Hoofdcategorieën
Home » Overige » Brownsville Academy; Another Love Story » Chapter 16
Brownsville Academy; Another Love Story
Chapter 16
16.
Het was ochtend, en ik voelde me een beetje zenuwachtig. Vandaag breng ik - zoals gewoonlijk- Sam naar school, maar ik was bang dat ze nog steeds boos op me was. Na twintig minuten mijn haren kammen, vermande ik mezelf, pakte ik de autosleutels, en liep naar beneden. Toen ik op de trap was WhatsAppte ik Sam: Ik ben over ongeveer vijf minuten bij je.Even later stond ik op de oprit van Sams huis. Ik toeterde een keer om haar te laten weten dat ik er was.
Ze kwam aanlopen, en ik kon al van honderd meter afstand zien dat ze onwijs slecht had geslapen. Schuldgevoel welde in me op, en ik beet op mijn lip. Ze stapte in, ging naast me zitten, en deed haar riem om. Ze had een glazige blik in haar ogen, en ze zei niets. Helemaal niets.
Het bleef stil.
´Sam... over gisteren. Het spijt me zo... Ik had hem van me af moeten duwen, en...´ ze onderbrak me.
´Het is niet jouw schuld, ik had niet zo moeten reageren.´ Oké, dit antwoord had ik nooit verwacht. Ik wist niet zo goed hoe ik erop moest reageren.
Het schuldgevoel bleef aan me knagen. ´Wat ga je nu doen? Je hebt vandaag een date met hem.´ zei ik.
Ze knikte. ´Dat klopt. Ik ga gewoon.´
´Je gaat?´ zei ik verbaasd. Eerlijk gezegd vond ik dat Sam beter verdiende. Veel beter.
Ze kreeg een vreemde glimlach op haar gezicht die ik niet kon plaatsen. ´Ja, ik ga zeker. Die arme jongen gaat vannacht niet kunnen slapen door al die hyperactieve vlinders in zijn buik.´ ze lachte.
Ik lachte mee, maar werd daarna stil.
´Wat is er?´ vroeg Sam.
´Ik weet het gewoon niet echt...´ begon ik, en ik tikte met mijn vingers op het stuur. ´Is het wel goed om met hem uit te gaan? Ik bedoel, na wat hij heeft gedaan?´
´Ja, ik begrijp je zorgen, maar het komt wel goed.´
´Oké...´ zei ik, niet erg tevreden met haar antwoord. Ergens begreep ik haar wel. Love is blinding, zeggen ze weleens. Daar weet ik alles van, met mijn tientallen mislukte relaties. Nevar had gewoon een fout gemaakt, maar mensen maken nou eenmaal fouten. Ik ook, niemand is perfect. Dus wie ben ik eigenlijk om het hem niet te vergeven? Mijn gedachten dwaalden af naar gisteren, naar Avan...
´Sam?´ zei ik.
´Hmm?´ mompelde ze, terwijl ze haar nagels aandachtig bestudeerde.
´Ik denk dat Avan...meer wil...´ Ik had al spijt dat ik aan deze zin was begonnen. Dit wordt vast weer zo´n awkward gesprek.
´Je bedoelt seks?´ zei ze. Straight to the point, precies zoals ik van haar gewend ben.
´Ja, het zoenen wordt steeds intenser, en ík ben altijd degene die hem stopt.´
Ze keek me met grote ogen aan. ´Serieus, wat bezielt jou?´
Ik lachte. ´Hoezo?´
Ze rolde met haar ogen. ´Jullie zijn al zó lang samen, hij heeft het lichaam van een atleet, en hij is helemaal gek op je! Zie je dat dan niet, hij kan niet eens naar je kijken zonder iets uit zijn handen te laten vallen.´ ze lachte.
Ik snoof.
´Natalie! Ik meen het! Ben je er misschien nog niet klaar voor? Of wil je hem niet?´ vroeg ze.
