FanFic.nl

One-Shots

De Soldaat.

Mijn handen omklemmen de brugleuning en ik kijk naar de maan en de sterren. Ik wil ook zo kunnen stralen als de maan en sterren. Een trieste, zachte glimlach glijd om mijn mond, wetend dat hij ook naar deze maan kijkt, dat heeft hij belooft. Elke avond.
Over een dikke drie maanden kunnen we hier samen naartoe kijken, zijn armen om me heen en mijn hoofd op zijn schouder. Een traan rolt over mijn wang en wordt al snel gevolgd door vele andere.
Mijn handen omklemmen en leuning zo stevig dat mijn knokkels wit worden. Langzaam laat ik los, zucht zachtjes en staar naar het water dat heel zachtjes stroomde.
De gedachte dat ik hier met hem had kunnen staan verlaat mijn hoofd maar niet. Het had gekund, als hij niet zo nodig bij het leger moest. Ik weet dat hij het moeilijk heeft met zijn familie, maar om daarvoor te vluchten had ik niet van hem verwacht.
Ik probeer mijn ademhaling onder controle te houden, maar het lukt niet. Huilend laat ik mezelf op de brug vallen en verberg mijn gezicht in mijn handen.
Achter me hoor ik een stem en vervolgens voel ik twee zachte, sterke armen om mijn middel heen. Ik voel een kus op mijn wang en bijt op mijn lip.
‘Laat me met rust,’ grom ik naar Dave.
‘Jasmine, dit kan toch niet, je vlucht hier elke avond naartoe.’
‘Ik heb het hem beloofd, dat weet je.’
Dave glimlacht zachtjes en drukt me tegen zich aan. Ik druk mijn natte gezicht tegen zijn schouder aan en sla mijn armen om hem heen. Ik wil helemaal niet praten, ik heb enkel behoefte aan de armen van mijn beste vriend om me heen. Ik weet niet hoe lang het is, maar voor lange tijd staan we daar. Het enige geluid is mijn gesnik en af en toe een ‘het komt wel goed’ van Dave.
‘Jas, ik breng je nu thuis,’ fluistert hij zacht. ‘En ik blijf bij je om te controleren of het goed gaat.’
Ik laat me door Dave thuisbrengen en kruip daar meteen onder de dekens, met de gedachte dat ik morgen misschien wel een brief krijg. Mijn ogen doen pijn en voelen dik aan, maar desondanks val ik meteen in slaap zodra het kussen mijn hoofd raakt.

Hij legt zijn handen losjes op mijn heupen en glimlacht. Ik buig me voorover en kus hem. Ik sla mijn armen om zijn middel heen en geniet. Een tijdje staan we daar, zoenend.
‘Ik hou van je, lieve Jasmine.’
‘Ik ook van jou, Max.’
We zoenen weer. Hoelang hebben we nu al iets? Volgens mij binnenkort twee maanden. Ik weet dat hij over drie maanden weg moet, naar het buitenland, voor een missie. Hij zit bij het leger en dan gaat hij voor het eerst weg. Ik voel me nu al ellendig, maar probeer vooral te genieten van de tijd met hem.
‘Ik ga je zo missen,’ fluister ik zachtjes en slik even.
Max glimlacht en drukt een kus op mijn wang. ‘Ik ben nog niet weg, lieverd. En dan nog, ik kom echt zo snel mogelijk terug.’
‘Dat weet ik, maar toch.’
Even kijken we elkaar triest aan, maar dan drukt hij een kus op mijn voorhoofd en dan druk ik mijn gezicht tegen zijn shirt aan. Ik laat de tranen stromen, die natte plekken achterlaten op mijn shirt.

Gestommel vanuit de kamer maakt me wakker. Ik vloek, waarom maakt Dave zo’n herrie. Ik spring uit mijn bed, spring in een jeans en een shirtje. Daarna haal ik mijn hele kamer overhoop om mijn sneakers te zoeken en neem niet de moeite de veters vast te maken. ‘Dave, waarom zo’n herrie?’ roep ik kwaad als ik de kamer in kom lopen.
‘Wacht nou, ik ben bijna klaar!’
Ik grom en besluit de post te pakken. Ik moet een gil onderdrukken als ik een brief zie. Mijn hart begint tien keer sneller te kloppen en ik scheur met trillende handen de envelop open.
Lieve Jasmine,
Sorry dat het zo lang heeft geduurd, ik mocht een tijdje niet schrijven van de leiding omdat het zo druk was de afgelopen tijd. Hou nog heel even vol, schat, morgen ben ik klaar hier en dan ben ik overmorgen weer thuis, bij jou. Daarna zal het een jaar duren voor ik weer moet, dus we gaan lekker op vakantie. Ik mis je, lief meisje van me en ik kan niet wachten je weer in mijn armen te hebben.
Ik hou van jou, met heel mijn hart.
Liefs, Max.
Dan gil ik het uit en ren de woonkamer in, recht op Dave af die een schaal vol broodjes in zijn handen heeft en me verbaast aankijkt en met een doe-het-niet blik. Ik negeer het, duw de schaal aan de kant - waardoor die op de grond valt - en omhels hem. Ik druk een kus op zijn wang en gil bij zijn oor.
‘Wat heb jij?’ lacht hij.
‘Een brief, van Max!’ gil ik.
We grijnzen naar elkaar en dan raak ik de schaal met broodjes op. Er is niks beschadigt, dus we eten ze nog gewoon op, terwijl ik Dave de brief van Max laat lezen. Hoe mijn humeur gisteren slecht was, is het nu ontzettend goed. De gedachte aan dat Max overmorgen hier is, maakt me zó blij.

