lachend.
‘Hoe weet je mijn naam?’ vroeg ik verbaasd.
Alex grijnsde. ‘Jij bent hier wel heel erg populair en bovendien nieuw - net als ik.’
We kletsten de hele pauze, zelfs in de les. De leraren ergerden zich dood aan ons. Bijna werden we eruit gestuurd, na een grote lachbui. De dag ging daardoor snel voorbij, en Alex vroeg mijn telefoonnummer en vroeg me om eens mee uit te gaan. Uiteraard stemde ik enthousiast in.
‘Ik heb je gewaarschuwd,’ gromde Emmett toen ik op zijn auto aan kwam lopen. Hij leunde nonchalant tegen de deur aan.
Ik rolde lachend met mijn ogen. ‘Ik ben echt niet verliefd, hoor. Trouwens, wat maakt het uit? Jij hebt Rose,’ mompelde ik, nog steeds nagenietend van deze dag. Zelfs Emmett kon deze geweldige dag niet verpesten, hoe erg hij zijn best ook zou doen.
Zodra ik mijn kamer binnenkwam, voelde ik mijn mobiel trillen. Ik kreeg een warm gevoel in mijn buik zodra ik Alex’ naam las. Ik opende de sms. Hey Alyssa, wat dacht je ervan vrijdagavond naar de bios te gaan? Er draait een nieuwe, leuke, film. Laat het me even weten. xxx Alex.
Een grote glimlach verscheen op mijn gezicht. Nee, zeker weten, niks ter wereld kon deze perfecte dag nog verpesten. Hé, dat lijkt me zeker een leuk idee! Acht uur voor de bios. Zie je dan! xxx Alyssa. Nadat ik op ‘zenden’ had gedrukt, smeet ik mijn telefoon weg en neuriede een liedje. Mijn humeur kon werkelijk niet meer stuk.
Ik hoorde voetstappen en vervolgens een deur die opensloeg. Een mopperende Emmett plofte op mijn bed neer en keek boos naar de grond. ‘De Volturi heeft Bella,’ zei hij kwaad. ‘Ik zei het toch, hier zouden problemen van komen. Ze hebben haar meegenomen naar Volterra, en Edward is ontzettend kwaad. Ik trouwens ook, maar meer op Edward en Bella zelf. Ze had al vampier moeten zijn.’
Ik ging naast Emmett zitten en legde onhandig mijn hand op zijn schouder. ‘Het komt vast wel goed, ik weet zeker dat Carlisle daar wel voor zorgt,’ probeerde ik hem gerust te stellen.
‘Dat is het met nou juist, Alyssa, Edward moet zelf zijn problemen oplossen.’
Ik gaf het op. Een zucht gleed uit mijn mond en ik stond op. Vervolgens rolde er een stortvloed aan scheldwoorden en verwijten uit Emmetts mond. Het ging over van alles en het stopte maar niet, er leek geen einde aan te komen. Ik beende zenuwachtig door mijn kamer. Hij schreeuwde over Edward, Bella, zichzelf, Rose en mij.
‘Hou toch eens op!’ riep ik kwaad. ‘Doe even normaal, zeg, de wereld vergaat hier niet als het even moeilijk met je gaat. Gedraag je nou eens volwassen en probeer gewoon met de rest een oplossing te zoeken, zo lastig is dat niet.’
Toen hield Emmett zich stil, zijn kaken strak op elkaar. Boos liep hij mijn kamer uit, maat hij wist dat ik gelijk had. Hij wist dat het geen zin had om alles maar blijven af te reageren. Hij wist dat hij met Edward moest praten over het probleem.
Ze waren er vrij snel uit, Edward en Carlisle zouden samen naar Volterra gaan om Bella terug te halen en haar zo nodig vampier te maken. Emmett drong erop aan om mee te gaan, maar van Carlisle moest hij hier blijven om de boel in de gaten te houden. Mij maakte het allemaal niks uit, ik was nooit vriendinnen geweest met Bella en wist dat het ook nooit zover zou komen.
Reacties:
Leuk!!! echt geweldig!!!! Snel verder.