´Nou...´ Ik zag hoe Sam haar wenkbrauwen optrok. ´Ja, natuurlijk wil ik hem. Ik hou van hem, hij van mij, en ik zie mezelf later met niemand anders dan met hem...´
´Maar?´ vroeg Sam.
´Het zit zo... Ik ben er misschien wel klaar voor, maar ik had mezelf beloofd dat ik geen seks zou hebben voor het huwelijk.´
´2012.´ zei Sam.
Ik keek haar verward aan. ´Wat is daarmee?´
´Je weet wel, het jaar waar we in leven. Mocht je stuck in the 40´s zijn.´ ze lag in een deuk, en wist van geen ophouden.
´Hilarisch.´ mompelde ik. Dit keer was ik het die beledigd was. Ik voelde me een slechte vriendin. Avan deed alles voor me, brak de regels voor me, en ik gaf hem niet eens hetgeen dat hij zo graag wilde.
´Ik bedoelde het niet zo...Het klonk gewoon zo oldschool...´ ze giechelde. ´Maar alles op zijn tijd, joh. Avan kennende wacht hij wel jaren op je als dat is wat jij wilt. Alleen vraag ik me af hoe je dat gaat volhouden.´ ze lachte.
Het was heel even stil.
´Waarom was hij trouwens niet op school?´ vroeg Sam plotseling.
´Ehm...´ ik verzon snel een smoes. ´Zijn telefoon deed het niet, hij sms´te me, maar zijn berichten kwamen niet aan, en dat had hij niet door. Hij kwam de hele dag zijn bed niet uit.´ Oké, dat laatste was in elk geval niet gelogen.
´O, ja.´ zei Sam. ´Klopt, er was inderdaad een BlackBerry-storing.´
Lang leve toeval.
We kwamen aan op school, en we hadden allebei het eerste uur biologie. Sam ging naast Cathy zitten, en ik ging naast Nevar zitten. Met de hoop dat het niet í¡l te awkward werd.
´Hey.´ mompelde ik. Hij zei gedag terug. Tot nu toe ging het goed, gelukkig. Ik moet het hem gewoon vergeven, het was een misverstand, en hij schaamde zichvergeven, het was een misverstand, en hij schaamde zich er waarschijnlijk heel erg om.
Het werd stil in de klas. Meneer Bennet startte zijn Powerpoint Presentatie, en deed het licht uit. Hij begon te vertellen. Ik luisterde naar hem, en ik zag dat Nevar een blaadje naar me toe schoof.
Ik weet dat je mij bedoelde, gisteren. Ik geloofde mijn ogen niet. Begon hij er nou alweer over?!
Ik pakte zijn pen, en krabbelde snel wat terug. Begin je er nou alweer over? Ik dacht dat je het wilde vergeten?
Je kon het over niemand anders hebben. Als je wilt kan ik met Sam erover praten.
Ik zuchtte gefrustreerd. Dat is niet nodig want ik vind je niet leuk. Ik gaf hem het briefje, en ik zag hem met zijn ogen rollen.
Ja, dat zeg je steeds, maar volgens mij ben je gewoon bang dat Sam boos op je wordt.
Hij begon me boos te maken. Dude, ik vind je niet leuk. Of Sam je date nou is of niet, dat maakt me geen ene moer uit. Ik heb een vriendje, oké?!
Het was een tijdje stil, en ik zag vanuit mijn ooghoeken dat hij me aankeek. Toen schreef hij weer wat naar me. O ja? Wat is zijn naam dan?
Gaat je niks aan. Antwoordde ik geirriteerd.
Hij glimlachte. Gaat je niks aan, zeg je. Vreemde naam is dat. Je zou bijna denken dat hij... niet bestaat.
´Nevar! Ik heb een vriendje! Ik heb GEEN interesse in je! Hou er nou verdomme over op!´ gilde ik keihard. Toen realiseerde ik dat iedereen mee kon genieten.
´Natalie! D´r uit!´riep Bennet.