Max en ik liggen op de bank bij hem thuis naar een film te kijken. Ik lig dicht tegen hem aan, mijn hoofd ligt op zijn borst. Ik word rustig van zijn ademhaling en af en toe vallen mijn ogen even dicht. Max streelt door mijn haar met zijn ene hand en zijn andere hand ligt op mijn buik. Ik heb mijn armen om zijn middel geslagen en vang af en toe een paar seconden van de film op. Ik denk dat we zelfs beter zonder film hadden kunnen doen, het is zo al leuk genoeg.
‘Jasmine?’ Zijn stem maakt me weer honderd procent wakker.
‘Hm…’
‘Je moet je echt niks van mijn vrienden aantrekken, ze kunnen soms een beetje raar doen,’ zegt hij voorzichtig, maar lief. Gisteren heb ik zijn vrienden ontmoet. Ze leken me aardig, maar maakten af en toe nogal rare opmerkingen. Niet dat het mij uitmaakt.
‘Ik ben toch niet verliefd op hun, maar op jou,’ giechel ik.
Max grijnst. ‘Nou ja, ik dacht dat je het misschien vervelend vond, maar ik ben blij dat het niet zo is.’ Hij tilt mijn hoofd op en kust me. Daarna legt hij mijn hoofd weer op zijn borst neer en streelt weer door mijn haar. Het voelt goed om in zijn armen te liggen.

Zenuwachtig zit ik op de bank, Dave zit naast me en knijpt af en toe in mijn hand. Ik heb een lichtroze jurkje aangedaan, Max zei altijd dat hij die me erg mooi vond staan, dus heb ik die aangetrokken. Om de vijf minuten vraag ik Dave of mijn haar goed zit en ik er leuk uitzie.
Ongeduldig kijk ik op mijn mobiel. Al drie uur. Hij zou om half drie komen.
‘Max zou je nooit laten stikken, hij komt wel,’ probeert Dave me gerust te stellen.
Ik zucht, normaal is Max altijd op tijd, hij kan er niet tegen om te laat te komen. Een traan van bezorgdheid rolt over mijn wang, wat als er wat is gebeurd? Ik duw mijn gezicht tegen Dave’s schouder aan. ‘Ik ben zo bezorgd,’ fluister ik.
Dave zegt niks, streelt alleen mijn rug. Ik word rustig van zijn aanraking en ademhaling. Ik blijf tegen hem aan zitten en hij blijft mijn rug strelen. Tijd vliegt voorbij, zonder dat we er eigenlijk besef van hebben. Ook al kijk ik af en toe op mijn mobiel, ik merk nauwelijks dat het al zes uur is.
‘Waar blijft hij nou? Ik snap het echt niet…’
‘Het is gevaarlijk daar, je moet rekening houden met-’
‘Hou je mond!’ roep ik huilend, dat wil ik helemaal niet. Natuurlijk zou het kunnen, maar ik heb geprobeerd daar de afgelopen maanden zo min mogelijk aan te denken. Ik heb geprobeerd hem alleen maar te missen, de gedachte dat hij daar zou kunnen sterven heb ik uit mijn hoofd gezet. Het lukte prima, tot nu.
Dave drukt een kus op mijn voorhoofd. ‘Stil maar, Jas,’ fluistert hij.
‘Hij leeft nog, hoor.’
‘En anders heb je mij nog,’ zegt hij met een grijns.
Lachend sla ik hem tegen zijn schouder, maar vanbinnen lach ik helemaal niet. Het plotselinge geluid van post dat op de grond valt maakt me aan het schrikken. Ik spring overeind en pak de brief met trillende handen op. Ik loop ermee naar Dave. ‘Doe jij het maar,’ zeg ik met schorre stem.
Dave opent de brief en zijn ogen vliegen over de regels. Zijn ogen worden groot en hij duwt de brief snel in mijn handen. Ik laat mijn ogen langzaam over de regels glijden. De brief glijdt uit mijn handen en de tranen stromen geluidloos over mijn wangen. Dave staat inmiddels aan de andere kant van de kamer te ijsberen. Ik sta op en gooi mezelf in Dave’s armen.
‘Jasmine, het spijt me echt,’ fluistert hij meelevend in mijn oor. ‘Ik wou dat het anders was.’
Nu begin ik écht te huilen. De tranen stromen naar beneden en mijn gesnik is niet meer bij te houden. Ik maak me los van Dave en verscheur kwaad de brief. ‘Het kan niet! Ze liegen! Hij is niet dood!’ gil ik kwaad en sla met mijn vuisten op de bank. Ik zak door mijn knieën heen en blijf slaan.
Dave pakt mijn armen vast, trekt me overeind en streelt mijn rug. ‘Hij is dan wel ver weg en dood, maar misschien geeft het troost als ik zeg dat hij toch dicht bij je is. Hier.’ Hij legt zijn hand op zijn hard. ‘En bovendien heb je mij.’
Ik glimlach triest, mijn tranen stromen nog steeds. ‘Ik wil niet zonder hem, Dave, dat kan ik echt niet,’ zeg ik zachtjes.
‘Rustig maar. Ik blijf hier tot het weer wat beter met je gaat.’ Dave drukt een kus op mijn wang en veegt dan mijn tranen weg met een glimlach. ‘Ik doe wat nodig is om je beter te laten voelen.’
Ik haal diep adem in de hoop een nieuwe huilbui binnen te kunnen houden, maar het mislukt. Ik sla mijn armen om Dave heen en laat mijn tranen de vrij loop gaan.
Dave veegt ze weer weg. ‘Jas, ik hou super veel van je.’
‘Ik ook van jou.’
Hij drukt een voorzichtige, zachte kus tegen mijn lippen aan en ik kus terug. Hij slaat zijn armen om me heen en streelt mijn rug. Ik voel me meteen rustig worden.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.