Ik keek Bennet boos aan. ´Prima! Beter dan naast deze...schaamluis!´ Ik liep het lokaal geirriteerd uit, en ik hoorde de klas lachen door mijn woordkeuze.
---
Het was lunchpauze, en ik prikte boos met mijn vork in mijn salade.
´Natalie, calm down. Het leek wel of je hem wilde aanvallen tijdens biologie.´ lachte Sam.
´Wilde ik ook.´ zei ik nors.
´Schaamluis!´ hoorde ik achter me. Ik keek achterom en zag een paar jongens om Nevar heen staan. ´Jeukt je kruis?´ vroeg er een, en iedereen lag in een deuk.
´Het ziet ernaar uit dat Nevar dankzij jou een nieuwe bijnaam heeft.´ zei Sam.
´Ik kan zeggen dat ik dat vreselijk vind, maar dan zou ik liegen.´ zei ik met een geamuseerde glimlach op mijn gezicht.
Ik keek op naar Sam, en ik zag dat ze fronsde.
Mijn blik veranderde. ´Sorry.´ zei ik.
Ze zei niets.
´Wacht, ik ga dit goed maken.´ Ik stond op, en liep naar de groep laatstejaars.
´Hé! Laat hem met rust!´ riep ik. Serieus, ik deed dit alleen voor Sam.
Eén van de jongens liep naar voren. ´Oh, kijk. Het is zijn neukliefje. Weet je zeker dat je geen SOA hebt?´ vroeg hij me. Zijn vrienden lachten meeloperig, en de kantine joelde.
Ik kreeg een adrenalinestoot, en mijn pupillen werden groot. ´Wat zei je?´ mijn stem klonk koud.
Blijkbaar dachten ze dat ik hem ´Schaamluis´ noemde omdat hij me met een SOA had besmet.
De jongen wipte zijn blonde haar uit zijn ogen. ´Ik zei: Weet je zeker dat je geen SOA hebt?´
Ik keek achterom, op zoek naar Meneer Martinez, die was er niet. Gelukkig. Toen keek ik naar Sam. Ze knikte.
´Moet je eens horen wie het zegt. Ik ben niet degene die elke nacht met een hoertje in een hotelkamer zit, en dat ook nog eens stoer noemt. Weet je zeker dat jou kruis niet jeukt?´
Hij zei niets. ´Oh!´ hoorde ik de rest van de kantine roepen. ´Gedist!´
´Weet je het zeker?´ vroeg ik opnieuw. Hij zei niets. ´Ik vroeg je wat!´
´Nee. Het jeukt niet.´ zei hij met tegenzin. Hij was bang, ik zag het want hij keek steeds achterom naar zijn vrienden. En terecht, ik was een paar keer kampioen van het meisjes kickboxteam van 15 scholen in New York.
´Oh ja?´ vroeg ik. ´En nu dan?´ Ik trapte hem keihard in zijn ballen, met alle kracht die ik in me had.
Hij krijste, en boog zich voorover met zijn handen over zijn kruis. De leerlingen in de kantine ´oh´-de geschokt. Dit zag hij en de rest niet aanDe jongens liepen weg. Naar de schoolarts, waarschijnlijk. Iets vertelde me dat hij niets tegen Martinez zou zeggen. Hij zou niet durfen.
Nevar bleef achter, en keek me aan. ´Bedankt.´ zei hij.
´Denk maar niet dat ik dat voor jou deed.´ zei ik.
´Alsnog, bedankt. Het spijt me trouwens echt van net, bij bio. Volgens mij wilde ik gewoon zo wanhopig dat je me leuk vond, dat ik mezelf wijsmaakte dat je dat inderdaad vond. Zeg maar tegen Sam dat ik me onwijs verheug op de date. Het spijt me, echt waar. Vergeef je me?´
´Op één voorwaarde.´ zei ik. Ik wilde het hem eigenlijk niet eens vergeven, maar omdat hij zo belangrijk was voor Sam vermande ik mezelf. ´Je begint nooit meer over dat incidentje tussen ons. Echt nooit meer.´
´Afgesproken.´ zei hij.
´Fijn.´ ik liep weg.
---
Het was een lange schooldag geweest, en ik was blij dat ik eindelijk naar huis kon. Ik rende snel de trap op naar boven om me om te kleden, en voor de buis te hangen. Ik deed de kamerdeur open, en wilde net mijn tas op het bed gooien, maar slaakte toen een gil.
´Avan! Hoe lang ben jij al hier?´ Avan lag rustig op mijn bed, met zijn handen achter zijn hoofd.
Hij lachte. ´Al een tijdje.´ zei hij geheimzinnig. ´Hoe was je dag?´
Ik ging op de rand van het bed zitten, naast hem, en ik zuchtte. ´Lang... Sam heeft het me vergeven, ik heb Nevar vergeven, ik ben er bij biologie uitgestuurd, en ik heb een dude in de ballen getrapt.´
´Wat?!´ riep Avan lachend. ´Waarom dat allemaal?´
´Nou, het begon in de auto. Sam was gelukkig niet meer boos op me omdat Nevar me had gekust. Daarna gingen we naar bio, en toen stuurde Nevar me briefjes met dingen zoals: Je vind me wel leuk, geef het toe. Toen kreeg ik een uitbarsting, en de hele klas hoorde het, en stuurde Bennet me eruit. Ik noemde hem schaamluis-´
Avan onderbrak me. ´Hoe noemde je hem?!´ Hij lachte, en het duurde wel tien vijf minuten voor hij weer bijkwam. ´Schaamluis!´ hij gierde van het lachen.
´Ja, maar hier komt ie! Ik zat met Sam en de rest in de kantine, en Nevar werd gepest door een groep laatste jaars, en Sam vond dat heel erg. Dus greep ik in. Toen noemde zo´n blondje me Nevars neukliefje-´
´Wat?! Blond haar, bruine ogen? Ongeveer 1.60 lang?´ vroeg Avan, hij keek boos.
´Ja.´ zei ik.
´Dat was Keith Anderson.´ zei Avan. ´Die naam zal ik onthouden.´
´Hoeft niet.´ ik glimlachte. ´Hij vroeg me dus of ik geen SOA had, en toen zette ik hem op zijn plek door hem te herinneren dat hij degene is die elke dag wakker wordt naast een nieuw hoertje, en toen vroeg ik hem of zijn kruis jeukte.´
´Hahaha!´ lachte Avan. ´Goeie.´
´Hij zei van niet, vervolgens vroeg ik hem of het nog steeds niet jeukte... en toen trapte ik hem in zijn ballen. Met alle kracht die ik in me had.´
´Wauw.´ zei Avan. ´Je bent echt een pittige mamacita, he?´ grapte hij.
Ik lachte. ´Dat vind ik wel sexy.´ fluisterde hij, en trok me bovenop hem. Zijn lippen raakten de mijne, en ik voelde mijn hele lichaam warm worden. Zijn lippen zakten af naar mijn nek, en hij plantte daar plagerig kusjes. Hij wist maar al te goed dat ik daar turned-on van raakte.
Ik stond plotseling op. Hij pruilde voor de grap met zijn lippen. ´Waar ga je heen?´
´Ik moet me omkleden. Ogen dicht.´ zei ik.
´Ik zal het proberen.´ grapte hij. Hij deed zijn ogen dicht. Ik keek in mijn kast, aangezien het deze tijd van het jaar warm is in Brooklyn had mijn moeder alle dikke pyjama´s uit mijn kast gehaald. Er lagen alleen twee nachtjaponnen in mijn kast, die allebei iets te kort waren. Een zwarte, en een rode. Ik pakte de zwarte, en trok hem snel aan. Ik moest al blozen toen ik in de spiegel keek.
Ik liep naar Avan toe, en kuste hem, iets uitgebreider dit keer. Hij keek tevreden naar me op.
Avan floot. ´Wauw, dat jurkje omhelst je cuerpo perfecto op zo´n manier dat elke jongen gaat fantaseren.´
Ik bloosde licht.
´Kom hier.´ zei hij zacht. Hij pakte mijn hand, en trok me naast hem op bed. Boven de lakens, tegen elkaar aan genesteld. Even later haalde ik de lakens van hem af, en ging boven op hem liggen, tussen zijn benen en met mijn hoofd op zijn borst. Ik voelde dat zijn hartslag wat sneller ging. Hij streelde met zijn handen door mijn haar, en over de satijnen stof van mijn nachtjapon. We bleven een tijdje zo liggen, zonder iets te zeggen. Genietend van elkaars zachte aanrakingen.
´Weet je, Avan...´ zei ik. ´Nooit in mijn leven wilde ik kinderen hebben, tot ik jou ontmoette.´
Avan verstarde.
´Wat is er?´ vroeg ik bezorgd.
´Het is niet mogelijk.´ zei hij, zijn stem brak.
´Waarom niet?´ vroeg ik. Even was ik verbaasd maar toen snapte ik hem. Ik herrinerde me dat de Ravencurse hem dat niet gunden, en dat ze hem elk moment van het leven konden berofen omdat zij zo graag zijn gave willen hebben.
´Natalie, het spijt me zo...´
´Het komt goed.´ fluisterde ik. Maar zeker was ik niet. ´Wist je nog dat je me beloofde dat je me meer zou vertellen als je meer wist?´
´Ja,´ zei Avan.
´Ben je meer te weten gekomen?´ Ik bekeek zijn gezichtsuitdrukking nauwkeurig.
´Een beetje...´ zei hij met tegenzin.
´Wat dan?´
´It´s no big deal.´ zei hij alleen maar.
´Avan! We hadden een afspraak! Weet je wel hoe stressvol het voor mij is om je zo te zien, zonder dat ik precies weet wat er aan de hand is? Zeg nou niet dat ik me teveel zorgen ga maken, want als dat nodig is, dan doe ik dat. Het is beter als ik weet wat er aan de hand is, want dan kunnen we tenminste dingen proberen te weten te komen, in plaats van zwijgen en er zelf niets aan doen.´ zei ik in één adem.
´Maar Natalie, we kunnen niets d-´ ik onderbrak hem.
´Dat weet je niet, en dat wil ik samen met jou te weten komen. Ik hou van je, en ik laat je niet zomaar... gaan, hoor.´ ik fronsde van bezorgdheid.
Avan zag het, en zijn blik verzachtte. Hij streelde zachtjes met zijn beide handen over mijn lichaam, en ik kalmeerde onder zijn aanraking. Hij begon te praten.
´Herinner je je die foto van die man in mijn kamer?´
Ik knikte.
´Dat is mijn vader. Alejandro Bohorquez.´ zei hij. ´De vorige keer in Zidonië, wilden ze me ook te pakken krijgen. Dat was bijna gelukt, alleen offerde mijn vader zich op zodat ik kon ontsnappen. Cindy en John hadden voor mijn vaders dood al de taak gekregen om mij te beschermen tegen de Ravencurse als mijn vader er niet meer was. Nu dus. Ze moesten zo nodig duizend keer verhuizen, en honderden keren mijn achternaam en naam veranderen. Omdat ik zo vaak moet verhuizen, en zeg maar alleen leef om te overleven,mag ik me eigenlijk niet binden met mensen, want uiteindelijk moet ik ze achterlaten.´ zei hij, en hij staarde met een glazige blik naar het plafond.
´Wat herinner je je de Ravencurse nog? Ik bedoel, je hebt ze gezien toch?´
´Dat is het rare ervan. Ik heb ze gezien, maar ik kan me totaal niets meer herinneren. Weet je, ze hebben al vele andere soortgenoten van me vermoord, en het zit zo: vermoord een Zidoniër met paranormale krachten, en de krachten gaan naar de moordenaar. Dus ze hebben al veel paranormale krachten. Ik vermoed dat ze dat hebben gebruikt om mijn gedachten te wissen, zodat ik niets meer over ze weet en dus een makkelijke prooi ben voor hun volgende aanval. En die is dichtbij, ik voel het aan alles.´
´Hoe weet je dat die dichtbij is?´ vroeg ik.
´Nou, sinds een paar dagen doet mijn gave het niet meer zo goed. Ik moet veel meer moeite doen om de eenvoudigste dingen te laten verschijnen of verdwijnen. Ik kan niemands gedachten meer goed lezen, alleen die van... jou.´ hij keek me bewonderd aan, alsof hij het zich nu pas realiseerde.
´Dat is raar.´ zei ik. ´Is dat goed of slecht?´
´Dat weet ik niet... maar ik weet één ding zeker: het heeft een reden. De Ravencurse is dichtbij, zij zijn het die mijn gave slecht laten werken. Ze zijn dichterbij dan we denken.´ zei hij, en hij wreef over mijn haar alsof er niets aan de hand is. Het was een tijdje stil.
´Ik had laatst trouwens een vreemde droom... Mijn vader waarschuwde me. ´´Volg de zwarte vogels, maar kijk uit.´´ had hij gezegd, wat zou hij daarmee bedoelen?´ vroeg hij zich af.
Ik haalde mijn schouders op. Dit zou lastiger worden dan ik had gedacht. ´Avan...´
´Ja, preciósa?´
´Je komt nu toch elke dag na schooltijd bij me langs?´
´Ja.´ zei hij.
´Vind je het goed dat ik wat research doe, en het je laat zien. Misschien komen we dan ergens.´
´Ik denk niet dat er veel te vinden is, maar we kunnen het proberen. Waarom niet.´ aan zijn stem kon ik horen dat hij dat liever niet deed omdat hij bang was voor teleurstelling. Het deed het dus alleen voor mij.
´Weten Cindy en John hier trouwens al van? Wat je me net vertelde?´ vroeg ik aan hem.
´Nee, eigenlijk niet.´ zei hij.
´Maar Avan, het is hun taak om jou te beschermen!´
Hij glimlachte een beetje triest. ´Ik zou niet weten hoe ik het moet zeggen.´
´Laten we een deal sluiten: Ik ga morgen met pijn in mijn hart naar school zonder jou, dan ga jij het Cindy en John vertellen.´
Hij zuchtte, en deed zijn ogen dicht. ´Prima.´
Hij deed zijn ogen weer open, en hij keek me diep in de ogen aan. Hij boog zich voorover en kuste me lang en intens. Mijn hele lichaam tintelde ervan, en ik streelde met mijn handen over zijn borstkas. Ik voelde zijn spieren al door zijn shirt heen. Ik nestelde me tegen hem aan, en plantte af en toe wat plagerige kusjes in zijn nek. Hij liet zijn handen op en neer over mijn rug glijden, en ging héél even met zijn vingertoppen onder mijn blouse, om over mijn blote onderrug te strelen.
´Avan?´ fluisterde ik.
´Ja?´
´Wil je blijven slapen vannacht? Bij mij...?´ zei ik verlegen.
´Natuurlijk.´ zei hij een beetje verbaasd. ´Wil je dat?´
Ik knikte. Het was even stil.
´In dit bed... Samen?´ vroeg hij even later. Hij klonk een beetje verlegen, wat ik heel schattig vond.
´Ja.´ antwoordde ik.
´Als jij dat wilt, querida. Maar zeg het wel hè, als je vind dat ik te dichtbij kom of als je je ongemakkelijk...´
Ik onderbrak hem met een kusje, en glimlachte. ´Jij kan nooit te dichtbij zijn bij me. Hoe dichterbij, hoe gelukkiger ik ben.´ ik streelde met mijn vingertoppen over zijn lichaam, en keek hem speels aan.
´Je gaat toch niet zo slapen, hè? Wil je misschien iets van mij hebben?´
´Een jurkje zeker? Ik slaap nog liever in een speedo.´ hij lachte.
Ik petste hem op zijn arm en lachte mee.
´Ik slaap normaal gesproken alleen in een boxershort.´ zei hij. ´Maar ik weet niet wat je ouders zullen gaan denken als er plotseling een halfnaakte jongen bij hun beeldschone dochter in bed ligt.´
´Dat regel ik wel.´ zei ik, en ik liep de trap af naar de woonkamer.
Even later kwam ik terug.
´Het mag.´ zei ik.
´Oh, dat is fijn. Ga jij maar eerst naar de douche, ladies first.´ zei hij.
Ik ging naar binnen, waste mijn mascara eraf, kamde mijn haren en poetste mijn tanden. Ik liep de douche weer uit, en zei: ´Jou beurt.´
´Waar kan ik mijn kleding leggen?´ vroeg hij.
´Maakt niet uit, waar jij het ´t fijnst vind.´
Hij knikte, pakte de zoom van zijn shirt vast, en trok hem over zijn hoofd. De vlinders kriebelden in mijn buik toen ik zijn mooie lichtgetinte, gespierde borstkas zag.
Hij zag me staren, en zei:´ Wil je misschien dat ik wat meer aantrek als we slapen? Ik kan me voorstellen dat je-´
´Nee.´ zei ik ademloos.
´Oké.´ zei hij, en hij trok ook zijn broek uit. Zodat hij alleen met een zwarte boxershort tegenover me stond.
´Kom, laten we gaan slapen.´ zei ik, en ik pakte zijn hand en leidde hem naar het bed. Hij deed de dekens opzij, en ging naast me liggen. Het viel me op dat hij me niet probeerde aan te raken, zodat hij me niet afschrikte. Wat natuurlijk niet nodig was. Ik kroop naar hem toe, en ging tussen zijn benen met mijn hoofd op zijn borst liggen. Ik kon het niet laten om hem op zijn gespierde borstkas te kussen, en ik streelde met mijn vingertoppen over zijn buik- en armspieren. Met elke kus die ik plantte in zijn nek of op zijn borst, voelde ik dat zijn hartslag en ademhaling steeds sneller gingen. Een rilling van genot ging door mijn lichaam toen hij met zijn hand over de zijkant van mijn lichaam gleed. Eerst helemaal tot mijn knie, en toen heel traag naar boven, onder mijn nachtjapon over mijn benen heen, terwijl hij me diep in de ogen aankeek om te zien of hij geen grenzen overschreedt. Hij ging nog wat meer naar boven, en streelde mijn blote buik. Toen draaide hij zijn gezicht naar me toe, en kuste me vurig op mijn mond. Een vurige tongzoen die al onze liefde voor elkaar uitlegde zonder ook maar één woord te gebruiken. Zo gingen we nog uren door, en uiteindelijk vielen we in een innige omhelzing in slaap.
Dit was Chapter 16!
Ah ja, dat liedje kennen jullie allemaal wel. James Blunt - Stay the night.
Wat vonden jullie ervan? Volgens mij is dit mijn langste hoofdstuk OOIT!
Langdradig? Soms een beetje saai? Hit me! 
xxx Nadine 
Reacties:
Dit is geweldig
Ik houd zo van dit verhaal....
dit is het wachten zeker waard
me loves this so much
onzinnige reactie,
maar ik weet niet wat ik moet zeggen....
het is echt prachtig
saai?????Langdraadig?????
Geen idee hoe je daar bij komt maa ik vond het zalig, dat gedeelte dat ze die kerel een trap in zijn edele delen haf, toen lach ik echt dubbel van het lachen
en van dat laatste deeltje heb je wel erg realistisch geschreven.
but i like it
NIET SAAI
NIET LANGDRADIG
MAAR EPIC
EPIC EPIC EPIC EPIC
Love this sooooooo much !
Kus